บทที่ 292 เป้ยฉ่ายเวยเป็นบ้า

หนานฉิงยกแขนขึ้น เธอจิกผมเป้ยฉ่ายเวยทำให้หล่อนต้องเงยหน้าขึ้นมา จนเห็นใบหน้าที่บอบบางของเธอเปลี่ยนกลายเป็นสีแดงบวม เวยเวยก้มหัวลง ระยะห่างประชิดมากขึ้น

เธอกล่าวด้วยความเมตตาสงสาร “เป้ยฉ่ายเวย ฉันขอโทษด้วยนะ เมื่อกี๊ฉันแค่ล้อเล่นกันเธอ ไอ้ลูกนอกคอกนั่นต้องตายแน่นอน แต่เธอจะต้องรอด คนที่เจ็บปวดจะต้องอยู่บนโลกนี้ต่อไป”

“ไม่ ไม่ ไม่--” เป้ยฉ่ายเวยรู้สึกว่าหนังศีรษะกำลังจะถูกฉีกออก เธอไม่รู้สึกเจ็บปวดใดๆ ทันใดนั้นเธอก็ยกมือขึ้นคว้าตัวหนานฉิง ดวงตาเต็มไปด้วยเส้นเลือดแดงฉาน ความสุขุมทั้งหมดพังทลายลงเพราะคำพูดของหนานฉิง

เธอคำรามใส่หล่อน “หนานฉิงเธอทำร้ายรุ่ยรุ่ยไม่ได้ เขาเป็นแค่เด็กคนหนึ่ง เธอต้องการฆ่าฉันให้ตายไม่ใช่หรอ ถ้างั้นก็ปล่อยเขาไป ฉันตายได้เลยทันที”

“หึหึ ที่แท้แล้วเธอก็กลัว ฉันคิดว่าเธอจะไม่สนใจอะไรเสียอีก น่าเสียดาย ฉันยิ่งอยากจะเห็นไอ้ลูกนอกคอกนั่นตกตายไปต่อหน้าเธอ เธอวางใจเถอะ ฉันจะให้เธอเห็นเขาตายด้วยความเจ็บปวดทีละน้อยทีละน้อย”

หนานฉิงได้เห็นความย่อยยับของเป้ยฉ่ายเวย ในที่สุดเธอก็ได้รับรสของการแก้แค้น แต่สนุกแค่นี้ยังไม่พอหรอก เธอต้องการเห็นเป้ยฉ่ายเวยดิ้นลงตรงหน้า เจ็บปวดแทบตาย ให้หล่อนได้เห็นลูกของตัวเองตกตายไปต่อหน้า

เช่นนี้ถึงจะสามารถชดเชยความโกรธแค้นในใจเธอได้

หนานฉิงเหลียวมองหลี่อ๋าว หลี่อ๋าวชี้นิ้วไปอย่างไม่สนไม่แคร์ มีคนเข้ามาล้อมรอบเพื่อคุมตัวหลี่จื่อเชียนเอาไว้อย่างรวดเร็ว จากนั้นก็ตรงไปยังห้องผ่าตัด

ฝีมือหลี่จื่อเชียนถึงแม้จะไม่เลว แต่ว่ายังไงก็มีแค่สองหมัด มีเจ็ดแปดคนที่ล้อมรอบเขาอยู่

เป้ยฉ่ายเวยเห็นว่าทุกคนเดินตามหลังเธอไป ในที่สุดหัวใจเธอก็แตกสลาย เธอคว้ามือของหนานฉิงอย่างคุ้มคลั่ง และลุกขึ้นจากพื้นอย่างรวดเร็ว พร้อมส่งเสียงคำรามอันน่ากลัว “อย่าให้พวกเขาเข้าไป ฉันไม่อนุญาตให้เข้าไป”

เธอจะไม่ยอกให้เกิดอะไรขึ้นกับรุ่ยรุ่ย ไม่ได้ ใครก็จะทำร้ายลูกของเธอไม่ได้

ใครหน้าไหนก็ไม่ได้….

