ตอนที่ 80 ข่มขู่พระมเหสี

เซียวชี่จือเดินก้าวใหญ่เข้าไปหาพระมเหสี หยุดลงที่ระยะห่างจากนางประมาณสองก้าว สายตาเย็นชาของเขาจ้องอยู่บนใบหน้านาง เสียงเย็นชา ไร้ความปรานี

“เจ้า!!”

พระมเหสีถูกทำให้โกรธเกรี้ยวจนชี้นิ้วใส่เซียวชี่จือ ไม่สามารถพูดสักประโยคออกมาได้

“อย่าท้าทายความอดทนของข้า มือของเจ้ายื่นยาวเกินไปแล้ว!”

การกระทำเล็ก ๆ เหล่านี้ที่พระมเหสีแอบทำ ในใจเซียวชี่จือไม่ใช่ไม่รู้ เพียงแต่เขาไม่ได้สนใจเท่านั้นแล้ว แต่ถ้านางกล้าแตะต้องหลินหมื้นชิง เขาจะไม่อดทนต่อนางอีก

“นี่เจ้ากำลังข่มขู่ข้าหรือ? เจ้าจะต้องข้าว่าพระมารดาน่ะ!”

ตอนนี้เซียวชี่จือยิ่งมายิ่งไม่ได้รับการควบคุม ที่ผ่านมาเขาล้วนเป็นหอกข้างแคร่ของพระมเหสีมาตลอด ไม่กี่ปีมานี้ เขายิ่งได้รบจนสร้างผลงานมีชื่อเสียงโด่งดังที่ด่านตรงชายแดน ท่าทีสร้างผลงานจนลือลั่นสะเทือนเหนือเจ้านายไปบ้าง

ตอนนี้แม้แต่ฮ่องเต้ก็กลัวเขาอยู่บางส่วน ยิ่ไม่ต้องพูดถึงพระมเหสี เซียวชี่จือได้รับความนิยมมาก มีแนวโน้มที่จะได้รับการสนับสนุนจากประชาชน ขึ้นนั่งครองบัลลังก์ฮ่องเต้ ดังนั้นพระมเหสีจึงได้ตั้งป้อมต่อสู้กับเขาทั้งโจ่งแจ้งและลับ ๆ ต้องการรักษาบัลัลงก์องค์รัชทายาท

“ฮ่าฮ่า! พระมารดา?”

เซียวชี่จือเยาะเย้ยยกมุมปากขึ้น แววตาที่มองไปยังพระมเหสีเต็มไปด้วยความเกลียดชัง

นางมีคุณสมบัติใดที่จะเป็นพระมารดาของเขา นางทำร้ายฆ่าแม่ของพระองค์ ตอนนี้กลับตรัสว่าเป็นพระมารดาของเขา เขาไม่ได้ฆ่านางทันทีนางควรจะโชคดีมากแล้ว ตอนนี้กลับยังพูดแบบนี้ออกมา

“พระมารดาของกระหม่อมสวรรคตไปแล้ว พระมเหสีพระมารดาท่านน่าจะจำได้ชัดเจนดีมากน่ะ?”

เซียวชี่จือเดินไปหาพระมเหสีอีกครั้ง ดวงตาคู่นั้นที่มิอาจมองเห็นก้นบึ้งได้สาดส่องความหนาวเหน็บออกมา

ทันทีที่คิดว่าถึงพระมารดาของตนที่สิ้นพระชนม์อย่างน่าสังเวช เขาก็แทบอยากฆ่าพระมเหสีทันที แต่ตอนนี้เขาต้องทนไว้ เว้นไว้แต่มีหลักฐานสามารถล้างมลทินข้อกล่าวหาโทษของพระมารดาตนได้ มิฉะนั้นเขาก็ไม่สามารถฆ่านางพระมเหสีแล้ว เพราะความจริงมีเพียงนางเองที่รู้ชัดเจนที่สุด!

ได้ยินเซียวชี่จือพูดถึงพระมารดาของเขาเอง แววพระเนตรของพระมเหสีก็ตกใจลนลานทันที นางก้าวถอยหลังเล็กน้อยไปไม่กี่ก้าวแล้ว ไม่กล้ามองสบตาของเซียวชี่จือ

“อ่องหมิง วาจานี้ เจ้าหมายถึงอะไรน่ะ? ทำไมเจ้าถึงพูดถึงพระมารดาของเจ้าต้องสิ้นพระชนม์ต่อหน้าข้า!”

เมื่อคิดถึงการสิ้นพระชนม์ของพระนางซู่ในปีนั้น ในใจของพระมเหสีก็กลัวมาก นางรู้สึกคลุมเครือว่าเซียวชี่จือได้เดาอะไรแล้ว แต่ขาดหลักฐานเอง

“ทำไมจู่ ๆ ข้าพูดขึ้นมา ข้าคิดว่าในใจพระมเหสีควรรู้ชัดเจนจึงถูก ดูเหมือนในปีนั้นพระมารดาข้าน่าสังเวชนัก หรือว่ากลางคืนยามนอนหลับพระมเหสีพระมารดาไม่ฝันร้ายหรือ? ยามเที่ยงคืนได้ฝันว่าพระมารดาของข้ากลับมาหาเจ้าไหม?”

