“เอิ๊บ？”

เงาดำที่พุ่งเข้ามานั่นเป็นความเร็วที่เรียกว่าเร็วมาก ๆ แล้ว เปรียบได้เท่ากับแสงฟ้าแลบ แต่ในสายตาถังเฉา จัดว่ายังเรียกว่าช้าไป

เขาค่อย ๆ โบกมือ สบาย ๆ ตบไปที่ร่างสีดำนั่น

ปึง！

ฝ่ายหลังที่พูดถึงโดนเข้าไปไม้นี้ กระเด็นกลับออกไป กระแทกเข้าไปอย่างแรงกับกำแพง ชักกระตุกทั้งตัว

ถึงเวลานี้ ถังเฉามองเห็นหน้าตาชัดเจน สีหน้าตกตื่นขึ้นมาพลัน

นั่นกลับกลายว่าเป็นหลินโป๋หลาย

เพียงแต่ว่า หลินโป๋หลายตอนนี้ ถึงจะมีหน้าตาเหมือนเดิม แต่ลักษณะนิสัย กลับเปลี่ยนไปอย่างฟ้าเป็นดิน

สีหน้าโหดดุ แววตามาดร้าย แสยะปากเห็นเขี้ยว จ้องถังเฉาอย่างเอาเรื่อง

เปาะแปะ เปาะแปะ

ในขณะนั้น มีเสียงของเหลวหยดลงพื้นรอดออกมาจากกระท่อมไม้นั่น

ถังเฉาสังเกตเห็นว่าเป็นน้ำลาย ไหลนองที่พื้น

“ฮือ ๆ.......”

หลินโป๋หลายอยู่ในท่าคู้เข่า จ้องเขม็งเหมือนหมาป่ามองถังเฉา เสียงพูดใด ๆ หยุดสนิท

ช่างเหมือนหมาป่าที่โหดเหี้ยมอย่างมาก ๆ

“โฮก！”

เขาส่งเสียงคำรามทุ้ม ๆ แล้วทะยานพุ่งใส่ถังเฉาอีก อ้าปาก ทำท่าจะมุ่งกัดเข้ามา

ผาง！

แล้วก็ถูกถังเฉาเตะสวนกระเด็นออกไป

หลังจากที่เตะสวนออกไปแล้ว ถังเฉาก็ไม่ได้ตามจู่โจม แต่ยืนมองหลินโป๋หลายด้วยสายตาฉงน

คิดไม่ถึงได้เลยว่า ลูกคนมีเงินระดับเศรษฐี กลับเปลี่ยนสภาพเป็นสัตว์เดรัจฉานร่างมนุษย์แบบนี้

นี่เป็นสิ่งที่น่าตกตะลึงมาก

ทันทีนี้ ถังเฉาก็นึกถึงที่ก่อนหน้านี้หลินอิ่นกับถงเจินได้เคยพูดถึงหลินโป๋หลายว่า

ความจำเสื่อม

แต่ดูสภาพที่เห็น มันหนักยิ่งกว่าความจำเสื่อมอีกเป็นไหนต่อไหน

การทำให้ตกถึงสภาพนี้ได้ ถังเฉาทายไว้เลยว่า หลุดไม่พ้นในการมีส่วนเกี่ยวข้องกับ ‘หว่างเหลี่ยง’

ในเมื่อพวกหว่างเหลี่ยงสามารถวางแผ่นซิมกับระเบิดไว้ในหัวสมองของลูกน้องมือฆ่าได้ การที่จะกดขี่อย่างไร้มนุษยธรรม ฝึกให้คนเป็น ๆ หมดสิ้นซึ่งความเป็นมนุษย์ คงเหลือความเป็นเดรัจฉาน ย่อมเป็นเรื่องทำได้

ส่วนเหตุผลว่าทำไมต้องทำ ถังเฉาคาดเดาว่า ต้องเกี่ยวกับหลินโป๋หลายไปรู้ความลับอะไรบางอย่างของ ‘หว่างเหลี่ยง’เข้า จึงได้เป็นเหตุให้ต้องทำหลินโป๋หลายกลายเป็น ‘มนุษย์ป่าเถื่อน’ ที่มีแต่ความเป็นสัตว์

