บทที่232 การแพร่กระจายของไวรัส

จางเจิ้งกวางสดชื่นตลอดทั้งคืน

แต่วันรุ่งขึ้นก็มีเรื่องบางอย่างเกิดขึ้น

เขายังไม่ทันตื่น ก็ได้ยินเสียงเอะอะที่นอกประตู

“แม่งเอ้ย ใครวะมากวนคนกำลังฝันดี ผู้จัดการจองไนท์ซิตี้คลับหายหัวไปอยู่ไหน” คำพูดของจางเจิ้งกวางยังไม่ทันจบ ประตูห้องก็ถูกคนถีบเปิดออก

สักพัก ฝูงชนก็กรูเข้ามา มีทั้งตำรวจ เจ้าหน้าที่พิเศษ และผู้สื่อข่าว จางเจิ้งกวางตกอกตกใจ นี่มันเรื่องอะไรกัน หรือว่าไนท์ซิตี้คลับถูกตรวจสอบ ทำไมไม่เห็นมีใครแจ้งข่าว

“นี่มันเรื่องอะไรกัน ไม่รู้หรือว่าผมเป็นใคร กล้าดียังไงบุกเข้ามา!”

ในห้องไม่มีใครพูด ทางเดินตรงกลางแยกออกทันใด ชายวัยกลางคนคนหนึ่งเดินเข้ามาด้วยความกังวลใจ เมื่อเห็นหญิงสาวที่นอนเปลือยกายอยู่บนเตียงตาเขาก็แดงก่ำ ดวงตาทั้งสองข้างกลายเป็นสีเลือด

เขากัดฟันพูด “

“ให้คนอื่นที่ไม่เกี่ยวข้องออกไปก่อน จับตัวผู้ต้องสงสัยและพาตัวไปที่สำนักรัฐมนตรี”

“ครับ ท่านรัฐมนตรี” เจ้าหน้าที่ตำรวจหลายคนเห็นฉากนี้ก็พากันโมโห

ผู้สื่อข่าวทั้งหมดที่เข้าถูกเชิญออกไป แต่ว่ามีนักข่าวบางคนที่มีไหวพริบ เขาได้ใช้โทรศัพท์มือถือแอบถ่ายภาพไปแล้วบางส่วน ใครที่ไม่ได้เห็นฉากนี้จะต่างเสียดายและล่าถอยออกไป

เมื่อจางเจิ้งกวางได้ยินคำว่ารัฐมนตรีสีหน้าเขาก็เปลี่ยน สายตาที่เขามองผู้หญิงบนเตียงต่างจากเมื่อคืนนี้มาก เขาคิดว่าตัวเองเอาผู้หญิงของตัวเอง ใช้เงินซื้อก็จบ “รัฐมนตง รัฐมนตรีอะไร ทำไมต้องเอิกเกริกอะไรขนาดนี้ ก็แค่ผู้หญิงคนเดียวไม่ใช่หรอ จะเอาเท่าไหร่ก็ว่ามา”

รัฐมนตรีไม่สนใจเขา เขาถอดเสื้อโค้ทของตัวเองออก ถ้าหากไม่ใช่เพราะว่าตำแหน่งของเขาแล้ว เขาแทบทนไม่ไหวที่จะลากตัวผู้ชายตรงหน้านี้ออกไปยิงทิ้ง

แม่สาวผมหางม้าถูกทรมานทั้งคืน เมื่อเห็นคนมา น้ำตาก็ไหลพรากทันที เธอพยายามร้องเรียกอย่างระโหยโรยแรง “พ่อ…”

รัฐมนตรียื่นมือออกไปตบมือเธอเบาๆ ไม่ให้เธอพูดอะไรอีก

เมื่อได้ยินว่าพ่อ สีหน้าจางเจิ้งกลางสลดลงทันที ถ้าเป็นผู้หญิงคนหนึ่งยังพอว่า แต่ถ้าเป็นลูกสาวแล้วล่ะก็เรื่องนี้ไม่จบดีแน่ เขาสงบสติอารมณ์ตัวเอง รัฐมนตรี เมืองจิ่นอันมีตั้งมาก อาจจะเป็นแค่พวกที่ไม่ค่อยมีอำนาจอะไรก็ได้

“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับผม ลูกสาวคุณเข้าหาผมเอง”

“พาเธอไปตรวจที่โรงพยาบาล พิสูจน์หลักฐาน” รัฐมนตรีพูดจบก็มีคนหามเปลเข้ามา ยกหญิงสาวผมหางม้าออกไปก่อน

