ตอนที่ 8 งานเลี้ยงของโรงเรียน

“ไม่เป็นไรหรอก ฉันขี้ร้อน ฉันให้ความอบอุ่นเธอได้นะ!”

“ไม่เอ๊า”

ขณะที่ทั้งสองถกเถียงกันอยู่บนเตียง โทรศัพท์ที่วางบนโต๊ะข้างเตียงก็สั่นขึ้น เป้ยฉ่ายเวยกำลังจะเอื้อมมือไปหยิบ แต่หนานฉิงชิงตัดหน้าหยิบได้ก่อน “เอ๊ะ ทำไมเป็นเบอร์แปลกๆล่ะ?”

“คงจะเป็นพวกหลอกลวงละมั้ง” เป้ยฉ่ายเวยรีบแย่งโทรศัพท์มาจากมือของหนานฉิง โชคดีของเธอที่ไม่ได้บันทึกเบอร์ของฉูเจ๋อหยางไว้ในเครื่อง แต่จดจำไว้ในหัวใจแทน “ช่างมันเถอะ ตัดสายทิ้งไปดีกว่า”

“น่าเบื่อจริง!” หนานฉิงพึมพำ แล้วออกไปเป่าผมที่ห้องนอน

เป้ยฉ่ายเวยรู้สึกโล่งอกขึ้นมาทันที เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้หนานฉิงแตะต้องโทรศัพท์เธออีก เธอเอาเบอร์โทรของฉูเจ๋อหยางซ่อนไว้ในบัญชีดำ รวมทั้งลบ we chat ออกไปด้วย

เธอตั้งปณิธานไว้แล้วว่า จะไม่ขอเจอหน้าฉูเจ๋อหยางอีก ไม่เอาอีกแล้ว

เดิมทีหนานฉิงคิดว่าจะพักอยู่ที่โรงแรมอีกสัก 2-3วัน ไปเที่ยวกับเป้ยฉ่ายเวยอีกสักหน่อย แต่คุณพ่อที่เคารพโทรมาตามเธอให้กลับบ้าน เธอได้แต่บอกกับเป้ยฉ่ายเวยว่า ขอกลับไปก่อนแล้วค่อยเจอกันอีกทีที่งานเลี้ยงของโรงเรียน

เมื่อหนานฉิงไปแล้ว ในใจของเป้ยฉ่ายเวยรู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาก

เธอกลัว และรู้สึกกลัวมาตลอด กลัวว่าหนานฉิงจะจับพิรุธเธอได้

เพื่อที่จะหลีกเลี่ยงไม่ให้ฉูเจ๋อหยางมาหาเธอที่ร้าน เป้ยฉ่ายเวยจึงขอลาพักร้อน 2-3 วัน เธอไม่ออกไปไหนทั้งนั้น อยู่แต่ในห้องพักดูละครทีวีทั้งวัน เป็นภาพยนตร์ฮ่องกงเรื่องเหล่าเทพเจ้าในสรวงสวรรค์ เธอดูไปก็ร้องไห้ไป

เช้าวันงาน ขณะที่เป้ยฉ่ายเวยมองกระเป๋าเดินทางด้วยความลังเล หนานฉิงก็โทรมา “เวยเวย เธอจะมาไหมนี่ ฉันถึงที่โรงเรียนแล้วนะ”

เป้ยฉ่ายเวยไม่รู้จะทำยังไงดี ได้แต่ยิ้ม “ฉันเพิ่งตื่นเอง เมื่อคืนนอนดึกไปหน่อย รอแป๊บนึง ฉันจะไปเดี๋ยวนี้แหละ”

“เร็วๆหน่อยสิ เพื่อนๆมากันเยอะแล้วนะ”

“โอเค”

ไม่อยากไปก็ต้องไปสินะ งานนี้

งานเลี้ยงของโรงเรียนคงจะใส่ชุดมิดชิดมากไม่ได้สินะ เป้ยฉ่ายเวยหยิบชุดที่ไม่ค่อยอยากใส่ออกมา แต่งตัวเสร็จแล้วจึงออกจากบ้าน เป็นเวลา 10 โมงเศษ รีบขับรถตรงไปที่โรงเรียนทันที

“เวยเวย!”

