ตอนที่ 79 ข่มขู่พระมเหสี

“นี่เจ้าแสดงอย่างชัดเจนจะเป็นคู่ต่อสู้กับข้าแล้วหรือ? ข้าดึงเจ้ามาเข้าพวกด้วยกันเป็นดูเจ้าขึ้น เจ้ากลับพูดแบบนี้กับข้า!”

พระมเหสีโกรธเกรี้ยวจ้องถลึงตามองหลินหมื้นชิง เพลิงโกรธก้นบึ้งดวงตาลุกโชน วาจานี้ของนางหมายถึงอะไร อะไรเรียกว่าบัลลังก์เป็นสิ่งที่ผู้มีความสามารถได้รับ ความหมายของนางคือองค์รัชทายาทไม่มีความสามารถนี้หรือ”

“ชิงเอ๋อไม่กล้า ต่อให้มอบขวัญสิบขวัญแก่ข้า ก็ไม่กล้าเป็นคู่ต่อสู้กับพระมเหสีพระมารดา ที่ชิงเอ๋อเพิ่งกล่าวเมื่อครู่เป็นเพียงความจริงเท่านั้น หรือพระมเหสีรู้สึกว่าผิดหรือ?”

แม้ว่าปากหลินหมื้นชิงอธิบาย แต่ใบหน้าของนางกลับไม่มีความสับสนวุ่นวายสักนิด วันนี้นางนับว่าได้ฉีกหน้ากับพระมเหสีแล้วจริง ๆ ภายหน้าพระมเหสีต้องมีปัญหากับเขาไม่น้อยแล้วแน่นอน

“ยังกล้าเถียงกับข้า ทหาร ตบปากให้ข้า!”

คำพูดของหลินหมื้นชิงยิ่งยั่วให้พระมเหสีโกรธแล้ว นางจ้องถลึงพระเนตรใส่หลินหมื้นชิงด้วยความโกรธ ทรงรับสั่งพระสุรเสียงเย็นชาแก่นางกำนัลที่ข้างหลังโดยตรง

“เพค่ะ พระมารดา!”

หนึ่งในนางกำนัลตอบรับเสียงหนึ่ง หลังจากนั้นก็มาถึงตรงหน้าหลินหมื้นชิงแล้ว

แววตาหลินหมื้นชิงที่มองดูนางกำนัลตรงหน้าเย็นชา เพลิงโกรธในใจก็กำลังลุกไหม้ พระมเหสีนี่ยังมีความเป็นจริงเพียงพอจริง ๆ ท่าทีดีแบบนั้นเมื่อครู่ ตอนนี้ได้ยินว่านางไม่ได้คิดต้องการที่จะร่วมมือกับนาง ก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคนแล้วทันที นี่ช่างเป็นการเกินไปแล้วในบัดเดี๋ยวนี้จริง ๆ

“พระมเหสีพระมารดานี่เป็นความอับอายจนกลายเป็นโกรธแล้วหรือ ก็เพราะข้าพูดความจริง พระองค์ก็ทรงให้นางกำนัลตีหม่อมฉันหรือเพค่ะ?”

หลินหมื้นชิงมองดูพระมเหสีด้วยใบหน้าที่ไร้อารมณ์ เพลิงโกรธในส่วนลึกของหัวใจกำลังเผาไหม้ จากนี้ไปพระมเหสีนี่คือศัตรูของนางแล้ว

“ยังกล้าพูดกับข้าด้วยเสียงแบบนี้ ยังไม่ตบปาก!”

ท่าทีของหลินหมื้นชิงยั่วให้พระมเหสีทรงพิโรธแล้ว ไม่ว่าจะเป็นใคร อยู่ต่อหน้าพระพักตร์นางล้วนมีลักษณะนับถือยำเกรงมากและ ไม่มีใครเคยทำกับนางเหมือนหลินหมื้นชิงที่เล็งแข็งขืนใส่ นี่ไม่ให้ความเคารพอย่างมาก

หลังจากนางกำนัลคนนั้นได้ยินพระมหาบัญชาของพระมเหสี ไม่กล้าลังเลใด ๆ อีก เงื้อง่ามือขึ้นมาโดยตรง คิดจะตบหลินหมื้นชิงหลายครั้ง

หลินหมื้นชิงจ้องมือของนางที่กำลังจะล้มฟาดลงมา ตามฝีมือของนาง นางหลบพ้นได้ทั้งสิ้น แต่ตอนนี้นางไม่สามารถหลบได้ ถ้านางหลบ พระมเหสีก็ยิ่งมีเหตุผลที่จะหาเรื่องนางแล้ว

ในขณะที่มือของนางกำนัลคนนั้นกำลังจะฟาดลงมาบนใบหน้าของหลินหมื้นชิง ทันใดนั้นมือของนางกำนัลก็ถูกจับไว้ เสียงคลิกคราหนึ่ง แล้วตามาด้วยเสียงครางโหยหวนของนางกำนัลคนนั้นดังมา

เสียงครางโหยหวนของนางกำนัลคนนั้น ทำให้คนรู้สึกว่าเป็นอารมณ์ที่แท้จริง พระมเหสีก็กลัวจนถอยหลังไปแล้วหลายก้าว นางในพระราชวัง ไหนเลยเคยเห็นเรื่องโหดร้ายรุนแรงขนาดนี้มาก่อน

เหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดนี้เกิดขึ้น หลินหมื้นชิงยังไม่ทันได้ตอบโต้กลับมาว่าเป็นสถานการณ์อะไร ยิ่งไม่ต้องพูดถึงคนรอบข้างแล้ว

หลินหมื้นชิงมองดูเซียวชี่จือที่จู่ ๆ ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ได้ปรากฏขึ้นตรงหน้านาง ท่านไหววูบเดียว ในช่วงชั่วพริบตา นางมีความรู้สึกถึงการมีคนปกป้องชนิดหนึ่ง

“ถูกคนตบตี หรือเจ้าไม่รู้จักต่อต้านหรอกหรือ?”

