โดยฐานะของหลู่เหมิง การที่จะได้เข้าไปสัมผัสกับคนในตระกูลหลินตระกูลหลวงนั้นเป็นเรื่องที่ยากมาก

การจะทำให้เป็นที่สนใจของคุณหลินได้ ก็มีเพียงคนเดียว

หลินอิ่น

บนหน้าถังเฉาฉายแววเหน็บหนาว กดรับโทรศัพท์ แต่ไม่ปริปากพูด

“ฮัลโหล ? จัดการธุระเรียบร้อยยัง จะเอาคนไปส่งให้ได้เมื่อไหร่？”

ฟังเสียงหลินอิ่นจากในโทรศัพท์ร้อนรนทนไม่ไหว แสดงออกชัดถึงความอดกลั้นเกือบจะหมดแล้ว

“ฮัลโหล ？ พูดซี่ ！ฮัลโหล？”

หลินอิ่นรอหยุดอยู่พักหนึ่งยังไม่เห็นตอบ น้ำเสียงร้อนรนยิ่งมากขึ้น

ถังเฉาก็ถือโทรศัพท์ไว้เฉย แววตาเย็นยะเยือกถึงสุด

ฝ่ายหลินอิ่นก็ไม่ได้รู้สึกว่าจะมีอะไรผิดปกติแม้สักนิด คงคิดแต่ว่าหลู่เหมิงกำลังเล่นตลกอะไรเขา

นึกแค้นจนคลุ้มคลั่ง

“ยัยแซ่หลวี่ ข้าขอเตือนนะ ถ้าแกกล้าเล่นไม่ซื่อกับข้า ข้าจะถล่มบ้านแกทั้งครอบครัวให้ย่อยยับ ไม่มีทียืนได้ในเยี่ยนจิงนี้”

ด้วยอิทธิพลของหลินอิ่น เป็นเรื่องทำได้อย่างง่ายดาย

“……”

แต่ ในโทรศัพท์ก็ยังไม่มีเสียงคนพูด

หลินอิ่นโกรธถึงขีดสุด “ดีละ แกไม่พูดใช่มั้ย ? ข้าจะเข้ามาหาแกนี่ละ......เงินทองแกไม่ต้องคิดจะได้แล้ว！”

ตู๊ด ！

ด้วยความโกรธ หลินอิ่นตัดสายโทรศัพท์

มองดูที่หน้าจอโทรศัพท์ ถังเฉาหัวเราะออกมา แต่ใบหน้าที่ใช้หัวเราะนั้น หนาวยะเยือก

เย่เซ่าเตี๋ยรู้สึกได้ทันทีว่า หลินอิ่นแห่งตระกูลหลินกำลังอับโชค จึงรีบถามว่า “ต่อนี้ไปเราจะทำอย่างไร？”

ไม่รู้เป็นอะไร เย่เซ่าเตี๋ยในขณะนี้มีความรู้สึกตื่นเต้นอยู่ในใจ

คงเป็นเพราะว่า นี้เป็นครั้งแรกที่จะร่วมมือกับถังเฉาในฐานะที่เป็นศัตรู

การออกอาการตื่นเต้นของเย่เซ่าเตี๋ย ทำให้ถังเฉาย่นขมวดคิ้ว รักษาระยะห่างกับหล่อนออกมา พูดว่า “ไปอยู่ชั้นบน ซุ่มดักรอเหยื่อ”

“ได้คะ！”

อพาร์เมนต์ของหลู่เหมิงเป็นลักษณะสองชั้น เย่เซ่าเตี๋ยจึงรีบขึ้นไปหลบอยู่ชั้นบนอย่างรวดเร็ว

ถังเฉามองตามดูหล่อนขึ้นไปข้างบน ไม่เข้าใจว่าทำไมหล่อนจึงดูตื่นเต้นปานนั้น

ส่ายหัวไปมา เขาเดินไปเปิดประตูตู้เสื้อผ้าอันใหญ่นั้นออก

นอกจากของใช้ส่วนตัวจิปาถะของผู้หญิงร่วงตกลงมาบางส่วน ยังมีสาวงามนางหนึ่งนอนอยู่ หลับดูดั่งเจ้าหญิงนิทรา

