จากความทรงจำในสมองของนาง คังเสว่มี่ที่เป็นออทิสซึ่มนางไม่เหมือนกับเสแสร้งแกล้งทำแน่ๆ แต่คนที่เป็นออทิสซึ่ม ทำไมถึงได้มีความลับที่ลึกซึ้งขนาดนี้ละ?

แล้วไหนจะเงาดำด้านนอกในความทรงจำนั้นอีก แค่เขาปรากฏตัว คังเสว่มี่ก็ปีนออกนอกตำหนักแล้ว เขาเป็นผู้ถ่ายทอดกำลังภายในของคังเสว่มี่ใช่หรือไม่?

จากคำถามที่ประดังเข้ามาราวกับลูกโซ่ ส่งผลให้คังเสว่มี่ผลอยหลับไปในที่สุด

วันถัดมา นางก็ไปทำการฝึกฝนวิชาตัวเบาอีก ยิ่งของที่ตัวเองสนใจด้วยละก็ นางมักจะแสดงออกถึงความมุ่งมั่นและการแสวงหา อย่างกระตือรือร้น

จากครั้งแรกที่ลอยตัวขึ้นมากลางอากาศแล้วตกลงไปแล้วนั้น หลังจากนั้นนางสามารถลอยตัวได้สูงขึ้นถึงตึกสามชั้นได้แล้ว

หลังจากที่ฝึกฝนอยู่หลายวัน ในที่สุดก็สามารถแฉลบผ่านตำหนักอ๋องคังทั้งหลังไป ได้ในชั่วอึดใจเดียว โดยไม่มีปัญหาแต่อย่างใด

ถึงแม้ว่าการฝึกฝนจะแข็งแกร่งเช่นนี้ก็ตาม แต่นางก็สูญเสียกำลังวังชาไปมากทีเดียว ยังดีที่อาหารของตำหนักอ๋องคังนั้นดี เจ้าของร่างเดิมจึงมีกำลังภายในที่มั่นคง

เมื่อเป็นเช่นนี้ เมื่อถึงเวลายามราตรี คังเสว่มี่จึงได้รู้สึกเหนื่อยล้ามาก และเข้านอนเร็ว

แสงจันทร์นวลผ่องสาดส่องไปทั่วทั้งผืนดินอันเงียบสงัด

ลมที่ผัดผ่านในช่วงฤดูร้อนยามค่ำคืน ก็มักจะปะปนเอากลิ่นดอกไม้อันละมุนละไมคละคลุ้งมา ด้วย

กลิ่นหอมจรุงใจที่แสนมึนเมาได้พัดผ่านไปภายใต้การ ระเหยของไอร้อน

ดวงไฟของตำหนักอ๋องคังได้สาดส่องแสงจางๆกระจาย ออกไปทั่ว ในสถานที่ที่แสงสาดส่องไปไม่ถึง เงาสีดำมืดร่างหนึ่งก็แฉลบผ่านไปอย่างรวดเร็ว ราวกับว่าเป็นเงาที่ที่มาจากด้านหลังของคน ก่อนจะมลายหายไปอย่างไร้เสียงไร้ร่องรอย

เมื่อเงามืดได้ปรากฏตัวขึ้นมาอีกครั้งนั้น ก็ได้มาถึงด้านหน้าของเรือนหลิงหลงทางด้านทิศตะวัน ออกแล้ว ภายใต้ความเงียบสงัด ภายใต้เงาที่ปกคลุม ทำให้เห็นได้แค่เพียงดวงตาที่มืดมิดทั้งสองข้าง กำลังส่องแสงระยิบระยับออกมา

จากนั้นเงามืดนั้นก็กระโดดขึ้นไปเบาๆ ไม่มีแม้แต่เสียงจนสามารถเข้าไปในเรือนหลิงหลงได้ หลังจากนั้นก็เดินเข้าไปใกล้ห้องของคังเสว่มี่อย่างช้าๆ ข้ามกำแพงที่สูงชะลู่เข้าไปอย่างง่ายดาย

ในเวลานี้เป็นเวลาเที่ยงคืน สาวใช้ต่างก็นอนหลับกันหมดแล้วในตำหนักจึงมีแต่ความเงียบๆ ไม่มีแม้แต่เสียงใดๆ

คังเสว่มี่พลิกตัว กำลังฝันว่าตัวเองได้กลับไปในยุคสมัยปัจจุบัน ในตอนที่เครื่องปรับอากาศกำลังพ่นลมเย็นสบายออกมา ภายในห้องนั้น