แต่ทว่า ที่ถังเฉาคิดไม่ตกคือ ก็ในเมื่อหลินโป๋หลายไปรู้เอาความลับของ ‘หว่างเหลี่ยง’ ทำไมไม่ฆ่าทิ้งเสียหละ？กลับมาทำให้เป็นเรื่องมากขึ้น สร้างเป็นคนป่าเถื่อนที่ไม่มีเชาว์ปัญญา

ถังเฉาย่นคิ้วเครียด ความจริงคิดว่าจะมาตะล่อมรู้เรื่องบางเรื่องเกี่ยวกับหว่างเหลี่ยงจากปากหลินโป๋หลาย คิดไม่ถึงว่าจะกลับเป็นอย่างนี้ไป

ตามสภาพของหลินโป๋หลายแบบนี้ ไม่ต้องพูดถึงเรื่องหว่างเหลี่ยง แค่จะให้พูด ก็ไม่แน่ใจว่าจะพูดได้！

แต่ถังเฉาก็ไม่กลับจากไป คนมีฝีมือย่อมมีความกล้า ขยับตัวใกล้เข้าไปหาหลินโป๋หลาย ใช้แววตาที่เฉียบคมจ้องดูอย่างพิเคราะห์

“ฮือ ๆ........”

คราวนี้ หลินโป๋หลายไม่ลงมือต่ออีก นั่งขดตัวส่งเสียงครางต่อเนื่อง

แม้ว่าเขาจะสูญเสียสันดานความเป็นมนุษย์แล้ว คงเหลืออยู่ของความเป็นเดรัจฉาน แต่เขาก็ย่อมรู้ดีว่า คนที่อยู่ข้างหน้านี่ ตัวเขาเองไม่ใช่คู่ต่อสู้ด้วยได้

“แกกลายเป็นมนุษย์เดรัจฉานไปแล้วหรือ？”

ถังเฉาถามด้วยเสียงเกรี้ยวกราด

ในตาของเขาสาดประกายเย็นหนาวที่มีน้ำหนัก หลินโป๋หลายยังคงไม่เอ่ยปากใด ๆ ยังคงเหมือนหมาป่าคำรามเสียงต่ำ ๆ ในลำคอ ทั้งกลัวทั้งสยบหงอ

รอไปอีกพัก ถังเฉาค่อยถอนหายใจเฮือกหนึ่ง ใช้สายตาที่รู้สึกสับสนมองหลินโป๋หลาย หันหลังกลับเดินจากไป

ก่อนหน้านี้ เขาก็เป็นคนที่ถังเฉายอมรับเป็นคู่ต่อสู้คนหนึ่ง เคยไปจับมือร่วมกับเย่หรูอี้ เกือบต้อนเอาหลินชิงเสว่จนมุมจนบริษัทล่มสลาย

ตอนนี้กลับตกลงมาอยู่ในสภาพแบบนี้ เห็นแล้วพาให้รู้สึกสะท้อนใจ

“เป็นไงบ้าง？”

หลินชิงเสว่ที่รออยู่ข้างนอก ถามด้วยสีหน้าหวงใย

หล่อนไม่ถามถังเฉาว่ามาทำไม เพียงแต่จะถามให้รู้ว่าเรื่องนี้สำคัญต่อถังเฉามาก ก็พอใจแล้ว

ระหว่างสามีภรรยา มีความลับเล็ก ๆในกันและกันจะดีกว่า

ถังเฉาส่ายหน้า “สายป่านขาดละ ต้องหาทางอื่นกันละ”

ในขณะนั้นเอง เงาร่างของผู้หญิงคนหนึ่งพุ่งเข้าหาถังเฉาอย่างไม่คิดชีวิต ดึงเสื้อเขาไว้แน่น เขย่ากระชากอย่างสุดแรง

