ตอนที่ 16 เวยเวย เธอมอบให้ฉันเถอะนะ

“อะ อะไรนะ?” เป้ยฉานเวยหน้าขาวซีด ก้าวเท้าไม่ออก

“อัยยะ ฉันพูดเล่นหรอกน่า!” หนานฉิงหัวเราะฮิฮิ พูดเข้าข้างตัวเองว่า “ฉันคงไม่ให้หรอก อาเจ๋อดีออกขนาดนั้น ถ้าเธอทั้งสองได้อยู่ด้วยกัน เธอจะต้องหลงรักเขาอย่างแน่นอน ฉันรักเขามากเลยล่ะ ไม่มีทางยกให้เธอหรอก!”

เป้ยฉายเวยฝืนยิ้มให้เธอ

เธอจะบอกกับหนานฉิงอย่างไรดีว่าเธอตกหลุมรักฉูเจ๋อหยางผู้ชายคนนี้ตั้งแต่เมื่อหลายปีก่อนแล้ว

ด้วยความบังเอิญแขนของหนานฉิงเกี่ยวเข้ากับสร้อยข้อมือของเป้ยฉานเวยเข้า เธอก้มหน้าลงมอง น้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยความประหลาดใจ “เอ๋ ฝันนิรันดรของทิฟฟานี่รุ่นลิมิตเต็ด? เวยเวย เธอลงทุนซื้อของแพงขนาดนี้ด้วยหรือนี่? ฉันยังจำได้ว่าตอนนั้นขนาดเธอซื้อกระเป๋า Saint Laurent แค่ใบเดียวยังปวดใจไปอีกตั้งหลายเดือน!”

“ตอนนี้ได้เงินค่อนข้างมาก ก็พอดีเห็นแล้วชอบก็เลยตัดสินใจซื้อน่ะ” เป้ยฉานเวยแก้ตัวไปน้ำขุ่นๆ อยากจะเอามือซ่อนไว้ด้านหลัง แต่ไม่ทันแล้วหนานฉิงกลับดดึงมือขึ้นมา พูดอย่างตื่นเต้นว่า “ถ้าเป็นอย่างนั้น เวยเวยเธอมอบให้ฉันได้ไหม ฉันชอบมันจังเลย!”

“ไม่ได้หรอก” เป้ยฉานเวยโพล่งออกมาทันที เห็นหนานฉิงชะงักไป เธอรีบอธิบายต่อว่า “ฉันก็ชอบมากเหมือนกัน ดังนั้นจึงให้เธอไม่ได้หรอก ครั้งหน้าถ้าฉันเจอแบบที่สวยอีก ฉันจะซื้อมาฝากเธอนะ?”

“เวยเวย ขอฉันเถอะน้า!” หนานฉิงดึงแขนของเธอพลางอ้อนวอน “ปกติเธอไม่ค่อยชอบใส่เครื่องประดับพวกนี้สักเท่าไหร่นี่นาเดี๋ยวไม่กี่วันเธอก็เก็บใส่ลิ้นชักวางให้ฝุ่นเกาะแล้ว ฉันชอบมันจริงๆน้า เธอมอบให้ฉันเถอะน้า?”

เป้ยฉานเวยรู้ว่าตัวเองเป็นหนี้หนานฉิงหลายอย่าง เวลาเธอเอ่ยปากต้องการเงินทีไร หล่อนก็จะควักให้ทุกครั้ง แต่ว่าหลังจากที่เธอแยกจากผู้ชายคนนั้นแล้ว นี่เป็นของชิ้นเดียวที่ยังคงเหลืออยู่ เธอตั้งใจจะเก็บมันเอาไว้ไปตลอดกาล

“หนานฉิง ขอโทษนะ ฉันให้เธอไม่ได้จริงๆ”

“เวยเวยเธอเปลี่ยนไปมากเลยนะ เมื่อก่อนฉันต้องการอะไรเธอก็ยอมให้ทุกอย่าง.....” หนานฉิงดูเหมือนไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ ต่อมาเธอจึงโบกไม้โบกมือ “ช่างเถอะ ถ้าเธอชอบมากขนาดนั้นก็เก็บมันเอาไว้เถอะจ้ะ!”

