บทที่ 291 ลูกคือชีวิตของเธอ

“ไม่ได้ยินที่เสี่ยวชิงพูดหรือไง จัดการให้หมด” หลี่อ๋าวดูเหมือนจะชอบท่าทางอันดุร้ายของหนานฉิง แบบนี้มันให้ความรู้สึกราวกับว่าเขากำลังเลี้ยงสุนัขล่าเนื้อไว้อยู่ข้างกาย

ครู่หนึ่งผ่านไป กระบอกปืนทั้งสิบกว่ากระบอกก็พุ่งเป้าไปยังทิศทางของเป้ยฉ่ายเวย

หนานฉิงหัวเราะอย่างดุเดือดในทันที “นอกจากเป้ยฉ่ายเวยแล้ว คนอื่นก็ฆ่าตายให้หมด”

“จำไว้ว่าอย่าทำร้ายคุณชายเฮ่อ” หลี่อ๋าวถึงแม้จะหยิ่งยโส แต่เขาก็ไม่ต้องการมีเรื่องกับตระกูลเฮ่อเพื่อมดน้อยๆตัวหนึ่ง

ชายชุดดำสิบกว่าคนพยักหน้า กระบอกปืนหันไปยังคนของหลี่จื่อเชียน กระสุนพุ่งออกมาจากปลายกระบอก ทะลุผ่านเนื้อหนัง มีเพียงเสียงอันน่าหดหู่

“ปังปังปัง” ชายเจ็ดแปดคนล้มลงกองบนพื้น ทั้งหมดถูกฆ่าตายในนัดเดียว

พูดถึงความแม่นยำในการใช้ปืนแล้ว คนที่หลี่อ๋าวพามานั้นพวกเขาทำเรื่องแบบนี้อยู่เสมอ ฆ่าคนนั้นง่ายเหมือนกับฆ่าไก่ตัวหนึ่งเท่านั้น

“เวยเวย ระวัง” ไม่มีที่กำบังบนทางเดินอันว่างเปล่า หลี่จื่อเชียนยังคงยืนปังอยู่หน้าเป้ยฉ่ายเวยโดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้น สายตาเขาแสดงออกถึงความเย็นชา

เขาคิดว่าหลี่อ๋าวพาคนเข้ามา ไม่น่าจะสามารถเอาปืนผ่านด่านตรวจมาด้วยได้ เขาประเมินหลี่อ๋าวต่ำเกินไป ทำให้คนพวกนี้ต้องตายฟรี

เป้ยฉ่ายเวยจ้องคนที่ยังมีชีวิตอยู่ ทันใดนั้นก็ล้มลงข้างๆเขา ดวงตาเธอแดงก่ำ อดไม่ได้ที่จะตะโกนออกมา “พอได้แล้ว หยุดเดี๋ยวนี้”

หลี่อ๋าวไม่ทันได้สังเกตรูปร่างลักษณะของเป้ยฉ่ายเวยตอนที่เดินเข้ามา เมื่อเสียงปืนดังขึ้้นเขาจึงได้ยินเสียงเธอตะโกน จึงอดไม่ได้ที่จะหันไปมองเธออยู่หลายรอบ ช่างงามเสียจริง เป็นอารมณ์ที่อธิบายไม่ได้ แววตาอันผอมแห้งของเขาแข็งทื่ออย่างอธิบายไม่ได้

น่าสนใจ ทันใดนั้นเขาก็ยกมือขึ้น ชายชุดดำสิบคนนั้นเหมือนกับได้รับคำสั่ง ทั้งหมดพากันหยุดมือ

“หลี่อ่าว คุณทำอะไรน่ะ คุณคงไม่ได้ปิ๊งผู้หญิงสารเลวคนนั้นหรอกใช่ไหม” หนานฉิงเห็นหลี่อ๋าวสั่งให้คนหยุด เธอจึงตะโกนด้วยความโมโห

สายตาสงบนิ่งไร้การเคลื่อนไหวของหลี่อ๋าวฉายแววไม่พอใจ เขาปล่อยให้หนานฉิงดิ้นพล่านให้เสร็จเรียบร้อยเสียก่อน

นักฆ่านั้นต่างจากคนทั่วไป แค่มองปราดเดียว ก็ทำให้หล่อนกลัวจนหัวหด

สายตาไม่พอใจของหลี่อ๋าวครู่หนึ่งก็กลับเป็นปกติ ราวกับว่าคนที่น่ากลัวเมื่อสักครู่นั้นไม่ใช่เขา เขาพูดกับเธอด้วยเสียงอันอบอุ่น “เสี่ยวชิง คุณต้องการแก้แค้นไม่ใช่หรอ ถ้าฆ่าตายหมด จะแก้แค้นยังไงล่ะ”

