บทที่305 ถ้าไม่ได้ช้อปปิ้งก็แก้ไขเรื่องนี้ไม่ได้

“เวยเวย นี่มันเรื่องอะไรกัน” เมื่อออกจากประตู อวี๋ซือซือก็อดใจรอไม่ไหวที่จะถาม

เป้ยฉ่ายเวยพลิกข้อมือไปมา ลดคิ้วต่ำลง ก่อนจะพูดอย่างใจเย็น “ไม่มีอะไร ก็แค่ไม่ทันระวังเลยลื่นล้ม”

“ล้มมันจะเป็นอย่างนี้หรอ เห็นชัดๆว่าถูกอะไรรัดมา” อวี๋ซือซือต่อว่าอย่างไม่พอใจ ใครจะไปซื่อบื้อทำเกิดรอยแดงปื๋อบนข้อมือแล้วไม่รู้ตัวว่าเจ็บ

เป้ยฉ่ายเวยทำนิ่งเงียบ เธอไม่รู้ว่าควรตอบว่าอย่างไร

“ช่างเถอะ ถ้าเธอไม่อยากเล่าฉันก็จะไม่ถาม” อวี๋ซือซือโบกมือขณะพูด เธอยอมแพ้กับความคิดที่จะสอบสวนเพื่อนรักของเธอแล้ว “เธอไปบ้านหลี่มาแล้ว แม่เขาเป็นยังไงกับเธอบ้าง”

เป้ยฉ่ายเวยไม่อยากให้อวี๋ซือซือเป็นห่วง เธองุ้มปากแล้วพูดว่า “ก็ดีนะ”

“โกหก” อวี๋ซือซือฟังคำโกหกของเธอออกในทันที “คุณแม่หลี่เป็นคนยังไง ใครจะไม่รู้ สายตาหล่อนมองที่ยอดเขา ดูมีการศึกษามากด้วยเหตุผล แถมยังโบราณคร่ำครึอีกด้วย วันวันคิดแต่เรื่องหน้าตาในวงสังคม”

“การที่คุณแม่หลี่คิดเช่นนี้ ก็ไม่เห็นผิดปกติตรงไหนนี่” เป้ยฉ่ายเวยซึมลงเล็กน้อย

อวี๋ซือซืออ้าปาก แต่คิดแล้วก็ไม่รู้จะเถียงยังไง เธอได้แต่โบกมืออย่างเบื่อหน่าย “พอแล้ว ไม่คุยเรื่องหดหู่พวกนี้แล้ว รีบไปช้อปปิ้งกันดีกว่า”

ถ้าไม่ได้ช้อปปิ้งก็แก้ปัญหาไม่ได้ ถ้าหากไม่ได้รูดการ์ดให้ทะลุเป้า...

“โอเค” เป้ยฉ่ายเวยยิ้มอ่อนตามไปด้วย

ทั้งคู่เดินเตร็ดเตร่กันจนถึงเย็น ซื้อของมาเป็นกอง พวกเธอยังขอให้คนของห้างสรรพสินค้าส่งของกลับไปให้ก่อนอีก

เมื่อฟ้าเริ่มมืด สำหรับบางคนแล้วนี่เป็นเพียงแค่จุดเริ่มต้นของวันเท่านั้น ฟ้ามืดนั้นปกป้องพวกเขาไว้เป็นอย่างดี ไม่ว่าจะเป็นเหล่าพนักงานออฟฟิตที่แต่งตัวดีกันในตอนกลางวัน หรือว่าประธานคอยนั่งชี้นิ้วสั่งงานอยู่ในสำนักงาน พอตกดึก พวกเขาสามารถกลายเปลี่ยนเป็นคนละคนได้

ด้านที่ซ่อนอยู่ในใจไม่ให้ใครเห็น งานเลี้ยงทางสังคมนับไม่ถ้วนที่สามารถปลดปล่อยพวกเขา ปาร์ตี้ฉลอง หรือว่างานเลี้ยงรับรองทางธุรกิจที่ไม่มีวันสิ้นสุดกำลังรอการมีส่วนร่วมของพวกเขาอยู่

ต้องไหลไปตามกระแสน้ำสายใหญ่นี้ จะถอนตัวออกมาไม่ได้

อย่างน้อย ถึงตอนนี้เธอก็ยังไม่เห็นมัน

อีกอย่างงานเลี้ยงในสังคมไฮโซเหล่านี้ก็เพื่อแสดงตัวตน จุดยืน และฐานะความมั่นคงของตนให้ชัดเจน สถานที่เช่นนี้เธอไม่เคยย่างกรายเข้าใกล้เลยแม้แต่น้อย

