บทที่ 293 หลบหนี

“จื่อเชียน ช่วยไปถามสถานการณ์ของรุ่ยรุ่ยให้ฉันหน่อย เตรียมรถเอาไว้ด้วย เราไปกัน” ใจหนึ่งเป้ยฉ่ายเวยอยู่ที่รุ่ยรุ่ย แต่ว่าเธอไม่กล้าให้เกิดช่องโหว่แม้เพียงเล็กน้อย

หลี่จื่อเชียนพยักหน้า เขาตรงไปยังห้องผ่าตัด ขณะเดียวกันเขาก็รู้สึกถึงการเปลี่ยนไปอย่างน่ามหัศจรรย์ของเวยเวย นี่เป็นด้านที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อนของเวยเวย มันทำให้เขาอดตกใจไม่ได้

จากเรื่องนี้เขาเข้าใจตรรกะอยู่เรื่องหนึ่ง บนโลกนี้พูดเหตุผลไปก็ใช่ว่าจะแก้ปัญหาได้ทุกอย่าง บางครั้งพละกำลังก็สามารถปกป้องคนที่ตนเองต้องการปกต้องได้ดียิ่งกว่า

“เป้ยฉ่ายเวย ตอนนี้เธอปล่อยฉันได้รึยัง” หนานฉิงกำมือแน่น ร่างเธอแข็งทื่อเป็นเส้นตรง กลัวว่าตัวเองจะทำอะไรผิดพลาด แผลบนคอจะยิ่งกว้างขึ้นไปอีก

เป้ยฉ่ายเวยที่เธอคิดเสมอว่ารังแกเอาได้ง่ายๆ ได้มอบบทเรียนนี้ให้กับเธอ ให้เธอได้เข้าใจคำว่าหมาจนตรอกเป็นเช่นไร

ครั้งนี้เธอต้องยอมรับความพ่ายแพ้แล้ว

เป้ยฉ่ายเวยไม่สนใจหนานฉิงที่กำลังเพ้อ สายตาเธอจับจ้องอยู่ที่หลี่อ๋าว เพราะเธอรู้ว่าหนานฉิงไม่มีทางก่อการใหญ่ครั้งนี้ได้ จะต้องมีผู้ชายตรงหน้านี้คอยช่วยเหลืออยู่

“ดูเหมือนคุณเป้ยจะโกรธมาก” ดูเหมือนหลี่อ๋าวยังมีกะจิตกะใจคุยเล่นกับเป้ยฉ่ายเวย ราวกับเขากำลังมาพักร้อน ไม่ได้มาฆ่าคนอย่างนั้น

ดูสิ เขาอยากจะพูดคำไหนคำนั้น ดูเหมือนว่าเสี่ยวชิงจะชอบเล่นแบบนี้ ให้เขาได้หยอกกับหนู ก็ไม่เลวนะ

เป้ยฉ่ายเวยเม้มปาก ถ้าหากเป็นไปได้เธออยากจะเอามีดเสียบสองคนนี้สักสองครั้ง เธอไม่ได้สนใจตัวเอง แต่ลูกนั้นไม่เหมือนกัน ใครแตะต้อง เธอยินดีตกตายไปด้วยกัน

อย่างรวดเร็ว หลี่จื่อเชียนออกมาจากห้องผ่าตัด เขาพยักหน้าให้เป้ยฉ่ายเวย “รุ่ยรุ่ยไม่เป็นไร”

เมื่อได้ยินว่ารุ่ยรุ่ยไม่เป็นไร เป้ยฉ่ายเวยก็ยังไม่กล้าผ่อนคลาย เธอยังต้องอยากจะถามถึงการผ่าตัดของรุ่ยรุ่ยต่อไป เมื่อเห็นหลี่จื่อเชียนขยิบตาให้เธอ เธอก็เข้าใจความหมายของเขาในทันที

พูดเรื่องอาการป่วยของรุ่ยรุ่ยต่อหน้าหนานฉิงและหลี่อ๋าวเป็นสิ่งที่ไม่สมควรอย่างยิ่ง

“ไปได้ไหม” ขณะนี้โรงพยาบาลไม่ปลอดภัยแล้ว เธอต้องรีบเคลื่อนย้ายลุ่ยรุ่ยไปยังสถานที่อื่น

หลี่จื่อเชียนพยักหน้า “ได้ ผมติดต่อรถให้มาแล้ว หมอทางนั้นได้รับเรื่องแล้ว จะได้ช่วยกันเคลื่อนย้ายเขา”

“ดี” เป้ยฉ่ายเวยกกระชับมือแน่นและพูดอย่างเสียงแข็ง “ลุกขึ้น รอส่งให้พวกเราไปก่อน”

