บทที่ 294 ความปั่นป่วนวุ่นวาย

“จะกลับไปอย่างนี้น่ะหรอ จะให้ฉันเจ็บตัวฟรีรึไง” หนานฉิงไม่พอใจ เธอไม่ควรจะไปหาหลี่อ๋าวเลย จ่ายเงินเพิ่มหน่อยไปหาคนอื่นยังจะดีกว่า

หลี่อ๋าวดึงมือออก เขาลูบไล้นิ้วของตัวเองจากนั้นก็วางบนริมฝีปาก แลบลิ้นออกมาเล็กน้อย สายตาทั้งเย็นชาและตื่นเต้นเหมือนหมาป่า อนาคตยังอีกยาวไกล ผมไม่ทำให้คุณผิดหวังแน่นอน”

หนานฉิงเห็นท่าทีที่เปลี่ยนไปของหลี่อ๋าว ทำให้เธอรู้สึกเหมือนว่ากำลังขี่อยู่บนหลังเสือยากที่จะลงได้ ได้ไม่ได้การ เธอจะต้องกลับประเทศก่อน ค่อยหาทางจำกัดตาบ้านี่

พอขึ้นรถ เป้ยฉ่ายเผยก็ผ่อนแรงลง เธอรีบกระตือรือร้นมาดูอาการของรุ่ยรุ่ย หลี่จื่อเชียนรีบดึงตัวเธอกลับมาแล้วพูดว่า “เวยเวย คุณสงบสติอารมณ์ก่อนแล้วฟังผมพูดนะ”

“จื่อเชียน คุณปล่อยฉัน รีบปล่อยฉันเร็ว ฉันอยากเห็นว่ารุ่ยรุ่ยเป็นยังไงบ้าง” ตอนนี้เป้ยฉ่ายเวยไม่ได้เป็นผู้หญิงที่กล้าหาญและเด็ดเดี่ยวอีกต่อไปแล้ว เธอเป็นเพียงแม่คนหนึ่งซึ่งเป็นห่วงลูก

“รุ่ยรุ่ยต้องการพักผ่อน ถ้าคุณโผล่เข้าไปตอนนี้จะส่งผลกระทบต่อการพักผ่อนของเขา” หลี่จื่อเชียนรู้ว่าถ้าเขาไม่พูดให้หนักแน่น เป้ยฉ่ายเวยจะไม่มีทางเย็นลงได้

เมื่อได้ยินว่ารุ่ยรุ่ยต้องการพักผ่อน เป้ยฉ่ายเวยได้แต่นั่งประจำอยู่กับที่ เธอจิกต้นขาแน่นด้วยมือทั้งสองข้าง และยังยืดร่างส่วนบนตั้งตรงพร้อมกับถามว่า “รุ่ยรุ่ยเป็นยังไงบ้าง การผ่าตัดสำเร็จไหม บาดเจ็บตรงไหนรึเปล่า”

หลี่จื่อเชียนส่ายหัวอย่างเศร้าโศก “การผ่าตัดไม่สำเร็จ”

“เป็นไปได้ยังไง ทำไมถึงไม่สำเร็จล่ะ” เป้ยฉ่ายเวยนั่งกลับไปหน้าปราศจากความรู้สึกเหมือนกับเถ้าถ่าน เธอลำบากลำบนมาถึงตอนนี้เพื่อให้รุ่ยรุ่ยได้เข้ารับการผ่าตัดที่โรงพยาบาล รอมาสี่ปี ตั้งตารอคอยมาสี่ปี ต่อสู้กับความกลัวความกังวลมาตลอดสี่ปี

ทนต่อความอัปยศอดสูเพื่อรีดไถเงินจากฉูเจ๋อหยาง จนถึงเวลาที่จะได้เตะลูกเข้าประตู

กลับถูกหนานฉิงทำลายทุกสิ่งทุกอย่าง สิ่งนี้ทำให้ใจเธอเหมือนถูกมีดเฉือน นั่นคือเด็กที่เธอตั้งท้องอยู่สิบเดือนและให้กำเนิดเขามานะ

“ไม่ ไม่ได้ ไม่สำเร็จไม่ได้ รุ่ยรุ่ยจะไม่สำเร็จไม่ได้” ขณะนี้ เป้ยฉ่ายเวยทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว เธอร่ำไห้ออกมา น้ำตานองหน้าปะปนกับเลือดที่ไหลเข้าไปจากมุมปาก กลายเป็นรสขมกลืนลงกระเพาะไป

เธอยินดีที่จะแลกอายุขัยยี่สิบปีของเธอเพื่อให้การผ่าตัดของรุ่ยรุ่ยประสบผลสำเร็จ เธอไม่ต้องการเห็นรุ่ยรุ่ยถูกพิพากษาและถูกพรากออกจากร่างไป

