บทที่236 รีบ “ความเสี่ยง”

สถานะอวี๋ซือซือตอนนี้ก็คือแฟนเก่าของรุ่ยรุ่ย สายตาเธอส่องประกายไปที่เขา “ที่รัก ที่รักอยากไปเที่ยวไหนจ๊ะ”

“ผมอยากออกไปกับคุณป้าตามลำพังครับ” รุ่ยรุ่ยพูดอย่างเอียงอาย เขากระพริบตาถี่ก่อนที่จะก้มศีรษะลง

อวี๋ซือซือแปลกใจว่าเกิดอะไรขึ้น ก็เพิ่งจะปฏิเสธเธอไปไม่ใช่หรอ ทำไมจู่ๆถึงอยากจะออกไปกับเธอตามลำพัง แม้แต่เวยเวยก็ไม่อยากให้ไปด้วย “ตัวน่ารัก อยากออกไปกับป้าตามลำพังจริงๆหรอ”

รุ่ยรุ่ยลังเลสักพัก ก่อนที่จะผงกศีรษะอย่างรวดเร็ว “อื้อ”

เป้ยฉ่ายเวยยังไม่ค่อยเข้าใจ รุ่ยรุ่ยมีเรื่องอะไรถึงอยากจะออกไปกับอวี๋ซือซือแค่สองคนแล้วทิ้งแม่ไว้

อวี๋ซือซือซึ่งทีแรกยังไม่เข้าใจแต่จู่ๆก็เข้าใจความหมายของรุ่ยรุ่ย แต่ว่าการออกไปตามลำพังนี่ เธอต้องแบบรับ “ความเสี่ยง” ที่ยิ่งใหญ่เลยนะ “รุ่ยรุ่ยเอ๋ย เรารออีกหน่อยดีไหม”

“อ้อ…” เสียงรุ่ยรุ่ยอ่อยลงทันที

แววตาเป้ยฉ่ายเวยยิ่งฉงนสงสัย เธอลูบหัวรุ่ยรุ่ยพร้อมถามว่า “เป็นอะไรรุ่ยรุ่ย หนูอยากไปไหนลูก คุณป้าไม่ว่าง เดี๋ยวแม่พาไปเองก็ได้นะ”

อวี๋ซือซือเม้มปากแน่น เธออดไม่ได้ที่จะแอบตอบในใจ ถ้ารู้ว่าเจ้าลูกชายตัวดีอยากจะเจอพ่อของเขาล่ะก็ ไม่รู้ว่าหล่อนจะยังยิ้มออกอยู่ไหม

เธอรู้ความหมายของรุ่ยรุ่ยแล้ว จึงไม่ได้รีบตกปากรับคำ ยังไงตอนนี้ก็เป็นช่วงเวลาที่ค่อนข้างตึงเครียด ถ้าหากว่าฉูเจ๋อหยางจับได้และจับตัวรุ่ยรุ่ยเอาไว้ เธอคงได้โดนเวยเวยฆ่าตายแน่

“ไม่เป็นไรครับ ผมแค่นึกขึ้นได้ว่าครั้งก่อนคุณป้าบอกว่าจะพาผมไป…” รุ่ยรุ่ยพูดครึ่งๆกลางๆพลางจ้องหน้าอวี๋ซือซือและลังเลที่จะพูดให้จบประโยค

อวี๋ซือซือถลึงตา เธอแสยะยิ้มใส่เขาพร้อมบีบใบหน้าน้อยๆ

พวกเขาใช้ภาษาที่เข้าใจกันอยู่เพียงสองคน “อุ้ย ป้านึกขึ้นได้ว่าไม่มีธุระอะไรแล้ว คราวที่แล้วเธอบอกว่าอยากจะได้หนังสือเล่มนั้นไม่ใช่รึ วันนี้ป้าจะพาเธอไปซื้อก็แล้วกัน”