“เป้ยฉ่ายเวย เธอพอได้แล้ว ฉันยอมรับเงื่อนไขของเธอทุกอย่างแล้ว เธอยังไม่ปล่อยฉันอีกหรอ” หนานฉิงกัดฟันพูด ถ้าหากว่าสายตาฆ่าคนได้ เป้ยฉ่ายเวยคงจะเสียชีวิตไปแล้วหลายต่อหลายหน

แต่ตอนนี้เธอไม่สนใจแล้ว หลังจากที่หนานฉิงได้ทำเรื่องโหดเหี้ยมเช่นนี้ ใจเธอก็มีแต่ความโกรธและเกลียดชัง “ขึ้นมา”

อยู่ๆหนานฉิงก็รู้สึกว่ามีดเข้าใกล้เธอเข้าไปอีก เธอไม่กล้าโหวกเหวกใส่เป้ยฉ่ายเวยอีก อดกลั้นเก็บความคับแค้นเอาไว้ในใจ พร้อมกับยืนขึ้นอย่างว่าง่าย

“คุณหลี่ รบกวนคุณมาด้วย” ใบหน้าขาวนวลของเป้ยฉ่ายเวยตอนนี้บวมเป่งจนไม่สามารถมองเห็นใบหน้าเดิมอีกต่อไป ด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์ของเธอขณะนี้ เห็นแล้วค่อนข้างดูก้าวร้าวไม่เบา

เมื่อคนไม่กลัวความตาย ไม่มีใครสามารถทำให้เธอกลัวได้

ดวงตาของหลี่อ๋าวจมดิ่งลงหลายส่วน ปากเขางองุ้ม คำพูดคำจานั้นกลับกลายเป็นสุภาพมาก ไม่เหมือนกันนักฆ่าที่สามารถฆ่าคนได้โดยไม่ต้องกระพริบตาคนนั้น “ถ้าอย่างนั้นก็รบกวนคุณเป้ยนำทางด้วยครับ”

หลี่จื่อเชียนกำชับให้ลูกน้องที่เหลือลากศพออกจากทางเดิน และคุ้มกันเปลออกจากห้องผ่าตัด

ไม่น่าแปลกใจเลยว่าทำไมหลี่อ๋าวเป็นนักฆ่าอันดับต้นๆ ก่อนที่จะเข้ามา เขาสั่งให้ลูกน้องปิดกั้นอาคารผู้ป่วยด้านนอกทั้งหมด ถึงแม้ว่าข้างในจะมีเสียงปืนดังสนั่นไม่หยุด ข้างนอกนั้นกลับเงียบสงบ

จนกระทั่งผู้ป่วยและครอบครัว เห็นผู้หญิงซึ่งได้รับบาดเจ็บทั้งตัวกำลังจับตัวผู้หญิงอีกคนหนึ่งอยู่ พวกเขาถึงได้รู้ ที่แท้ในโรงพยาบาลเกิดเรื่องฆาตกรรมใหญ่โต ผู้คนพากันเอนหลังพิงกำแพงและก้มศีรษะลงต่ำ ไม่กล้าที่จะมอง

ยังดีที่หลี่อ๋าวให้เครดิต ไม่มีคนซุ่มโจมตีบนท้องถนน เมื่อพวกเขาออกไป รถที่หลี่จื่อเชียนเตรียมไว้ก็มาถึงแล้ว

เป้ยฉ่ายเวยรอให้พวกเขาวางเปลเตียงรุ่ยรุ่ยเข้าไปก่อน จากนั้นเธอถึงให้ถอยร่นไปพร้อมหนานฉิง

“เวยเวย คุณขึ้นไปก่อนเถอะ” หลี่จื่อเชียนไม่วางใจให้เป้ยฉ่ายเวยขึ้นรถคนสุดท้าย

เป้ยฉ่ายเวยไม่หันหลังกลับไปมอง “คุณขึ้นไปก่อน เดี๋ยวฉันตามขึ้นไป”

หลี่จื่อเชียนรู้ว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาเถียงกัน เขาไม่ชักช้า ขึ้นรถไปก่อน มือก็จับที่ลูกบิดประตู พร้อมที่จะดึงเธอขึ้นมา

“เป้ยฉ่ายเวย ตอนนี้เธอพอใจแล้ว ปล่อยฉันได้แล้ว” หนานฉิงเห็นว่าทุกเรื่องเป็นไปตามความต้องการของเป้ยฉ่ายเวยแล้ว แต่หล่อนก็ยังไม่มีทีท่าจะปล่อยเธอไป ใจเธอเต้นไม่เป็นจังหวะ