ในฐานะพ่อเมื่อเห็นลูกสาวถูกทำลายเกียรติ สายตาที่หลิวเซิ่งจ้องจางเจิ้งกวาง ราวกับจะฉีกเขากินเป็นชิ้นๆ

“หล่อนยังเป็นผู้เยาว์ คุณเตรียมไปนอนในคุกได้เลย”

“ไม่ ไม่ได้ คุณคิดว่าตัวเองเป็นใครกัน ต่อให้เป็นรัฐมนตรีแล้วกล้าดียังไงมาพูดกับผมแบบนี้ อีกอย่างคุณมีหลักฐานอะไร!” จางเจิ้งกวางได้ยินว่าจะต้องติดคุก เขาตื่นตระหนกจนไม่อาจอยู่นิ่ง

หลิวเซิ่งพ่นลมหายใจ ทั้งหมดที่เหลืออยู่ในห้องนี้ล้วนเป็นทหารผู้ช่วยคนสนิทของเขา เขาไม่กลัวที่ใครอื่นจะรู้ “ถ้าอย่างนั้นก็ขอโทษ ผมเป็นเป็นแค่รัฐมนตรี ต่อให้คุณขอให้ตระกูลหนานช่วย ผมก็จะเอาคุณให้ถึงตายอยู่ดี”

ดูเหมือนเขาจะรู้สึกว่าความหวาดกลัวบนใบหน้าของจางเจิ้งกวางนั้นยังไม่เพียงพอ เขาจึงพูดเสริมอีกประโยค “อีกเรื่อง คุณอย่าคิดว่าหนานเทียนหยางจะช่วยคุณได้ ตอนนี้เขาอยู่ในช่วงเวลาล่อแหลม คุณคิดว่าเขาจะยอมเอาอนาคตของตัวเขาเองมาเสี่ยงเพื่อที่จะช่วยคุณไหม”

แน่นอนว่าคำตอบคือไม่ จางเจิ้งกวางนึกขึ้นได้ว่าเมื่อคืนนี้ผู้หญิงผมหางม้าเหมือนพยายามที่จะพูดอะไร แต่กลับถูกเหล้ากรอกปากเสียก่อน เลยยังไม่ทันได้พูด ตอนนี้เขาเริ่มสำนึกเสียใจแล้ว

แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ทันเสียแล้ว แต่เขาก็ยังพยายามดิ้นรน “ต่อให้คุณเป็นรัฐมนตรีก็ใช่ว่าจะทำอะไรได้ คุณไม่มีหลักฐาน ผมต้องการทนายของผม คุณน่าจะรู้จักฉูเจ๋อหยางใช่ไหม เขาเป็นสามีของลูกพี่ลูกน้องผม”

เมื่อได้ยินชื่อฉูเจ๋อหยาง หลินเซิ่งดูเหมือนว่าจะประหวั่นอยู่บ้าง จางเจิ้งกวางก็ดูออก เขาไม้รู้มาก่อนว่าชื่อฉูเจ๋อหยางจะมีประโยชน์กับเขามากกว่าชื่อของลุงเสียอีก ถ้ารู้อย่างนี้จะได้อ้างชื่อฉูเจ๋อหยางตั้งแต่แรก เขาคิดว่าฉูเจ๋อหยางว่าที่สามีของน้องสาวคงจะไม่ถือสาหรอก

ใบหน้าเขาเริ่มกลับมาตายด้านอีกครั้ง “ว่าไงหัวหน้าหลิว กำลังคิดอยู่ล่ะสิ ถึงแม้ว่าเรื่องนี้ ผมก็มีส่วนผิด แต่เมื่อไหร่ที่คุณดำเนินคดี แบ๊คอัพของผมก็ต้องพร้อมกันช่วยเหลือเต็มที่แน่นอน”

หลิวเซิ่งที่จริงลังเลอยู่บ้าง เมื่อได้ยินน้ำเสียงอันไม่รู้สำนึกของจางเจิ้งกวาง สายตาเขาก็เย็นเฉียบและพูดนิ่งๆ “จางเจิ้งกวาง อย่าลืมว่าตัวเองนามสกุลอะไร คุณยังไม่ได้เป็นเสาหลักของครอบครัว อีกอย่างผมเชื่อว่าฉูเจ๋อหยางจะไม่ออกโรงหรอก ถึงจะออกโรง ผมก็ยังมีหลักฐานที่แท้จริง เขาช่วยให้คุณรอดตัวไปไม่ได้หรอก”