เมื่อหลี่จื่อเชียนเห็นเป้ยฉ่ายเวยกำลังหัวใจสลาย ใจเขาก็เจ็บปวดไม่แพ้กัน “เวยเวย คุณไม่ต้องกลัว ถึงการผ่าตัดของรุ่ยรุ่ยจะไม่ประสบผลสำเร็จ แต่หากพักฟื้นเป็นเวลาหนึ่งปี ก็ยังพอมีโอกาส”

เป้ยฉ่ายเวยเหมือนกับคว้าจับฟางเส้นสุดท้ายของชีวิตเอาไว้ได้ เขารีบเกาะแขนหลี่จื่อเชียนเอาไว้แน่น ไม่รู้ตัวว่าเล็บของตัวเองจิกเข้าไปในเนื้อเขารึเปล่า

ดวงตาเธอเต็มไปด้วยความหวัง “จื่อเชียน คุณพูดจริงรึเปล่า รุ่ยรุ่ยยังผ่าตัดได้หรอ ยังมีโอกาสใช่ไหม”

จื่อเชียนราวกับไม่รู้สึกเจ็บปวดที่แขน สายตาเขายังอ่อนโยนไม่เปลี่ยน เขาพยักหน้าพร้อมพูดว่า “อื้อ ขอแค่ได้พักฟื้นหนึ่งปี แล้วผ่าตัดใหม่อีกครั้งก็ได้”

“หนึ่งปี รอแค่ปีเดียวเท่านั้น” เป้ยฉ่ายเวยย้ำคำนี้อยู่สองรอบ ดวงตาเธอเปี่ยมไปด้วยความสุขและความคาดหวัง ท่าทางการพูดอย่างระมัดระวังเช่นนั้น หลี่จื่อเชียนเห็นแล้วก็น้ำตาเอ่อ

“ใช่สิ เวยเวย คุณให้พยาบาลช่วยดูแผลให้คุณหน่อยดีกว่า” หลี่จื่อเชียนทนไม่ไหวที่เห็นรอยนิ้วทั้งห้าอยู่บนหน้าของเป้ยฉ่ายเวย

เป้ยฉ่ายเวยดูเหมือนจะไม่ได้ยิน เธออมยิ้มจนดูงี่เง่า “รุ่ยรุ่ยไม่เป็นไร รุ่ยรุ่ยไม่เป็นไรก็ดีแล้ว---”

เธอยังพูดไม่ทันจบ ตาก็ปิดลง สลบไปในทันที

“เวยเวย เวยเวยคุณเป็นยังไงบ้าง คุณจะต้องไม่เป็นอะไรนะ” นั่นทำให้หลี่จื่อเชียนตกใจมาก เขารีบให้หมอเข้ามาตรวจดู

พื้นที่ในรถมีจำกัด การที่แพทย์จะเคลื่อนที่ไปนั้นทำได้ยากมาก แต่ก็พอนั่งย่อเข่า เปิดเปลือกตาเวยเวยเพื่อตรวจเช็ค และฟังเสียงหัวใจ

หลังจากที่แน่ใจแล้วว่าไม่เป็นไร เขาจึงเปิดปากอธิบาย “คนไข้อาจจะเครียดเกินไป พอได้ผ่อนคลาย ร่างกายเลยรับไม่ไหว ทำให้เป็นลมไป ได้พักผ่อนสักครู่ก็จะหาย”

หลี่จื่อเชียนพยักหน้าแสดงถึงว่าเข้าใจ สามารถทนได้ถึงตอนนี้ก็ถือว่าไม่ใช่เรื่องง่ายเลยสำหรับเวยเวย ถ้าไม่ใช่เพราะมีเรื่องรุ่ยรุ่ยที่ยังฉุดรั้งไว้ น่ากลัวว่าเธอคงจะทนไม่ไหวไปตั้งนานแล้ว

เขามองดูแก้มอันบอบช้ำของเธอ ถึงจะหมดสติไปแล้วแต่ก็ยังขมวดคิ้วแน่น ขนตาโค้งงอยังคงเปียกชื้น

ใจเขารู้สึกเจ็บปวด ที่น่าหัวเราะก็คือ วันนี้ถ้าหากไม่ใช่เพราะไหวพริบของเวยเวย พวกเขาคงจะหมดหนทางหนีออกมาได้

เรื่องนี้สำหรับผู้ชายแล้ว การไร้ความสามารถนี้มันช่างทรมานร่างกายและจิตใจเขาเหลือเกิน

ที่อยู่เดิมตอนนี้ก็อยู่ต่อไปไม่ได้แล้ว หลี่จื่อเชียนให้คนหาที่พักที่สงบและปลอดภัยแห่งใหม่ให้ เพื่อให้เป้ยฉ่ายและรุ่ยรุ่ยได้พัก

