ตอนที่142ท่านอ๋องหมิงกลับตำหนัก

ดูท่าทีกระวนกระวายของเสี่ยวซิ้วหลินหมื้นชิงก็ขมวดคิ้วเล็กน้อยถามด้วยอารมณ์ที่ค่อนข้างแย่

“คุณหนูคะเมื่อครู่ข้าได้ยินว่าท่านอ๋องกลับมาแล้วค่ะ”

“เสี่ยวซิ้วมองหลินหมื้นชิงอย่างตื่นตัวแล้วบอกข่าวนี้กับเธอ”

“เขากลับมาแล้ว?เจ้าแน่ใจหรือ?”

ได้ยินข่าวว่าเซียวชี่จือกลับมาหลินหมื้นชิงก็ดีใจจนเบิกตากว้างสายตาที่มองไปทางเธอเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

“ข้าน้อยก็พึ่งได้ยินจากสาวใช้ส่วนตัวของท่านอ๋องบอกว่าท่านอ๋องพึ่งกลับเหมือนจะอยู่ห้องหนังสือนะคะ”

เสี่ยวซิ้วมองตาหลินหมื้นชิงแล้วพูดอีกครั้ง

หลังจากที่เธอพูดจบหลินหมื้นชิงก็รีบเดินออกจากห้องก้าวใหญ่ไปทางห้องหนังสือเลย

“คุณหนูคะรอข้าน้อยด้วยค่ะ”

เสี่ยวซิ้วตามหลังหลินหมื้นชิงขนาดวิ่งเล็กน้อยก็ยังตามเธอไม่ทัน

หลินหมื้นชิงไม่ได้พูดอะไรเดินต่อไปทางห้องหนังสืออย่างเร่งรีบ

แต่พึ่งเดินมาถึงห้องหนังสือก็โดนขีดขวาง

“ข้าจะพบท่านอ๋อง”

หลินหมื้นชิงมองอู๋หชิงที่ขวางอยู่ตรงหน้าเธอขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วพูดด้วยแววตาที่ไม่ค่อยพอใจ

“พระชายาครับท่านอ๋องรับสั่งมาตอนนี้ไม่พบใครทั้งนั้นพระชายากลับก่อนเถอะครับ”

อู๋หชิงก็ยังคงขวางอยู่ตรงหน้าหลินหมื้นชิงเสียงของเขาไม่ติดขัดแม้แต่น้อยไม่มีวี่แววจะหนีทางให้เลย

“ท่านอ๋องไม่พบใครทั้งนั้นหรือ?ข้าคือชายาของเขาเขาก็ไม่พบหรือ?”

หลินหมื้นชิงเริ่มโมโหเล็กน้อยเธอจ้องอู๋หชิงเซียวชี่จือช่างใจกล้านักอย่างน้อยเธอก็เป็นชายาท่านอ๋องหมิงกล้าดียังไงถึงมาขวางเธอ

“ข้าน้อยแค่ทำตามคำสั่งหวังว่าพระชายาจะไม่ทำให้ข้าน้อยต้องลำบากใจนะครับ”

อู๋หชิงก้มหัวเล็กน้อยในน้ำเสียงยังคงไม่มีวี่แววจะยอม

“เจ้าจงใจจะไม่ให้ข้าเข้าไปใช่หรือไม่?ข้ามีธุระจะพบท่านอ๋องข้าจะรีบออกมา”

เพราะว่าอู๋หชิงเป็นองครักษ์ส่วนตัวของเซียวชี่จือถึงในใจเธอจะโมโหแต่ก็ไม่ได้แสดงออกมาและไม่ได้ลงมือเพราะเธอรู้องครักษ์ส่วนตัวของเซียวชี่จือเธอไม่มีทางสู้ได้แน่นอน

“พระชายาครับได้โปรดอย่าทำให้ข้าน้อยลำบากใจเลยครับข้าน้อยแค่ทำตามคำสั่งไม่ได้รับสั่งจากท่านอ๋องใครก็ไม่สามารถเข้าห้องหนังสือได้ครับ”

อู๋หชิงมองหลินหมื้นชิงแล้วพูดด้วยเสียงเฉยชา

คำสั่งของท่านอ๋องเขาไม่กล้าไม่ฟังถึงหลินหมื้นชิงจะเป็นพราะชายาแต่เขาก็ฟังคำสั่งของท่านอ๋องคนเดียวมาโดยตลอดนอกจากท่านอ๋องแล้วเขาไม่ฟังคำสั่งของใครทั้งนั้นหลินหมื้นชิงก็เช่นกัน

“ท่านอ๋อง!ข้าจะพบเจ้า!”

รู้ว่าอู๋หชิงไม่มีทางปล่อยเขาไปหลินหมื้นชิงเลยตะโกนออกไปทางประตูหากเซียวชี่จืออยู่ในห้องหนังสือก็ย่อมได้ยิน

ในอดีตหากเธออยากพบเซียวชี่จือนั้นเขาไม่เคยกีดขวางเธอไว้ด้านนอกวันนี้เป็นอะไรเนี่ยเกิดเรื่องอะไรขึ้น?

