ตอนที่ 71 คืนสมรส

เซียวชี่จือยิ่งเข้ามาใกล้ ในใจหลินหมื้นชิงก็ยิ่งกลัว ในแววตานางดูสับสน

นางไม่ได้คิดต้องการที่จะสมรสกับเซียวชี่จือจริง ๆ ดังนั้นไม่ได้ต้องการที่จะมีความสัมพันธ์ฉันสามีภรรยากับเขาเป็นธรรมดา วันข้างหน้านางยังจะหนีไปจากตำหนักอ๋อง ในอนาคตหาคนที่ตนรักแล้วหลังจากนั้นใช้ชีวิตอย่างอิสระและง่ายดายตลอดชั่วชีวิต

“ท่านอ๋อง คืนนี้ท่านดื่มสุราไปไม่น้อยแล้ว ต้องเหนื่อยมากแล้ว มิฉะนั้น หม่อมฉันยกห้องนอนให้ท่านพักผ่อน หม่อมฉันไปนอนที่ห้องอื่นเพค่ะ”

หลินหมื้นชิงลุกขึ้นยืน หลังจากกล่าวประโยคนี้ออกมาด้วยความสับสน ก็รีบเดินอ้อมเซียวชี่จือไป คิดจะหลบหนีไปจากที่นี่

เซียวชี่จือเป็นบุคคลอันตรายคนหนึ่ง ถ้าไม่รีบไปเร็ว ๆ อาจจะถูกกินแล้วเช็ดจนเกลี้ยงแล้วจริง ๆ ไม่แน่ นางไม่ได้เป็นผู้หญิงที่แกร่งบริสุทธิ์อะไร แต่ถ้าต้องทำเรื่องอย่างนั้น ก็ต้องด้วยใจยินยอมสมัครใจ ในใจนางมีเพียงความเกลียดชังต่อเซียวชี่จือเท่านั้น ถ้าต้องทำเรื่องแบบนั้นกับเขา ก็ลำบากเกินไปสำหรับนางแล้ว

เมื่อในขณะที่หลินหมื้นชิงเดินผ่านข้างกายเซียวชี่จือ เขาก็เอื้อมมือมาคว้าแขนของนางไว้ ดึงนางกลับมาโดยตรง

“คืนวันสมรสมีเหตุผลการนอนแยกกันที่ไหน อีกทั้งตอนนี้เปิ่นหวังยังไม่เหนื่อยสักนิดเลย เปิ่นหวังกระปรี้กระเปร่ามากในตอนนี้ เพราะสิ่งที่สำคัญที่สุดในคืนนี้ยังไม่ได้ทำ แล้วเปิ่นหวังไหนเลยจะเหนื่อยได้แล้วน่ะ”

เซียวชี่จือเชยคางของหลินหมื้นชิงขึ้นมา ให้นางแหงนมองใบหน้าของเขา มุมปากเขามีรอยยิ้มจาง ๆ ในเวลาที่กล่าวคำพูดนี้ก็แทบคลุมเครือถึงในกระดูก

สิ่งที่สำคัญที่สุดที่เขาได้กล่าวในปาก หลินหมื้นชิงเป็นกลุ่มคนทันสมัยคนหนึ่ง แน่นอนต้องเข้าใจสิ่งว่าเป็นเรื่องอะไร หัวใจได้แขวนขึ้นมาถึงลูกคอทันที ไอ้เซียวชี่จือคนนี้ ไม่ได้คิดต้องการที่จะทำสิ่งที่น่าอายแบบนั้นกับนางในคืนนี้จริง ๆ น่ะ?

แม้ว่าพวกเขาทั้งสองได้สมรสกลายเป็นสามีภรรยากันแล้วตอนนี้ แต่เรื่องบนเตียงยังคงเป็นความยินยอมสมัครใจของแต่ละฝ่าย ในสภาพที่นางไม่คิดทำ การทำเรื่องนั้น ก็แทบเป็นเพียงความทุกข์ทรมานชนิดหนึ่งสำหรับนาง

“ท่านอ๋องข้ากลางคืนนอนไม่เรียบร้อยมาก อาจรบกวนเวลาการนอนหลับของท่านอ๋อง ดังนั้นข้ารู้สึกว่าข้าควรจะไปนอนที่อื่นก็ดีแล้ว พระตำหนักใหญ่โตเช่นนี้ ขอห้องหนึ่งตามสบายให้หม่อมฉันก็ได้แล้วเพค่ะ”

หลินหมื้นชิงยิ้มอย่างเอียงอาย ในขณะที่กล่าววาจา เห็นได้ชัดว่าความถ่อมใจไม่เพียงพอ

ตอนนี้นางอยู่ในพระตำหนักอ๋องหมิง ที่นี่เป็นโลกของเซียวชี่จือ ถ้าเขาคิดจะทำอะไรบางอย่าง นางไม่มีอำนาจที่จะต่อต้านเขาอย่างสิ้นเชิง นางก็เหมือนลูกแกะตัวหนึ่งที่รอให้ถูกฆ่า

“ถ้าเช่นนั้นเปิ่นหวังคืนนี้ก็ไม่นอนแล้ว ยังไง ๆ ก็คืนเข้าห้องหอเวลาหนึ่งเสี้ยวมีค่าดุจทองพันชั่ง ถ้าเอามาใช้นอนหลับ นั่นไยมิใช่สูญเปลืองเวลาที่ดีมากนี้แล้ว? และตอนนี้เจ้าเป็นพระชายาของเปิ่นหวัง ใช่มิใช่ควรทำเรื่องบางสิ่งบางอย่างเพื่อเปิ่นหวังแล้ว?”