มันจึงหอบเอากลิ่นอายแปลกๆเข้าไปอย่างเงียบๆด้วย

ทำให้คังเสว่มี่ตื่นขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ความอ่อนโยนในความฝันได้จางหายไปจากใบหน้าของนางในทันที

เหลือเพียงแค่ความชัดเจนและความโปร่งใสเท่านั้น

จากนั้นก็กวาดสายตาที่ตื่นตัวจับจ้องไปทางประตูทั้งสองด้าน หน้าตาและพร้อมกับใช้นิ้วมือล้วงเข้าไปหยิบมีดปลายแหลมขึ้นมาเตรียมพร้อมเอาไว้อย่างเงียบๆ

ตรงหน้าหน้าต่าง ปรากฎเงาดำร่างหนึ่งกำลังเดินเข้ามาใกล้อย่างเงียบๆ เงาภายใต้แสงจันทร์ได้ลากยาวไปบนถึงหน้าต่างที่เป็น ฉากกั้นสีเขียวอ่อน เขายกมือขึ้นมาอย่างช้าๆ คังเสว่มี่จึงจับดาบอย่างรวดเร็ว แต่แล้วนางกลับเห็นว่าเงามืดนั้นกำลังทำสัญลักษณ์ บางอย่าง

ซึ่งเป็นสัญลักษณ์ที่คุ้นเคยมาก

เงาดำที่ปรากฏขึ้นมาในยามค่ำคืนในความทรงจำได้ทับซ้อน กับเงาเบื้องหน้าขึ้นมาอีกชั้น

คังเสว่มี่พลิกตัว จากนั้นก็ดึงเชือกของเสื้อคลุมตัวนอกมาผูก เพราะคงจะเรียกให้ชวนหลันมาใส่เสื้อให้นางก็คงไม่ทันแล้ว

เพราะหลังจากที่เงาดำนั้นแสดงสัญลักษณ์เสร็จ ก็จากไป

ร่างเดิมจึงได้ลุกขึ้นมาและตามเงาของเขาออกไปในทันที

เมื่อเท้าทั้งสองเหยียบไปบนรองเท้า คังเสว่มี่ก็รีบเปิดประตูทันใด

แล้วจึงเห็นร่างที่ตรงดิ่งของเงาดำนั้นอยู่ไม่ไกลนัก ราวกับกำลังรอนางอยู่อย่างไรอย่างนั้น

หลังจากที่ได้ยินเสียงนางเปิดประตู จึงได้พลิกตัวราวกับเหยี่ยว โดยที่ไม่หมุนตัว ข้ามกำแพงไป

คังเสว่มี่ตั้งมั่นอยู่ภายในใจ จากนั้นก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆ ปลายเท้าเตะลงบนพื้นเล็กน้อย จากนั้นก็กระโดดข้ามเรือนหลิงหลงตามหลังคนชุดดำ นั้นไปทันที

ภายใต้ยามค่ำคืน ทั้งหมดล้วนแล้วแต่มืดมิด และเงียบสงัดมาก

เงาดำนั้นอยู่เบื้องหน้า คังเสว่มี่อยู่ด้านหลัง ทั้งสองคนอยู่ประกบหน้าหลัง บนและล่าง ลอยออกจากตำหนักอ๋องค้งไป

นางค้นพบว่า คนชุดดำนั้นจะดูคุ้นเคยกับตำหนักอ๋องคังมากทีเดียว

ตำหนักอ๋องคังนั้นครอบคลุมพื้นที่ขนาดใหญ่ โดยปกติแล้วหากจะเดินจากด้านหลังของตำหนักมาจนถึงด้านหน้าของตำหนักจะต้องใช้เวลาอย่างน้อยที่สุดก็สองเค่อเลยทีเดียว

เมื่อคนที่ไม่คุ้นเคยหลงเข้ามาที่นี่ อาจจะไม่พบสถานที่ ที่ตัวเองต้องการจะไปก็ได้

ยิ่งไปกว่านั้นภายในตำหนักก็ยังมีองครักษ์ที่คอยผลัดกันลาดตระเวนอยู่ทุกคืน

แต่เงาดำนี้ได้พานางหลบหลีกด้านหน้า ผ่านกลุ่มลาดตระเวนในทุกๆจุดได้อย่างแม่นยำ อีกทั้งจะออกจากตำหนักอ๋องคังได้อย่างรวดเร็วอีกด้วย ดูๆแล้ว

