ไป๋หลี่เหลียนมองดูหนังสือมากมายตรงหน้าและมอง ด้วยความสงสัย

“เสว่มี่ เจ้าจะเอาหนังสือมากมายพวกนี้ไปทำอะไรกัน?”

“เจ้าก็รู้ว่าข้ากำลังเรียนที่โก๋วจื่อเจี้ยนใช่มั้ยล่ะ ดังนั้นข้าเลยมาให้จี้อี้เลือกหนังสือให้จะได้สอบผ่าน เพียงครั้งเดียว” เสว่มี่ตอบ

“แน่วแน่มาก!"

ไป๋หลี่เหลียนเดินไปตรงหน้าฉวี่ซางใช้พัดเคาะไปมา “ถ้าอย่างนั้นก็ไม่เห็นต้องอ่านมากมายขนาดนี้เลยนี่ ถ้าเจ้ามีคำถามก็มาถามข้าได้ ข้ายินดีที่จะอธิบาย”

คังเสว่มี่มองไป๋หลี่เหลียน เขาเป็นหนึ่งในสามองค์ชาย ความสามารถและความฉลาดก็คงจะดีไม่น้อย ตำราของท่านอาจารย์ในห้องตำราหลวงก็คงมีไม่น้อยทีเดียว

แต่ทว่าห้องตำราหลวงกับโก๋วจื่อเจี้ยนนั้นคนละเรื่องกันเลย

ตำราในห้องตำราหลวงทั้งหมดนั้นส่วนใหญ่เป็นตำรา เกี่ยวกับการบอกเล่าถึงวิถีการรักษาอำนาจเพื่อสอนเหล่าองค์ชาย

แตกต่างจากโก๋วจื่อเจี้ยนที่ถ่ายทอดความรู้และคัดเลือกคนที่มีพรสวรรค์เข้ามา และอีกอย่างถึงแม้ไป๋หลี่เหลียนจะมีความรู้มากมาย แต่คนที่เข้าร่วมการตั้งคำถามสำหรับสอบเป็นจี้อี้ไม่ใช่ไป๋หลี่เหลียน ยังไงก็ยืมหนังสือของจี้อี้คงจะดีกว่า

นางสายหน้า “ไม่ต้องหรอก จี้อี้เข้าร่วมการตั้งคำถามการสอบทุกปี หนังสือที่เขาเลือกคงจะได้ผลกว่า”

ดวงตากลมเหมือนลูกท้อของไป๋หลี่เหลียนกะพริบตาปริบๆ “อ่าไม่เป็นไร เจ้าไม่ต้องอ่านหนังสือเยอะขนาดนั้นก็ได้ ข้ารู้ทุกอย่างเกี่ยวกับโก๋วจื่อเจี้ยน ถ้ามีอะไรไม่เข้าใจก็มาหาข้าได้”

ได้ฟังคำพูดของไป๋หลี่เหลียนจิ้อี้ก็ยกยิ้มมุมปาก

“องค์ชายหกใจร้อนเช่นนี้ เจ้าไม่ต้องไปตำหนิความหวังดีของเขาหรอก ภายหลังมีปัญหาอะไรก็เข้าวังมาหาเขาก็ได้"

คังเสว่มี่ ได้ยินก็คิดตามว่าไป๋หลี่เหลียนเป็นองค์ชายและยังคงอาศัยอยู่ที่วัง นางไม่สามารถเข้าวังหลวงได้ตลอดเวลาถ้ามีปัญหา เพราะที่นั่นไม่ใช่ว่าใครก็สามารถเข้าไปได้ตามอำเภอใจ

พอคิดถึงเท่านี้นางก็ส่ายหน้าจริงจังกว่าเดิม

“ช่างเถอะ ไป๋หลี่เหลียนข้าไม่รบกวนเจ้าหรอก เมื่อก่อนข้าอ่านหนังสือน้อยยืมไปเยอะหน่อยเผื่อจะได้มีความรู้เพิ่มมากขึ้น”

ไป๋หลี่เหลียนผู้ใจร้อนที่คิดอยากจะเป็น“อาจารย์” ถูก ปฏิเสธมองจื้อี้อย่างไม่สบายใจ

รู้อยู่แล้วว่าเขาต้องเข้าไปเรียนที่โก๋วจื่อเจี้ยน ตอนนี้ก็ยังถูกเชิญให้เข้าร่วมการออกข้อสอบของโก๋วจื่อเจี้ยนอีกด้วยเสว่มี่เลยให้เขาสอน

จี้อี้กะพริบตาแนะนำหนังสือให้คังเสว่มี่

“ยังไม่มาหยิบหนังสืออีกข้าต้องเข้าวังแล้ว”

“ข้าเอง!”