“ข้าไม่อยากพบใครทั้งนั้นเจ้ากลับไปเถอะ”

มีเสียงดังออกมาจากด้านในเสียงของเขาเย็นชาและไร้ความรู้สึก

ภายในห้องหนังสือเซียวชี่จือที่นั่งอยู่หน้าโต๊ะสีหน้าซีดเซียวบนหน้าผากมีเหงื่อออกไม่น้อย

“ข้ามีเรื่องจะพูดกับเจ้าพูดจบข้าก็ไป”

แน่ใจแล้วว่าเซียวชี่จืออยู่ในห้องหนังสือหลินหมื้นชิงก็ขมวดคิ้วแล้วเอ่ยปากอีกครั้ง

เซียวชี่จืออยู่ในห้องหนังสือแต่ทำไมถึงไม่ให้เธอเข้าไปเวลาแบบนี้เขาอยู่ในห้องหนังสือทำไม

“มีอะไรค่อยพูดวันอื่นตอนนี้ข้ามีธุระ”

เซียวชี่จือจับที่หน้าอกเขาสูดอากาศเข้าลึกพยายามทำให้น้ำเสียงฟังดูปกติ

น้ำเสียงที่เย็นชาของเธอทำให้หลินหมื้นชิงรู้สึกไม่ค่อยสบายใจเธอเองก็รู้ว่าเซียวชี่จือไม่มีทางให้เธอเข้าไปแต่กลับรู้สึกไม่ยอมเธอรู้สึกว่าต้องเกิดอะไรขึ้นกับเซียวชี่จือแน่ถึงไม่ยอมพบเธอ

“ได้งั้นพรุ่งนี้ข้าค่อยมาหาท่านอ๋องละกัน”

หลินหมื้นชิงพูดคำนี้ออกมาด้วยความเย็นชาจากนั้นก็หันหลังหนีไปเลยส่วนอู๋หชิงก็โล่งอกถอนหายใจยาว

เขากำลังหันหลังจะเดินเข้าห้องหนังสือแต่กลับรู้สึกชาที่ท้ายทอยวินาทีต่อมาก็สลบไปกองอยู่กับพื้นเลยทันที

หลังจากที่ลอบทำร้ายอู๋หชิงแล้วหลินหมื้นชิงก็เปิดประตูห้องหนังสือแล้วเดินเข้าไปเลย

พึ่งปิดประตูก็ได้ยินเสียงไอของเซียวชี่จือ

“สองสามวันนี้หากชายามาพบข้าเจ้าก็ขวางเขาไว้ที่ประตูละกัน”

เซียวชี่จือจับที่หน้าอกเสียงฟังดูอ่อนแอมาก

“ท่านอ๋องทำไมถึงไม่ยอมพบข้า?”

เห็นเขาเป็นเช่นนี้หลินหมื้นชิงก็ขมวดคิ้วเล็กน้อยในแววตามีความเป็นห่วงจากนั้นก็ถามด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

“เจ้าเข้ามาได้อย่างไร?อู๋หชิงล่ะ?”เซียวชี่จือยกศรีษะขึ้นพอเขาเห็นคนที่โผล่มาคือหลินหมื้นชิงสายตาก็ค้างถามด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น“ท่านอ๋องยังไม่ตอบคำถามของข้าทำไมถึงไม่ยอมพบข้า?”หลินหมื้นชิงไม่ได้ตอบคำถามของเซียวชี่จือเธอมองตาเขาแล้วเดินเข้าไปหาก้าวใหญ่ในน้ำเสียงมีความซักถามเธออยากรู้มากทำไมเซียวชี่จือถึงไม่ยอมพบเธอ“ข้าไม่อยากพบก็คือไม่อยากพบหรือต้องขออนุญาตจากเจ้าก่อนหรือ?”เขาสูดอากาศเข้าลึกเซียวชี่จืออดกลั้นความเจ็บปวดในใจเขาส่งเสียงเย็นชาแล้วพูดอย่างเฉยชาในตอนแรกหลินหมื้นชิงเป็นห่วงเซียวชี่จือแต่พอได้ยินน้ำเสียงที่เย็นชาของเขาแล้วก็ทนไม่ได้ที่จะโมโหเธอจ้องเซียวชี่จือด้วยความโมโหกลับรู้สึกว่าตนเองอยู่ดีไม่ว่าดีไปยุ่งเรื่องของผู้อื่นทำไมเนี่ยผู้ชายคนนี้จะบาดเจ็บหรือไม่นั้นช่วงนี้ได้รับอันตรายหรือไม่นั้นทำไมเธอต้องกังวล！“ได้ในเมื่อเจ้าไม่อยากพบข้าขนาดนี้ข้าจะไปตอนนี้เลย!”หลินหมื้นชิงพูดประโยคนี้ด้วยความโกรธจากนั้นก็เดินออกไปทางประตูด้วยก้าวใหญ่วันนี้เธอมันหาเรื่องใส่ตัวถึงรีบมาพบเขาทันทีหลังจากที่ได้ข่าวว่าเขากลับมา

copy right hot novel pub