บทที่ 202 เส้นทรางการบริหารของหนานเทียนหยาง

ดูที่ทำงั้นหรอ แบบนั้นก็คงเป็นการกระทำที่ดีอยู่แล้ว

“พรุ่งนี้แกต้องไปขอโทษเป้ยฉ่ายเวย ไปทำให้เรื่องเงียบลงซะ ถ้าเป้ยฉ่ายเวยไม่พอใจก็พาจางเจิ้งกวางไปด้วย จะให้เรื่องนี้เอี่ยวมาถึงตระกูลหนานไม่ได้”

หนานเทียนหยางตัดสินใจให้ทันที

หนานฉิงที่แสร้งร้องห่มร้องไห้ซบอยู่ในอ้อมกอดของเหาเสว่ฉิน รีบเด้งตัวขึ้นมาพูดในทันที “พ่อคะ ทำไมต้องให้หนูไปขอโทษผู้หญิงชั้นต่ำคนนั้นด้วย เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับหนูไม่ใช่หรือไง ถ้าจะไปก็ให้จางเจิ้งกวางไปคนเดียวสิ”

เธอโมโหจะตายแล้ว เอาอะไรคิดให้เธอไปขอโทษเป้ยฉ่ายเวย แค่คิดเธอก็รู้สึกราวกับกลืนแมลงวันเป็นร้อยลงไปในท้องจนอยากจะอวกออกมาแล้ว

ให้เธอไปขอโทษงั้นหรอ ฝันไปเถอะ

“แก——“ หนานเทียนหยางเห็นว่าหนานฉิงยังกล้าที่จะขัดคำสั่งเขา ก็ยกฝ่ามือขึ้นสูงอย่างทนไม่ไหว ไม่ว่าใครก็ตามที่ขัดขวางเส้นทางการเป็นผู้บริหารของเขา ต่อให้จะเป็นลูกสาวของตัวเอง เขาก็จะไม่ไว้หน้า

เมื่อเหาเสว่ฉินเห็นท่าไม่ดี จึงรีบดึงหนานฉิงกลับมา ส่ายหน้าให้ลูกเชิงบอกให้เธออย่าเพิ่งไปยั่วโมโหเขาในเวลาแบบนี้ จากนั้นก็หันกลับมาพูดกับหนานเทียนหยาง “เรื่องนี้ฉันจะจัดการเอง คุณไปพักข้างบนก่อนเถอะ”

ถึงยังไงเธอก็เป็นลูกของตัวเอง หนานเทียนหยางกำลังโกรธ จึงไม่ได้พูดอะไรมาก หันหลังเดินจากไปอย่างโกรธขึง

เมื่อหนานเทียนหยางจากไป น้ำตาของหนานฉิงก็ไหลผ่าออกมายกใหญ่ สะอื้นพูดขึ้นว่า “แม่คะ แม่เห็นหรือยัง เมื่อกี้พ่อจะตบหนู”

“พ่อแกคงใจร้อนไปหน่อย แกก็ฟังพ่อแกบ้างเถอะ” เหาเสว่ฉินพูดขึ้นพร้อมเช็ดน้ำตาให้ลูกสาวอย่างสงสาร

“ทำไมล่ะคะ ไม่ใช่ความผิดของหนูสักหน่อย” เธอรู้สึกไม่ดีมากๆ วันนี้วันเกิดเธอนะ เธอต้องมีความสุขสิถึงจะถูก แล้วนี่มันวันอะไรเนี่ย เป้ยฉ่ายเวยก็รอดไปแล้ว แถมเธอยังทำให้อาเจ๋อไม่พอใจด้วย ไหนจะโดนพ่อตบอีก

ตอนนี้เธอเสียใจจะตายอยู่แล้ว

“เสี่ยวฉิง เรื่องเล็กแค่นี้อดทนไม่ได้มันอาจจะเสียงานใหญ่เอาได้นะ แค่ปล่อยให้เรื่องนี้ซาไปก่อน เรื่องที่แกอยากจะจัดการกับผู้หญิงคนนั้น แม่จะไม่พูดอะไรอีก ตอนนี้มันไม่ใช่เวลาที่ควร” เธอรู้ว่าลูกสาวเสียใจ แต่เธอก็รู้ดีเหมือนกันว่าสามีของเธอลุ่มหลงกับตำแหน่งหน้าที่ของตัวเองถึงเพียงใด

“แม่หนูต้องไปขอโทษคนชั้นต่ำแบบนั้นจริงหรอคะ ยัยนั้นไม่ได้โดนทำอะไรสักหน่อย” หนานฉิงยังคงไม่ยอมรับ แค่คิดขึ้นมาว่าต้องไปขอโทษก็รู้สึกหงุดหงิดแล้ว

