บทที่ 201 โง่เง่าเกินเยียวยา

“คุณป้า ต้องจัดการให้ผมนะ มันก็เป็นเรื่องที่ผมกับยัยคนนั้นยินยอมกันทั้งสองฝ่าย ตอนนี้คนเขาก็รู้กันหมดแล้ว ยัยคนนั้นคงได้ย้อนกลับมาเล่นงานแน่ เจิ้งเอ๋อร์ต้องถูกปรักปรำแน่ๆ”

จางเจิ้งกวางตาล่อกแล่ก สลัดตัวเองให้หลุดจากข้อกล่าวหาก่อน

“ฉันก็ฟังแกพูดมานานแล้ว ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครกันแน่” ถ้าเป็นแค่ผู้หญิงที่ไม่มีเบื้องลึกเบื้องหลังอะไรมาก เอาเงินนิดๆหน่อยๆปิดปากก็น่าจะพอแล้ว

จางเจิ้งกวางยังคงพูดขึ้นอย่างสบายใจ “คุณป้าสบายใจเถอะ หนานฉิงเองก็รู้จักผู้หญิงคนนั้นดี ใช่ไหมน้อง”

ตอนแรกหนานฉิงก็ไม่อยากจะเข้าไปยุ่งหรอก ปล่อยให้แม่จัดการเอง ตอนนี้จางเจิ้งกวางก็วกกลับมาที่เธอจนได้ พร้อมกับแม่ที่ขมวดคิ้วมองมาน้อยๆ จึงพูดขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์ว่า “พี่คะฉันทำดีที่สุดแล้ว พี่ปล่อยโอกาสให้เสียทิ้งเอง ผลมันจะเป็นแบบไหนพี่ก็ต้องยอมรับมันสิ”

“เสี่ยวฉิง ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร”เหาเสว่ฉินได้ฟังก็ยิ่งงุนงง ทำไมต้องดึงลูกสาวตัวเองเข้าไปเกี่ยวด้วย

“จะใครล่ะคะ ก็เป้ยฉ่ายเวยไง แต่หนูน่ะเตือนพี่เขาแล้วนะ”

เขาโง่เองที่คว้าโอกาสเอาไว้ไม่ได้ เธอสั่งให้คนจับตามองทุกการกระทำของเขา ได้ยินตั้งนานแล้วว่าเขาก็ตามไปด้วย ให้เวลาเขาตั้งมากมาย กลับทำไม่สำเร็จซะงั้น

ช่างเป็นไอ้งั่งที่มือไม่พายแต่เอาเท้าราน้ำซะจริง ปล่อยโอกาสที่หาได้ยากแบบนี้หลุดมือไปซะเสียเปล่า

เหาเสว่ฉินอดไม่ได้ที่จะขึ้นเสียงใส่ “พวกแกสองคนนี่มันปัญญาอ่อนจริงๆ”

“แม่คะมันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรนักหนาหนิ อีกอย่างหนูก็รู้ด้วยว่าพี่เขาทำไม่สำเร็จหรอก จะควบคุมอะไรไม่ได้ที่ไหนกัน ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรซักหน่อย” หนานฉิงยังไม่ยอมรับ

ถือซะว่าเป้ยฉ่ายเวยโชคดีไปแฃ้วกัน ไม่อย่างนั้นคงมีเรื่องสนุกๆให้ดูแน่

“ใช่ครับคุณป้า ผมไม่ได้ทำอะไรเลยนะ แถมยังถูกยัยหมาบ้านั่นกัดอีกด้วย” จางเจิ้งกวางเห็นพ้องต้องกันกับคำพูดของหนานฉิง

อย่างมากเขาก็เสียผลประโยชน์ไปแค่นิดหน่อย แต่ถึงมันก็ยังไม่เพียงพอที่จะเติมเต็มความเจ็บใจของเขา สักวันเขาต้องหาโอกาสนอนกับนังคนชั้นต่ำนั่นให้ได้

เหาเสว่ฉินโกรธจนพูดไม่ออก เมื่อมองลูกสาวสุดที่รักของตนกับหลานชายที่ไม่รู้จักความ ก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรออกมาดี

ประตูห้องถูกเปิดเข้ามา เป็นหนานเทียนหยางที่เดินเข้ามา เขาไม่พูดไม่จาเดินเข้าไปหาหนานฉิงจากนั้นก็ตบเข้าที่หน้าฉาดใหญ่

ทุกคนต่างอึ้งกับการกระทำที่ไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยของหนานเทียนหยาง

หนานฉิงลูบใบหน้าตนเอง มองบิดาอย่างไม่อยากจะเชื่อ เสียงที่พูดก็เปลี่ยนโทนไปด้วย “พ่อ พ่อตบหนู”

