บทที่ 268 อยากให้ตายทั้งเป็น

“ถ้าเรื่องที่เธอจะพูดมีแค่นี้ งั้นฉันคงต้องขอตัวก่อน “เป้ยฉ่ายเวยขมวดคิ้ว จากนั้นก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้

ราวกับหนานฉิงคาดการณ์ไว้ล่วงหน้าแล้ว วินาทีที่เป้ยฉ่ายเวยลุกขึ้น ก็ยื่นมือออกไปจิกมือเธอเอาไว้บนโต๊ะอย่างแรง จนทำให้เธอติดอยู่กับที่ไม่สามารถดิ้นไปไหนได้ “เป้ยฉ่ายเวย เธอนอนกับแฟนของฉัน ยังคิดจะไปทั้งอย่างนี้น่ะหรอ?”

“ฉันอธิบายได้” เป้ยฉ่ายเวยมองหลังมือที่มีเลือดซิบออกมา ตอบกลับด้วยเสียงราบเรียบ

เหมือนหนานฉิงจะยังไม่พอใจ ใช้นัยน์ตาเยือกเย็นจดจ้องมาที่เธอ ปลายเล็บแหลมๆค่อยๆทิ่มแทงเข้ามาในผิวของเธอ มุมปากยังคงประดับไปด้วยรอยยิ้มหวานหยด จากนั้นก็พูดขึ้นช้าๆชัดๆทีละคำว่า “ฉันไม่ได้ต้องการให้เธออธิบายให้ฉันฟัง”

“แล้วเธอต้องการแบบไหน” ความเจ็บบนหลังมือทำให้เป้ยฉ่ายเวยขมวดคิ้ว แต่เนื่องด้วยในใจยังรู้สึกผิด เลยปล่อยให้หนานฉิงระบายมันออกมาอยู่อย่างนั้น

เผื่อมันจะทำให้หนานฉิงรู้สึกดีขึ้น

หนานฉิงมองท่าทางที่น่าสมเพชของเป้ยฉ่ายเวยจนพอใจ ท่าทางที่เหมือนตัวตลกนั้น มันทำให้ความถือตัวที่เธอมีอยู่ถูกเหยียดหยาม หนานฉิงหยิบแก้วน้ำที่วางอยู่ข้างหน้าขึ้นมาโดยไม่คิดลังเล จากนั้นก็สาดใส่หน้าของเธอเข้าอย่างจัง

พูดขึ้นด้วยเสียงเยือกเย็นว่า “ฉันอยากให้เธอตายทั้งเป็น ได้ไหม?”

น้ำที่เกาะอยู่บนผมของเป้ยฉ่ายเวยหยดลงบนผ้าปูโต๊ะทีละหยด เธอหลับตาลง ใช้มือลูบเอาน้ำที่เกาะอยู่บนหน้าออกอย่างแรง มองหน้าหนานฉิงที่กำลังส่งสายตาโกรธเกลียดมาที่เธออย่างนิ่งๆ

เอ่ยขึ้นด้วยเสียงดุดันและเย็นชาว่า “ที่ฉันติดค้างเธอกับทุกอย่างที่เธอทำและกล่าวหาฉันอย่าให้ฉันต้องพูด อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะ ฉันก็แค่ไม่อยากทำให้แต่ละฝ่ายอึดอัดใจก็เท่านั้น ถึงยังไงก็เคยเป็นเพื่อนกันมาก่อน”

เมื่อหนานฉิงเห็นสายตาเยือกเย็นดุดันของเป้ยฉ่ายเวย ในใจก็กระตุกวูบขึ้นมา จึงแกล้งทำเป็นไม่เข้าความหมายในถ้อยคำของเธอ พูดออกมาอย่างปากแข็งว่า “ฉันทำอะไรล่ะ เธอต่างหากที่หน้าไม่อายมายุ่งกับแฟนของเพื่อนตัวเอง ยังจะมีหน้ามาพูดอีกนะ”

“หนานฉิง ฉันเคยบอกแล้วว่าฉันไม่เคยคิดที่จะแย่งเขามาจากเธอ อีกอย่างตอนนี้ฉันก็ถอยออกมาแล้ว นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันจะมาพบเธอ ต่อจากนี้ก็ทำตัวเองให้ดีๆล่ะ” ในตอนที่หนานฉิงนิ่งอึ้ง เป้ยฉ่ายเวยก็ดึงมือออกมา หยิบกระเป๋าตัวเองขึ้นมาด้วยท่าทางใจเย็น จากนั้นก็หันกายเดินจากไป