ถ้าหากเป็นก่อนหน้านี้เธออาจจะแน่ใจว่าเป้ยฉ่ายเวยไม่กล้าลงมือทำ แต่ตอนนี้เห็นว่าเป้ยฉ่ายเวยคลุ้มคลั่งไปแล้ว เธอไม่กล้าคิดเช่นนั้นอีก

เป้ยฉ่ายเวยก้มหัวลง ริมฝีปากเปื้อนเลือกกระซิบที่ข้างหูเธอ เธอใช้ระดับเสียงที่ได้ยินกันเพียงสองคนเท่านั้น พูดเบาๆ “หนานฉิง ถ้าหากว่าเธอยังกล้าทำเด็กอีกล่ะก็ ครั้งหน้าแผลจะไม่ได้เล็กแค่นี้หรอกนะ”

เธอหยุดชั่วครู่ก่อนที่จะเสริมอีกประโยค “มีอีกอย่าง จำใส่หัวเอาไว้ ฉูเจ๋อหยางเป็นสมบัติในใจเธอ แต่เขาไม่ได้เป็นอะไรเลยในใจฉัน”

ไม่อีกต่อ

“เธอ…” หนานฉิงต้องการตอบโต้หลายคำ แต่เมื่อคิดว่าตัวเองยังอยู่ในเงื้อมมือหล่อน จึงได้แต่อดกลั้นไว้

เป้ยฉ่ายเวยเหลือบมองหลี่อ๋าวซึ่งอยู่ไกลๆ จากนั้นเธอก็ออกแรงผลักหนานฉิง จากนั้นก็กระโดดขึ้นรถอย่างรวดเร็ว

หลี่จื่อเชียนรอช่วงเวลานี้อย่างจดจ่อ เขารีบปิดประตูลง “ออกรถ”

เมื่อคนขับรถได้ยินคำสั่ง ก็ทำตามที่หลี่จื่อเชียนว่า รีบเหยียบคันเร่งในทันที ขับรถออกไปไกลหนานฉิงถูกผลักออกโดยไม่ทันตั้งตัว อีกไม่กี่ก้าวก็เกือบจะหน้าทิ่ม โชคดีที่หลี่อ๋าวเข้ามาทัน ดึงเธอขึ้นมา หมาตัวหนึ่งจะได้ไม่ต้องหน้าคะมำใครจะคิดว่าหนานฉิงไม่ได้รู้สึกขอบคุณสักนิด เธอผลักหลี่อ๋าวพร้อมตบหลังมือไปที่กกหูของเขา จากนั้นก็ตะโกน “ไอ้โง่ คุณปกป้องฉันยังไงกัน ให้ฉันถูกนังสารเลวนั่นเล่นงาน ยังไม่รีบตามไปอีก”หลี่อ๋าวเอียงหัวเล็กน้อย ดวงตาน้อยๆฉายแววอันหนาวเหน็บ จ้องหนานฉิงด้วยสายตาเย็นยะเยือก จนเธอตกใจและนึกขึ้นได้ ว่าชายตรงหน้าไม่ใช่ลูกน้องของเธอที่เธอจะดุด่าทุบตีได้ตามอำเภอใจ เธอตกใจกลัวขึ้นมาทันทีเธอเริ่มกังวลว่าชายตรงหน้าจะโมโหแล้วคิดจะฆ่าเธอหลี่อ๋าวดูเหมือนจะรู้ทันความคิดเธอ เขาจึงพูดอย่างเรียบๆ “เสี่ยวชิง วางใจเถอะผมไม่ฆ่าคุณหรอก ผมออกจะรักคุณขนาดนั้น”เขาไม่รอให้นานฉิงถอนหายใจ เขาหันหลังกลับใช้นิ้วสัมผัสแผลที่บริเวณคอของเธอ พร้อมพูดอย่างทราบความนัย “แต่ว่านะ ผมไม่ชอบให้ใครมาตบหน้า คุณเข้าใจไหม”หนานฉิงเจ็บที่คอ หน้าผากเธอเริ่มย่น เธอจ้องมองใบหน้าอัน “อ่อนโยน” ของหลี่อ๋าว จากนั้นเหงื่อเย็นก็งาบมาทางด้านหลัง เธอส่งเสียงออกมาโดยไม่รู้ตัว “ฉันรู้แล้ว”หลี่อ๋าวดูเหมือนจะพอใจที่หนานฉิงว่าง่าย สีหน้าหม่นหมองกลายเป็นแจ่มใสในทันที เขายิ้มพร้อมพูดว่า “ตอนนี้ กลับไปได้แล้วใช่ไหม”

copy right hot novel pub