ตอนที่ 99 สามวันกลับบ้าน

หลังจากที่ชายใส่หน้ากากปล่อยหลิ้นหมื้นชิงแล้ว ก็รีบถอยไปรอบๆเตียง รักษาระยะห่างกับเธอ สายตาที่มองเธอนั้นแฝงไปด้วยความแค้น

“กำลังบ้าบออะไรของเจ้านี่ไปฝึกมาจากที่ใด?”

ชายใส่หน้ากากสงสัย ท่าแปลกประหลาดของหลินหมื้นชิง ท่าที่ไม่ต้องใช้กำลังภายในนี้ไปฝึกมาจากที่ใด

ถึงท่าของเธอจะไม่มีกำลังภายใน แต่ทุกท่าล้วนสามารถเอาชีวิตคนได้ ถ้าหากว่าเป็นคนธรรมดา ก็สามารถโดนเธอจัดการได้อย่างง่ายดาย

“ทำไมข้าต้องตอบคำถามของเจ้า ข้าขอเตือนว่าเจ้ารีบออกจากที่นี่จะดีกว่า ไม่เช่นนั้นข้าจะตะโกนเรียกคนแล้ว ถึงเวลาถ้าคนในตำหนักท่านอ๋องหมิงรู้ เจ้าอยากไปก็ไปไม่ได้แล้ว”

หลินหมื้นชิงมองชายใส่หน้ากากด้วยความเย็นชา ตอนนี้หัวใจของเธอเต้นจนจะทะลุคอ เธอกลัวจริงๆ ผู้ชายคนนี้ไม่ได้จัดการง่ายๆเลย

ชายใส่หน้ากากมองหน้าที่เย็นชาของหลินหมื้นชิง สีหน้าของเขาก็ไร้ความรู้สึกเช่นกัน เขาจ้องหลินหมื้นชิงอย่างเยือกเย็น เงียบอยู่พักใหญ่ แล้วกระโดดออกไปทางหน้าต่างเลย

เห็นชายใส่หน้ากากออกไปจากห้องแล้ว หลินหมื้นชิงราวกับว่าถูกดูดพลังไปหมดแล้ว เธอล้มลงนั่งกับเตียง ในใจรู้สึกกลัวมาก

ชายใส่หน้ากากคนนี้เป็นใครกัน? ระหว่างพวกเขาเคยเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?

ตอนนี้หลินหมื้นชิงเต็มไปด้วยความสงสัย เธอไม่รู้ว่าทำไมตนเองถึงลืมเรื่องในอดีตไปหมด แล้วเกี่ยวข้องอะไรกับชายใส่หน้ากาก พวกเขาทั้งสองเกิดความสัมพันธ์กันเมื่อใด?

ในเมื่อพวกเขาทั้งสองเคยมีความสัมพันธ์กันแล้ว ทำไมวันที่แต่งงาน นั้นถึงเป็นครั้งแรกของเธอล่ะ?

ตอนนี้สมองของหลินหมื้นชิงวุ่นวายไปหมด เธอคิดไม่ออกว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ชายใส่หน้ากากคนนี้เป็นใครกัน มาหาเธอด้วยจุดประสงค์อะไร

หลังจากปิดหน้าต่างเรียบร้อย หลินหมื้นชิงก็นอนอยู่บนเตียง ไม่มีความอยากนอนแม้แต่น้อย กลัวว่าชายใส่หน้ากากนั้นจะกลับมาอีก

จนกระทั่งเช้า หลินหมื้นชิงถึงหลับไปสักพัก แต่ก็โดนเสี่ยวซิ้วปลุกให้ตื่นในไม่ช้า

ในตอนที่มาถึงห้องอาหาร เซียวชี่จือก็นั่งอยู่บนโต๊ะอาหารแล้ว มองดูหลินหมื้นชิงที่หาวและน้ำตาไหลไม่หยุด คิ้วที่ได้รูปก็ขมวดเล็กน้อย

“เมื่อคืนพักผ่อนไม่เพียงพอหรือ?”