หลินหมื้นชิงคิดเรื่องแยกไปใหม่กำลังคิดอะไร ไหนเลยจะปิดบังเซียวชี่จือไปได้ นางแค่ไม่อยากขึ้นเตียงกับเขาเท่านั้นเองแล้ว

แต่ตอนนี้นางได้เป็นผู้หญิงของเขา นางไม่สามารถหนีจากฝ่ามือของเขาในคืนนี้

...

หลินหมื้นชิงมองดูเซียวชี่จือไร้วาจา ตอนนี้ไม่รู้จะพูดยังไงให้ดีจริง ๆ คำพูดที่สามารถพูดได้ก็ล้วนกล่าวไปแล้วรอบหนึ่ง เห็นได้ชัดว่าเขาไม่คิดจะปล่อยนาง

“ท่านอ๋อง...”

หลินหมื้นชิงมองดูเซียวชี่จืวิงวอนขอร้องทั่วใบหน้า ยังคิดจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เซียวชี่จือไม่ได้ให้โอกาสนางเอ่ยปากอย่างสิ้นเชิง พูดขัดจังหวะนางแล้วโดยตรง

“ดึกแล้ว เราพักผ่อนเถอะ แต่เปิ่นหวังมิอาจรอไหวแล้ว”

เมื่อเซียวชี่จือกล่าวคำพูดเหล่านี้ ก็ได้อุ้มหลินหมื้นชิงขวางขึ้นมาโดยตรง แล้วสาวเท้าก้าวใหญ่ตรงไปที่เตียง

“เซียวชี่จือ เจ้าปล่อยข้าลง!”

ถูกเซียวชี่จือกอดไว้ ในใจหลินหมื้นชิงยิ่งตกใจแล้ว นางใช้แรงดิ้นรนอย่างหนัก แต่กำลังอันน้อยนิดนั้นของนางสำหรับเซียวชี่จือ เกือบจะเป็นการเกาคันเท่านั้น ในไม่ช้านางก็ถูกโยนลงบนเตียงขนาดใหญ่แล้ว

“เจ้าได้เป็นพระชายาของเปิ่นหวังแล้ว เริ่มตั้งแต่ตอนนี้ เจ้าควรทำตามหน้าที่ในฐานะพระชายาของเจ้า”

ริมฝีปากของเซียวชี่จือหยักขึ้นเป็นรอยยิ้มหนึ่งที่ชั่วร้ายและป่าเถื่อน ตามมาด้วยบุกคร่อมร่างขึ้นโดยตรง กดทับหลินหมื้นชิงไว้ใต้ร่าง

“เซียวชี่จือ เจ้าไสหัวไปให้ข้า!”

การเผด็จการขึ้นคร่อมของเซียวชี่จือ แทบเป็นความอัปยศที่ยิ่งใหญ่สำหรับหลินหมื้นชิง ชายคนนี้เกินไปแล้วจริง ๆ ทั้ง ๆ ที่รู้ว่านางไม่ได้คิดต้องการที่จะทำสิ่งนั้นกับเขา ยังคงฝืนบังคับให้นางทำ หรือว่าเขาก็หิวกระหายขนาดนี้หรือ?

คำพูดของหลินหมื้นชิงไม่ได้มีบทบาทใด ๆ เลยทั้งสิ้น เซียวชี่จือมองก็ไม่ได้มองนางสักครา มือใหญ่ที่กระดูกชัดเจนนั่น ได้สอดไปหว่างเอวนางโดยตรงหว่างเอวหลินหมื้นชิงมีสายรัดเอว รู้สึกถึงการสัมผัสของเซียวชี่จือ ในใจหลินหมื้นชิงลนลานทันที หลังจากรอจนได้สติกลับมา รีบซัดหนึ่งฝ่ามือสับ เซียวชี่จือตอบโต้ได้ไวมาก ฝ่ามือหลินหมื้นชิงยังไม่ได้สัมผัสเขา ก็ถูกเขาหลบหลีกไปอย่างง่ายดาย วินาทีต่อมา ยังไม่ทันรอให้นางมีการตอบสนองต่อสถานการณ์ใด ๆ มือทั้งคู่ก็ถูกเซียวชี่จือจับมัดไว้แล้ว ตามมาด้วยกดบนศีรษะของนางง่ายดายแบบนี้ถูกเซียวชี่จือควบคุมไว้ หลินหมื้นชิงจ้องถลึงตาใส่เขาด้วยความโกรธขึ้ง เพลิงโกรธในแววตาลุกโชน ในสายตาของเซียวชี่จือ นางก็เป็นกุ้งอ่อนแอที่ไม่มีแรงต้านทานตัวหนึ่งอย่างสมบูรณ์ดีร้ายอย่างไรนางก็เป็นสุดยอดมือสังหารในศตวรรษที่ยี่สิบ สังหารคนมานับไม่ถ้วน ในโลกนี้มีไม่กี่คนที่เป็นคู่แข่งของนาง แต่ตอนนี้ต่อหน้าเซียวชี่จือ นางไม่มีความสามารถที่จะต่อสู้ได้ทั้งสิ้น หลินหมื้นชิงเกลียดลักษณะที่ไร้น้ำยาของตนเองแบบนี้สุด ๆ ต่อหน้ายอดฝีมือ นางก็ไม่มีปัญญาที่จะต่อต้านอย่างสิ้นเชิง

copy right hot novel pub