เมื่อได้รับการเตือนสติจากหลี่อ๋าว สติสัมปชัญญะของหนานฉิงก็ค่อยๆกลับมา เธอเกือบลืมวัตถุประสงค์หลักของตัวเอง เธอจึงยกมือขึ้นพร้อมพูดว่า “ไป เอาตัวลูกนอกคอกข้างในออกมาให้ฉันก่อน”

ครั้งนี้หลี่อ๋าวไม่ได้ขัดขวาง เขาให้คนของเขาเข้าไปในห้องผ่าตัด

คนที่เหลือของหลี่จื่อเชียนเก้ๆกังๆไม่สามารถหยุดพวกเขาไว้ได้ พวกเขาหมดหนทางจะทัดทานไว้

หลี่จื่อเชียนเองก็ก้าวไปข้างหน้าอย่างกระตือรือร้น ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าชายเสื้อตัวเองถูกดึงเอาไว้

“เวยเวย ผมยอมให้พวกเขาเข้าไปไม่ได้”

เป้ยฉ่ายเวยหน้าซีดเซียว เธอหันไปส่ายศีรษะให้หลี่จื่อเชียน เธอปล่อยมือและเดินเข้าหาหนานฉิง ยื่นแขนให้หล่อน ต่อหน้าหน้าทุกคน แม้ว่าใจเธอจะประหม่าแทบตาย แต่เธอก็ยังพยายามสงบสติอารมณ์ตัวเองเอาไว้

“เธอต้องการทรมานฉันไม่ใช่หรอ ทำยังไง เธอถึงจะยอมปล่อยลูกฉันไป”

หนานฉิงได้ยินเสียงอ้อนวอนของเป้ยฉ่ายเวย เธอมีความสุขมาก เป้ยฉ่ายเวยคงไม่คิดล่ะสิว่าจะมีวันนี้ อดีตอันน่าภาคภูมิใจ แต่ก็ต้องก้มหัวให้เมื่อเจอกับปากกระบอกปืน

ให้เธอปล่อยลูกนอกคอกนั่นไปหรอ ฝันไปเถอะ

แต่ว่ารับความบันเทิงซะหน่อยก่อนมื้ออาหารก็เห็นจะได้ หนานฉิงเดินออกจากกลุ่มคน หยุดลงตรงหน้าเป้ยฉ่ายเวย ดวงตาน่ากลัวนั้นจ้องเขม็งไปที่ท่าทางของเป้ยฉ่ายเวย และถามอย่างเพลิดเพลิน “เธอเต็มใจทำทุกอย่างจริงๆหรอ”

“ใช่” สองมือของเป้ยฉ่ายเวยตกลงที่หน้าขา และค่อยๆจับมันทีละน้อย

หนานฉิงทำเหมือนกับได้ยินเรื่องน่าขัน เธอหัวเราะเกินจริงอยู่หลายครั้ง จากนั้นก็หยุดลง พร้อมจ้องไปที่หล่อนอย่างน่ากลัว ก่อนจะค่อยๆพูดออกมาทีละคำ “ดี อยากให้ฉันปล่อยเขา ถ้าอย่างนั้น เธอ ก็ คุก เข่า ลง”

“เวยเวย อย่า” หลี่จื่อเชียนจะเดินไปข้างหน้าเพื่อที่จะลากเธอกลับไป

แต่เป้ยฉ่ายเวยกลับหันไปเพื่อหยุดเขา “อย่า จื่อเชียน อย่าเข้ามา ถือว่าฉันขอร้องคุณ”

หลี่จื่อเชียนได้ยินเสียงอ้อนวอนของเธอ ใจเขาบีบแน่น เขาตัวชาไปทั้งร่าง มือทั้งสองประสานกันอย่างไร้เรี่ยวแรง

เป็นเพราะเขา ถ้าหากเขารู้ก่อนหน้านี้ คงไม่ต้องทำให้เวยเวยต้องพบกับความสิ้นหวังเช่นนี้

เป้ยฉ่ายเวยจ้องสีหน้าท่าทางได้ใจของหนานฉิง เธอถามขึ้นด้วยเสียงเบาๆ “แค่ให้ฉันคุกเข่าลงเท่านั้นหรอ”