คนผู้นี้จะต้องเป็นเงาดำลับๆนั้นในความทรงจำอย่าง แน่นอน

เมื่อเห็นเขาใช้วิชาตัวเบาได้อย่างรวดเร็ว เคลื่อนไหวอย่างชำนาญ แต่เมื่อนึกถึงทักษะอันคล่องแคล่ว กำลังภายในที่ลึกซึ้งแล้ว บางทีกำลังภายในของคังเสว่มี่อาจจะเรียนมาจากเขาก็เป็นได้

คนผู้นี้สอนศิลปะการต่อสู้ แต่ทำไมต้องทำตัวลับๆล่อๆ ทำตัวลึกลับในยามค่ำคืนดึกดื่นเช่นนี้ด้วยละ

แต่ยังไม่ทันที่เจ้าของร่างเดิมจะแสดงออกมาให้เห็นอย่างใด ความทรงจำของเจ้าของร่างเดิมก็ถูกขัดขวาง นี่เป็นความลับที่ไม่สามารถพูดออกมาได้อย่างนั้นหรือ?

คังเสว่มี่เกิดความอยากรู้อยากเห็นขึ้นมา เมื่อเห็นทิศทางที่เงาดำนั้นเคลื่อนไหวไป น่าจะพานางออกจากเมืองหลวง หวังว่าตอนนั้น จะมีโอกาสได้เห็นใบหน้าที่แท้จริงของเงาดำตนนี้ ดูสิว่าเขาเป็นเทพญาดาจากไหนกัน

ในเวลานี้ เงาดำตรงหน้าก็หยุดลงอย่างฉับพลัน จากนั้นก็หมุนตัวกลับมาในตำแหน่งเดิม ดวงตาที่ระยิบระยับในยามค่ำคืนคู่นั้นก็จ้องเขม็งมา ทางคังเสว่มี่

วินาทีนั้น

หางตาที่นำมาซึ่งความคมกริบของเขาก็ทำให้คังเสว่มี่หยุดชะงักไปอย่างฉับพลันราวกับได้มองทะลุจิตวิญญาณไปอย่างไรอย่างนั้น

วินาทีนั้นกำลังภายในของนางก็เกิดการเปลี่ยนแปลงอย่างประหลาดในทันใด มันกระจายตัวออกไปจากแขนขาทั้งสี่ แล้วมลายหายไปอย่างไร้ร่องรอยในทันที ราวกับน้ำก็ไม่ปาน

ยังไม่ทันรอให้นางมีปฏิกิริยาตอบสนองกลับมา ร่างทั้งร่างก็ร่วงหล่นลงไปจากชายคา และเข้าไปในตำหนักของตระกูลขุนนางตระกูลหนึ่งพอดิบพอดี

นางกลิ้งตัวลงไปบนพื้น นางเพิ่งยืนขึ้นมา เลยไม่ทันสังเกตว่าตกลงมายังสถานที่ไหนและในเวลาเดียวกัน แสงไฟในตำหนักที่สมควรดับเพราะเป็นเวลานอนก็สว่างขึ้นอย่างฉับพลัน เงาคนและเสียงตะโกนร้องเรียกต่างก็ดังมาจากทุกหนทุกแห่ง“จับได้แล้ว จับได้แล้ว จับโจรเด็ดบุปผาได้แล้ว...….…..."ใครคือโจรเด็ดบุปผา ? นางหรือ?คังเสวีมี่มองไปทางคนที่ยกอาวุธแล้ววิ่งมาทางนางเหล่านั้น จากที่ลับตาคน!เมื่อเห็นว่าจอมโจรเด็ดบุปผาผู้นี้เป็นนางนางจึงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เขย่งปลายเท้าแต่ร่างกายกลับไม่ขยับลอย เมื่อไม่ลอย ก็ลองอีกครั้ง แต่ก็ยังไม่ลอยขึ้นมาอีกเลยนางจึงได้ค้นพบว่ากำลังภายในในตอนนี้เป็นดั่งหินในมหาสมุทร เมื่อรวมพลังตันเถียนขึ้นมาแล้ว ถึงแม้ว่าจะสัมผัสได้ก็ตาม แต่นางก็ใช้ไม่ได้อีกแย่แน่ นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย?กำลังภายใน ทำไมเจ้าถึงมาตัดในช่วงเวลาที่สำคัญเช่นนี้เนี่ย!คังเสว่มี่หันหน้าไปมองด้านหลัง ช่างเถอะนางจะต้องพึ่งตัวเองแล้ว

copy right hot novel pub