เมื่อคังเสว่มี่ล้างหน้าเรียบร้อยแล้ว ก็หมุนตัวกลับไปนางเห็นเสื้อผ้าที่ชวนหลันหยิบออกมาพอดี นัยน์ตาฉายแววซุกซนก่อนจะขมวดคิ้ว

นี่เป็นชุดยาวที่ดูงดงามมากชุดหนึ่ง เนื้อผ้าเป็นผ้าซาตินสีฟ้าอ่อน เงาวาวและเกลี้ยงเกลา มองดูแล้วรับรู้ได้ในทันทีว่าวัสดุจะต้องไม่ ธรรมดา ราคาคงไม่เบาอย่างแน่นอน

แต่ว่า

ด้านล่างของชายกระโปรงที่เป็นชั้นๆนั้นถูกเย็บปักถักร้อยไปด้วยลายเถาวัลย์ดอกไม้ หลากหลายรูปแบบ แทบจะครอบครองพื้นที่สองในสามของทั้งกระโปรงเลยก็ว่าได้

คังเสว่มี่หยิบขึ้นมาในมือจ้องมองอย่างพิจารณาอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเบะปาก “ฝีมือการเย็บไม่เลวเลย น่าเสียดาย ที่เย็บปักดอกไม้มากเกินไปจนทำให้จุดเด่นพิเศษของชุดนั้นไม่ปรากฏออกมา ทำให้คนอื่นมองไม่เห็นว่าเป็นดอกไม้อะไร !

ที่มาของชุดนี้คือสิ่งที่ชายารองติงส่งมาให้สินะ

นี่เป็นประโยคบอกเล่า ไม่ใช่ประโยคคำถาม

ชวนหลันพยักหน้า “ใช่เจ้าค่ะ ตำหนักด้านหลังของชายารองติงเป็นธุระจัดการอาหารการกินและเสื้อผ้าของคุณหนูเป็นสิ่งที่ นางต้องเตรียมเจ้าค่ะ"

สายตาของคังเสว่มี่เลื่อนต่ำมาตรงกระโปรงตัวนั้น ก่อนจะถามขึ้นด้วยความสงสัยว่า "กงการของนาง?”

“โดยปกติแล้ว ชวนหลันเห็นว่าเสื้อผ้าของคุณหนูไม่เห็นมีลวดลายดอกล้วนเลย ก็เลยขอไปเจ้าค่ะแต่ว่าชุดนี้ชวนหลันก็เห็นว่าไม่มี ตรงไหนที่ไม่ดีเลยนะเจ้าคะ เนื้อผ้าก็ดี แต่ก็ส่วนที่ไม่ปกติ ก็ดูเหมือนว่า..….….….…."

“ดูเหมือนว่าจะเทอะทะ โง่เง่าไร้เดียงสาเช่นนั้น ใช่หรือไม่?”

“ใช่เพคะ ความรู้สึกเช่นนี้ทำให้คนที่พบเห็นรู้สึกเหมือนจะไม่ค่อยมีจิตวิญญาณ และไม่เฉลียวฉลาดด้วยเพคะ!” ชวนหลันพยักหน้า คุณหนูช่างเก่งมาเสียจริงมองแวบเดียวก็รู้ถึงสาเหตุที่ทำให้คนรู้สึกไม่ดีแล้ว

แต่ไม่ใช่เพราะเหตุผลนี้ หรือว่าที่นางรู้สึกเมื่อก่อนนั้นไม่ถูกต้อง

ชวนหลันเป็นสาวใช้ข้างกายคังเสว่มี่ตั้งแต่ เด็ก ๆ ไม่เข้าใจว่าการชื่นชมสุนทรียศาสตร์ การจับคู่ของสีสันคืออะไร

เมื่อแค่เห็นเนื้อผ้าและวิธีการทำ ก็รู้แล้วว่ามันดีมากแค่ไหน ไม่ต้องพยายามจับผิดเรื่องอื่นๆ หากไปกล่าวกับชายารองติงละก็ จะกลายเป็นคุณหนูที่จ้องแต่จะหาเรื่องอย่าง ไม่มีเหตุผลอย่างแน่นอน

และก็พูดไม่ออกดังนั้นในเมื่อคิดว่านี่ไม่ถูกต้องดังนั้นคณหนูจะทำอย่างไรได้กันเล่า

คังเสว่มี่หัวเราะออกมาอย่างชัดแจ้ง ชายารองติงกลับมีความคิดที่จะใช้ความโง่เขลาของคังเสว่มี่มาสร้างความสวยสดงดงามให้แก่คังเสี้ยเหอ