มือของหนานฉิงถูกกระชากจนเจ็บขึ้นมา เธอยื่นมือต้องการผลักเป้ยฉ่ายเวยออกไป ตอนนี้เป้ยฉ่ายเวยเหมือนกับคนวิกลจริตไปแล้ว ทั้งสองมือฟาดลงราวกับเหมือนกับเหล็กเส้น

ความเจ็บปวดแผ่ซ่านไปบนผิดเนียนเรียบของเธอ เธอก้มศีรษะลง มีรอยเลือดออกอยู่ตามแขน “นังสารเลว ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ เธอทำฉันเจ็บนะ”

“ปล่อยลูกฉัน ปล่อยเขา หนานฉิง ฉันทนต่อการแก้แค้นและการด่าทอต่างๆนาๆได้ แต่ว่าฉันจะไม่ยอมให้เธอแตะต้องรุ่ยรุ่ยแม้แต่ปลายเล็บ”

แค่เป้ยฉ่ายเวยคิดว่ารุ่ยรุ่ยจะมีอันตรายถึงชีวิต เธอก็ลืมหมดสิ้นว่าอะไรคือความเจ็บปวด ในขณะที่ทุกคนยังไม่ได้ตอบสนองใดๆ เธอจึงออกแรงเตะไปที่สะบ้าหัวเข่าของหนานฉิง

“โอ้ย เจ็บ เจ็บชิบหาย” หนานฉิงไม่คิดว่าเป้ยฉ่ายเวยซึ่งมีเลือดกลบเต็มหน้าจะยังมีแรงขนาดนี้ เธอโดนเตะโดยไม่ทันได้ระวัง เธอทรุดตัวลงบนพื้น ภาพลักษณ์สูงส่งใจกล้าได้หายไปหมดสิ้น

“พวกแกตาบอดกันหรือไง ไม่เห็นหรอว่าฉันเจ็บ รีบไปจับนังผู้หญิงบ้านี่แล้วลากตัวไปสิ”

หลี่อ๋าวคิดจะก้าวไปข้างหน้า แต่ช่วงเวลานี้กำลังวิกฤต แรงเป้ยฉ่ายเวยดั่งลูกระเบิด ก่อนที่คนอื่นๆจะเข้ามา เธอเอามีดพับแบบทหารออกมาจากกระเป๋าเสื้อ พร้อมกับพาดไว้ที่คอของหนานฉิง

สายตาเหมือนกับหมาป่าที่กำลังปกป้องลูกวัว มองพวกเขาพร้อมแยกเขี้ยวเคี้ยวฟัน “ใครกล้าเข้ามา ฉันจะฆ่าหล่อนซะ ฉันพูดจริงทำจริงนะ”

ไม่มีใครคาดคิดว่าจะเกิดการเปลี่ยนแปลงนี้ ช่างเป็นการเปลี่ยนชะตาจากพระเจ้า

มีดพกนี้เป้ยฉ่ายเวยพกมาจากบ้าน เธอพกไว้เพื่อป้องกันตัว ในเมื่อหนานฉิงทำเธอเช่นนี้ เธอจึงทนไม่ไหวจนต้องเอาออกมาใช้ แค่รอจังหวะเท่านั้น

จนถึงวินาทีสุดท้าย

เธอยกมีดขึ้นจ่อไว้ที่คอของหล่อน คออาจถูกปาดได้ทุกเมื่อ ทุกคนต่างพากันหวาดกลัว ไม่ต้องพูดถึงหนานฉิงซึ่งไม่เคยพบประสบกับเหตุการณ์รุนแรงที่ตัวเองเป็นผู้ถูกกระทำมาก่อน เธอไม่คิดว่าอยู่ๆเป้ยฉ่ายเวยก็จะเป็นบ้าขึ้นมา และยังกล้าใช้มีดอีกด้วย

“เป้ยฉ่ายเวย เอามีดออกไปจากฉันเดี๋ยวนี้นะ เอาออกไปเดี๋ยวนี้”

เป้ยฉ่ายเวยไม่เพียงแต่ไม่เอามีดออก เธอยิ่งกดมันใกล้เข้าไปกว่าเดิมอีก เธอจ้องมองไปที่ประตูห้องผ่าตัดที่ถูกเปิดออกอย่างใจจดใจจ่อ และพูดเสียงเข้ม “เธอเรียกให้พวกเขาออกมา ไม่อย่างนั้นเราก็ตายไปด้วยกัน”

“ไม่ อย่านะ” หนานฉิงได้ยินว่าเป้ยฉ่ายเวยจะฆ่าเธอ เธอตะโกนร้องด้วยความกลัว

“หลี่อ๋าว คุณยังไม่เรียกคนของคุณออกมาอีกหรอ หรือว่าอยากจะเห็นฉันตายห๊ะ”

หลี่อ๋าวไม่ขยับ เขาจ้องเป้ยฉ่ายเวยอย่างสงบนิ่งพร้อมพูดอย่างเนิบๆ “หล่อนไม่กล้าหรอก”

หญิงสาวตรงหน้าถึงจะใจกล้าบ้าบิ่นมาก แต่มือของหล่อนสั่นเทาแสดงให้เห็นว่าหล่อนก็ประหม่าอยู่ไม่น้อย หล่อนไม่น่าจะเคยถือมีดทำร้ายใครมาก่อนหรอก