เหาเสว่ฉินลูบผมเธออย่างรักใคร่พูดขึ้นว่า “เรื่องนี้ลูกต้องไปนะ ต้องทำให้ทุกคนเห็นภาพลักษณ์ที่ดีของตระกูลเรา อีกอย่างห้ามทำให้เป็นเรื่องใหญ่เด็ดขาด”

“ไม่ทันแล้วค่ะแม่ ไอ้พี่จางเจิ้งกวางโง่เง่านั่นไปกระตุกหนวดอาเจ๋อเข้าแล้ว ตอนนี้อาเจ๋อคงกำลังช่วยนังนั้นฟ้องร้องจางเจิ้งกวางแน่ๆ แม่คิดว่าจะกระทบถึงเราหรือเปล่าล่ะคะ”

เหาเสว่ฉินตกใจ “ฉูเจ๋อหยางจะทำจริงหรอ”

“ค่ะ” หนานฉิงพยักหน้า เธอก็กำลังเครียดอยู่กับเรื่องนี้เหมือนกัน

“เสี่ยฉิงแกห้ามให้พ่อของแกรู้เรื่องนี้เข้าเด็ดขาดเลยนะ ในตอนนนี้เขาชอบฉูเจ๋อหยางมาก ถ้ารู้เข้าว่าฉูเจ๋อหยางเข้ามายุ่งกับเรื่องนี้ พ่อแกคงต้องโกรธมากแน่ๆ แกน่าจะรู้ว่าควรทำยังไง” เหาเสว่ฉินพูดเปรยๆออกมา

เมื่อหนานฉิงลองคิดถึงผลที่จะตามมาก็รู้สึกวิตกกังวลขึ้นมาทันที มันไม่ง่ายเลยที่จะรอโอกาสนั้นมาถึงแต่กลับไม่สามารถทำอะไรเป้ยฉ่ายเวยได้ “แม่ หนูรู้แล้วว่าจะทำยังไง”

แม้ว่าจะเกลียดแค่ไหน พรุ่งนี้เธอก็ต้องไปหาเป้ยฉ่ายเวย

“อืม แม่รู้ว่าแกเสียใจ ทนอีกนิดนะ” เหาเสว่ฉินตบมือลูกเบาๆเพื่อปลอบโยน

หนานฉิงยิ้มออกมาอย่างฝืนๆ ไม่มีใครรู้หรอกว่าตอนนี้เธออยากจะหั่นเป้ยฉ่ายเวยออกเป็นชิ้นๆแค่ไหน เรื่องอัปยศในวันนี้ เธอคงต้อจดจำเป้ยฉ่ายเวยเอาไว้อีกนาน

ต้องทำให้แกตายทั้งเป็น

หลี่จื่อเชียนพาเป้ยฉ่ายเวยไปตรวจที่โรงพยาบาลก่อน โชคดีที่เป็นแค่แผลภายนอก ไม่ได้เจ็บหนักอะไร แต่ยังไงก็ต้องพักฟื้นอยู่ดี

จัดการกับแผลเสร็จ เป้ยฉ่ายเวยก็อยากจะกลับทันที แต่หลี่จื่อเชียนก็จัดการเรื่องนอนโรงพยาบาลให้เรียบร้อยแล้ว

ภายในห้องพักผู้ป่วยVIP บนร่างของเป้ยฉ่ายเวยยังคงถูกคลุมทับด้วยเสื้อของหลี่จื่อเชียน เธอนั่งนิ่งๆอยู่บนเตียง ราวกับว่าไม่มีปฏิสัมพันธ์ใดๆกับโลกภายนอก

ไฟในห้องก็ไม่เปิด มีเพียงแค่แสงจันทร์ที่ส่องแสงสว่างอยู่ตรงหน้าต่าง สาดส่องเข้ามาจนเป็นเงาของเธอ มองไกลๆก็ดูทั้งบอบบางทั้งน่าเวทนา

“เวยเวย ขอโทษที่ปล่อยให้เธอต้องเดือดร้อนนะ” หลี่จื่อเชียนพูดออกมาอย่างรู้สึกผิดถึงที่สุด ระดับเสียงที่พูดทุ้มหนักจนทำให้เธอสะดุ้ง ถ้าเขาไม่คิดเองเออเองแล้วปล่อยเธออยู่คนเดียว เธอก็คงไม่ต้องมาเจอกับเรื่องแบบนี้

เป้ยฉ่ายเวยนิ่งอย่างกับรูปปั้น นัยน์ตาว่างเปล่ามองไปยังท้องฟ้าที่มืดมัวสุดลูกหูลูกตานอกหน้าต่าง ไม่รู้ว่าคิดเรื่องอะไรอยู่ แต่เมื่อได้ยินเสียงของหลี่จื่อเชียน เธอที่เหม่อลอยอยู่ก็เหมือนขยับตัวขึ้นมาเล็กน้อย

เสียงแหบๆดังขึ้นมาจากลำคอ “จื่อเชียน มันไม่เกี่ยวกับนาย ถ้าไม่ได้นายช่วยฉันไว้ฉันก็คง....”

