ตอนที่ 4 ทำไมถึงยังรู้สึกไม่ค่อยสบายใจนะ

คุยกันไปคุยกันมา หัวข้อสนทนาก็กลับมาสู่ฉู่เจ๋อหยาง “ตอนอยู่มหาวิทยาลัยเขาก็เป็นนักเรียนทุนสาขาวิชากฎหมาย เป็นศิษย์รักศิษย์โปรดของอาจารย์ด้วย แต่ไม่น่าเชื่อเลยว่าเขาจะใช้วิชาที่เรียนมาเปิดสำนักงานกฎหมายได้มีชื่อเสียงขนาดนี้”

หนานฉิงยิ้มหน้าบาน ราวกับพูดถึงแฟนของตัวเองยังไงยังงั้น รอยยิ้มด้วยความภาคภูมิใจของเธอทำให้เป้ยฉ่ายเวยรุ้สึกเจ็บปวดใจ เธอก้มหน้าลงซ่อนความผิดหวังและไม่สบายใจเอาไว้

4 ปีแล้ว เธอควรจะพอได้แล้ว ทำไมเธอยังรู้สึกไม่สบายใจอยู่อีกนะ?

ผู้ชายคนนั้นก็ไม่ใช่ของเธอสักหน่อย เป็นของหนานฉิงต่างหาก

หลังจากทานอาหารเสร็จแล้ว หนานฉิงบอกว่าอยากไปดูที่ทำงานของเป้ยฉ่ายเวยหน่อย เธอกลับมามือเปล่า เลยอยากจะไปซื้อรองเท้าที่ร้านสัก 2 คู่ เป้ยฉ่ายเวยยินดีมาก ขับรถพาเธอไปที่ร้าน

“ใช้ได้เลยนะ เป็นร้านแบรนด์ดังซะด้วย” หนานฉิงรู้สึกพอใจอย่างมากกับที่ทำงานของเป้ยฉ่ายเวย เธอเดินชมไปรอบๆร้าน พลางกล่าวว่า “ที่นี่อยู่ไม่ไกลจากสำนักงานกฎหมายของอาเจ๋อเท่าไหร่นี่ ก็อยู่ใจกลางเมืองเหมือนๆกัน!”

“จริงหรือ ฉันไม่เคยรู้มาก่อนเลย” เป้ยฉ่ายเวยยิ้มไปพูดไป พลางดึงหนานฉิงเข้ามาใกล้ “พอดี 2 วันก่อนฉันเพิ่งเอาแบบใหม่มาลง เธอมาลองสิ ดูสิว่าชอบไหม”

“ได้ๆ ฉันขอลองหน่อย”

เป้ยฉ่ายเวยเอารองเท้าแบบใหม่มาให้หนานฉิงลอง พลางแนะนำเธอว่าแบบไหนที่ห้ามโดนน้ำ ทันใดนั้นเสียงพนักงานในร้านเอ่ยต้อนรับลูกค้า ราวกับว่ามีลูกค้าเข้ามา

“คุณผู้ชายคะ ต้องการให้ดิฉันแนะนำให้หรือจะเลือกเองดีคะ?”

“ผมเลือกเองดีกว่าครับ” น้ำเสียงของเขาทุ้มต่ำลอดเข้ามาในหู เป้ยฉ่ายเวยยืนตัวแข็งทื่อ เมื่อเงยหน้าขึ้น ก็เห็นหนานฉิงลุกขึ้นจากที่นั่งวิ่งเท้าเปล่าไปทางชั้นวางสินค้าด้านโน้น หัวใจเธอเต้นไม่เป็นจังหวะปนเศร้า

คนรักในอดีตได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง คงจะเป็นเรื่องที่ดีไม่น้อย?

“อาเจ๋อ......” หนานฉิงอดใจไว้ไม่อยู่ เดินเข้าไปทักทายเขา เห็นสายตาของเขาที่เจอตัวเองแล้ว รู้สึกตะลึงนิดหน่อย จึงเอ่ยทักไปว่า “ไม่ได้เจอกันตั้งนานเลยนะคะ”

แต่ว่าแค่เพียงเสี้ยววินาที สายตาของเขาก็กลับสู่สภาพปกติ พยักหน้าให้หนานฉิงครั้งหนึ่ง ด้วยท่าทีอันเมินเฉยของเขาทำให้หนานฉิงรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย แต่ยังถามอีกว่า “อาเจ๋อ คุณมาทำอะไรที่นี่คะ?”

“ซื้อของให้เพื่อนนะครับ” ฉู่เจ๋อหยางบอก พลางส่งสายตาไปทางด้านหลังเห็นเป้ยฉ่ายเวยยืนอยู่ “คุณคงเป็นผู้จัดการของร้านนี้ใช่ไหมครับ ช่วยเลือกรองเท้าให้ผมสักคู่หนึ่งได้ไหม?”

เป้ยฉ่ายเวยพยักหน้าตอบรับ “ได้คะ งั้นเชิญทางนี้ดีกว่าคะ”

เธอเพิ่งหยิบรองเท้าแบบใหม่คู่หนึ่งออกมา ฉู่เจ๋อหยางบอกว่าใช้ได้ จึงสั่งให้ห่อกลับบ้าน เป้ยฉ่ายเวยบอกให้พนักงานในร้านออกบิล แล้วส่งถุงใส่รองเท้าให้ฉู่เจ๋อหยาง

ขณะที่ฉู่เจ๋อหยางรับบิลแล้วกำลังเดินออกไป หนานฉิงที่ไม่ได้เจอกันนานอดไม่ได้ตามเขาออกไป ยื่นมือออกไปดึงแขนเสื้อของฉู่เจ๋อหยางไว้ ใช้น้ำเสียงนุ่มนวลกล่าวว่า “อาเจ๋อ พวกเราไม่ได้เจอกันนานแล้ว เราไปหาที่นั่งคุยกันดีไหมคะ?”

“เอาไว้คราวหน้านะครับ ผมมีธุระ” ฉู่เจ๋อหยางตอบเบาๆ พลางเอามือของหนานฉิงออกไปด้วยสีหน้าเรียบเฉย

จากนั้นจึงเดินถือถุงสินค้าออกไป

หนานฉิงตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจึงกลับมาซบไหล่เป้ยฉ่ายเวยร้องไห้ พูดแบบน่าสงสารว่า “เวยเวย เธอคิดว่าเขาไม่ชอบฉันแล้วใช่ไหม? สายตาของเขามองฉันเหมือนคนแปลกหน้า ฉันรับไม่ได้จริงๆ!” “ไม่หรอกน่า เขาชอบเธอจะตาย” เป้ยฉ่ายเวยตบไหล่หนานฉิงเบาๆ ปลอบเธอว่า “ถ้าเขาไม่ชอบเธอ หลายปีมานี้ ในกระเป๋าสตาค์เขาทำไมถึงยังมีรูปเธออยู่ล่ะ” “อะไรนะ?” หนานฉิงเงยหน้าขึ้น ในสายตาที่เอ่อไปด้วยน้ำตาเต็มไปด้วยความสงสัย “เวยเวย เธอรู้ได้ยังไง?” เป้ยฉ่ายเวยหน้าซีด รีบแก้ตัวไปว่า “อ่อ เพื่อนสมัยเรียนของเขาชอบพาภรรยามาซื้อรองเท้าที่ร้านฉันอยู่บ่อยๆ เขารู้ว่าเมื่อก่อนเธอเคยคบกับฉู่เจ๋อหยาง ตอนที่คุยกันเขาก็เลยเล่าให้ฉันฟังน่ะ”

copy right hot novel pub