“แล้วแต่อารมณ์ฉัน” หนานฉิงแสร้งทำเป็นจัดการกับเศษผงที่ปลายเล็บ เล็บหล่อนสีส่องประกายระยิบระยับ เด่นชัดด้วยสีสะท้อนแสง “แต่ว่า ถ้าหากเธอไม่เต็มใจ ฉันก็ไม่บังคับนะ แต่ว่าถึงตอนนั้นเธอก็คงจะไม่มีโอกาสอีกแล้วล่ะ”

พอหนานฉิงพูดจบ ก็ได้ยินเสียง “ตึก” เสียงเข่ากระแทกลงกับพื้น เป้ยฉ่ายเวยคุกเข่าลงตรงหน้าหนานฉิง ดวงตาเธอแจ่มชัด

ใช่ นี่คือสายตาแห่งความดื้อรั้นไม่ยอมก้มหัวให้ มันจุดประกายความโกรธในใจของหนานฉิง เธอแทบไม่ต้องคิด เธอยกมือขึ้นตบพร้อมตะโกนใส่หน้าเป้ยฉ่ายเวย

“เพี๊ยะ” เสียงตบดังฟังชัด และยังคงดังต่ออีก “เพี๊ยะเพี๊ยะเพี๊ยะ” ตามติดกันอีกหลายต่อหลายครั้ง

เป้ยฉ่ายเวยซึ่งถูกหนานฉิงตบอยู่หลายครั้งไม่ส่งเสียงร้องใดๆออกมาสักนิด นอกจากอาการบวมบนใบหน้าและเลือดที่ออกตรงมุมปากแล้ว นั่นถึงทำให้รู้ว่าเธอโดนเข้าไปหลายฉาดแล้ว เธอยังคงนิ่งราวกับไร้ความรู้สึกใดๆ

ราวกับว่าตบพวกนั้นไม่ได้ลงบนใบหน้าเธอ แต่ลงที่คนอื่นอย่างนั้นหลี่จื่อเชียนตาแดงก่ำ เขาเกลียดที่ต้องรู้สึกสิ้นหวังสำหรับพวกเขาแล้ว แต่ว่าหลังจากนี้ล่ะ ความปลอดภัยของรุ่ยรุ่ยจะทำอย่างไร เขาคิดถึงว่าที่เวยเวยยืนหยัดทั้งหมดตอนนี้ก็เพื่อรุ่ยรุ่ย เขาไม่สามารถบุ่มบ่ามทำอะไรจนทำให้ทุกอย่างที่เวยเวยทำไปต้องเสียเปล่าเขาสาบาน หลังจากวันนี้ แตกหักกันกับตระกูลหนาน หลี่อ๋าวไม่ตายจะไม่ปล่อยมันหนานฉิงหายใจเล็กน้อย เธอคิดว่าเป้ยฉ่ายเวยจะร้องไห้ ขอความเมตตา ยอมรับผิด แต่ว่าเธอตบมาตั้งนาน เป้ยฉ่ายเวยกลับนิ่งเฉย แทนที่จะชอบใจเธอกลับยิ่งไม่สบอารมณ์“ทำไมไม่ร้องไห้ล่ะ ทำไมไม่ขอร้องฉัน นังสารเลว”หนานฉิงโมโห เธอจิกผมอันยุ่งเหยิงของเป้ยฉ่ายเวยขึ้นมาชายหลายคนแถวนั้นมองหน้ากันและไม่สามารถทนดูได้ มีแค่ลูกน้องที่หลี่อ๋าวพามาเท่านั้นที่ไม่แสดงท่าทีอะไรหลี่อ๋าวมองผู้หญิงที่คุกเข่าที่พื้นด้วยความสนใจ นับว่าเขาเข้าใจแล้วว่าทำไมผู้ชายอย่างฉูเจ๋อหยาง อย่างหลี่จื่อเชียนถึงได้ชื่นชอบในตัวผู้หญิงอย่างเป้ยฉ่ายเวยผู้หญิงคนนี้อึดมาก อดทนมาก หนังเรื่องนี้ยิ่งดูก็ยิ่งสนุกเป้ยฉ่ายเวยยกมือขึ้นเช็ดเลือดที่มุมปาก เธอไม่สนใจความปวดแสบปวดร้อนบนใบหน้า เสียงเบาๆค่อยๆเล็ดออกจากปากเธอ “ฉันขอร้อง ฉันขอร้องเธอปล่อยลูกฉันไปเถอะนะ”

copy right hot novel pub