ไม่ใช่หลินชิงเสว่แล้วจะใช่ใคร？

สีหน้าถังเฉาเปลี่ยนเล็กน้อย ยื่นมือแตะสัมผัสบริเวณปลายจมูก

เสียงลมหายใจสม่ำเสมอ

ถังเฉาค่อยรู้สึกสบายใจขึ้น

หล่อนเพียงนอนหลับไปเฉย ๆ

ถังเฉาอุ้มหลินชิงเสว่ก้าวเดินขึ้นชั้นบน

ห้องแต่ละห้องชั้นบนถูกล็อคไว้หมด ทั้งสองจึงนั่งลงตรงพื้นโถงบันได

มองดูถังเฉาอุ้มหลินชิงเสว่เดินขึ้นมา เย่เซ่าเตี๋ยมีสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย

โดยเฉพาะสายตาที่มองหลินชิงเสว่ แววตาของเย่เซ่าเตี๋ยเกิดเป็นความอิจฉาเพิ่มเข้ามา

ไม่รู้ได้ว่าด้วยเรื่องอะไร หล่อนรู้สึกอิจฉาในความเป็นปัจจุบันของหลินชิงเสว่

มีสามีที่ใส่ใจเธอ คอยห่วงใยเธอถึงขนาดนี้

“ดูคุณรักเธอเอามาก ๆ เลยนะคะ”

ยืนมองด้วยความอิจฉาอยู่พักใหญ่ เย่เซ่าเตี๋ยเอ่ยปากพูด

ถังเฉาอึ้งขึ้นมานิดหนึ่ง ก้มมองหลินชิงเสว่ที่หลับใหลในอ้อมแขน ยิ้มเรียบ ๆ “ผ่านชีวิตด้วยกันมานักแล้ว ไม่อยากให้มีการต้องพลัดพรากกัน”

เย่เซ่าเตี๋ยผงกหัว ตอนนี้พอจะมีความรู้สึกจิตสงบลงบ้าง เพียงสีหน้ายังคงความเสียดายให้พอเห็น

คนเราทุกคนคงเคยมีของหายไปอย่างกระทันหัน ความรู้สึกของเย่เซ่าเตี๋ยขณะนี้ก็เป็นแบบนั้นแหละ

ในตอนนี้หลู่เหมิงก็ยังไม่ฟื้น หลินอิ่นก็ยังมาไม่ถึง ว่างก็คงยังว่างอยู่ ถังเฉามองไปที่เย่เซ่าเตี๋ย ถามว่า “คุณทำไมถึงเกลียดเย่หรูอี้ถึงขนาดนี้？”

เย่เซ่าเตี๋ยสะอึกนิดหนึ่ง โดยข้อเท็จจริง หล่อนก็คิดไม่ถึงว่าถังเฉาจะมาถามเรี่องนี้ได้

เงียบไปพักใหญ่ หล่อนจึงได้ยิ้มเรียบ ๆ “ไม่มีเรื่องอะไรหรอก การจะเกลียดใครสักคน ยังต้องมีทำไมด้วยหรือ？”

“การที่หล่อนมีชีวิตอยู่ในโลกนี้ หายใจเอาอากาศที่สดใหม่เข้าไปครั้งหนึ่ง ฉันก็รู้สึกเกลียดแล้ว”

ถังเฉาผงกหัวอย่างยอมรับ “ไม่ผิด แต่ว่า ในโลกนี้ก็ไม่น่าจะมีเรื่องแค้นเคืองที่ไม่มีสาเหตุมั้ง？”

เย่เซ่าเตี๋ยนิ่งเงียบอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ นิ่งเงียบไปนาน นานมาก

สายตาที่เต็มด้วยความสับสนมองหลินชิงเสว่ในอ้อมกอดถังเฉา ย้อนถามเนือย ๆว่า “ถ้าคุณเข้าใจถึงว่า ทำไมภรรยาของคุณกับเย่หรูอี้ไม่ถูกกัน คุณก็จะเข้าใจได้ว่าทำไมดิฉันกับเย่หรูอี้จึงไม่ถูกกัน”

ได้ยินดังนั้น ในใจถังเฉาเกิดอาการไหวหวั่นเล็กน้อย ความกังขาแสดงออกเต็มหน้า

เขาจะมองข้ามจิตใจของผู้หญิงเกินไปแล้ว

หลินชิงเสว่ทำไมถึงไม่ถูกกับเย่หรูอี้？

ก็ไม่ใช่เพราะว่าต่างคนต่างมีดี ต่างคนต่างมีความสวยเหมือนกันหรือ？

เสือสองตัวอยู่พื้นที่เดียวกันไม่ได้ฉันใด สองสาวทั้งดีเด่นทั้งสวยงามเหมือนกันมาพบกัน ก็คงเปรียบได้ดั่งนี้เอง