สีหน้าของเซียวชี่จือเฉยเมย ไม่เห็นอารมณ์ใดๆบนใบหน้า

“ก็ดี”

หลินหมื้นชิงตอบกลับเฉยเมย ไม่ได้พูดเรื่องชายใส่หน้ากาก ตอนนี้เธอยังไม่รู้ว่าชายใส่หน้ากากคนนั้นเป็นใครกัน มีจุดประสงค์อะไร ถึงจะบอกเซียวชี่จือ ก็สืบไม่ได้อยู่ดี

“ ทำไม ไม่เจอข้าทั้งคืน ก็นอนไม่ดีเลยหรือ?”

เซียวชี่จือยักคิ้ว สายตาที่มองไปทางหลินหมื้นชิงมีความเยาะเย้ยเล็กน้อย

……

หลินหมื้นชิงเหนื่อยมาก รวมกับที่ได้ยินคำพูดของเซียวชี่จือ เธอเลยเหลือกตาขาวใส่เขา โดยไม่ได้พูดอะไร

ช่วงเวลาที่ผ่านมา ทำให้เธอชินกับการที่ผู้ชายคนนี้หลงตัวเองแล้ว

วันนี้เป็นวันที่เจ้าต้องกลับบ้าน ทานอาหารเช้าเสร็จแล้ว ข้าไปตำหนักเฉิงเชี่ยงกับเจ้า

เห็นหลินหมื้นชิงไม่พูด เซียวชี่จือเลยไม่พูดต่อ

“กลับบ้าน? ข้าไม่ไปได้ไหม?”

พอได้ยินกว่าต้องกลับตำหนักเฉิงเชี่ยง หลินหมื้นชิงก็ขมวดคิ้ว ในสายตามีความโมโหเล็กน้อย

ทะลุมิติมาที่นี่ สิ่งที่ทำให้เธอเกลียดที่สุดก็คือตำหนักเฉิงเชี่ยง ยังไงท่านพี่ใหญ่ก็ไม่อยู่แล้ว ตำหนักเฉิงเชี่ยงก็ไม่มีคนที่ทำให้เธอต้องนึกถึง เพราะงั้นหลินหมื้นชิงเลยไม่อยากกลับ

“สามวันกลับบ้านนั้นเป็นประเพณี เจ้าจะบอกไม่อยากกลับก็ไม่กลับได้อย่างไร”

เซียวชี่จือขมวดคิ้วแล้วมองหลินหมื้นชิง อดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากพูด

“ข้ารู้แล้ว เดียวข้าจะไปเตรียมพร้อมตอนนี้เลย”

พอได้ยินว่าต้องกลับตำหนักเฉิงเชี่ยง หลินหมื้นชิงยังมีอารมณ์ทานอาหารที่ไหน หลังจากที่เขาพูดจบ ก็ลุกขึ้นมาแล้วเดินไปเลย

กลับมาถึงห้อง หลินหมื้นชิงก็เปลี่ยนเสื้อผ้าพอนึกถึงตำหนักเฉิงเชี่ยง อารมณ์ของเธอก็แย่ ตอนนี้เธอเกลียดตำหนักเฉิงเชี่ยงที่สุดเลย “พระชายา ท่านอ๋องรอท่านอยู่นอกตำหนักแล้วครับ” ในขณะที่หลินหมื้นชิงอารมณ์ไม่ดีถึงที่สุดนั้น อู๋หชิงก็มา แล้วเตือนด้วยความเคารพ“เสร็จแล้ว พวกข้าไปกันเถอะ” รู้ว่าวันนี้ยังไงก็ต้องกลับตำหนักเฉิงเชี่ยง หลินหมื้นชิงเลยไม่อยากล่าช้า เพราะยังไงก็ต้องไปอยู่ดี พอเดินมาถึงประตูตำหนัก เซียวชี่จือก็นั่งรออยู่ในรถม้าแล้ว พอนึกถึงว่าต้องใช้เวลาอยู่กับเขาตามลำพัง อารมณ์ของหลินหมื้นชิงก็ยิ่งแย่ รีบเดินชึ้นไป เซียวชี่จือหลับตา ไม่ได้สนใจหลินหมื้นชิง และหลินหมื้นชิงก็ขี้เกียจที่จะคุยกับเขา ทุกครั้งที่คุยก็พูดผิดตลอด สู้ไม่พูดดีกว่า รักษาความสงบ

copy right hot novel pub