หนานฉิงนั่งใบ้รับประทานอยู่เก้าอี้เป็นเวลานาน เมื่อสติกลับมา เป้ยฉ่ายเวยก็เดินออกไปจนไม่เหลือแม้แต่เงาแล้ว ในใจมีไฟที่กำลังพุ่งทะยานออกมา ยื่นมืออกไปกวาดแก้วทั้งสองใบที่วางอยู่บบโต๊ะจนหล่นลงสู่พื้น

จนเกิดเสียงดังเพล้งขึ้นสนั่น ดึงดูดความสนใจของทุกคนภายในร้านได้เป็นอย่างที

ยังดีที่วันนี้เป็นวันทำงาน ภายในร้านเลยไม่ได้มีคนเยอะเท่าไหร่ พนักงานที่ได้ยินเสียงแก้วแตกก็รีบวิ่งเข้ามา ถามขึ้นอย่างมีมารยาทและเกรงใจว่า “ขออนุญาตสอบถามคุณลูกค้ามีอะไรให้ช่วยไหมคะ”

“ไสหัวไป” ดวงตาดุๆของหนานฉิง ทำให้พนักงานคนนั้นตัวสั่นงกในทันที ทันทีที่เธอมองก็รู้ในทันทีว่าผู้หญิงตรงหน้าต้องไม่ธรรมดาแน่ๆ เพราะเสื้อผ้าที่ผู้หญิงคนนี้ใส่มาดูดีไร้ที่ติ คงไม่ใช่เรื่องที่พนักงานต๊อกต๋อยอย่างเธอจะเข้าไปยุ่งด้วย

แต่ในฐานะที่เป็นพักงานในร้าน เธอจำต้องฝืนพูดออกไปว่า “คุณลูกค้าคะ คือว่า แก้วพวกนี้.......”

ทำแก้วแตกก็ต้องชดใช้สิ สำหรับผู้หญิงคนนี้มันอาจจะเป็นเงินไม่กี่บาท แต่สำหรับเธอแล้วมันเท่ากับเงินเดือนในหนึ่งสัปดาห์ของเธอเลยนะ ถึงอย่างไรที่นี่ก็ถือเป็นร้านกาแฟที่มีระดับพอสมควร แก้วที่นำมาใช้ก็ผ่านการเลือกอย่างพิถีพิถัน ราคาก็ย่อมแพงสมน้ำสมเนื้ออยู่แล้ว

“กะอิแค่เงินเอง เอาไป”

ธนบัตรจำนวนมากถูกโยนใส่หน้าพยักงานจนเกิดเสียงดังแป๊ะ จากนั้นธนบัตรพวกนั้นก็ร่วงลงสู่พื้น สายตาดูแคลนของหนานฉิงเหลือบมองเธอ “ทำไม ไม่อยากได้หรอ?”

พนักงานมองธนบัตรที่อยู่บนพื้น ความรู้สึกเสียหน้าเริ่มผุดขึ้นมา แต่ชีวิตมันก็ต้องเป็นไปตามจริง ถึงเธอจะไม่เต็มใจนัก แต่ก็ยังทรุดตัวลงไปก้มเก็บธนบัตรขึ้นมาทีละใบ

หนานฉิงมองพนักงานที่ก้มลงไปเก็บเงินบนพื้นราวกับสุนัขตัวหนึ่ง แผ่นหลังแล้วก็ท่าทางแบบนั้นทำไมถึงได้เหมือนท่าทางไม่รู้ทุกข์รู้ร้อนของเป้ยฉ่ายเวยขนาดนี้ มันทำให้เธอเกิดความพอใจที่เหมือนกับได้เอาคืนเป้ยฉ่ายเวยอย่างไรอย่างนั้น

พนักงานไม่กล้าเปล่งเสียงออกมา กลั้นน้ำตาไปพลาง ก้มเก็บเงินไปพลาง คนที่อยู่รอบๆเห็นเหตุการณ์ก็รู้สึกไม่พอใจ แต่ก็ไม่กล้าเข้าไปยุ่งกับหนานฉิง

ทันใดนั้นพนักงานก็รู้สึกได้ถึงความเจ็บบนหลัง จากนั้นทั้งตัวก็ล้มลงไปกองกับเศษแก้ว แขนถูกบาดจนเกิดเป็นแผล เจ็บจนเธอต้องร้องอุทานออกมา “โอ้ย เจ็บๆ.....”