เมื่อนำมาเปรียบเทียบกันแล้วก็สามารถเลียนแบบได้ไม่เลวเลย

เมื่อนางมองเข้าไปในตู้ ก็พบว่าเสื้อผ้าของคังเสว่มี่มีไม่มากนัก แต่ชุดนี้จะทำให้คนที่พบเห็นมองนางว่าโง่เขลา อย่างแน่นอน

แต่ก็ยังดี ถึงอย่างไร ทั้งสีสันและรูปแบบที่อยู่ในมือก็ยังดีอยู่

เมื่อนำชุดกระโปรงยาวออกมามองซ้ายแลขวาแล้ว คังเสว่มี่ก็เดินไปตรงหน้าโต๊ะ แล้วหยิบกรรไกรที่ปักอยู่ออกมา แล้วตัดส่วนที่เย็บปักถักร้อยที่ดูมีสีสัน ฉูดฉาดยุ่งเหยิงด้านนอกออกมา

“เท่านี้ก็สบายขึ้นเยอะแล้ว!” แต่ถึงอย่างไรการการปรับเปลี่ยนลักษณะภายนอกเช่นนี้ของชุดย่อมสำคัญมาก

หากทำได้ไม่ดี ในบางโอกาสก็ไม่สามารถใส่ไปในงานต่างๆได้ มนุษย์ต้องมีปฏิสัมพันธ์ ฟังเรื่องราวและแชร์ประสบการณ์ต่างๆสู่กันฟัง ดังนั้นเสื้อผ้าที่ต้องสอดคล้องกับสิ่งเหล่านี้ นางย่อมมีความชำนาญยิ่งกว่าสิ่งใดเพราะอย่างน้อยๆงานสายลับของนางนั้นก็มีส่วนในการปรับเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่บ่อยครั้งนั่นเอง

หลังจากที่ได้กรรไกรมาแล้วนางเคลื่อนไหวอย่างคล่องแคล่ว การจับกรรไกรก็เหมือนกับคนทั่วไปที่ใช้ ตะเกียบ การเคลื่อนไหวอย่างสง่างาม ราวกับน้ำที่ไหลผ่านไป นำพาส่วนที่ยุ่งยากซับซ้อนขจัดออกไปอย่างไร้กังวล

ถึงแม้ว่าชวนหลันจะเห็นถึงความแตกต่างของ คุณหนูหลายต่อหลายครั้ง แต่ละครั้งก็ยังตะลึงอยู่ในใจอยู่ดี

คังเสว่มี่ไม่ได้สังเกตุเห็นนางมองเพียงแค่สิ่งที่ พลิกไปพลิกมาอยู่ในมือตนเท่านั้น

นัยน์ตาที่แสดงออกมาถึงความลำบากใจ แต่ก็ช่างเถอะ นางมองสายรัดเส้นหนึ่งพันไปทางซ้ายแล้วก็มีมากมายหลายอย่างที่ไม่รู้ว่ามันคืออะไรอีกที่คังเสว่มี่กำลังทำ

คังเสว่มี่ขมวดคิ้วนางยังไม่เข้าใจ เสื้อผ้าในสมัยก่อนช่างซับซ้อนเสียจริง หากเป็นของปัจจุบัน หยิบจับก็รู้ได้ในทันที ง่ายจะตายคังเสว่มี่เงยหน้าขึ้นไปมองชวนหลันที่กำลัง ยิ้มมาด้วยความเกรงใจ “ชวนหลัน ช่วยข้าใส่หน่อยสิ”คังเสว่มี่ยิ้มเก้อเขิลช่างหน้าอายเสียจริง เสื้อผ้าก็ใส่ไม่เป็น“ได้เจ้าค่ะ คุณหนู!” ชวนหลันไม่ได้รู้สึกว่าไม่เหมาะสมเลยสักนิด คังเสว่มี่ล้วนแล้วเป็นนางที่ปรนนิบัติรับใช้มา โดยตลอด ทั้งอาบน้ำ สวมเสื้อผ้า ล้วนแล้วแต่เป็นเรื่องปกติทั้งนั้นคังเสว่มี่เห็นใบหน้าที่นิ่งสงบของนาง จึงได้ยิ้มออกมาอย่างเงียบๆ ตัวเองได้เสพสุขลิ้มรสกับคำว่า *“รอให้เสื้อผ้ามาถึงแล้วค่อยชูมือ” แล้วล่ะ(หมายความว่า ทำอะไรเองไม่เป็น มีคนทำให้หมด)

copy right hot novel pub