“เทียนหยาง.....”เหาเสว่ฉินรู้ว่าหนานเทียนหยางกำลังโกรธ แต่ก็ไม่คิดเลยว่าเขาจะกล้าตบเสี่ยวฉิงได้ เธออยากจะโอ๋ลูก แต่ทว่าครั้งนี้หนานฉิงก็ไม่ดื้อจริงๆนั่นแหละ

ยุยงคนให้ไปเล่นงานเป้ยฉ่ายเวยก็เพื่อความสะใจของตัวเอง ถ้าเกิดหลานชายทำเรื่องแบบนั้นสำเร็จขึ้นมาจริงๆก็คงจบเห่ แค่ตอนนี้เรื่องมันก็โกลาหลจนไม่รู้จะจบลงยังไงแล้ว

หนานเทียนหยางไม่ชายตามองเธอแม้แต่นิด หันกายไปใช้นัยน์ตาเกรี้ยวกราดที่ทั้งเย็นชาทั้งดูดุร้ายมองไปทางจางเจิ้งกวางที่กำลังสั่นอยู่น้อยๆ “พรุ่งนี้แกไปอธิบายกับสื่อเอง เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับตระกูลหนาน”

ถ้าไม่ใช่ว่าเขายังพอมีสติอยู่บ้าง ฝ่ามือเมื่อกี้คงลอยไปประกบหน้าของจางเจิ้งกวางด้วยแล้ว

จางเจิ้งกวางที่กลัวลุงมาตั้งแต่เด็ก เมื่อเห็นลุงจ้องมาแบบนี้ก็กลัวจนแทบจะถอยหลังล้มลงไป ยืดตัวขึ้นด้วยขาสั่นๆ “ทำไมลุงต้องโกรธขนาดนี้ด้วย ก็แค่ผู้หญิงธรรมดาทั่วๆไป คงไม่ทำให้เกิดเรื่องใหญ่ขึ้นหรอกไม่ใช่หรอครับ?”

“ไอ้โง่ ไสหัวออกไปเลยนะ” หนานเทียนหยางไม่อยากจะเสวนากับเขาอีกต่อไปแล้ว โง่เง่าจนถึงขั้นนี้ก็คงไร้ทางเยียวยาแล้วล่ะ

เหาเสว่ฉินรู้ว่าถ้าจางเจิ้งกวางยังอยู่ต่อคงต้องไปกระตุกต่อมโกรธของหนานเทียนหยางเข้าแน่ๆ ฝ่ายนึงก็สามี ฝ่ายนึงก็ลูกชายน้องสาว เธอก็ลำบากใจเหมือนกันนะ ไหนจะลูกสาวของตัวเองอีก

แต่ใจมันก็เอนเอียงไปทางสามีอยู่แล้ว เธอมองไปที่จางเจิ้งกวางแล้วส่ายหัวเป็นเชิงบอกให้ไม่ต้องพูดอะไรแล้วกลับไปก่อน

จางเจิ้งกวางเห็นสัญญาณจากเหาเสว่ฉิน จึงทำได้เพียงจากไปอย่างไม่เต็มใจนัก ยังรู้สึกทั้งน้อยใจทั้งโกรธอยู่มากๆ เรื่องอัปยศในวันนี้เขาต้องบอกตา ให้ตาจัดการแทนเขา

เมื่อางเจิ้งกวางไป ภายในห้องก็เหลือเพียงแค่พวกเขาสามคน

หนานฉิงดื้อรั้นก็จริงแต่ก็มีขีดจำกัดอยู่ เธอรู้ว่าครั้งนี้พ่อคงจะโกรธเข้าให้แล้วจริงๆ แต่ก็ไม่เข้าใจอยู่ดีว่าตัวเองทำผิดตรงไหน ทำได้แค่มองไปยังมารดาอย่างขอความช่วยเหลือ

“ไม่ต้องไปมองแม่ เรื่องนี้ไม่มีใครช่วยแกได้หรอก” สายตาฟาดฟันของหนานเทียนหยางจดจ้องมาที่เธอ พูดขึ้นเสียงเย็น

แต่ก่อนเขาก็ยังคิดเลยว่าลูกสาวของตัวเองฉลาดและรู้จักแยกแยะเป็น แต่ตอนนี้เมื่อมีมีเรื่องรักๆใคร่ๆเข้ามา ก็ปล่อยให้อารมณ์เป็นใหญ่ได้ง่ายๆ ทำอะไรก็ไม่ผ่านเข้าสมองเลย