“แกไอ้เดนตาย ทำอะไรกับลูกฉัน ทำไมเขาต้องเป็นแบบนี้？”

“หลายวันก่อนเขายังไม่เห็นเป็นแบบนี้ ทำไมตอนนี้เขากลายเป็นสัตว์ร้ายไปได้？”

ผู้หญิงคนนี้ก็แน่นอนว่าคือถงเจินที่ฟื้นสติขึ้นมา ตาของหล่อนแดงก่ำ แค้นอยากจะได้มีดสักเล่ม สับถังเฉาให้ตายไปกับมือ

แววตาของถังเฉาเปลี่ยนไปพลัน ปัดมือของหล่อนออก จับไหล่ของหล่อนแน่น จี้ถามไปว่า

“เธอว่าไงนะ？หลายวันก่อนเขายังไม่เป็นแบบนี้หรือ？”

“ไร้สาระ！หลายวันก่อนเขายังปกติดี มีแต่อารมณ์หงุดหงิด ความจำเสื่อม จำพวกเราไม่ได้ ตอนนี้ทำไมกลายเป็นเหมือนสัตว์ร้ายไปได้？”

ถงเจินอารมณ์โกรธเต็มหน้าตะคอกใส่ถังเฉา

ถังเฉาไม่พูดอะไรต่ออีก สีหน้าเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก

ในเวลาเดียวกันนั้น ทั่วทั้งคฤหาสน์บ้านสวนตระกูลหลิน ทำให้เขามีความรู้สึกว่าเหมือนถูกคลุมครอบเต็มไปด้วยเมฆดำครึ้ม จิตใจให้รู้สึกไม่สบาย

จับความจากที่ถงเจินพูด ตั้งแต่ที่หลินโป๋หลายหายตัวไปแล้วกลับมา ไม่ได้อยู่ในสภาพเป็นสัตว์ร้ายแบบนี้ เป็นเพียงแค่ความจำเสื่อม

นิสัยไม่เข้าพวก ชอบที่จะอยู่คนเดียว กระท่อมหลังเล็ก ๆ นี่ ก็สร้างขึ้นมาเพื่อตัวเขาเอง ไม่คิดเลยว่าจู่ ๆ กลับกลายไปเป็นเหมือนสัตว์ร้ายแบบนี้ไปได้

การเปลี่ยนแปลงตัวเองด้วยตัวเองของคนเรา ไม่ใช่จะเป็นไปได้อย่างมากมาย ส่วนที่เป็นมากได้ ก็จะต้องมีคนนอกทำให้เป็นไป

คิดมาถึงประเด็นนี้ ถังเฉาให้รู้สึกสั่นสะท้าน ความหนาวเหน็บที่เกิดขึ้นอย่างไม่สามารถอธิบายได้ ครอบงำเข้ามาเต็มตัว

ใครเป็นคนทำกันแน่？

ถังเฉารีบหยิบเอาโทรศัพท์ขึ้นมา ต่อสายเข้าไปที่เลขหมายหนึ่ง

“ฮัลโหล หงโฝ หงโฝ มาที่เยี่ยนจิงทันทีหน่อย！”

เขาพูดเหมือนตะโกนใส่โทรศัพท์ ท่าทางร้อนรน

“เกิดอะไรขึ้นหรือ เจ้านาย？”

ในโทรศัพท์ หงโฝก็สะดุ้ง น้ำเสียงส่อความตื่นตระหนก

หงโฝไม่ได้ตามถังเฉาไปเยี่ยนจิง ขณะนี้ที่เยี่ยนจิงจะมีแต่เถี่ยเมี่ยนเพียงคนเดียว

หงโฝก็จึงอยู่ที่หมิงจูคนเดียวสบายเฉิบ วัน ๆ ก็ได้แต่เลี้ยงเชื้อพิษ กินนมเปรี้ยว วัน ๆ เอกเขนกแสนสบายอย่าบอกใครเชียว