“อืม” เป้ยฉานเวยพยักหน้า

หลังจากโบกมือลากับหนานฉิงแล้ว เป้ยฉานเวยก็นั่งรถของหลี่จื่อเชียนกลับ ระหว่างทางทั้งสองคนไม่พูดอะไรเลย

หลี่จื่อเชียนยื่นมือมาคว้ามือของเป้ยฉายเวยจับไว้แน่น “ผมไม่อยากเห็นคุณหน้าบึ้งทั้งวันแบบนี้นะครับ ถ้าคุณไม่ชอบ เดี๋ยวผมพาไปแม่น้ำซูโจวดีกว่าไหมครับ?”

“ไม่เป็นไรหรอกคะ ไปเที่ยวด้วยกันก็ดีคะ” เป้ยฉานเวยพูดไปยิ้มไป เพราะว่าเขาเป็นห่วงความรู้สึกของเธออย่างนั้น เธอจึงใจอ่อน “อีกอย่างหนานฉิงเพิ่งจะกลับมา เธอไม่มีเพื่อนคนอื่นเลย นอกจากฉันคนเดียวคะ”

หลี่จื่อเชียนยิ้มเล็กน้อย ดึงมือของเธอมาจุมพิตลงไปทีหนึ่ง เป้ยฉายเวยตกใจสุดขีด เธอรีบชักมือกลับมาทันที เธอตาลายมองเห็นใบหน้านั้นกลายเป็นฉูเจ๋อหยาง

แต่ว่าผู้ชายคนนั้นไม่เคยส่งยิ้มอันอบอุ่นให้เธอมาก่อนเลย

วันหยุดสุดสัปดาห์แสงอาทิตย์สว่างจ้า หนานฉิงโทรหาเป้ยฉายเวยแต่เช้า บอกเธอว่าใกล้ถึงแล้ว

ขณะที่รอเป้ยฉานเวยจัดของเรียบร้อยและลงมาพร้อมกับหลี่เจ๋อเชียน รถยนต์ยี่ห้อMaybachสีดำคันหนึ่งจอดรออยู่ด้านล่าง หนานฉิงที่นั่งอยู่ที่นั่งด้านหน้ายื่นมือออกมาโบกเรียก พลางยิ้มหน้าบานกล่าวว่า “เวยเวย ขึ้นรถ เร็วเข้า!”

ทีแรกบอกว่าจะไปเที่ยวพิพิธภัณฑ์ ทานข้าวข้างนอกกัน แต่ว่าหนานฉิงบอกว่าเห็นแหล่งท่องเที่ยวเชิงเกษตรท่าทางน่าสนุกในอินเตอร์เน็ตเลยเปลี่ยนใจ ด้วยเหตุนี้เป้ยฉายเวยและหลี่จื่อเชียนก็ไม่มีปัญหาอะไร ทุกคนมุ่งหน้าสู่แหล่งท่องเที่ยวเชิงเกษตร หนานฉิงและเป้ยฉานเวยนั่งอยู่ด้านหลัง คุยกันไปกินขนมกันไป พลางเล่าว่าเมื่อวานพาฉูเจ๋อหยางไปที่บ้านมาแล้ว “พ่อกับแม่ของฉันชอบอาเจ๋อมากเลยล่ะ โดยเฉพาะคุณพ่อ ตัวติดกับเขาตลอดช่วงบ่าย ทิ้งให้ฉันเหงาอยู่คนเดียว.....” เป้ยฉานเวยตอบรับไปอย่างงั้น ปลายตามองไปยังผู้ชายที่ขับรถอยู่ทีหนึ่ง ฉูเจ๋อหยางสีหน้าเรียบเฉย ทำเหมือนไม่ได้ยินอะไรเลย ทำให้เธออดเสียใจไม่ได้และยังเคืองนิดหน่อย แต่เพราะนั่นเป็นพ่อแม่ของหนานฉิง ถ้าไม่อย่างนั้นเธอคงถูกเขาต่อว่าแล้ว ตอนนี้เขาคงให้อภัยได้แล้ว?

copy right hot novel pub