ตอนที่ 93 นัดกันหนึ่งเดือน

คำพูดของซือหม่าชิงเฟิงทำให้หลินหมื้นชิงรู้สึกอบอุ่นในใจ ยิ่งเห็นเขาเป็นสหายจากใจจริงเข้าไปใหญ่

พวกเขาพบกันเพียงสองครั้ง ซื่อหม่าชิงเฟิงกลับช่วยเหลือเธออย่างเต็มที่ มีสหายเช่นนี้ ช่างรู้สึกพอใจยิ่งนัก

“ห้าพันเหรียญ”

หลินหมื้นชิงชูนิ้วออกมาห้านิ้ว แล้วพูดด้วยความลำบากใจ

แท้จริงแล้วเธอเองก็รู้ เอ่ยปากมาก็ขอห้าพันเหรียญเลย ตนเองยังรู้สึกเลยว่าตนเองเป็นนักต้มตุ๋น แต่ตอนนี้คือสมัยโบราณ เทคโนโลยีไม่ได้เจริญราวกับปัจจุบัน อยากจะสร้างปืนพกพานั้น เป็นเรื่องที่ยากพอควร เพราะงั้นการที่ห้าพันเหรียญเพียงพอก็ดีแค่ไหนแล้ว

หลินหมื้นชิงพูดจบ ซือหม่าชิงเฟิงก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่กลับไม่ปฏิเสธ “ตอนนี้ข้าไม่ได้พกเงินมามากเช่นนั้น เอางี้พวกข้านัดเจอกันที่นี่พรุ่งนี้ แล้วข้าจะเอาเงินมาให้ได้ไหม?”

จริงๆแล้วซือหม่าชิงเฟิงสามารถให้บ่าวในบ้านส่งเงินมาได้ แต่เขาไม่ได้ทำเช่นนั้น เพราะเขาแอบมีความเห็นแก่ตัวนิดนึง

ถ้าเกิดวันนี้ให้เงินกับหลินหมื้นชิงแล้ว ไม่รู้ว่าครั้งหน้าจะพบกันอีกเมื่อใด เพราะเช่นนั้นเขาเลยบอกว่าจะเอามาให้พรุ่งนี้ อย่างน้อยพรุ่งนี้ก็ยังได้พบเธอ

หลินหมื้นชิงรู้สึกสงสัยในใจ ทำไมซือหม่าชิงเฟิงไม่ให้บ่าวส่งมาให้ แต่ในเมื่อเขาพูดเช่นนี้ หลินหมื้นชิงก็ไม่ดีที่จะพูดอะไรต่ออีก

ยังไงก็แค่พรุ่งนี้มาอีกรอบ แค่วันเดียวเอง

“พอเอ่ยปากก็ห้าพันเหรียญเลย เจ้าช่างโลภมากนัก เจ้ากับเฟิงก็เคยเจอกันเพียงแค่สองครั้ง ก็ขอห้าพันเหรียญกับเขาเลย เจ้ายังจะบอกว่าตนเองไม่ใช่นักต้มตุ๋นอีกหรือ?”

หลินหมื้นชิงยืมเงินเยอะเช่นนี้ เซียวชี่จือก็รู้สึกแย่มากขึ้น ผู้หญิงคนนี้ต้องการทำอะไรกันแน่ เธอที่เป็นผู้หญิงคนเดียวต้องการเงินมากมายเช่นนี้ไปทำอะไร

พอยืมเงินได้ หลินหมื้นชิงก็รู้สึกโล่งไม่น้อย แต่คำพูดของเซียวชี่จือกลับเป็นเหมือนน้ำเย็น ที่ทำให้เขารู้สึกเยือกเย็นจนถึงขาอีกครั้ง

“ท่านอ๋องหมิง ข้าเป็นนักต้มตุ๋นหรือไม่ ไม่ต้องการให้เจ้ามาพูด ท่านพี่ซือหม่าตกลงให้ข้ายืมแล้ว เจ้าจะมาพูดอะไรอีก ข้าไม่ได้ยืมเงินเจ้าเสียหน่อย ข้าไม่ได้ติดค้างเจ้า!”

คำพูดของเซียวชี่จือทำให้หลินหมื้นชิงโกรธ เธอไม่อยากไปยุ่งกับเซียวชี่จือ แต่ผู้ชายคนนี้กลับไม่ยอมปล่อยเธอเลย

“เจ้ารู้สึกว่าเฟิงเป็นคนพูดจาง่ายดาย เลยลงมือที่เขา ถ้าเจ้ายืมข้า เจ้าคิดว่าข้าจะให้เจ้าหรือ?”