“อุ๊ย ขอโทษด้วยนะ พอดีเท้ามันลื่นน่ะ เงินที่เหลือเธอก็เอาไปเป็นค่ารักษาพยาบาลก็แล้วกันนะ” ยิ่งหนานฉิงมองแผ่นหลังของเธอยิ่งหงุดหงิด ความโกรธเป้ยฉ่ายเวยที่ยังไม่ได้ระบายมันออกมา ก็ระบายมันใส่พนักงานคนนี้ทั้งหมด

เธอจึงยันพนักงานลงบนพื้น จากนั้นก็ล้วงหยิบธนบัตรอีกปึกนึงออกมาโปรยลงบนตัวพนักงานคนนั้นอย่างเหยียดหยาม

ในที่สุดพนักงานก็ทนไม่ไหวร้องไห้ออกมา ลุกขึ้นยืนจากพื้น ในมือกำเงินเอาไว้แน่น ราวกับกำลังอดกลั้นความโกรธเอาไว้ “พอได้แล้ว ฉันไม่ต้องการเงินสกปรกๆของเธอแล้ว ขอโทษฉันเดี๋ยวนี้”

ราวกับหนานฉิงได้ยินเรื่องตลกขบขัน หัวเราะเยาะขึ้นแล้วพูดว่า “ว่าอะไรนะให้ฉันขอโทษงั้นหรอ สมควรแล้วหรอ?”

“ก็เห็นๆอยู่ว่าเธอจงใจ เธอจงใจถีบฉัน” ถึงเธอจะเป็นแค่พนักงานพาร์ทไทม์ แต่เธอก็มีศักดิ์ศรี ถึงวันนี้จะต้องถูกไล่ออก แต่เธอต้องคุยกับนังผู้หญิงมารร้ายคนนี้ให้รู้เรื่อง นัยน์ตาของเธอถลึงมองอีกคนด้วยความโกรธ

เมื่อหนานฉิงเห็นสายตาที่พนักงานใช้มองเธอ ก็ทำให้เธอคิดไปถึงตอนที่เป้ยฉ่ายเวยถูกพูดจาเหยียดหยาม และใช้สายตาเด็ดเดี่ยวแบบนี้มองมาที่เธอ จนเธออยากจะเข้าไปควักลูกตาของอีกฝ่ายออกมาซะเดี๋ยวนี้

เธอยกมือที่แบออกขึ้นมาจากนั้นก็ออกแรงฟาด แต่ทว่ากลับไม่มีเสียงฝ่ามือกระทบหน้าอย่างที่คาดไว้ เพราะมือที่ยกขึ้นสูงของเธอถูกจับค้างเอาไว้ในอากาศเสียก่อน

เป้ยฉ่ายเวยเดินออกไปแล้วแต่ก็กลับมาพอดี เธอเดินออกไปได้ไม่ไกลเท่าไหร่ ก็นึกได้ว่าลืมร่มเอาไว้บนเก้าอี้ คิดว่าหนานฉิงน่าจะกลับไปแล้ว ดังนั้นเธอเลยวกกลับมาเอาเพราะนึกเสียดาย เพราะถึงอย่างไรรุ่ยรุ่ยก็ใกล้ผ่าตัดแล้ว ถ้าประหยัดได้ก็ควรประหยัด

แต่ก็คิดไม่ถึงว่าจะได้เห็นฉากที่ทำให้รู้สึกโมโหขนาดนี้ “พอได้แล้ว ถึงเธอจะโกรธแต่เธอก็ไม่จำเป็นต้องไปลงที่คนอื่น”หนานฉิงชะงัก เมื่อเห็นใบหน้าที่ดูเป็นเดือดเป็นร้อนแทนคนอื่นของเป้ยฉ่ายเวย เธอก็หัวเราะออกมาทันที สะบัดมือออกเบาๆ จากนั้นก็ดึงมือกลับมา ฉวยโอกาสช่วงที่ทุกคนยังไม่มีปฏิกิริยาอะไร ฟาดฝ่ามือเข้าอีกครั้งไปอย่างว่องไว‘เพรี้ยะ’ฝ่ามือฟาดลงบนหน้าของพนักงานเข้าอย่างจัง ไม่ถึงวิใบหน้าด้านซ้ายของพนักงานก็บวมแดงขึ้นมา พนักงานปล่อยโฮออกมาเป้ยฉ่ายเวยโกรธขึ้นมาทันที ดึงพนักงานที่โดนตบให้มาหลบหลังตัวเอง เธอรู้ว่าหนานฉิงจงใจแสดงให้เธอเห็น ว่าพนักงานที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวคนนี้ก็มีสถานะไม่ต่างกันกับเธอคนอย่างหนานฉิงถ้าคิดอยากจะทำให้เธอเจ็บปวด ก็ทำได้อย่างง่ายดายเธอพูดขึ้นอย่างอดกลั้นว่า “หนานฉิง มันจะมากเกินไปแล้วนะ”“ทำไม นี่เธอโกรธหรอ จิ๊ๆ หาดูได้ยากเลยแบบนี้” เมื่อหนานฉิงเห็นเป้ยฉ่ายเวยโกรธก็ยิ่งรู้สึกพอใจ

copy right hot novel pub