เมื่อเป้ยฉ่ายเวยได้ยินเสียงกรีดร้องดังมาจากห้องผ่าตัด ตาเธอดุร้าย จ้องมองหลี่อ๋าวอย่างเย็นชา เธอออกแรงที่มือเพิ่มขึ้นอีกหลายส่วน เสียงสีแดงสดของหนานฉิงไหลออกจากลำคอระหงของเธอ “คุณหลี่ ลองดูกันสักตั้งไหมว่าฉันกล้ารึเปล่า”

หนานฉิงรู้สึกเจ็บที่คอ เธอเผลอยื่นมือออกไปจับ สัมผัสถูกของเหลวเหนียวหนืด เมื่อมองดู ก็พบว่าเลือดออกมาจริงๆ เธอตะโกนใส่หลี่อ๋าวด้วยความหวาดกลัว “คุณยังไม่ทำตามที่หล่อนบอกอีก นังสารเลวนี่มันบ้าไปแล้ว”

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอต้องเผชิญกับความเป็นความตาย อีกทั้งยังเป็นฝีมือของเป้ยฉ่ายเวยคนที่เธอคิดว่าอ่อนแอมาโดยตลอด เธอเองที่มั่นใจในตัวเองมากเกินไป เธอไม่ควรปล่อยให้เป้ยฉ่ายเวยมีโอกาสได้ขัดขืนเลย

หลี่อ๋าวหรี่ตาลง ตาเหยี่ยวคู่นั้นหดเล็กลง เขาเพ่งพินิจผู้หญิงคนนั้นอยู่หลายรอบ ดูแล้วเธอก็มีความกล้าหาญอยู่บ้าง แน่นอนว่าเขาไม่ได้สนใจหรอกว่าเด็กในห้องผ่าตัดจะเป็นเช่นไร แต่ว่าเขาต้องคำนึงถึงความปลอดภัยของหนานฉิง

ดังนั้นเขาจึงขยิบตาให้ลูกน้องข้างๆ จากนั้นจึงมีคนวิ่งตรงไปยังห้องผ่าตัด

“คราวนี้ปล่อยหล่อนได้แล้วล่ะ”

“คุณหลี่ คุณคิดว่าฉันโง่หรือยังไง” เป้ยฉ่ายเวยไม่กล้าผ่อนคลาย เพราะว่าเธอรู้ว่าผู้ชายตรงหน้าน่ากลัวขนาดไหน เหมือนกำลังถูกหมาป่าล่าเนื้อกำลังจับจ้องอยู่ หากว่าพลาดแม้สักนิด จะไม่มีโอกาสหวนกลับอีกแล้ว

เธอตะโกนบอกหลี่จื่อเชียน “จื่อเชียน คุณมาทางนี้ก่อน”

หลี่จื่อเชียนพยักหน้า เขากลั้นหายใจและเดินไปหาเธอ

“คุณไม่เป็นไรใช่ไหม” เป้ยฉ่ายเวยเห็นหลี่จื่อเชียนบาดเจ็บทั้งตัว สิ่งที่เธอถามนั้นช่างไร้สาระสิ้นดี ใจเธอรู้สึกผิดอย่างมากในที่สุดเธอก็ทำให้จื่อเชียนเดือดร้อน“ผมไม่เป็นไร จัดการเรื่องตรงหน้าให้เรียบร้อยก่อนเถอะ” หลี่จื่อเชียนชี้ไปทางหลี่อ๋าวเป้ยฉ่ายเวยพยักหน้าเป็นอันเข้าใจ“เธอจะเอายังไงถึงจะยอมปล่อยเสี่ยวชิง” สีหน้าหลี่อ๋าวยังคงไม่เปลี่ยน ราวกับแน่ใจว่าเป้ยฉ่ายเวยไม่กล้าลงมือแน่เสี่ยวชิงคือไพ่ใบเดียวในมือของหล่อน หล่อนไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่ามแน่เป้ยฉ่ายเวยเม้าปาก และพูดเสียงแข็ง “คุณให้คนของคุณออกไปให้หมดก่อน ส่วนคุณอยู่ที่นี่”“รับปากหล่อนสิ รีบรับปากเร็ว ฉันจะทนไม่ไหวแล้ว” หนานฉิงจะทนความบาดเจ็บเช่นนี้ได้อย่างไร เธอไม่รอให้หลี่อ๋าวเปิดปาก ก็รีบตะโกนอย่างเกรี้ยวกราดหลี่อ๋าวหมดหนทาง ได้แต่บอกให้คนของตัวเองออกไป

copy right hot novel pub