ภายในตู้เสื้อผ้าโล่งโจ้ง นอกจากเสื้อผ้า ไม่เห็นมีอะไรที่เรียกว่าคน

แชว๊ป！

หลู่เหมิงหน้าซีดลงทันที ยืนสั่นงันงกไปทั้งตัว

“เป็นไปได้ยังไง มันเป็นไปไม่ได้......ฉันเป็นคนซุกเข้ามาไว้ด้วยมือตัวเองชัด ๆ......”

หลู่เหมิงตาเหลือกด้วยความตกใจกลัว พึมพำบ่นไม่หยุด

พัวะ！

หลินอิ่นอดกลั้นอารมณ์ไม่อยู่ ตบเข้าไปที่หน้าหลู่เหมิงอย่างเต็มแรง สีหน้าเหี้ยมลงสุด ๆ

ครั้งนี้ตบเข้าไปอย่างสุดแรง ตบลงไปทีเดียว หลู่เหมิงถึงกับเลือดทะลักออกจากปาก ตัวสั่นสะท้านล้มลงทั้งยืน

“แกแหกตาของแกดูเอง ในนี้มีคนมั้ย！”

คำรามถามไปพลาง หลินอิ่นกระชากผมหลู่เหมิง ลากเอาทั้งหัวอย่างค่อนข้างรุนแรง กดลงเข้าไปในตู้ทั้งตัว

หลู่เหมิงร้องอ๊ากด้วยความเจ็บปวด สั่นสะท้านไปทั้งตัว

หล่อนก็รู้สึกว่าไม่น่าจะเป็นไปได้ ก็หล่อนเป็นคนซุกเอาไว้เองกับมือ ไหงถึงหายไปได้？

“หรือว่า ประธานเย่กับหมอคนนั้น.........”

หลู่เหมิงผลุบตาลง แล้วส่ายหน้า มันไม่มีทางเป็นไปได้เลย

พวกเขาไม่ได้รู้อะไรเลยว่าตัวหล่อนไปจับใครมา

เสียงดังครืน หลินอิ่นลากหล่อนออกจากตู้ ใช้แรงเหวี่ยงขึ้นไปบนเตียง พูดอย่างเกรี้ยวกราด

“นังหญิงสารเลว กล้าดีมาทำเรื่องข้าเสีย ท่าจะมีชีวิตอยู่จนเบื่อแล้วมัง！”

“รู้มั้ยว่าผู้หญิงคนนี้มีประโยชน์กับข้ามหาศาล แกมาปล่อยให้หลุดมือไป แล้วข้าจะเอาอะไรไปแลกซื่อเหอย่วนในฝันของข้า？！”

หลินอิ่นตอนนี้อยู่ในสภาพโกรธจนคลั่งแล้ว ใบหน้าเต็มไปด้วยความอำมหิต

บนชั้นสอง หลินชิงเสว่ยืนสั่น หนาวสะท้านทั้งตัว

ถังเฉาก็มีสีหน้าอึมครึม ถึงครานี้ เขาก็ได้รู้ชัดแจ้งถึงสาเหตุที่หลินอิ่นว่า การจ้างหลู่เหมิงลักพาตัวหลินชิงเสว่

เพื่อซื่อเหอย่วน

พวกมันคิดเอาชีวิตหลินชิงเสว่ เพื่อแลกกับการเข้าครอบครองสิทธิ์ซื่อเหอย่วน

เย่เซ่าเตี๋ยมองพวกเขาด้วยแววตาหวั่น ๆ ในคืนวันนั้นหล่อนก็อยู่ที่วังคริสตัล ย่อมรู้อยู่ว่าสองคนนี้มี ซื่อเหอย่วนอยู่หลังหนึ่ง

มันเป็นเรื่องน่ากลัวมากเลยทีเดียว

มีแต่ตระกูลหลวงเท่านั้นถึงจะมีคุณสมบัติพอที่จะมีซื่อเหอย่วน

โบราณว่า “คนทั่วไปโดยธรรมดาไม่มีโทษ ของมีค่าที่อยู่ในตัวนั้นแลให้โทษ” ในคืนนั้นเย่เซ่าเตี๋ยเคยคิดอยู่ว่าต้องมีคนระดับอิทธิพลจะลงมือกับพวกเขา แต่หล่อนคิดไม่ถึงเลยว่า คนแรกที่จะลงมือนั้น กลับเป็นคนตระกูลหลินของพวกเขาเอง！

ช่างเป็น ‘ญาติที่แสนดี’ จริง ๆ！

ชั้นล่าง หลู่เหมิงกำลังถูกรุมซ้อม เสียงกรีดร้องมาอย่างต่อเนื่อง ดูท่าน่าจะถูกซ้อมจนเจียนตายแล้ว

ผัวะ ผะ เผียะ

แต่แล้วในขณะนั้นเอง เสียงปรบมือดังมาจากชั้นบน

“อือม์？”

ในทันทีนั้น ทุกคนหยุดมือในสิ่งที่กำลังกระทำทั้งหมด หันไปมองอย่างสงสัย

ที่เห็นบนชั้นสอง มีคนยืนอยู่สามคน

นั่นคือถังเฉา เย่เซ่าเตี๋ย หลินชิงเสว่สามคน

หลินชิงเสว่สีหน้าเย็นเยือก เห็นชัดได้ว่าหล่อนรู้เรื่องหมดแล้ว

ถังเฉามีสีหน้ายิ้มกวน เย่เซ่าเตี๋ยสีหน้าชาชืด จ้องมองมาที่พวกเขา

“ถังเฉา หลินชิงเสว่?！”

หลินอิ่นทำตาย่นลงมาในฉับพลัน

หลู่เหมิงก็ตะโกนร้องออกมาอย่างหน้าตื่น “ท่านประธานเย่ พวกท่านยังไม่ได้ไปหรือ ทำไม...copy right hot novel pub