พวกหล่อนจะต้องคิดหาสารพันกลไกวิธีเพื่อการแพ้ชนะ เหยียบฝ่ายตรงข้ามให้อยู่ใต้ฝ่าตีน-----แต่โดยข้อเท็จจริง มีแต่เย่หรูอี้ฝ่ายเดียวที่จ้องวัดกับหลินชิงเสว่ ส่วนหลินชิงเสว่ผู้แสนสมถะนั้น คงไม่มีความคิดด้านนี้เลย ยิ่งกว่านั้นจะเห็นเป็นเรื่องไร้สาระด้วยซ้ำไป

แต่เมื่อหลินชิงเสว่ยิ่งไม่คิดที่จะคิดแบบเดียวกับเย่หรูอี้ เย่หรูอี้ก็ยิ่งมองว่าหลินชิงเสว่มารยาแสแสร้ง ยิ่งจะหาทางเหยียบหล่อนให้จมมิด

แต่กลับเป็นว่าในคืนนั้นเมื่อห้าปีที่แล้ว หล่อนไม่เคยคิดฝันเลยว่า ผู้ชายอย่างถังเฉาที่ควรจะเป็นของหล่อน กลับถูกลักพาตัวไป และไปได้เสียกับหลินชิงเสว่แบบยังไม่รู้อีโหน่อีเหน่กันเลย

เรื่องนี้จึงได้กลายเป็นชนวน ด้วยความจริงที่ว่าผู้ชายที่ควรจะเป็นของเย่หรูอี้ กลับจับพลัดจับผลูกลายไปเป็นของหลินชิงเสว่

ในความเห็นของเย่หรูอี้ ก็คือเป็นการที่หลินชิงเสว่แย่งเอาผู้ชายของหล่อนไป มันเป็นเรื่องที่ใครจะไปทนได้？

นี่ก็คือสาเหตุที่ว่า ทำไมเย่หรูอี้จึงยังไม่ยอมปล่อยจนกระทั่งถึงทุกวันนี้

แต่ทว่า กรณีเย่หรูอี้กับเย่เซ่าเตี๋ย คงเป็นเรื่องจากสาเหตุอื่นอีกต่างหาก

ไม่ยากนักที่จะคิดได้ว่า เหตุต้องเกิดจากเรื่องภายในตระกูลหลวงตระกูลเย่เอง

เย่เซ่าเตี๋ยพูดหน้ายิ้มเศร้า ๆ “คุณทายถูกแล้ว ในบางครั้ง ในตระกูลเดียวกันเองมีคนที่มีพรสวรรค์มากหลายคนแล้ว มันไม่ใช่เรื่องดีเลย กลับเป็นเรื่องนำพามาซึ่งอันตรายถึงชีวิตได้”

ถังเฉาไม่พูดอะไร เขาทายเรื่องได้ถูกแล้วจริง ๆ

“ท่านปู่แก่มากแล้ว วันเวลาเหลือคงไม่กี่ปีแล้ว รุ่นคุณพ่อดิฉันเรียบ ๆ ธรรมดาทั่ว ๆ ไป มีแต่จะฝากความหวังไว้ที่รุ่นพวกดิฉันนี่แล้ว”

เย่เซ่าเตี๋ยพูดเนิบ ๆ “ความจริง ตัวดิฉัน เย่จงเวิ่นเป็นระดับชั้นนำของคนรุ่นหนุ่มสาว ประกอบกับตัวเย่จงเวิ่นเองใช้เวลาส่วนใหญ่กับกิจการธุรกิจอยู่ต่างประเทศ แม้ว่าจะกลับคืนสู่วงศ์ตระกูล อิทธิพลคงเทียบดิฉันไม่ได้ คุณพอเข้าใจที่ดิฉันพูดไหม？”

จู่ ๆ เย่เซ่าเตี๋ยก็มีทีท่าเคร่งขรึมจ้องไปที่ถังเฉา

ถังเฉาผงกหัว

ถึงยังไงเขาก็เคยเห็นเข้าไปถึงเรื่องบุญคุณความแค้นภายในของตระกูลใหญ่ แม้นหากใครเข้าลึกไปถึงส่วนในของตระกูลใหญ่ ญาติรักใคร่กันยังกลายเป็นคนแปลกหน้าข้างทาง

เดิมแท้แล้วเย่เซ่าเตี๋ยจะได้เป็นผู้สืบทอดตระกูลที่มีหวังได้มากที่สุดของตระกูลหลวงตระกูลเย่ ได้รับการปรบมือชมเชยมาตลอดตั้งแต่ยังเล็ก บุตรีในตระกูลหลวง หน้าตางามสวยหมดจด ไหวพริบภูมิปัญญาไม่มีใครเทียบ เปล่งรัศมีบรรเจิดจ้า

แต่จู่ ๆ อยู่มาวันหนึ่ง ในบ้านเกิดมีคนนอกปรากฏขึ้นมาคนหนึ่ง พูดถึงหน้าตา เธอไม่เป็นรองหล่อน ว่ากันถึงเชาว์ปัญญา หล่อนน่าจะเทียบเธอไม่ได้ แล้วหล่อนจะเป็นยังไง ?

