ตอนที่ 95 หันชิงเหมือนเจ้ามาก

ได้ยินคำตอบของหลินหมื้นชิงแล้ว ซือหม่าชิงเฟิงก็อดไม่ได้เผยให้เห็นรอยยิ้มบนสีหน้า อารมณ์ก็ดีขึ้นไม่น้อย

ดูท่าทีของซือหม่าชิงเฟิงแล้ว เซียวชี่จือก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย ในแววตาเผยให้เห็นความเย็นชา ดูท่าแล้วต้องหาทางให้เขาตายใจแล้วล่ะ

“อันนี้ที่เรียกว่าอาวุธปืนพกพา เจ้าเป็นคนออกแบบจริงๆหรือ?”

เซียวชี่จือหันไปมองหลินหมื้นชิงด้วยความเยือกเย็น น้ำเสียงเฉยเมยจนไร้อารมณ์

“ท่านอ๋องกำลังสงสัยอะไรหรือ? หรือว่าเจ้าไม่เชื่อข้า”

เซียวชี่จือหาเรื่องเธอมาโดยตลอด หลินหมื้นชิงสูดอากาศเข้าลึก พยายามอดกลั้นความโกรธในใจ เธอหันไปมองเซียวชี่จือด้วยความเย็นชา ในสายตาแฝงไปด้วยความโมโหที่พยายามอดกลั้นอยู่

“ปืนพกพานี้ไม่ใช่คนธรรมดาที่ไหนก็สามารถออกแบบได้ ข้าอยากรู้ เจ้าคิดได้อย่างไร?”

เซียวชี่จือจ้องหลินหมื้นชิง ในแววตาเต็มไปด้วยความอยากค้นหา เขาอยากรู้จริงๆ ในสมองของผู้หญิงคนนี้มีอะไรบ้างเนี่ย กลับสามารถคิดอาวุธลับเช่นนี้ออกมาได้

“ข้าคิดได้ยังไงนั้น เป็นเรื่องของข้า ข้าไม่จำเป็นต้องทูลบอกเจ้า อีกอย่างไม่ว่าท่านอ๋องจะเชื่อหรือไม่นั้นว่าข้าเป็นคนออกแบบ แต่นี่เป็นสิ่งที่ข้าวาดออกมาเอง ท่านจะเชื่อหรือไม่ก็ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับข้า”

ถึงแม้ว่าจะอยู่ยุคที่ 21 เธอไม่ได้เป็นคนออกแบบแน่นอน แต่ว่าสมัยนี้ เธอเป็นคนแรกแน่นอน!

โดนหลินหมื้นชิงเถียงจนพูดไม่ออก เซียวชี่จือทำสีหน้าบึ้ง สายตาที่มองไปทางเธอเต็มไปด้วยความโกรธ ผู้หญิงคนนี้ปากเก่งจริง ปกติหาเรื่องเธอก็ช่างเถอะ แต่นี่เธอปลอมตัวเป็นผู้ชาย ก็ยังคงมาหาเรื่องเธอเรื่อยๆ เธอมันไม่น่าคบหาด้วยขนาดนี้เลยหรือ?

เซียวชี่จือจ้องหลินหมื้นชิงด้วยความเย็นชา ความโกรธกำลังไหม้อยู่ในใจเขา

“ท่านพี่ซือหม่า ข้าพึ่งนึกได้ว่ายังมีธุระต้องไปจัดการ งั้นพวกข้าพบกันอีกทีเดือนหน้านะ ห้าพันเหรียญนั้นข้าเตรียมเพื่อที่จะสร้างอาวุธปืนพกพา ในเมื่อเจ้ารับปากว่าจะหาคนมาช่วยข้า เช่นนั้นข้าก็ไม่มาเอาเงินแล้ว หลังจากนี้หนึ่งเดือนข้าค่อยมาหาเจ้านะ”

ไม่อยากอยู่เพียงลำพังกับเซียวชี่จือ หลินหมื้นชิงเลยลุกขึ้น หลังจากที่พูดประโยคนี้ด้วยความเย็นชาแล้ว ก็ลุกออกไปเลย

“น้องหันชิงจะไปแล้วหรือ ทำไมไม่อยู่ต่อสักพักล่ะ?”

เห็นหลินหมื้นชิงกำลังจะไป ซือหม่าชิงเฟิงมองเธอด้วยความไม่อยากให้ไป ตอนแรกอยากจะรั้งไว้ แต่ก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี

“ไม่ต้องแล้ว ข้ายังมีธุระ ท่านพี่ซือหม่า ลาก่อนนะ”

หลินหมื้นชิงหันไปมองเซียวชี่จือ จากนั้นก็โบกมือไปทางซือหม่าชิงเฟิง แล้วหันหลังเดินออกไปด้วยความรวดเร็ว

ในตอนที่เงาของเธอหายไปจากห้องแล้ว ซือหม่าชิงเฟิงก็รู้สึกแย่ขึ้นมาทันที ไม่ง่ายเลยกว่าจะได้เจอเธอ แต่เพียงแค่พักเดียว ก็ไปแล้ว รอครั้งหน้าต้องรออีกตั้งหนึ่งเดือน หนึ่งเดือนนี้ทำไมยาวนานเช่นนี้ ไม่รู้ว่าต้องผ่านไปอย่างไรดี

เซียวชี่จือทำสีหน้าแย่ เพราะวันนี้อารมณ์ไม่ค่อยดีนัก หลินหมื้นชิงยังมีเรื่องอีกเท่าไหร่กันแน่ที่ปิดบังเขาอยู่

“ข้าก็ไปก่อนนะ ยังมีธุระต้องจัดการ”

เซียวชี่จือพูดประโยคนี้ออกมาด้วยความเย็นชา จากนั้นก็เดินไปทางประตูเลย

“หัน ทำไมเจ้าก็จะไปล่ะ เจ้าบอกว่าวันนี้มาดื่มกับข้าไม่ใช่หรือ ยังไม่ทันได้ดื่มเลยก็จะไปแล้ว?”

