ในเวลานี้โรงพยาบาลอันดับหนึ่งได้ถูกคุ้มครองไว้อย่างแน่นหนา

เพียงเพราะมีคนคนหนึ่งเข้าไป

ผู้นำตระกูลลั่วปัจจุบัน ขณะเดียวกันยังเป็นแม่ของหลินชิงเสว่ ลั่วเย่นหัว

ข้างกายลั่วเย่นหัวคือลั่วเยนอวิ๋น จอมมารที่ทุกคนในเมืองซื่อจิ่วกลัวกันหมด เงียบเหมือนลูกแมวตัวหนึ่ง

ติ้ง!

ประตูลิฟต์เปิดออก

ขณะนี้หลินชิงเสว่ยังคงนั่งอยู่ในทางเดินยาวข้างนอก รอคอยถังเฉากลับมา

หลังจากที่เห็นหลินชิงเสว่อีกครั้ง ลั่วเย่นหัวก็ตัวสั่นไหว หลบสายตาเล็กน้อย

จากนั้นเธอก็หันไปมองลั่วเยนอวิ๋น "เธอออกไปรอฉันข้างนอกเถอะ"

ตอนแรกลั่วเยนอวิ๋นไม่เต็มใจ แต่พอคิดถึงสถานการณ์ในตอนนี้ต้องปล่อยให้พวกเธอสองแม่ลูกอยู่กันตามลำพัง จึงถอนหายใจเบาๆและออกจากที่นี่

ลั่วเย่นหัวยืนอยู่ในทางเดิน มองหลินชิงเสว่เงียบๆ

ราวกับรู้สึกถึงสายตานั้น ฝ่ายหลังแหงนหน้าด้วยสายตาเย็นยะเยือก สองแม่ลูกสบตากัน เวลาเหมือนหยุดลงในขณะนั้น

หลินชิงเสว่มีสายตาประหลาดใจอยู่แวบหนึ่งก่อนจะสงบลงอย่างรวดเร็ว เธอไม่แปลกใจกับการมาของลั่วเย่นหัว และหันไปมองตรงอื่นต่อ

ลั่วเย่นหัวเดินมาอยู่ข้างกายเธอและถามเบาๆ "ฉันนั่งที่นี่ได้มั้ย"

หลินชิงเสว่พูดโดยไม่หันกลับมามอง "ที่นี่คือโรงพยาบาล ไม่ใช่บ้านของหนู"

ลั่วเย่นหัวยิ้มกว้างมากขึ้น นั่งลงข้างกายหลินชิงเสว่อย่างระมัดระวังและเอ่ยขึ้น "เธอต้องเข้าใจนะว่าการที่เด็กคนนี้เกิดมามีความหมายมากต่อทั้งสองตระกูล"

ประโยคนี้เหมือนพูดไปอย่างนั้น แต่ก็เหมือนอธิบายว่าทำไมเธอถึงมาที่นี่

หลินชิงเสว่เหลือบมองแล้วถามว่า "หลังจากนั้นล่ะ?"

"......."

ลั่วเย่นหัวเหมือนพูดอะไรไม่ออกกับคำถามเย็นชาของลูกสาว เธอเงียบอยู่นานก่อนจะมีสีหน้าปล่อยวาง เธอมองหลินชิงเสว่และบอก "ฉันรู้ว่าฉันไม่ใช่แม่ที่ดี ฉันไม่เคยเลี้ยงดูแก แต่แก...... ก็ยังเป็นลูกของฉันตระกูลลั่ว"

คำพูดนี้ทำเอาหลินชิงเสว่มีสีหน้าเปลี่ยนแปลงไปเล็กน้อย แต่สายตาเย็นชากว่าเดิม

เธอไม่พูดอะไร รอให้ลั่วเย่นหัวพูดต่อ

"ฉันไม่ขอให้เด็กคนนี้แซ่ลั่ว ฉันแค่หวังว่าเธอจะพาเด็กคนนี้กลับมาเยี่ยมฉันบ้าง ให้เขาได้รู้ว่ามีคุณย่าอย่างฉันอยู่ก็พอ"

สีหน้าของลั่วเย่นหัวแสดงอารมณ์ซับซ้อนที่ไม่อาจอธิบาย "เมื่อก่อนฉันไม่เคยยอมแก่ แต่จนกระทั่งได้รู้ว่าลูกคนที่สองของแกมีวี่แววแล้วฉันถึงตระหนักได้ว่าฉันควรจะเกษียณได้แล้ว"

"ผู้คนในยุคเก่าควรเกษียณได้แล้ว และผู้คนในยุคใหม่ก็รับสืบทอดคบเพลิงนั้นต่อไป"

".....copy right hot novel pub