“คุณป้าอย่าฝืนใจเลย” รุ่ยรุ่ยหัวเราะหึหึ ท่าทางทำไร้เดียงสา

“ไม่ลำบากอะไรเลย” อวี๋ซือซือหัวเราะพร้อมยืดตัวขึ้นเล็กน้อย ในใจนี่แทบจะร้องไห้แล้ว เด็กน้อยนี่ร้ายนัก เธอหวนนึกถึงครั้งก่อนที่เธอแอบพารุ่ยรุ่ยแอบเวยเวยไปคาราโอเกะ ก็ดูเหมือนไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรนี่

แต่เมื่อเธอนึกถึงสถาพร่างกายของรุ่ยรุ่ยตอนนี้เธอก็ลังเล ครั้งนั้นโชคดีที่ร่างกายรุ่ยรุ่ยไม่ได้เป็นอะไร แต่ถ้าหากว่าเวยเวยรู้เรื่องเข้าล่ะก็ เธอไม่รอดแน่ ได้เลิกคบกันแน่

เป้ยฉ่ายเวยไม่เข้าใจว่าผู้ใหญ่กับเด็กน้อยพูดเรื่องอะไรกัน เธอถามด้วยความสงสัย “พวกเธอสองคนไม่ได้มีอะไรปิดบังฉันใช่ไหม ซื้อหนังสืออะไร ทำไมฉันไปด้วยไม่ได้”

ทำไมรู้สึกเหมือนพวกเขามีความลับอะไรสักอย่าง และเป็นเรื่องที่ไม่ต้องการให้เธอรู้

“เปล่า” ทั้งคู่ตอบพร้อมประสานเสียงกัน จากนั้นก็มองหน้ากัน และอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

เป้ยฉ่ายเวยเห็นเช่นนั้นก็ส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ “ออกไปก็ได้ แต่ว่าอย่าเกินหกโมงนะ อย่าลืมว่าเย็นนี้ต้องทานข้าวกับลุงโฮ”

“ทราบแล้วครับแม่” รุ่ยรุ่ยตอบเสียงหวาน

อวี๋ซือซือทิ้งท้ายอีกคำ “อย่าลืม ฉันก็ไปด้วย”

ทานข้าว จะได้หาเรื่องคุย อีกอย่างจะได้ช่วยเวยเวยดูสภาพที่พักและอะไรต่างๆ

“รับทราบ พวกเธอไปซื้อของ ฉันจะไปจ่ายตลาด” เป้ยฉ่ายเวยเก็บของเสร็จเรียบร้อยพอดี

อวี๋ซือซือดึงรุ่ยรุ่ยเตรียมตัวที่จะออกไป ประตูห้องผู้ป่วยถูกคนเปิดออก ร่างหลี่จื่อเชียนเดินสวนเข้ามาพอดี เกือบที่จะชนรุ่ยรุ่ย โชคดีที่เขาคล่องแคล่ว มือคว้าร่างเด็กน้อยเอาไว้ในอ้อมแขนได้ทัน ทำให้ไม่โดนประทะ

สายตาอ่อนโยนมองไปที่รุ่ยรุ่ยพร้อมยิ้มขึ้น “รุ่ยรุ่ย ไม่เป็นไรใช่ไหม”

“ไม่เป็นไร ขอบคุณครับคุณลุง” รุ่ยรุ่ยตอบด้วยความสุภาพ

อวี๋ซือซือตกใจอึ้งไปอยู่ครู่หนึ่ง หลี่จื่อเชียนราวกับฝึกวิทยายุทธมา ไม่น่าจะเป็นไปได้หรอก เขาเล่นกังฟูหรอ

น่าจะเพราะเขาออกกำลังกายอยู่เสมอ ทำให้มีความคล่องตัวสูง เธอจ้องเสียจนเพลิน

“ยังไงนะ อ้อ ฉันออกไปกับรุ่ยรุ่ยก่อน ฝากเวยเวยไว้กับคุณด้วย” อวี๋ซือซือใช้สายตาบอกว่าคุณไม่ต้องมาขอบคุณฉันส่งไปยังหลี่จื่อเชียน พลางอุ้มรุ่ยรุ่ยออกจากอ้อมกอดเขา