เป็นอีกโลกหนึ่งที่เธอเข้าไม่ถึง ตอนนี้เพื่อหลี่จื่อเชียน เธอจำเป็นที่จะต้องทำตัวให้ชินกับเรื่องพวกนี้

“เวยเวย เย็นนี้เธอไม่เห็นซื้อเสื้อผ้าเลย หลี่จื่อเชียนไม่ได้ขี้เหนียวอย่างนั้นใช่ไหม เขาจำกัดค่าใช้จ่ายของเธอหรอ” ออกมาช้อปปิ้งแต่กลับเขียม ก็เหมือนกับเข้าห้องน้ำอึเสร็จแล้วไม่ล้างก้น จะไปฟินได้ไง”

เป้ยฉ่ายเวยจ้องเพื่อนรักเธอเงียบๆ “เปล่า ฉันแค่คิดว่ามันไม่จำเป็น”

อีกอย่างเธอรับปากฉูเจ๋อหยางไปแล้ว จะใช้จ่ายเงินตอนนี้ยิ่งต้องคิดหน้าคิดหลังใหญ่ เธอเคยคิดว่าจะขอยืมเงินจากหลี่จื่อเชียน ถึงเขาจะไม่ถาม แต่ว่าสำหรับเรื่องละเอียดอ่อนนี้ ถ้าหากคุณแม่หลี่รู้เข้า หล่อนจะต้องคิดแน่ว่าเธอมาเพื่อปอกลอกเขา

จะยิ่งกลายเป็นคำครหา ยิ่งไปกว่านั้นอีก ด้วยนิสัยชอบถามซอกแซกของหล่อน คาดว่ายังไม่ทันได้ยืมเงิน เธออาจจะถูกคุณแม่หลี่เล่นงานจนตายซะก่อน

ดังนั้นเธอจึงควรที่จะขยันและเก็บหอมรอมริบ แล้วค่อยๆทยอยคืนเขาไป

เธอกลัวแล้วจริงๆ

รถของหลี่จื่อเชียนมาถึงอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นเป้ยฉ่ายเวยและอวี๋ซือซือยืนอยู่หน้าประตู สายตาเขาก็ถูกดึงดูดไปที่เป้ยฉ่ายเวย ไม่สามารถเหลียวมองที่ใครได้อีกเลย

“จ้องพอรึยัง ว่าไง ผลงานฉันออกมาดีมะ” อวี๋ซือซือยกมือขึ้นโบกตรงหน้าหลี่จื่อเชียนพร้อมพูดติดตลก

หลี่จื่อเชียนพยักหน้า สายตายังคงจับจ้องที่เป้ยฉ่ายเวยไม่ย้ายไปไหน

เป้ยฉ่ายเวยถูกจ้องจนเขินอาย เธอผลักอวี๋ซือซือข้างๆพร้อมกับพูดว่า “ซือซือเธอพูดอะไรน่ะ”

“ฉันพูดผิดหรอ ก็เห็นอยู่ชัดๆ” อวี๋ซือซือกระพริบตาอย่างไร้เดียงสา พร้อมกับเหลียวไปทางหลี่จื่อเชียนราวกับจะบอกว่าก่อนหน้านี้สายตาหยาดเยิ้มของหลี่จื่อเชียนทำเช่นนั้นจริงๆ

ใบหน้าเป้ยฉ่ายเวยร้อนผ่าว “จื่อเชียน เราไปกันเถอะ”

“อื้อ เวยเวยวันนี้ คุณสวยมาก” ทุกครั้งที่เห็นก็ทำให้เขาเกิดความรู้สึกที่แตกต่าง สามารถแต่งงานกับเธอได้ ชีวิตนี้ช่างโชคดีเหลือเกิน

คฤหาสน์ที่อยู่ไม่ไกลจากตัวเมืองได้ถูกรับเลือกให้เป็นสถานที่จัดงานเลี้ยง รถจอดที่ด้านนอกเต็มหมดแล้ว ทุกคนต่างแต่งตัวกันอย่างจัดเต็ม อย่างกับมางานเลี้ยงในวัง คึกคักและดูแกรนด์มากๆ

พวกเขาเพิ่งลงจากรถ ก็มีรถอีกคันมาจอดข้างๆ แขกที่เดินไปมาแถวหน้าประตูอยู่ๆก็หยุดเท้ากะทันหัน เพื่อรอดูการปรากฏตัวของเจ้าของรถสีดำคันนั้น

เป้ยฉ่ายเวยเห็นรถคันคุ้นตา มือเธอสั่นเทา เธอได้ยินเสียงคนรอบๆพากันเมาส์มอย

“ไม่มีรถแบบนี้คันที่สองในเมืองจิ่นอันแล้วใช่ไหม ได้ยินมาว่าเป็นรุ่นลิมิเต็ด”