ไป๋หลี่เหลียนเห็นคังเสว่มี่ต้องยกหนังสือหนัก ฮั่วอวิ๋นกงจื่อเลยต้องเข้าไปดูแลหญิงสาว

นิสัยเอาใจเจ้าชู้เอาใจผู้หญิงใครมันจะไปทนได้ เขานําพัดเหน็บไว้ที่เอวแล้วแสดงความแข็งแรงของตนเองหยิบหนังสือในมือของฉวี่ซางมาและยังเอาหนังสือที่โล่สุ่ยมาเพิ่มอีก

คังเสว่มี่เห็นกองหนังสือสองตั้งอยู่ในอ้อมแขนของไป๋หลี่เหลียนที่สูงจนปิดใบหน้าจนมิด นางก็ห่วงกลัวว่ามันจะหล่นลงก็รีบพูดขึ้นว่า

“ให้ข้าถือสักนิดเถอะ”

“อืม เจ้าอย่าขี้เกียจ”

จี้อี้มองไป๋หลี่เหลียนที่เอาหนังสือทั้งหมดมาถือก็ยิ้มหัวเราะออกมา จากนั้นก็หันไปมองหนังสือสี่เล่มที่อยู่ในมือของคังเสว่มี่

“ถือดีๆล่ะ จำไว้อย่าทำหล่นจนเสียหาย พวกนี้เป็นหนังสือที่เหลืออยู่เล่มเดียวมูลค่าสูงนัก”

ตายล่ะหนังสือแบบนี้มันเหลือเพียงเล่มเดียวมูลค่ามันต้องไม่ ธรรมดาแน่ๆ

คังเสว่มี่รีบถืออย่างระมัดระวังพร้อมกับมองไป๋หลี่ เหลียนด้วยสายตาเป็นกังวล

“เจ้าอุ้มยังไงมันสั่นขนาดนี้ยังไม่เอามาให้ข้าช่วยถืออีก?”

หลังจากโล่สุ่ยส่งหนังสือให้ก็กลับเข้าห้องไปออกมาอีกพร้อมกับห่อผ้า

“คุณหนูใหญ่คัง เสื้อผ้าของท่านข้าห่อให้เรียบร้อยแล้วนี่เจ้าค่ะ”

“อือ ขอบคุณนะข้าเกือบลืมไปแล้ว”

คังเสว่มี่ รับห่อผ้ามาและในมือก็ยังมีตำราล้ำค่าอยู่อีกสี่เล่มถ้ารับหนังสือมาถืออีกจะไม่ไหวแล้ว

ไป๋หลี่เหลียนตอนนี้อยู่ต่อหน้าหญิงสาวจะเสียความเจ้าเล่ห์ไปได้อย่างไร ถึงแม้ว่าจะอุ้มหนังสือกองโตที่หนักอึ้งอยู่ ก็ยังรักษานิสัยเจ้าชู้ของตนเองไว้ได้อยู่

รักษาภาพลักษณ์สูงส่งของหญิงสาวน่าทะนุถนอม

ยืดคออกผายไหล่ผึ่งเสนอหน้าตาหล่อเหลาดวงตากลมโตออกมาจากหลังกองหนังสือพยายามพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“หนังสือแค่ไม่กี่เล่มเองให้วิ่งยังได้หรือจะอีกยี่สิบเล่มก็ไม่กลัว"

จี้อี้ชำเลืองมองไป๋หลี่เหลียนที่มือกำลังสั่นพลางพยักหน้าและเอ่ยขึ้นอย่างช้าๆ

“เจ้าไม่ต้องเป็นห่วง ฮั่วอวิ๋นกงจื่อผู้นี้เอาใจหญิงสาวเก่งที่สุด

จะให้เจ้ามาถือของหนักเช่นนี้ได้อย่างไร? เอาล่ะข้าเองก็จะไปแล้วเดินออกตำหนักด้วยกันเถอะ”

พูดไปก็หันหลังกลับไป๋หลี่เหลียนแสนเจ้าชู้ผู้สวมชุดสีม่วงอ่อนถูกเขาเรียกว่าคนที่เอาใจหญิงสาวเก่งที่สุด ถึงแม้ว่ามือจะกำหมัดแน่นแต่ก็ยังรักษารอยยิ้มบนใบหน้าได้

“แน่นอน จะไปใจดำเหมือนเจ้าได้อย่างไรกันล่ะ"

จี้อี้ไม่ได้รู้สึกถึงการเหยียดหยามในประโยคนี้สักนิด เสว่เยว่บนหน้าผากของเขาสะท้อนดวงตาใสนิ่งสงบมุมปากยกยิ้ม พลางหันกลับมา

“อืม ใช่ ถ้าอย่างนั้นองค์ชายหก สู้ๆนะ"

คังเสว่มี่ถึงแม้จะไม่เคยแบกหนังสือมาก่อนแต่ว่ามองดูแล้วน่าจะหนักเอาการอยู่ นางยืนอยู่ข้างกายไป๋หลี่เหลียนพลางเอ่ยถามอย่างเกรงใจออกไปว่า

“ไป๋หลี่เหลียน เจ้าถือไม่ไหวหรอกแบ่งมาให้ข้าช่วยถือสักครึ่งหนึ่งดีกว่าไหม?”