หากถ้าถังเฉาเป็นเย่เซ่าเตี๋ย เขาคงต้องโกรธ ต้องเครียด คงต้องกลัว---กลัวว่าความเป็นที่หนึ่งของตัวเองจะถูกแทนที่

ฉะนั้นเย่เซ่าเตี๋ยต้องหาสารพัดวิธีในการเบียดหล่อนให้ออกพ้น แม้กระทั่งการกำจัดหล่อนทิ้งไป

เบื้องหน้าบารมีอำนาจไม่มีน้ำใจญาติมิตรที่จะพูดกัน

“เพราะฉะนั้น คุณคิดว่าต้องทำอย่างไร ?”

ถังเฉาถาม แววตาค่อย ๆ คมเฉียบขึ้นทีละน้อย

ก็ด้วยประเด็นนี้ เขากับเย่เซ่าเตี๋ยจึงกลายเป็นศัตรูกัน

เพราะเขาได้เคยตอบตกลงเย่หรูอี้ จะช่วยการปักฐานในตระกูลเย่ให้หล่อน

เย่เซ่าเตี๋ยก็เข้าใจดีในเรื่องนี้อยู่ แต่หล่อนไม่เปิดเผย กลับยิ้มให้กับถังเฉา “ถ้าหากดิฉันจะขอความช่วยเหลือจากคุณหละ ?”

“ไม่ได้”

ถังเฉาปฏิเสธอย่างตัดบท

เย่เซ่าเตี๋ยสีหน้าหม่นลง หลังจากนั้น มองถังเฉาอย่างเสียดาย “แล้วถ้า ดิฉันตัดหน้าเย่หรูอี้ เป็นผู้หญิงของคุณก่อนหละ ?”

ชแวป！

แววตาของถังเฉาเหี้ยมเกรียมลงทันที รูม่านตาส่องประกายหนาวเยือก

“ข้อที่หนึ่ง คุณไม่มีทางเป็นผู้หญิงของผมได้ เย่หรูอี้ก็เป็นไม่ได้ ข้อที่สอง ผมเพียงรับปากเย่หรูอี้ว่าจะช่วยหล่อนปักฐานให้ได้ในตระกูลเย่เท่านั้น ไม่ใช่จะช่วยหล่อนชิงอำนาจ เรื่องภายในตระกูลเย่ของพวกคุณ ไม่ต้องคิดเลยว่าจะลากเข้ามาเกี่ยวข้องกับผม”

เย่เซ่าเตี๋ยกลับส่ายหน้าหัวเราะออกมา “คุณวางตัวเป็นคนอยู่วงนอกไม่ได้เสียแล้ว เพราะว่าคุณได้หลุดเข้าไปแล้ว”

“หมายความว่ายังไง ?”

สีหน้าถังเฉาเปลี่ยนเล็กน้อย

“ความจริงแล้ว สภาพภายในตระกูลเย่ไม่ใช่ดิฉันที่อยู่ในที่น่าอันตราย เย่หรูอี้นั่นสิใช่”

เย่เซ่าเตี๋ยพูด “เพราะเย่จงเวิ่นกลับมาแล้ว”

“เย่จงเวิ่น ?”

ถังเฉาขมวดคิ้วย่น ในสมองผุดภาพเหตุการณ์ในคืนนั้นที่วังคริสตัล

นั้นเป็นครั้งแรกที่เขาได้พบเย่จงเวิ่น

ไม่มีการพูดจากันใด ๆ แต่ เขามีความรู้สึกกดดันอย่างที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อน

ไม่มีอะไรต้องสงสัย ผู้ที่ชื่อเย่จงเวิ่นคนนั้นเป็นยอดฝีมือ

ไม่สนใจว่าสมองเขาคิดอะไร เพียงแค่ประเด็นนี้ ก็จะมองข้ามเขาไปไม่ได้

“ระหว่างเย่จงวิ่น กับเย่หรูอี้มีความแค้นที่ไม่สามารถปรับให้ลงตัวกันได้”

ทันใดนั้นเย่เซ่าเตี๋ยหัวเราะขึ้นมาอย่างอารมณ์ดี “แค้นเรื่องมาตุฆาต”