“พวกเธอยังไม่รู้กันใช่ไหม นี่เป็นราชรถของหนุ่มฮ๊อตตอนนี้ฉูเจ๋อหยางน่ะ”

“ทนายของบริษัทกฎหมายติ่งเซิ่งน่ะหรอ เขาที่เป็นเพื่อนผู้พิพากษาใช่ไหม”

“ไม่ใช่อย่างนั้น คืนนี้มีแต่คนตั้งตารอการมาของเขา ดูเหมือนบางคนสายตาหลักแหลม อย่างเช่นท่านรองหนาน เขาให้ลูกสาวตัวเองเกาะต้นไม้ใหญ่ต้นนี้เอาไว้ก่อนแล้ว”

เมื่อคนอื่นๆได้ยินว่าฉูเจ๋อหยางมีแฟนแล้ว ก็พากันถอนหายใจด้วยความเสียดาย ยังมีสาวๆที่ยังไม่ถอดใจตั้งตารออยู่ที่หน้าประตูด้วยความหวัง

ทั้งขาเรียวขาอวบเผยโผล่ออกมา ตั้งตารอคอยต้อนรับร่างอันสูงใหญ่ของชายหนุ่ม ดวงตาดำขลับอันน่าทึ่งทั้งคู่นั้น มองผ่านไปด้วยความเมินเฉย สะกดลมหายใจของทุกผู้ทุกคนจนพากันเคลิ้มโดยไม่รู้ตัว

สาวๆพากันกลัวว่าจะหายใจแรงเกินไป แล้วเผลอไปกระทบร่างเขา

ฉูเจ๋อหยางปรากฏตัวไม่นานเท่าไหร่ อีกคนที่ในรถก็ตามติดลงมา เดินไปถึงข้างกายฉูเจ๋อหยาง พร้อมกับเอื้อมมือไปควงแขนเขาอย่างเป็นธรรมชาติ เธอกวาดสายตาไปในฝูงชน และเห็นเป้ยฉ่ายเวยที่อยู่ไม่ไกล สายตาเธอก็สั่นไหว

เธอยิ้มให้อย่างสนิทสนมและไร้พิษภัย พร้อมตะโกนเสียงหวาน “เวยเวย เธอก็มาหรอ ได้ยินว่าเธอจะหมั้นแล้ว ยินดีด้วยนะ”เป้ยฉ่ายเวยต้องชื่นชมทักษะการแสดงของหนานฉิงจริงๆ เมื่อไม่นานนี้หล่อนยังพานักฆ่าตามไปต่างประเทศเพื่อที่จะทำลายการผ่าตัดของรุ่ยรุ่ย แถมยังต้องการฆ่าพวกเขาทุกคนอีก ตอนนี้กลับทำเป็นทักทายเธอเหมือนไม่เคยมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น แต่ว่าตอนนี้เธอไม่ใช่ผู้หญิงคนนั้นที่จะยอมอ่อนข้อให้อีกต่อไปแล้วเป้ยฉ่ายเวยยิ้มยิ้มให้หนานฉิงเช่นกัน นิ้วขาวเนียนราวหยกดูเหมือนจะบังเอิญลูบไปตามลำคออันสวยงาม สายตาก็จับจ้องอยู่ที่ฉูเจ๋อหยางข้างๆ เธอกล่าวอย่างสุภาพ “เช่นกันค่ะ เช่นกันค่ะ”รอยยิ้มบนหน้าหนานฉิงหุบลงในทันที คนอื่นอาจจะไม่เข้าใจความหมายท่าทางที่เป้ยฉ่ายเวยแสดงออก มีแต่เธอเท่านั้นที่เข้าใจดี ตำแหน่งที่เป้ยฉ่ายเวยสัมผัสนั้น เป็นตำแหน่งคอที่ได้เธอได้รับบาดเจ็บในวันนั้นตอนนี้คิดแล้วก็รู้สึกเจ็บขึ้นมา หลังจากกลับมาแล้วเพื่อไม่ให้พ่อรู้เรื่องที่เธอทำ เธอจึงได้แต่หลบอยู่ข้างนอกอยู่หลายวันเป้ยฉ่ายเวยนังสารเลวกล้าท้าทายเธอหรอ คอยดูก็แล้วกันหนานฉิงเอนพิงกายฉูเจ๋อหยางและพูดเสียงอ่อนเสียงหวาน “อาเจ๋อ คุณดูสิเวยเวยล้อฉันเล่นน่ะ”เธอพูดพลางส่งสายตาท้าทายเป้ยฉ่ายเวย ราวกับจะบอกว่าหล่อนเป็นผู้แพ้ มีคุณสมบัติอะไรมาเทียบรุ่นกับฉัน

copy right hot novel pub