ตอนที่ 83 พูดคุยกันเรื่องบนเตียง

เซียวชี่จือมองหลินหมื้นชิงที่นั่งอยู่บนตักของเขาดิ้นรนอย่างไม่หยุดหย่อน เลยทนไม่ได้จนต้องสูดอากาศเข้าลึกๆไปหนึ่งที

ในตอนที่เธอกำลังดิ้นรนไปมานั้น ได้กระทบกับจุดที่อ่อนไหวของเขาอย่างไม่ได้ตั้งใจ เขาเป็นผู้ชายปกติทั่วไป ในไม่ช้าก็เริ่มมีความรู้สึก

ได้ยินเสียงของเซียวชี่จือแหบเล็กน้อย หลินหมื้นชิงเลยหยุดดิ้นรน หันมามองเขาด้วยความสับสน ไม่รู้ว่าเขาเป็นอะไร

เมื่อสักครู่ยังดีๆอยู่เลย ทำไมตอนนี้กลับเปลี่ยนไปคนละคนกะทันหันเช่นนี้ เธอเหมือนจะไม่ได้ทำอะไรเขานี่นา?

“เซียวชี่จือ ต้องทำยังไงเจ้าถึงจะปล่อยข้า ทำไมคนอย่างเจ้าถึงไร้เหตุผลนัก！”

หลินหมื้นชิงมองดูใบหน้าที่อดกลั้นของเซียวชี่จือ เลยเอ่ยปากพูดอย่างรำคาญ

ชาติก่อนเธอได้ก่อเวรกรรมอะไรไว้เนี่ย ไม่ง่ายเลยกว่าจะฟื้นชีพแต่กลับมาโดนผูกมัดติดแน่นอยู่กับผู้ชายเช่นนี้ หรือว่าเธอจะพบกับสถานการณ์บทน้ำเน่าตามที่เขียนไว้ในนิยายหรือ?

“ข้าบอกเจ้าแล้วว่าอย่าดิ้น ถ้าเจ้าไม่อยากให้ข้าทำเรื่องเมื่อคืนกับเจ้าอีกหนบนรถม้า ดีที่สุดนั่งอยู่เงียบๆอย่าดิ้นไปมา”

ตอนนี้หลินหมื้นชิงแค่ดิ้นหนึ่งครั้ง ความอดทนของเซียวชี่จือก็ต้องยิ่งเพิ่มขึ้นหนึ่งเท่า

แม่นางโง่คนนี้ หรือเธอไม่รู้หรือว่าตอนนี้เขาต้องทนอย่างทรมานมากแค่ไหน?

ไม่รู้ว่าเริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่ ความอดทนของเขาถึงได้น้อยเช่นนี้ แค่โดนหลินหมื้นชิงยั่วนิดเดียว เขาก็มีความรู้สึกขึ้นมาซะงั้น อีกทั้งยังเป็นความรู้สึกที่แรงเช่นนี้

หลังจากที่เซียวชี่จือพูดจบ หลินหมื้นชิงก็ไตร่ตรองคำพูดของเขา หลังจากที่ได้สติ ใบหน้าเล็กๆของเธอก็แดงทันที และวินาทีนี้เธอก็รู้สึกได้ถึงความแข็งที่อยู่ภายใต้สะโพกมาทันใด

“เซียวชี่จือ เจ้ามันไร้ยางอาย”

พอนึกถึงว่าเซี่ยวชี่จือมามีอารมณ์ในรถม้า หลินหมื้นชิงก็อับอายจนอยากจะหาหลุมมุดเข้าไป

“ไร้ยางอาย? ข้าคือความรู้สึกทางกายภาพ เจ้าควรจะดีใจนะที่ข้ายังรู้สึกกับเจ้า ถ้าเกิดข้าไม่รู้สึกกับเจ้าแล้ว เจ้าก็จะโดนข้าโยนออกไปตั้งแต่แรกแล้ว!”

ใบหน้าที่หล่อเหลาของเซียวชี่จือแสดงอาการแย่ ผู้หญิงคนนี้กล้าดียังไงมาว่าเขาไร้ยางอาย!