“เป็นไปไม่ได้ ฉูเจ๋อหยางเป็นสามีของน้องผม ไม่มีวันไม่ช่วยผมหรอก” เขาจ้องหลิวเซิ่งอย่างเย็นชา จางเจิ้งกวางไม่ได้สลดสักนิด

ฉูเจ๋อหยางยังไงก็ต้องช่วยเขาแหละ

“หึ คุณคิดตื้นๆ ไม่ว่ายังไงก็แล้วแต่ผมต้องทวงความยุติธรรมให้กับลูกสาวผมแน่ หลักฐานจากกล้องวงจรปิดก็มี ยิ่งได้หลักฐานจากโรงพยาบาลมายืนยันอีก”

หลิงเซิ่งไม่อยากพูดจาไร้สาระกับจางเจิ้งกวางอีกต่อไป เขากลัวว่าถ้ายังขืนพูดอีกต่อไป จะระงับตัวเองไม่ได้แล้วเผลอฆ่าไอ้สัตว์เดรัจฉานตัวนี้

จบเถอะพอเถอะ ให้ลูกน้องจัดการ เอาตัวจางเจิ้งกวางไป

ตำรวจสองนายในเครื่องแบบนำกุญแจมือใส่ที่มือเขา จางเจิ้งกวางนิ่งอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะพยายามขัดขืน

“พวกคุณทำอย่างนี้ไม่ได้ ผมจะหาคุณปู่ของผม ผมหาพ่อ ผมจะหาคุณป้า!”

ตำรวจสองนายยืนนิ่งไม่ไหวติงและพูดด้วยความเคารพต่อหลิวเซิ่ง “หัวหน้าหลิว ให้รวบรวมของของเขาไปด้วยหรือไม่ครับ”

ตอนนี้จางเจิ้งกวางยังคงเปลือยเปล่าอยู่ ร่างกายไม่มีอะไรห่อหุ้ม

หลิวจงพูดอย่างไม่หนักไม่เบา “เห็นๆอยู่ว่าเขาหน้าไม่อาย พวกคุณจะไปอายแทนเขาทำไมกัน เอาผ้าเช็ดตัวพันแค่นั้นก็พอ”

ถ้าไม่กลัวดูไม่ดีละก็ เขาอยากจะให้สัตว์เดรัจฉานตัวนี้ไปโดยไม่ต้องใส่อะไรด้วยซ้ำตำรวจพยักหน้าและยื่นผ้าเช็ดตัวให้จางเจิ้งกวางผืนหนึ่งจากนั้นก็ลากตัวเขาออกไปนักข่าวที่รออยู่ด้านนอกราวกับแมลงวันที่คอยตอมด้วยความตื่นเต้น พากันรุ่มถ่ายรูปจางเจิ้งกวาง มีนักข่าวหนายคนคิดว่านี่คงจะเป็นข่าวใหญ่ของวันนี้ เขาเริ่มทำการไลฟ์สดจางเจิ้งกวางบังคับขืนใจเด็กที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะในโรงแรม ไม่นานเรื่องราวถูกแชร์กันว่อนในเมืองจิ่นอันราวกับพายุที่โหมกระหน่ำ ข่าวแพร่กระจายไวยิ่งกว่าไวรัส“แชะแชะแชะ” แสงแฟลชกระพริบตลอดเวลาจางเจิ้งกวางรู้แล้วว่าความร้ายกาจคืออะไร เขาอยากที่จะปกปิดใบหน้า แต่เหมือนเจ้าหน้าที่สองนายนั้นจงใจ ออกแรงขึงมือทั้งสองของเขาเอาไว้ ไม่ให้เขาเคลื่อนไหว ใบหน้าเขาถูกถ่ายไปเต็มๆ“ไม่ต้องกลัว ไม่ต้องกลัว…” ไม่ว่าจางเจิ้งกวางจะตะโกนอะไร ก็ไม่มีใครสนใจฟังเขา ระหว่างทางที่ลากไป จางเจิ้งกวางพยายามออกแรงฝืน ผ้าเช็ดตัวนั้นมัดไม่แน่นอยู่แล้วอยู่ๆมันก็หลุดตกลงบนพื้นตอนนั้นไม่มีอะไรมาปิดของจางเจิ้งกวางเอาไว้ นักข่าวพากันแตกตื่น รุมถ่ายกันอย่างบ้าคลั่งฉากเหล่านั้นถูกไลฟ์สดคนรู้เห็นกันทั้งเมือง

copy right hot novel pub