“พ่อคะ หนูทำอะไรผิด พ่อถึงตบหนู” หนานฉิงทั้งน้อยใจทั้งเสียใจ แผนการของเธอแนบเนียนไร้ที่ติจนไม่น่ามีใครรู้ว่าเรื่องนี้เกี่ยวกับเธอแบบนี้สิถึงจะถูก

“เสี่ยวฉิงลูก แม่รู้ว่าแกปล่อยวางเรื่องเป้ยฉ่ายเวยไม่ได้ แต่ว่าในตอนนี้พ่อแกอยู่ช่วงที่สำคัญ คนตั้งเท่าไหร่ที่กำลังจ้องจะเล่นงานตระกูลเรา ช่วงนี้ถ้าเงียบได้ก็ให้เงียบ ไม่เห็นหรือไงว่าคนที่มางานวันเกิดแกวันนี้ก็วัยรุ่นทั้งนั้น เพื่อนพ่อแกต่างก็ต้องหลีกเลี่ยงไม่ให้มีพิรุธอีก”

การแสดงออกของเหาเสว่ฉินเหมือนจะสั่งสอนหนานฉิง แต่ความเป็นจริงเธอกำลังสอนให้ลูกได้คิดวิเคราะห์ต่างหาก “ถึงเรื่องนี้จะไม่ได้เกี่ยวกับแก แต่ถ้ามีเรื่องเกิดขึ้นกับตระกูลหนานอีก ต้องมีคนไม่น้อยแน่ที่รู้เข้า อีกอย่างแกยังลากคนอื่นเข้ามาเกี่ยวด้วย ไม่ยอมไปสารภาพอะไรกับเป้ยฉ่ายเวยอีก ตระกูลหนานจะไม่ตกเป็นขี้ปากชาวบ้านว่าใช้อำนาจรังแกคนอื่นหรอ?”

“แม่ ก็หนูไม่รู้จริงๆว่ามันจะเป็นแบบนี้” หนานฉิงพูดพร้อมมองไปที่หนานเทียนหยางอย่างน้อยใจพูดขึ้นอีกว่า “อีกอย่างเรื่องนี้ก็ไม่เกี่ยวกับหนูซักหน่อย จางเจิ้งกวางต่างหากที่สร้างเรื่องขึ้นมาเอง หนูเตือนเขาตั้งแต่แรก แต่เขาแล้วว่าอย่าก่อเรื่อง แต่เขาก็ไม่ฟัง” เหาเสว่ฉินรู้ว่าหลานชายของตัวเองเป็นคนเหลวไหลแค่ไหน เธอรู้สึกได้ว่าลูกสาวน้อยใจที่โดนว่า จึงอดไม่ได้ที่จะเดินเข้าไปพูดปลอบโยน “แม่รู้ว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับแก แต่เมื่อเรื่องมันมาถึงตระกูลของเราแล้ว พวกเราก็ต้องทำอะไรซักอย่าง” “แม่คะหนูไม่เข้าใจ” เดิมทีหนานฉิงก็แค่อยากจะให้ชื่อเสียงของเป้ยฉ่ายเวยป่นปี้ จนลืมคิดไปเลยว่าตอนนี้ตระกูลหนานอยู่ในช่วงเวลาที่ไม่ธรรมดา เธอจึงรู้สึกเสียใจที่ยกหินขึ้นมาแต่หินนั้นกลับหล่นทับขาตัวเอง รู้ตั้งแต่แรกว่าไม่ควรให้จางเจิ้งกวางลงมือก่อน น่าจะรอให้คนไปหมดแล้วค่อยทำ กลับกันแบบนั้นคงไม่มีทางพลาดอย่างเด็ดขาด สายตาพิฆาตของหนานเทียนหยางราวกับจะมองทะลุสีหน้าที่บ่งบอกว่ารู้สึกผิดของหนานฉิง ถามขึ้นเสียงหนักเน้นๆทีละคำ “”เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับแกงั้นหรอ” หนานฉิงบีบมือแน่นโดยไม่รู้ตัว น้ำตากลิ้งไหลออกมาซบอยู่ในอ้อมกอดของเหาเสว่ฉิน ร้องไห้พร้อมฟ้องมารดาไปด้วย “แม่ดูสิพ่อไม่เชื่อหนู ถึงยังไงหนูก็คนในตระกูลหนานนะ จะไปทำเรื่องแบบนั้นได้ยังไง” “เอาล่ะ เอาล่ะ พ่อแกก็คงเป็นพวกแกเหมือนกันนั่นแหละ”เหาเสว่ฉินเห็นลูกสาวร้องไห้ จึงมองสามีอย่างไม่พอใจ “เทียนหยางเรื่องนี้ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับหนานฉิงเลยสักนิด ดูที่คุณทำลงไปเถอะ”

copy right hot novel pub