เซียวชี่จือมองดูหลินหมื้นชิงอย่างมองจากที่สูงสู่ที่ต่ำ เมื่อคิดว่านางเพิ่งยืนอยู่ที่เดิม ให้นางกำนัลตบตี หัวใจเขาก็เต็มไปด้วยเพลิงโกรธเต็มท้อง

ผู้หญิงคนนี้ปกติมักจะต่อต้านเขา ไม่เคยเชื่อฟังมาก่อน วันนี้กลับอยู่ที่นี่จะถูกรังแกแล้ว

ผู้หญิงของเขา นอกจากเขา ไม่มีใครสามารถรังแกนางได้!

“ท่านมาที่นี่ได้อย่างไร ท่านไม่ใช่กำลังคุยงานกับฝ่าบาทหรือ?”

หลินหมื้นชิงไม่ตอบคำถามของเซียวชี่จือ แต่มองเขาด้วยความสงสัยทั่วหน้า

“สนทนาจบแล้ว ออกมาหาเจ้า พอดีได้เห็นเจ้าถูกคนตี ถ้าไม่ใช่เปิ่นหวังปรากฏขึ้นทันเวลา เจ้าก็พร้อมที่จะถูกตีแล้วใช่ไหม?”

เซียวชี่จือใบหน้าหล่อหม่นหมองมืดมนไปทั่ว น้ำเสียงทุ้มน่าเบื่อ ทำให้คนรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง

“ข้าไม่เป็นไร เป็นข้ากล่าววาจาล่วงเกินพระมเหสีแล้ว”

หลินหมื้นชิงมองดูพระมเหสี แววตานางสดใสเย็นชา เมื่อคิดถึงวาจาเหล่านั้นที่พระมเหสีได้ตรัสกับนางในก่อนหน้านี้ เพลิงโกรธได้เผาไหม้ในใจเหมือนกัน

พระมเหสีนี่เมื่อครู่ก็เห็นได้ชัดว่าตั้งใจจะสร้างปัญหาให้นาง ดูไปแล้ว ในอนาคตนางต้องไม่ได้ผ่านวันเวลาที่ดีแล้ว

เซียวชี่จือตามแววตาหลินหมื้นชิงไป หันย้ายสายตาไปมองยังพระวรกายของพระมเหสี ดวงตาสีดำมันขลับคู่นั้นจ้องพระมเหสีนิ่งงันไว้ แววตาเย็นชาโหดเหี้ยมเหมือนกระบี่คมปานนั้นส่องไปยังนางโดยตรง

เซียวชี่จือใช้สายตาแบบนี้มองดูจนในพระทัยพระมเหสีก็สับสนอย่างไม่มีเหตุผล แววพระเนตรที่ทรงมองเขาก็เปลี่ยนเป็นหลบวูบไปบ้าง แต่เปลือกนอกยังแกล้งฝืนแข็งแกร่งเข้าไว้

“อ๋องหมิง เจ้ากล้าดีนัก กลับกล้าลงมือกับนางกำนัลของข้า!”พระมเหสีทรงตวาดอย่างเย็นชาครั้งหนึ่ง จ้องมองเซียวชี่จือด้วยสีพระพักตร์เย็นชา “เปิ่นหวังไม่ได้ฆ่านางกำนัลของท่าน ท่านควรจะรู้สึกว่าโชคดีจึงจะถูกน่ะ”พระสุรเสียงซักถามของพระมเหสี ไม่ได้ช่วยให้เกิดการใช้งานใด ๆ ต่อเซียวชี่จือทั้งสิ้น บนใบหน้าของเขาไม่มีวี่แววความว้าวุ่นแต่อย่างใด แต่ทว่าสีหน้ากลับเปลี่ยนเป็นยิ่งเศร้าหมองแล้วหลายส่วนพระมเหสีเป็นคนอย่างไร ในใจเขาย่อมชัดเจนมาก นางต้องจงใจหาเรื่องหลินหมื้นชิงแน่นอน “เจ้า! เจ้าขวัญกล้าบังอาจนัก กลับกล้าพูดกับข้าแบบนี้ เจ้ายังไม่ได้ใส่พระราชมีข้าอยู่ในสายตา!”ต่อหน้านาง เซียวชี่จือเย็นชาไม่มีหัวใจเสมอมา ยิ่งไม่เคยยอมแพ้ต่อหน้านางสักนิด “ในสายตาของเปิ่นหวัง มีเพียงพระชายาของเปิ่นหวัง นอกจากเปิ่นหวังแล้ว ไม่มีใครสามารถแตะต้องผู้หญิงของข้าได้! รวมทั้งเจ้าด้วย!”

copy right hot novel pub