ตอนที่ 7 ทั้งอิจฉาและไม่สบายใจ

เมื่อวานหนานฉิงได้สอบถามจากเพื่อนสมัยเรียน จึงรู้ว่าฉูเจ๋อหยางโสดมาหลายปี เขาเลยยังไม่มีแฟน “เวยเวย เธอรู้หรือเปล่าว่าเร็วๆนี้จะมีงานเลี้ยงฉลองของโรงเรียนน่ะ พวกเราหลายคนต่างสนใจจะมากันด้วยนะ”

“เธอพูดถูก อาเจ๋อ2-3ปีมานี้ยังไม่ได้คบใครเลย นั่นแสดงว่าเขายังชอบฉันอยู่แน่ๆ ฉันคิดว่าจะใช้โอกาสในงานเลี้ยงนี้บอกความในใจกับเขา ต่อหน้านักเรียนและคุณครูทั้งโรงเรียนเลยละ ดูสิว่าเขายังจะปากแข็งปฏิเสธฉันอยู่อีกไหม”

“อืม เอางั้นหรือ?” เป้ยฉ่ายเวยถือมีดและส้อมในมือไว้แน่น ยิ้มตอบไปว่า “ฉันกำลังคิดอยู่ว่าจะช่วยเธอยังไงดี โอกาสของเธอมาถึงแล้ว ดีใจด้วยนะ”

หนานฉิงยิ้มหน้าบาน “ที่ไหนได้ ถึงเวลานั้นฉันก็ต้องพึ่งเธออยู่ดีนั่นแหละ”

ต่อมาหนานฉิงพาเป้ยฉ่ายเวยไปที่ร้านขายจิวเวอรี่ เธอบอกว่าอยากได้แหวนสักคู่หนึ่ง หนานฉิงส่งขนาดรอบนิ้วของผู้ชายให้พนักงานในร้าน รอยยิ้มบนใบหน้าของเป้ยฉ่ายเวยแข็งทื่อ ในใจเธอรู้สึกเป็นทุกข์

หนานฉิงเลือกแหวนทำจากแพลทินัมที่เรียบหรูได้คู่หนึ่ง ส่งให้เป้ยฉ่ายเวยพิจารณา

“เวยเวย แหวนนี้สวยไหม?”

เป้ยฉ่ายเวยพยักหน้า “อืม สวยดีนะ”

“ฮิฮิ เมื่อก่อนฉันเคยให้อาเจ๋อแล้ววงหนึ่ง แต่ว่าฉันทำของเขาหายตอนที่ไปเที่ยว ครั้งนี้ฉันจะซื้อให้เขาใหม่ เพื่อชดเชยให้เขา.....”

หนานฉิงพูดอะไรอีกเป้ยฉ่ายเวยไม่ได้ยินแล้ว เธอได้ยินแต่เสียงเพลงที่ดังเข้ามาในหู เธอปวดร้าวไปทั่วทั้งร่าง

เธอรู้สึกอิจฉาและไม่สบายใจ

แต่ว่าจะทำอย่างไรได้ล่ะ หนานฉิงคู่ควรกับฉูเจ๋อหยางอยู่แล้ว เธอเองที่ยังหาทางออกให้ตัวเองไม่ได้ ฉูเจ๋อหยางต่อหน้าเพื่อนๆก็ไม่เคยแนะนำว่าเธอเป็นอะไรกับเขา

เป้ยฉ่ายเวยคิดว่าถึงแม้ไม่มีความรักก็ไม่เป็นไร ขอเพียงมีมิตรภาพของความเป็นเพื่อนก็พอ เธอกับหนานฉิงเป็นเหมือนพี่น้องท้องเดียวกัน อะไรๆก็แบ่งกันได้ทุกอย่าง ยกเว้นเรื่องผู้ชาย ยิ่งไปกว่านั้นเธอเองนั่นแหละที่เป็นคนแย่งฉูเจ๋อหยางไป