คำพูดต่อจากนั้น เธอพูดออกไปไม่ได้แล้ว

“เวยเวยเธอวางใจได้เลยฉันจะไม่ยอมให้เธอต้องเจ็บตัวเปล่า” หลี่จื่อเชียนโกรธจนทนไม่ไหว ยกมือขึ้นกำหมัดแล้วออกแรงต่อยกำแพง ทำให้เกิดเสียงดังขึ้น

แต่ไหนแต่ไรหลี่จื่อเชียนก็ไม่ใช่คนที่จะโกรธเอาง่ายๆแบบนี้ ที่เป็นแบบนี้คงสุดจะทนแล้วจริงๆ คิดไปถึงความหวาดกลัวที่เป้ยฉ่ายเวยต้องประสบพบเจอ เขาก็อยากจะฆ่าจางเจิ้งกวางทิ้งจริงๆ

“จื่อเชียน ไม่มีประโยชน์หรอก เราไม่มีหลักฐาน” ดวงตาของเป้ยฉ่ายเวยวูบไหวเล็กน้อยตามเสียงที่ดังขึ้น เธอรู้สึกเศร้า แต่ เธอจะให้จื่อเชียนเข้ามาเกี่ยวด้วยไม่ได้ อย่างไรซะ ไม่นานเธอก็ต้องไปแล้ว

ในท้ายที่สุดก็ยังอยากจะเคลียร์ความรู้สึกผิดที่มีต่อหนานฉิงด้วย

“ฉันคิดออกแล้ว เวยเวยเธอพักผ่อนดีๆนะไม่ต้องเข้าไปยุ่งกับเรื่องพวกนั้นแล้ว ฉันจะไปพูดกับไอ้เลวนั่นเอง” หลี่จื่อเชียนคาดการณ์ในใจว่าฉูเจ๋อหยางต้องทำอะไรซักย่างแน่ รอดูแค่ว่าตระกูลหนานจะมีท่าทีแบบไหน

จะปกป้องจางเจิ้งกวางอย่างสุดกำลัง หรือจะผลักไสให้เป็นแพะรับบาป ไม่ว่าจะเป็นทางไหนเขาก็คงไม่ออมมือเป็นแน่ “จื่อเชียนนายอย่าทำแบบนี้เพื่อฉันเลย ฉันก็คิด.....” เป้ยฉ่ายเวยก็คิดอยากจะให้ผู้ชายคนนั้นตายๆไปซะ อยากจะฆ่าเขาให้ตาย แต่แล้วจะมีประโยชน์อะไร ฆ่าคนไปยังไงก็ต้องชดใช้ด้วยชีวิตอีกอยู่ดี เธอไร้ซึ่งสิทธิ์ไร้ซึ่งอำนาจ ในสายตาของคนพวกนั้น เธอก็เป็นแค่มดตัวหนึ่ง พลิกเปลี่ยนอะไรไม่ได้ ไม่ใช่ว่าเธอไม่อยากแก้แค้น แต่เธอต้องนึกถึงรุ่ยรุ่ยเข้าไว้ ถ้าหากเพียงแค่การทะเลาะกัน ทำให้ตัวตนของรุ่ยรุ่ยต้องถูกเปิดเผยออกไป เธอยอมที่จะกลืนความขมขื่นทิ่มแทงลงไป แม้ต้องถูกแทงทะลุถึงอวัยวะภายในจนเลือดไหลออกมาไม่หยุด เธอก็ยินยอม นี่คือสัญชาตญาณของความเป็นแม่ ความคิดแรกก็คืออยากจะปกป้องลูกให้ปลอดภัย หลี่จื่อเชียนย่นคิ้ว เด็กผู้หญิงที่มีรอยยิ้มดื้อซนไม่เกรงกลัวสิ่งใดในความทรงจำช่วงมหาลัยไปไหนแล้ว ไม่เจอกันไม่กี่ปี ไม่รู้ถูกใครพรากเอาความใสซื่อนั่นไปแล้ว แม้แต่อารมณ์โมโหสักนิดก็ไม่มีมาให้เห็น มีแต่ความอดทนเท่านั้น เธอที่เป็นแบบนี้ทำให้รู้สึกสงสารจนทนไม่ไหว “เวยเวย เธอกลัวอะไรอยู่กันแน่” เป็นใครกัน ที่ทำให้เธอไม่สนสิ่งใด ต่อให้ต้องหกล้มจนกระดูกหัก ก็จะยังปกป้องคนๆนั้นเอาไว้ เขาเป็นใครกัน ฉูเจ๋อหยางหรอ? หรือจะเป็นคนอื่นทำไมฉันต้องรู้สึกว่าในใจของเธอกำลังปิดบังความลับอันใหญ่หลวงไว้ด้วย

copy right hot novel pub