เซียวชี่จือกระซิบเสียงแหบต่ำ ริมฝีปากของเขาหยักขึ้นเป็นรอยยิ้มเย็นชาราวปีศาจหลอกล่อคราหนึ่ง สายตาคมกริบจ้องพระมเหสีไว้ เขาเวลานี้ราวกับยมทูตกระชากวิญญาณที่ผุดจากนรก

ไม่เคยเห็นลักษณะน่ากลัวแบบนี้ของเซียวชี่จือมาก่อน พระวรกายของพระมเหสีกำลังสั่นเล็กน้อย แววตายิ่งหลบซ่อนไปมาไม่หยุด อย่าพูดถึงเซียวชี่จือแล้ว กระทั่งหลินหมื้นชิงได้เห็นนางแบบนี้แล้ว ต่างก็เดาได้ว่าปีนั้นที่พระมารดาของเซียวชี่จือสิ้นพระชนม์ แต้องพัวพันกับพระมเหสีแน่นอน

แม้ว่าวันนี้เป็นครั้งแรกที่ได้พบกับพระมเหสี แต่ผู้หญิงอย่างนาง ไม่รู้ว่าในมือได้แปดเปื้อนไปกี่ชีวิตแล้ว

“เซียวชี่จือ ถ้าเจ้ากล้าพูดไร้สาระอีกครั้ง เจ้าเชื่อไหมว่าข้าจะเอาผิดลงโทษเจ้า! ที่นี่เป็นพระราชวัง เจ้ากลับกล้ากล่าววาจาแบบนี้ออกมา!”

ถูกเซียวชี่จือบังคับให้ถอยทีละก้าว ๆ พระมเหสีฝืนกลั้นความหวาดกลัวในใจ ทำใจกล้ากล่าวเสียงเย็นชา

“นั่นก็ต้องดูว่าเจ้ามีความสามารถนี้ไหมแล้ว เปิ่นหวังไม่คิดเป็นบุตรของข้าราชบริพารโจรที่ก่อความวุ่นวาย ไม่ได้สนใจในบัลลังก์ แต่ถ้าพวกเจ้าจับไว้ไม่ปล่อย เปิ่นหวังก็ไม่รังเกียจที่จะเล่นกับพวกเจ้า”

เซียวชี่จือส่งเสียงฮึ่มอย่างเย็นชาครั้งหนึ่ง ไม่เคยใส่ใจกับการข่มขู่คุกคามของพระมเหสีสักนิด

ถ้าพระมเหสีมีขวัญกล้านี้จริง ก็ไม่ต้องรอจนถึงวันนี้แล้ว การข่มขู่คุกคามของนางไม่เกิดผลใด ๆ ต่อนาง

ลมปราณที่บ้าคลั่งแผ่ซ่านรอบกายเซียวชี่จือ แม้ว่าอยู่ต่อหน้าพระมเหสี ก็ไม่เก็บงำสักนิด เขาจ้องเข้าไปในดวงตาของพระมเหสีอย่างเย็นชา ก้นบึ้งดวงตาล้วนเต็มไปด้วยเจตนาสังหาร

ไม่ช้าก็เร็ววันหนึ่ง หลังจากที่เขาตรวจสอบการสิ้นพระชนม์ของพระมารดาชัดเจน คนแรกที่เขาคิดฆ่าก็คือพระมเหสี ความแค้นของพระมารดาเขาต้องแก้แค้นแน่นอน!

ตอนนี้พระมเหสีระงับเพลิงโกรธในใจไว้ แต่กลับไม่กล้าที่จะแสดงออกมา เผชิญการข่มขู่คุกคามของเซียวชี่จือ ตั้งแต่ไหนแต่ไรมาเขาก็กล้าที่จะทำเรื่องอะไรออกมาได้ทั้งสิ้น

ตอนนี้วิธีเดียวที่จะสามารถกำจัดเซียวชี่จือ ยังเป็นการพึ่งพาฮ่องเต้

“เรากลับตำหนัก” เซียวชี่จือถอนสายตากลับมา เดินมาถึงตรงหน้าหลินหมื้นชิง จูงมือนาง เดินก้าวใหญ่ออกไปแล้วถูกมือใหญ่ของเขาห่อไว้อย่างแน่นหนา หลินหมื้นชิงรู้สึกถึงความ ปลอดภัยชนิดหนึ่งอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อนนางคิดไม่ถึงว่าวันนี้ในช่วงวิกฤตินี้ เซียวชี่จือกลับรู้สึกถึงมาทันเวลา ยังช่วยชีวิตนางไว้แล้วหลังจากออกจากพระราชวัง หลินหมื้นชิงกับเซียวชี่จือนั่งอยู่ในรถม้าคันเดียวกัน ทันทีที่ขึ้นรถ เซียวชี่จือก็หลับตาไม่ได้พูดอะไรสักประโยค เพียงแต่ความหนาวเย็นที่แผ่ออกมาจากรอบตัวเขา ทำให้หลินหมื้นชิงรู้สึกออกมาได้ ตอนนี้อารมณ์เขาแย่มาก“พระมารดาของเจ้าต้องตายเกี่ยวข้องกับพระมเหสีไหม?”หลินหมื้นชิงได้ทนมาตลอดทางไม่พูดจา นางเป็นคนค่อนข้างอยากรู้อยากเห็นคนหนึ่ง ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าเรื่องของเซียวชี่จือ นางไม่ควรห่วงใยมากเกินไป แต่ยังอดไม่ได้ถามออกไป

copy right hot novel pub