ฉูเจ๋อหยางไม่รู้ว่าเป้ยฉ่ายเวยต้องเผชิญเคราะห์กรรมอันยิ่งใหญ่ เขารอจนกระทั่งจัดการเรื่องคดีจนเสร็จเรียบร้อย หลังจากต้องการหาผู้หญิงคนนั้น เธอก็เหมือนหายตัวไปในอากาศ ไม่พบร่องรอยใดๆ

หลังจากพยายามค้นคาอยู่หลายวัน ก็ยังไม่พบร่องรอยใดๆ โทรศัพท์จากในประเทศก็เร่งตามให้เขากลับไปอย่างไม่หยุดหย่อน

ในที่สุดฉูเจ๋อหยางจึงได้ให้คนอยู่ที่นี่ต่ออีกสองสามคนเพื่อหาต่อไป เขากลับจีนไปคนเดียวเพื่อจัดการเรื่องที่บริษัทก่อนที่จะกลับมาใหม่

หลังจากพักฟื้นหลายวัน จิตวิญญาณของเป้ยฉ่ายเวยก็ค่อยๆฟื้นตัว แต่แผลบนใบหน้านั้นยังคงน่าสยดสยองอยู่ แต่ว่าอีกสักพักเมื่ออาการบวมค่อยๆลดลง แผลบนใบหน้าก็แค่รอวันที่จะหายดี

แต่ว่าบาดแผลในใจเธอนั้นไม่มีวันที่จะรักษาให้หายได้ ถ้าหากไม่ใช่เพราะเธอยังยึดมั่นฉูเจ๋อหยางเอาไว้ รุ่ยรุ่ยคงไม่ต้องตกอยู่ในสถานการณ์สิ้นหวังเช่นนั้น อีกนิดเดียวก็เกือบจะรักษาชีวิตไว้ไม่ได้

หนำซ้ำยังพาลทำเอาหลี่จื่อเชียนซึ่งไม่รู้เรื่องอะไรด้วยด้วยพลอยบาดเจ็บไปทั้งตัว ถึงแม้เขาจะไม่ได้พูดอะไร แต่เธอก็รู้ว่าเขาเจ็บหนักมาก

นี่ล้วนเป็นผลจากการที่เธอไม่ยอมปล่อยฉูเจ๋อหยางไป

เธอรักผู้ชายคนนั้นไม่ได้ เธอทะเยอทะยานที่หวังจะให้เขารู้จักความรัก รู้อยู่แล้วว่าจะต้องจ่ายด้วยราคาแสนแพงแต่กลับไม่ได้อะไรตามที่หวังเลย เธอไม่ควรที่จะยืดเยื้อกับฉูเจ๋อหยางนานเช่นนี้หลายวันมานี้จื่อเชียนดูแลเอาใจใส่เธอและรุ่ยรุ่ยเป็นอย่างดี เธอเห็นมันกับตา ใจเธอไม่ใช่ว่าไม่ซาบซึ้งหรือว่าสั่นไหว แต่เธอก็ไม่รู้ว่าการเลือกครั้งนี้จะถูกต้องหรือไม่“เวยเวย คุณคิดอะไรอยู่” หลี่จื่อเชียนเปิดประตูเข้ามาพอดี เขาเห็นเป้ยฉ่ายเวยกำลังมองเหม่อออกไปนอกหน้าต่างเมื่อได้ยินเสียงของหลี่จื่อเชียน เป้ยฉ่ายเวยก็หันไปมองเขา “จื่อเชียน คุณเสียใจรึเปล่าที่มากับฉัน”“ทำไมอยู่ๆคุณถึงถามแบบนั้นล่ะ” หลี่จื่อเชียนนิ่งไปเล็กน้อย เขาคิดว่าเวยเวยน่าจะรู้สึกผิดกับเรื่องในวันนั้น เขาจึงพูดด้วยเสียงอันอ่อนโยน “เวยเวยคุณอย่าคิดมาก วันนั้นเป็นคุณที่ช่วยพวกเราเอาไว้ การที่ได้ดูแลพวกคุณแม่ลูก ผมรู้สึกดีใจมาก” เป้ยฉ่ายเวยลดสายตาลง ก้มลงมองนิ้วที่บิดพันกันอยู่ จู่ๆเธอก็เอ่ยปากขึ้น “จื่อเชียน เราแต่งงานกันเถอะ”“ว่าไงนะ” หลี่จื่อเชียนรู้สึกสับสนและทำตัวไม่ถูกกับคำพูดกะทันหันของเป้ยฉ่ายเวย สติปัญญาและความหลักแหลมดูเหมือนจะอันตรธานหายไป เขาจ้องมองเธอย่างงงๆ สายตาแน่นิ่งเมื่อครู่เขาได้ยินว่าอะไรนะ อยู่ๆเวยเวยก็บอกว่าอยากแต่งงานกับเขา เขาเหนื่อยจนหูฝาดไปรึเปล่า

copy right hot novel pub