ใบหน้าหล่อเหลาของเซียวชี่จือแสดงสีหน้าที่หนักหน่วง เขายิ้มที่มุมปากด้วยความเยือกเย็น สายตาที่มองไปหาหลินหมื้นชิงนั้นซับซ้อนจนหาที่เปรียบมิได้

จนถึงตอนนี้เขาก็ยังคงสงสัย จุดประสงค์ที่ผู้หญิงคนนี้ยืมเงินมากมายเช่นนี้คืออะไร ทำไมถึงให้เขารู้ไม่ได้

“เพราะเช่นนั้น ข้าเลยไม่เคยคิดจะยืมเงินท่านอ๋องไงล่ะ ท่านอ๋องไม่ต้องเป็นห่วง”

ตอนนี้หลินหมื้นชิงรู้สึกยินดีมาก ที่ไม่ได้ไปยืมเงินของเซียวชี่จือ เพราะถึงเธอไปหาผู้ชายคนนี้ เขาก็คงไม่ให้เธอยืมแน่นอน

เขาไม่เพียงแต่บ้าอำนาจ ทั้งยังขี้งกและเห็นแก่ตัวสุดๆ

“หัน เจ้าพูดให้น้อยๆหน่อย ทำไมทุกครั้งที่เจอน้องหันชิง เจ้าก็หาเรื่องเขาตลอด ใครๆก็มีปัญหาได้ สหายกันก็ย่อมต้องช่วยเหลือกันเป็นเรื่องธรรมดา”

เห็นทั้งสองคนถกเถียงกันไปมา ซือหม่าชิงเฟิงก็อดไม่ได้ที่จะมาช่วยคลี่คลาย เขามองเซียวชี่จือ แล้วใช้สายตาบอกว่าอย่าหาเรื่องหันชิง

วันนี้เขาอุส่าเจอหันชิง เขาไม่อยากให้หลังจากนี้หันชิงไม่อยากเจอเขาเพราะเซียวชี่จือ

เป็นพี่น้องสนิทกันกับซือหม่าชิงเฟิงมาหลายปี เขาพูดเช่นนี้แล้ว เซียวชี่จือเลยต้องให้หน้าเขาหน่อย จากนั้นหันไปมองหลินหมื้นชิง แล้วไม่พูดอีกเลย

หลิงหมื้นชิงก็จ้องเขาด้วยความเย็นชา จากนั้นก็ละสายตาหันไปมองที่อื่น

“น้องหันชิง พวกข้าไม่ได้เจอกันตั้งหนึ่งเดือน ไม่รู้ว่าช่วงนี้เจ้าทำสิ่งใดอยู่ ทำไมไม่มีข่าวอะไรเลย”

ซือหม่าชิงเฟิงมองหลินหมื้นชิง แล้วอดไม่ได้ที่จะถาม

เวลาที่ผ่านมาหนึ่งเดือนนี้ เขาใช้หลายวิธีเพื่อตามหาหลินหมื้นชิง แต่ก็ไม่พบ

“ช่วงนี้กลับไปที่บ้านเกิด วันนี้พึ่งกลับมาเอง”

ในตอนที่ตอบคำถามของซือหม่าชิงเฟิงอยู่นั้น สีหน้าของหลินหมื้นชิงก็ค่อนข้างไม่เป็นธรรมชาติ ซือหม่าชิงเฟิงนั้นเห็นเธอเป็นสหายจากใจจริง แต่เธอกลับพูดความจริงกับเขาไม่ได้ และปิดบังฐานะของตนเอง

ไม่รู้ว่าถึงวันหนึ่งเขารู้ฐานะของเธอ จะเกลียดเธอหรือไม่

“ที่แท้ก็กลับบ้านเกิดนี่เอง ก็ว่าไม่ได้ข่าวอะไรเลย ข้ายังคิดว่าน้องหันชิงละเหยไปกับอากาศเสียแล้ว”

ได้ยินคำอธิบายของหลินหมื้นชิงแล้ว ซือหม่าชิงเฟิงถึงวางใจ ก่อนหน้านี้สืบหาข้อมูลเกี่ยวกับหันชิงไม่ได้เลย ยังคิดอยู่ว่าเขาไปแล้ว แต่ตอนนี้ได้ยินเธอพูดเช่นนี้ เขาก็โล่งใจไปมาก “ท่านพี่ซือหม่า จริงงๆแล้ววันนี้ข้ายังมีอีกเรื่องที่จะให้เจ้าช่วย” หลินหมื้นชิงหันไปมองเซียวชี่จือ จากนั้นสายตาก็กลับมาที่ใบหน้าของซือหม่าชิงเฟิงอีกครั้ง เธอเอ่ยปากพูดด้วยความลำบากใจ “น้องหันชิงมีอะไรให้ข้าช่วยก็พูดมาตรงๆเลย ไม่ต้องเกรงใจข้าหรอก” ซือหม่าชิงเฟิงอึ้งอยู่สักพัก จากนั้นก็พูดต่อ หลินหมื้นชิงหยิบภาพวาดออกมาจากอ้อมอก ลังเลอยู่สักพัก แต่ก็ยังยื่นไปให้ซือหม่าชิงเฟิง “ข้าเป็นึงที่ต่อสู้ไม่เป็น อยู่โลกภายนอกนั้นช่างอันตราย ข้าเลยออกแบบอาวุธลับติดตัวเพื่อป้องกันตัว แต่ข้าหาคนมาช่วยข้าทำออกมาไม่ได้ ข้าคิดว่าท่านพี่ซือหม่านั้นรู้จักคนมากมาย อีกทั้งตำหนักของซือหม่าก็ยังมีคนทำอาวุธโดยเฉพาะ เพราะงั้นข้าเลยอยากให้ท่านพี่ซือหม่าช่วยข้าสร้างออกมา”

copy right hot novel pub