เป้ยฉ่ายเวยเพิ่งมาถึงบริเวณสนามของโรงเรียนที่อัดแน่นไปด้วยผู้คน หนานฉิงในชุดกระโปรงที่มองหาเธออยู่รีบวิ่งเข้ามา พูดเสียงดังว่า “เธอมาช้าจังเลย นี่มันเกือบจะเที่ยงแล้วนะ”

เป้ยฉ่ายเวยยิ้มเป็นการขอโทษ “ขอโทษนะจ้ะ เมื่อคืนฉันติดละครจนนอนดึกมากเลย”

หนานฉิงถอนหายใจ เธอรีบพาเป้ยฉ่ายเวยไปนั่งแถวๆกลุ่มของตัวเอง

ที่โต๊ะมีเพื่อนสมัยเรียนที่มาก่อนนั่งอยู่แล้ว 2-3 คน เมื่อเห็นเป้ยฉ่ายเวยจึงยิ้มทักทายเธอ เป้ยฉ่ายเวยก็ตอบรับอย่างมีมารยาท จากนั้นหนานฉิงก็ลากเธอไปอีกมุมหนึ่ง เพื่อเล่าแผนการณ์ของเธอในวันนี้

เมื่อรู้ว่าหนานฉิงจะขึ้นไปบนเวทีพูดความจริงในใจ เป้ยฉ่ายเวยถึงกับตะลึง “เอาจริงหรือ เธอบ้าหรือเปล่าเนี่ย?”

“แล้วมันผิดตรงไหนหรือ?” หนานฉิงมองหน้าเป้ยฉ่ายเวย “ไม่เป็นไรหรอก ฉันบอกกับครูใหญ่เอาไว้แล้ว เขายังสนับสนุนฉันด้วยนะ รอให้ฉูเจ๋อหยางพยักหน้าตอบรับก่อน ฉันค่อยหยิบแหวนออกมา อิอิ!”

เป้ยฉ่ายเวยขยับปากกำลังจะพูด ก็ได้ยินเสียงเพื่อนรอบข้างตะโกนขึ้นมาว่า นักเรียนทุนสาขาวิชากฎหมายมาแล้ว เธอจึงเงยหน้าขึ้น เห็นฉูเจ๋อหยางที่สวมสูทสีดำเดินฝ่าฝูงชนเข้ามาทางนี้ เขาดูโดดเด่นเป็นสง่า เป็นที่สะดุดตาของทุกคน เขาคงจะใส่ใจสายตาของเป้ยฉ่ายเวย ฉูเจ๋อหยางเงยหน้าขึ้น สายตาของเขาช่างลึกซึ้ง เป้ยฉ่ายเวยหัวใจแทบจะหยุดเต้นเพียงเพราะสายตาที่เขามองมา รีบหยิบแก้วน้ำขึ้นมาจิบแก้เขิน หนานฉิงที่อยู่ข้างๆพูดด้วยความตื่นเต้นว่า “เวยเวย เธอดูสิ ดูเร็ว เมื่อกี้อาเจ๋อมองมาที่ฉันด้วยล่ะ!” “อืมๆ ก็ดีแล้วนี่” เป้ยฉ่ายเวยฝืนตอบออกไป หนานฉิงอดใจไว้ไม่ไหว ชิงเอ่ยปากทักฉูเจ๋อหยางก่อน ฉูเจ๋อหยางตอบรับอืมเพียงคำเดียว แล้วเดินเลยเธอไปนั่งยังโต๊ะที่อยู่ด้านหลัง ปล่อยให้สายตาของหนานฉิงลอยคว้างอยู่อย่างนั้น สายตาของคนที่นั่งอยู่ด้านหลังทำให้เป้ยฉ่ายเวยต้องนั่งตัวแข็งทื่อ ในใจคิดว่าที่จริงโรงเรียนไม่น่าจัดที่นั่งของนักเรียนสาขาวิชากฎหมายไว้ด้านหลังสาขาของพวกเธอ สาขาวิชากฎหมายเป็นหน้าเป็นตาของโรงเรียน ควรจะนั่งโต๊ะด้านหน้าไม่ใช่หรือ?

copy right hot novel pub