แต่วันเวลาดี ๆ ไม่ค่อยจะมีอยู่นานยาวต่อเนื่อง ที่สุดถังเฉาก็มาตามหล่อนเสียแล้ว

“ในท้องที่บ้านเดิมพวกเธอ เคยมีเป็นคดีไหมที่ว่าคนเป็น ๆ อยู่ ๆ กลายเป็นสัตว์ร้ายในร่างมนุษย์？”

ถังเฉาถามด้วยเสียงอึมครึมอย่างสุด ๆ

“คนเป็น ๆ กลายเป็นสัตว์เดรัจฉานในร่างมนุษย์？”

หงโฝก็แสดงออกถึงความประหลาดใจ ตามด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า “ที่เยี่ยนจิงเกิดมีคดีแบบนี้หรือ？”

“อือม์”

ถังเฉาเล่าเรื่องหลินโป๋หลายให้หงโฝฟังอย่างละเอียดทุกฉากตอน

ต่อให้ว่าเขาเป็นถึงเจ้ามังกรต้าเซี่ย ในกรณีสภาพอย่างหลินโป๋หลายนี้ ดูจะเกินขอบขีดความสามารถของเขาเสียแล้ว

คนที่อยู่ข้างตัวเขา จะมีก็หงโฝคนพิเศษเหนือคนคนนี้ ที่จะแก้ปัญหาให้เขาได้

หลังจากฟังเรื่องจนจบแล้ว หงโฝสูดหายใจเอาความหนาวเยือกเข้าเฮือกใหญ่

“หลายวันก่อนยังมีสภาวะความเป็นคนอยู่ วันนี้จู่ ๆ กลายเป็นสัตว์ร้ายในทันที？”

หล่อนร้องเสียงตื่น แล้วพูดอย่างจริงจังว่า “ที่บ้านเดิมฉัน ก็มีคดีกรณีคนกลายเป็นสัตว์ร้ายจริงอยู่ แต่น้อยเอามาก ๆ ที่จะมีเกิดให้เจอ”

“การที่คนเราจะสิ้นสำนึกความเป็นมนุษย์ กลายเป็นสัตว์ป่าดุร้ายได้ มีอยู่สองประเด็น”

“ประเด็นหนึ่งคือเขาถูกพ่อแม่ทิ้งตั้งแต่เด็กเล็ก ถูกแม่หมาป่าในป่าเขาเอาไปเลี้ยง ตั้งแต่เล็กติดตามแม่หมาป่าอยู่กับป่าล่าสัตว์หากิน ปรับสภาพตัวเข้ากับสิ่งแวดล้อมของการอยู่ป่า นาน ๆ เข้าวิถีชีวิตก็กลายเป็นหมาป่าไป”

“ประเด็นนี้เป็นไปตามชีวิตจากธรรมชาติ ยังมีอีกประเด็นหนึ่งที่เกิดจากการก่อให้เกิดภายหลัง อันนี้เป็นเรื่องซับซ้อนหลากหลายมากมาย”

หงโฝอธิบายว่า “มีบางคนได้อาศัยเวลาคนนอนหลับ ใช้ยาหรือสารสกัดทางเทคโนโลยี ใส่ซึมเข้าไปในส่วนประสาท ทำการเปลี่ยนแปลงส่วนนึกคิดที่ว่า ‘เขาเป็นคน’ ใส่เอาความนึกคิดว่า ‘ฉันเป็นสัตว์เดรัจฉาน’ ด้วยคำสั่งอันใหม่นี้ พอเขาตื่นขึ้นมา จิตใต้สำนึกของเขาก็จะรู้สึกในตนเองว่าตัวเองเป็นหมาป่า！”

พอฟังจบ ถังเฉาก็ถึงกับใจสะท้าน

ความยากของปัญหา เกินไปกว่าที่เขาคิด

นิ่งงันไปพักหนึ่ง หงโฝพูดเนิบ ๆ ว่า “ยังมีอีกประเด็นที่สามที่อาจจะ.......copy right hot novel pub