พอได้ยิน ถังเฉาถึงกับมีทีท่าเปลี่ยนไป

ห้วงความคิด ย้อนกลับไปในวันเผยเบื้องหลังชีวิตของเย่หรูอี่

แม่ของหล่อนมีชื่อว่าเย่ซู เป็นเพียงสาวใช้ในตระกูลหลวงตระกูลเย่

แต่ได้ถูกพ่อของเย่จงเวิ่น-เย่จงซือเมาเหล้าแล้วบังคับขืนใจ

จึงได้มาเป็นพี่น้องหงส์มังกรคู่นี้แต่ทว่า เย่ซูกับเย่หรูอี้สองแม่ลูกไม่เป็นที่ยอมรับของตระกูลหลวงตระกูลเย่ คิดกำจัดทิ้งเย่ซูปกป้องลูกน้อยอย่างสุดชีวิตพาเย่หรูอี้หลบพ้นจากการตามฆ่า หนีภัยมาถึงหมิงจูมาอยู่ที่หมิงจู ก็ไปเจออันธพาลชื่อว่าจ้าวเหล่าลิ่ว ถูกข่มขืนจนตั้งท้อง คลอดมาเป็นเย่เทียนหลงด้วยความอดอยากและหนาวอากาศ กอปรกับจิตใจที่บอบช้ำซ้ำซ้อน เย่ซูก็จากไปเย่หรูอี้มองหล่อนจากไปกับตา ตราบจนทุกวันนี้ เย่หรูอี้จดการตายของแม่ไว้ในบัญชีของตระกูลเย่ฉะนั้น หล่อนจะต้องขึ้นมาเป็นจ้าวของตระกูลเย่ ผู้ที่ทำร้ายหล่อนสองแม่ลูกในครั้งนั้น หล่อนจะล้างทีละบัญชี ขุดรากถอนโคนให้สิ้นซากเป้าหมายแรกที่ชน ก็คือเย่จงเวิ่นกับเย่จงซือสองพ่อลูก “เย่จงเวิ่นก็รู้ดีในจุดนี้ เขาจึงได้กลับมา ในขณะเดียวกันกับการชิงตำแหน่งผู้นำใหญ่ จะได้จัดการกำจัดเย่หรูอี้ไปด้วย”เย่เซ่าเตี๋ยหัวเราะแล้วพูดว่า “เพราะฉะนั้นแล้วฉันจึงไม่มีอะไรต้องเดือดร้อน เพียงนั่งดูเสือสองตัวกัดกัน แค่นั้นเอง”ถังเฉานิ่งเงียบไม่พูดอะไร หากแม้นไปถึงวันนั้น เขาก็คงต้องลงมือเย่เซ่าเตี๋ยก็ไม่พูดอะไรในเรื่องนี้ต่อ ถึงยังไง ในขณะนี้ ตระกูลกลวงตระกูลเย่มีหนึ่งมังกรสองหงส์ ปักหลักกันเป็นสามขาเพียงดูว่าใครจะลงมือก่อน ทลายรูปการณ์นี้ ไม่ว่าจะเป็นเย่หรูอี้ หรือเย่จงเวิ่น หรือจะเป็นเย่เซ่าเตี๋ยคนข้าง ๆ นี้ ต่างก็คงไม่ยอมหงายไพ่ของใครออกมาก่อนเป็นแน่เล่นงานกันในมุมมืด น่ากลัวกว่าซัดกันซึ่งหน้าเป็นไหน ๆ “อืออ์……”ทันใดนั้นเอง แว่วเสียงครางเบา ๆ ดังจากชั้นล่างขึ้นมาเย่เซ่าเตี๋ยรีบส่งเสียงพูดเบา ๆ “เธอตื่นแล้ว”ถังเฉาไม่ปริปากออกเสียงใด ๆ มองดูความเคลื่อนไหวข้างล่างพอดี หลินชิงเสว่ในอ้อมแขนก็ตื่นพอลืมตาขึ้น ก็เห็นตัวเองอยู่ในอ้อมแขนผู้ชาย คิดกรีดร้องออกมาด้วยสัญชาติญาณ“ซูว์……”ถังเฉารีบเอามือปิดปากหล่อนไว้ ทำท่าให้อย่าส่งเสียงพอเห็นว่าเป็นถังเฉา หลินชิงเสว่ก็ได้คลายใจลง ดึงแขนถังเฉา ถามว่า “คุณทำไมมาอยู่นี่ได้ ที่นี่ที่ไหนกัน？”

copy right hot novel pub