ตอนที่146 การมาเยี่ยมขององค์ราชทายาท

รู้สึกถึงสายตาที่ไม่ใส่ใจของเซียวชี่จือหลินหมื้นชิงก็โมโหจะตายแล้วตอนนี้พละกำลังการต่อสู้ของเธอถือว่าเป็นที่หนึ่งที่สองแต่พอมาถึงปากของผู้ชายคนนี้กลับกลายเป็นเพียงเรื่องเล็กเขาช่างดูถูกเธอเลยจริงๆ

“ท่านอ๋องดูถูกข้าเช่นนี้เลยหรือ?ข้ายอมรับว่าข้านั้นไม่ได้เก่งมากแต่หากข้าอยากจะฆ่าท่านอ๋องจริงข้าทำได้แค่ใช้ปัญญาไม่มีทางใช้กำลังกับเจ้าเยี่ยงคนไร้สมองหรอก”

หลินหมื้นชิงส่งเสียงดังแล้วตอบกลับด้วยความเย็นชา

เธอยอมรับว่ากำลังของเธอนั้นในสายตาของเซียวชี่จือเป็นแค่การตีเล่นๆแต่เขาก็ไม่ควรดูถูกเธอเช่นนี้

“ใช่หรือ?หลินหมื้นชิงเจ้าอย่าลืมสิเจ้าคือชายาของข้าหากเจ้าฆ่าข้าจริงเจ้าอยากเป็นแม่หม้ายในวัยสาวหรือ?”

เซียวชี่จือยิ้มเล็กน้อยที่มุมปากหน้าตาที่หลินหมื้นชิงกำลังโกรธนั้นทำให้อารมณ์ของเขาดีขึ้นอย่างบอกไม่ถูก

ผู้หญิงคนนี้วันนี้มาทำแผลให้เขายังทำสีหน้าเป็นห่วงเขาด้วยทำให้อารมณ์ของเขาดีขึ้นอย่างบอกไม่ถูก

……

“เซียวชี่จือข้าว่าแผลของเจ้าคงไม่เจ็บแล้วล่ะ?เวลาแบบนี้ยังมีอารมณ์มาล้อเล่น?”

บนหน้าผากของหลินหมื้นชิงมีขีดสีดำๆผู้ชายคนนี้ดูเงียบพูดน้อยแต่ทุกครั้งที่อยู่กับเธอกลับชอบพูดเรื่องที่ทำให้ทำตัวไม่ถูกอยู่เรื่อยเลย

อีกทั้งตอนนี้บนตัวของเขามีแผลมากมายกลับยังมีอารมณ์มาล้อเล่นใจช่างใหญ่จริง

“มีเจ้าอยู่ทั้งคนแผลของข้านั้นไม่เจ็บแล้ว”

เซียวชี่จือกอดเอวของหลินหมื้นชิงดมความหอมบนเส้นผมของเธอลมหายใจของเขาหนักแน่นมากขึ้น

ช่วงที่ผ่านมาเขาไปตามฆ่าผู้ร้ายไม่มีเวลาได้พบเธอเลยตอนนี้กอดเธอไว้ในอ้อมเซียวชี่จือมีความรู้สึกที่อยากได้เธอขึ้นมา

เข้ารู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้ทำให้เขามีความรู้สึกราวกับว่าเสพติดเขาไม่อยู่ตำหนักสองสามวันนี้กลับคิดถึงเธอบ่อยครั้งมาก

……

เซียวชี่จือพูดประโยคนี้แล้วหลินหมื้นชิงก็รู้สึกไม่รู้จะพูดอะไรไปชั่วขณะตอนนี้เขาบาดเจ็บเยี่ยงนี้แล้วคงไม่คิดจะทำเรื่องน่าอายใช่ไหม?

“ท่านอ๋องท่านบาดเจ็บสาหัสมากต้องพักผ่อนเยอะๆข้าไม่รบกวนเจ้าแล้ว”

หลินหมื้นชิงพูดจบก็รีบดิ้นรนออกจากอ้อมอกของเซียวชี่จือเลยทันที

บาดแผลของเซียวชี่จือนั้นลึกมากไม่ง่ายเลยกว่าเลือดจะหยุดไหลเธอเลยต้องรักษาตัวดีๆขยับเยอะไม่ได้ไม่เช่นนั้นบาดแผลอาจจะฉีกขาดได้ตอนนี้เขาต้องพักผ่อนมากๆ

มองหลินหมื้นชิงที่เดินออกไปเซียวชี่จือก็ยิ้มที่มุมปากสายตาที่มองเธอเต็มไปด้วยความใส่ใจ

ผู้หญิงคนนี้เป็นห่วงเขาแท้ๆแต่ทำไมถึงมีความลับปิดบังเขามากเช่นนี้ยังไงก็คือเขาไม่คู่ควรแก่การเชื่อใจสินะ

ในตอนที่หลินหมื้นชิงเดินออกมาจากห้องหนังสือเสี่ยวซิ้วก็ยืนอยู่ตรงประตูด้วยความรีบร้อนพอเห็นหลินหมื้นชิงเดินออกมาด้วยสีหน้าแดงก่ำและขมวดคิ้วด้วยความสงสัย“คุณหนูคะท่านอ๋องไม่เป็นไรใช่ไหมคะ?”“ไม่มีอะไรเป็นแค่แผลถลอกเล็กน้อยพักผ่อนสักหน่อยก็น่าจะเพียงพอ”ถึงบาดแผลของเซียวชี่จือจะลึกแต่ดีที่เป็นแค่แผลถลอกพักผ่อนสักพักก็น่าจะหายได้“ใครกันแน่ที่สามารถทำร้ายท่านอ๋องได้วรยุทธของท่านอ๋องเป็นที่หนึ่งของแค้วนชี้”

copy right hot novel pub