……

หลินหมื้นชิงฟังคำพูดที่ดูมีเหตุผลของเซียวชี่จือแล้ว บนหน้าผากของเขาก็มีขีดสีดำๆผ่านไปนับไม่ถ้วน ผู้ชายคนนี้มันที่สุดเลยจริงๆ

“ข้ากลับหวังว่าเจ้าจะโยนข้าออกไป!”

หลินหมื้นชิงบ่นพึมพำเบาๆ การต้องมายอมรับกับความโกรธของเซียวชี่จืออยู่ตอลดเวลานั้น หลินหมื้นชิงยอมที่จะโดนโยนออกไปดีกว่า ถึงจะต้องเดินกลับไปที่ตำหนัก ก็ดีกว่าต้องมานั่งรถม้าคันเดียวกับเซียวชี่จือ

“อยากจะหนีข้าไปนั้น เจ้าฝันไปเถิด นอกจากว่าข้าเบื่อเจ้าเอง ไม่งั้น เจ้าอย่าคิดที่จะออกห่างจากตัวข้าแม้แต่ครึ่งก้าว”

ทุกครั้งที่ได้ยินหลินหมื้นชิงพูดแบบนี้ เซียวชี่จือก็โกรธมาก ในสายตาของหลินหมื้นชิง เขาน่ารังเกียจเช่นนี้เลยหรือ?

สำหรับผู้หญิงคนนี้ เขายอมเธอมามากแล้ว เมื่อก่อนไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนเข้าใกล้เขาได้ ยิ่งไม่กล้ามีใครกล้าใช้คำพูดเช่นนี้คุยกับเขา ทุกครั้งที่หลินหมื้นชิงพูดจาเย็นชากับเขา เขาไม่เคยสนใจเลย แต่ผู้หญิงคนนี้กลับไม่รู้จักพอ

“เซียวชี่จือ ทำไมเจ้าถึงเจ้าอำนาจเช่นนี้! ทำไมเจ้าจะให้ข้าอยู่ข้าก็ต้องอยู่ เจ้าจะให้ข้าไป ข้าก็ต้องไป!”

ในยุค 21ทุกคนต่างเท่าเทียมกัน ทะลุมายุคโบราณที่ผู้ชายมีค่ามากกว่าผู้หญิง หลินหมื้นชิงยอมรับไม่ได้จริงๆ โดยเฉพาะกับเซียวชี่จือที่บ้าอำนาจเช่นนี้ ไม่เคยนึกถึงความรู้สึกของผู้อื่นเลย!

หลินหมื้นชิงเองก็เป็นคนที่มีศักดิ์ศรี เซียวชี่จือทำกับเธอเช่นนี้ ในใจของเธอก็ย่อมทนไม่ได้

“ข้าก็บ้าอำนาจเช่นนี้แหละ เจ้าก็ใช่ว่าพึ่งรู้ ถ้าไม่อยากโดนข้าทิ้ง ก็อยู่ข้างกายข้า ดูแลข้าดีๆ ไม่แน่ข้าอาจจะให้เจ้าอยู่เพิ่มสองสามวันก็เป็นได้” ยิ้มที่มุมปากอย่างไม่ใส่ใจ ความโกรธของหลินหมื้นชิง เซียวชี่จือไม่เคยเก็บไว้ในใจ ในโลกของเขา เขาใหญ่ที่สุดเสมอ สำหรับหลินหมื้นชิง เขารักเธอมากพอแล้ว เพราะไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนสามารถนั่งรถม้าของเขาได้ อีกทั้งในเวลากลางคืนนั้น ได้รับความรักจากเขา ความบ้าอำนาจของเซียวชี่จือ หลินหมื้นชิงทำได้เพียงเงียบใส่เท่านั้น เธอและเขาไม่มีทางคุยด้วยกันได้หรอก! หลับตาแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน หลินหมื้นชิงไม่แม้แต่อยากมองเซียวชี่จือ ถึงจะไม่ปฏิเสธว่าความงดงามของผู้ชายคนนี้เป็นอาหารตามาก แต่พอนึกถึงคำพูดของเขา เธอก็อารมณ์ขึ้นมาทันที “ลืมตามองหน้าข้า”

copy right hot novel pub