หลังจากคิดได้แล้ว เป้ยฉ่ายเวยก็จับมือของหนานฉิงไว้แน่น พูดด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า “ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหน ฉันจะช่วยให้เธอได้อยู่เคียงข้างฉูเจ๋อหยางอีกครั้ง เชื่อฉันสิ”

“เธอเป็นอะไรไปหรือ ดูสิฉันขนลุกเลย!” หนานฉิงดึงมือกลับมา พร้อมความมั่นใจว่า “ฉันจะบอกเธอให้นะ ฉันไม่ได้พูดเล่น ถ้าเธอชอบฉันจริงๆละก็ เสียใจด้วย รู้ไว้ซะ?”

เป้ยฉ่ายเวยหัวเราะ “แล้วถ้าเกิดวันหนึ่งเธอชอบฉันขึ้นมาบ้างล่ะ?”

คืนนี้เป้ยฉ่ายเวยอยู่เป็นเพื่อนหนานฉิงที่โรงแรม ทั้งสองพูดคุยกันอย่างสนุกสาน หนานฉิงเล่าเรื่องตอนที่อยู่เมลเบิร์น ประเทศออสเตรเลียให้เธอฟัง แถมยังโชว์แผลผ่าตัดที่หน้าท้องให้เธอดูด้วย นั่นเป็นแผลตอนคลอดลูก

“หมอบอกว่ากระดูกฉันค่อนข้างเล็ก เชิงกรานแคบคลอดตามธรรมชาติคงไม่ได้ ฉันก็เลยเลือกผ่าคลอดตามที่หมอแนะนำ ตอนที่คลอดลูกสาวฉันคิดในใจว่า ต่อไปฉันอยากจะคลอดลูกสาวให้อาเจ๋อสักคน แล้วคงไม่มีอีกแล้ว”

“จริงหรือ?” เป้ยฉ่ายเวยเห็นแผลผ่าคลอดที่หน้าท้องของหนานฉิงแล้ว อดถามไม่ได้ “แล้ว เจมส์เค้าว่ายังไงบ้าง เธอกลับมาแบบนี้เขาไม่ว่าอะไรเลยหรือ?”

“เขาน่ะชอบฉัน แต่ว่าฉันบอกเขาไปตรงๆว่าฉันไม่ได้ชอบเขา” หนานฉิงบอกด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “เขาไม่อยากจะเลิกหรอก แต่ว่าฉันใช้ลูกสาวข่มขู่เขา สุดท้ายเขาก็เลยยอมเซ็นสัญญาเรื่องหย่าร้างและจ่ายค่าตอบแทนแต่โดยดี”

เป้ยฉ่ายเวยไม่ได้พูดอะไรอีก เธอรู้สึกเสียใจแทนอีตาเจมส์นั่น ที่แต่งงานกับหนานฉิงและคิดจะใช้ชีวิตกับเธอไปตลอด แต่ภรรยากลับไปชอบคนอื่น พูดถึงลูกสาว ที่จริงแล้วเธอไม่อยากให้หนานฉิงและเจมส์เลิกกันเลย? “เวยเวย ทำไมเธอต้องใส่ชุดนอนแขนยาว ปิดมิดชิดซะขนาดนั้นด้วยล่ะ?” หนานฉิงในที่สุดก็สังเกตเห็นว่าเป้ยฉ่ายเวยสวมเสื้อผ้ารัดกุม เธอยื่นมืออกมา “เมื่อก่อนเราอาบน้ำด้วยกันบ่อยๆไม่ใช่หรือ เรือนร่างของเธอก็ไม่ใช่ฉันจะไม่เคยเห็น” “ไม่มีอะไรหรอก ฉันเป็นคนขี้หนาวเธอก็รู้นี่นา” เป้ยฉ่ายเวยพูดไปยิ้มไป พลางเอามือของหนานฉิงออกไปห่างๆ “อากาศเย็นแบบนี้เธอรับได้ แต่ฉันไม่เอาด้วยหรอก”

copy right hot novel pub