ซือหม่าชิงเฟิงเห็นแผ่นหลังของเซียวชี่จือหายไปแล้ว เลยตะโกนพูด แต่เซียวชี่จือก็ไม่ได้ตอบใดๆ

“คุณหนู เมื่อครู่ข้าน้อยตกใจหมดเลย ไม่คิดว่าท่านอ๋องก็จะมาหาคุณชายซือหม่า ดีที่ท่านอ๋องไม่รู้ฐานะของพวกข้า ไม่งั้นพวกข้าต้องแย่แน่เลย”

หลังจากที่เดินไปไกลแล้ว เสี่ยวซิ้วก็ตบเบาๆที่หน้าอก จากนั้นก็ทำสีหน้ากลัว

“ใช่สิ ข้าก็คิดไม่ถึง เขาจะมาหาซือหม่าชิงเฟิง ตอนที่พวกข้าออกมาเขาอยู่ในตำหนักไม่ใช่หรือ ทำไมพวกข้าพึ่งถึงตำหนักซือหม่า เขาก็มาถึงเลย”

คนที่กลัวนั้นไม่ได้มีเพียงเสี่ยวซิ้ว หลินหมื้นชิงก็รู้สึกกังวลในใจเช่นกัน เธอกลัวว่าเซียวชี่จือจะรู้ทันเธอ

“แต่ก็ยังดีที่เขาไม่เจอพิรุธ คุณหนูของเจ้าเก่งมากใช่ไหมล่ะ ปลอมตัวได้ดีเช่นนี้ ขนาดเซียวชี่จือยังดูไม่ออกเลย”

ถึงแม้เมื่อครู่พึ่งเจอกับเซียวชี่จือ หลินหมื้นชิงก็รู้สึกกระวนกระวายในใจ แต่ตอนนี้เธอกลับรู้สึกแปลกใจ รู้สึกว่าตนเองนั้นเก่งกาจมาก สามารถปลอมตัวจนเซียวชี่จือก็ยังดูไม่ออก

“ใช่สิ คุณหนูเก่งมากค่ะ ขนาดท่านอ๋องยังโดนหลอกไปด้วยเลย”

หลังจากที่ได้ยินหลินหมื้นชิงพูดแล้ว เสี่ยวซิ้วก็อดไม่ได้ที่จะบอกว่าเห็นด้วย

พวกเขาท่านสองพูดคุยกันสนุกสนาน แต่กลับไม่รู้ว่าทางที่ไม่ไกลจากนี้ มีเงาของผู้ชายคนนึงกำลังตามหลังพวกเขาอยู่ ผู้ชายคนนี้มีความสามารถในการฟังที่ดีมาก สิ่งที่พวกเขาสนทนากันนั้น เขาได้ยินทุกอย่าง

ทั้งสองเดินเข้าไปในร้านตัดเสื้อที่เข้าก่อนหน้านั้น ไม่นานมากทั้งสองก็ออกมาด้วยชุดของผู้หญิง พวกเขาไม่ได้รอช้าใดๆ เดินกลับไปที่ตำหนักโดยตรงเลย

เซียวชี่จือทำสีหน้าบึ้ง สายตาที่มองไปหาหลินหมื้นชิงกำลังกลบเกลื่อนความโมโหอยู่ ผู้หญิงคนนี้หลอกเขาราวกับว่าเขาเป็นลิงเลย

หลังจากที่กลับมาถึงตำหนัก ก็กลับไปที่ห้องของตนเองเลย และให้เสี่ยวซิ้วกลับไปพักผ่อนด้วย ในตอนที่เปิดประตูออก เซียวชี่จือก็โผล่เข้ามาในสายตา เขานั่งดื่มน้ำอยู่ในห้องของเธอ “ท่าน....ท่านอ๋อง เจ้าอยูนี่ได้อย่างไร?” เมื่อครู่ตอนปลอมตัวเป็นผู้ชายพึ่งเจอเซียวชี่จือ ตอนนี้พึ่งกลับมาถึงตำหนักก็เจออีกครั้งอย่างจัง ถึงแม้ว่าในใจของเธอจะสามารถรับได้ แต่ก็ไม่สามารถถึงขั้นใจนิ่งราวกับน้ำ “ทำไม เห็นข้าแล้วเจ้าเหมือนจะตกใจนะ? หรือข้ามาที่ห้องของเจ้าไม่ได้หรือ?” เซียวชี่จือวางแก้วน้ำชาในมือลง เขาหันข้างมองหลินหมื้นชิง แล้วถามด้วยความเฉยเมย“ไม่ใช่แน่นอน เพียงแต่ว่าท่านอ๋องรู้ว่าข้าไม่ได้อยู่ในตำหนัก แล้วยังมาห้องข้าอีกทำไม” หลินหมื้นชิงยิ้มเล็กน้อยอย่างไม่เป็นธรรมชาติ จากนั้นก็รีบอธิบายด้วยความรวดเร็ว

copy right hot novel pub