ไป๋หลี่เหลียนหันกลับมาจนผมปลิวไสว

“เจ้าตัวเล็กเช่นนี้ถือแค่นั้นไปแหละพอแล้ว ถ้าหากเจ้าถือครึ่งหนึ่งก็ไม่ใช่เจ้าถือหนังสือแต่เหมือน หนังสือจะหล่นทับเจ้ามากกว่า!”

คังเสว่มี่มองดูร่างกายผอมแห้งของตน ช่างเถอะ นางเพิ่งจะอายุสิบสี่จะให้นางเหมือนผู้ชายได้อย่างไร

หนังสือพวกนี้ให้นางถือก็คงลำบากคงจะสูงเลยศีรษะนางแน่

แต่เห็นไป๋หลี่เหลียนถือหนังสือแบบนี้นางก็ไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่

จี้อี้หันกลับมามองคังเสว่มี่ค่อยๆเดินตามไป๋หลี่เหลียนก็ พูดกับนางว่า

“มี่เอ๋อ มานี่”

คังเสว่มี่เงยหน้ามองเขา

“มีอะไร?”

จี้อี้เอ่ยขึ้นช้าๆว่า “ข้าจะบอกเจ้าว่า หนังสือพวกนี้เป็นเนื้อหาสำคัญสำหรับการสอบเจ้าต้องตั้งใจอ่านให้มากๆ”

เดิมทีก็ว่าจะพูดให้นางตั้งใจฟัง ว่าหนังสือเหล่านี้ต้องตั้งใจอ่านและวิเคราะห์ให้แตกฉานคังเสว่มี่ที่เดิมทีเดินตามหลังไป๋หลี่เหลียนอยู่เมื่อได้ยินเช่นนั้นนางก็รู้สึกตื่นเต้นพูดกับไป๋หลี่เหลียนว่า"ไป๋หลี่เหลียน ข้าได้ยินเขาพูดกับข้าเกี่ยวกับจุดสำคัญของหนังสือล่ะ" พูดจบนางก็ยิ้มให้ไป๋หลี่เหลียนจากนั้นก็เพิ่มความเร็วเพื่อเดินให้ทันจี้อี้“เจ้าบอกข้าได้เลย ข้าจะจำเอาไว้”จี้อี้มองนางแล้วยิ้มให้“ดูเหมือนว่ามี่เอ๋อนอกจากจะมีจิตใจมุ่งมั่นแล้วความจำยังจะดีอีกด้วย"คังเสว่มี่ชะงักไปชั่วครู่ นางนั้นไม่เคยบอกใครเกี่ยวกับความสามารถด้านนี้ของนางจี้อี้รู้ได้อย่างไรกัน?มองริมฝีปากบางบนใบหน้าเล็กของนางจื้อี้ก็ต้อง หัวเราะออกมา“หนังสือเยอะขนาดนี้ให้ข้าพูดจุดสำคัญของแต่ละเล่มออกมา แต่เจ้าจะไม่ใช้ กระดาษจดเลยข้าคงบอกเจ้าได้ว่าเจ้ามั่นใจในตัวเอง ขนาดนี้พรุ่งนี้ไม่ลืมแล้วจะว่าอย่างไรกัน?”คนคนนี้มีความสามารถในการวิเคราะห์ที่สูงส่งมาก ไม่ว่าเรื่องใดก็ตามที่ผ่านสายตาของเขาไป ผ่านหูก็สามารถใช้สมองวิเคราะห์ออกมาได้อย่างละเอียดในทันทีคนแบบนี้ถ้าหากอยู่ในยุคปัจจุบันละก็จะเป็นบุคลากรที่เก่งกาจมากๆคนหนึ่งเลยทีเดียวคังเสว่มี่ไม่อยากให้เขานั้นคาดเดาได้ก็กุเรื่องพูดออกไปว่า“ใครบอกเจ้ากันว่าความจำข้าดี ข้าก็แค่ฟังไปอย่างนั้นแน่นอนว่าไม่ต้องใช้กระดาษจด ก็ได้”

copy right hot novel pub