หลี่จื่อเชียนนิ่งครู่หนึ่งก่อนจะเข้าใจความหมายของอวี๋ซือซือ เขาส่งสายตาเป็นการขอบคุณพร้อมพูดว่า “อื้อ พวกคุณจะไปไหนครับ ผมจะให้คนขับรถไปส่ง”

“ไม่ต้อง ไม่ต้อง ฉันขับเองเร็วกว่า ไว้ตอนเย็นทานข้าวด้วยกัน” อวี๋ซือซือทิ้งท้ายอีกประโยคก่อนจะรีบอุ้มพารุ่ยรุ่ยจากไป

เหลือเพียงหลี่จื่อเชียนและเป้ยฉ่ายเวยอยู่ในวอร์ด

เพื่อที่จะไม่ได้ไม่เคอะเขิน เป้ยฉ่ายเวยจึงรีบเอ่ยปาก “จื่อเชียนรบกวนคุณแล้วที่มารับพวกเรา ที่จริงคุณไม่ต้องรีบมาก็ได้ อีกสักพักฉันจะไปจ่ายตลาด รอให้ฉันกลับไปแล้วโทรหาคุณก็ได้”

“ไม่เป็นไร พอดีผมไม่มีธุระอะไรเลยรีบมาก่อน” หลี่จื่อเชียนอมยิ้มให้เป้ยฉ่ายเวย ที่จริงแล้วเขาเลื่อนการประชุมสำคัญหลายประชุม อดใจรอไม่ไหวที่จะรีบมา และยังคิดว่าการมานี้คุ้มค่ามาก

จะได้พาเธอไปซุปเปอร์มาเก็ต

“อื้อ งั้นเราไปกันเถอะ” ก่อนหน้านี้เป้ยฉ่ายเวยทำเรื่องขั้นตอนการออกจากโรงพยาบาลเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้ก็แค่ถือสัมภาระและเดินตามเขาออกไป

หลี่จื่อเชียนยืนมือมาช่วยถือสัมภาระให้เธอพร้อมพูดอย่างเป็นธรรมชาติ “ดี งั้นเราไปซุปเปอร์มาเก็ตกันก่อน ค่อยกลับบ้าน”

เป้ยฉ่ายเวยต้องการดึงกระเป๋าคืนมา แต่เมื่อเห็นการแสดงออกจริงจังของหลี่จื่อเชียนแล้ว ถ้าเธอไปดึงมาถือเองก็คงจะไม่ค่อยดี เธอจึงได้แต่พยักหน้าเลยตามเลยไป

อวี๋ซือซืออุ้มรุ่ยรุ่ยออกไปนอกโรงพยาบาล เดินไปปากก็พูดไปด้วย “ไหนพูดออกมาสิ เธออยากจะไปหาเขา ทำไมไม่บอกให้ฉันได้เตรียมตั้งตัวก่อน”

“คุณป้า ผมอยากไป” รุ่ยรุ่ยพูดพลางยื่นมือไปล้วงกระเป๋าด้านหลัง “ผมเอาของมาแล้ว” อวี๋ซือซือพูดด้วยความตกตะลึง “เธอวางแผนเอาไว้แล้วหรอ” เจ้าตัวน้อยนี่วางแผนจะให้เธอพาเขาไปหาฉูเจ๋อหยางแต่แรกแล้วหรอนี่ ฉลาดจนน่ากลัวเกินไปแล้วเสียงน้อยๆของรุ่ยรุ่ยดังขึ้น “คุณป้า อีกไม่น่าผมก็จะไปแล้ว อาจจะไม่ได้กลับมาอีก….”เรื่องนี้ทำให้อวี๋ซือซือพูดไม่ออก มีบางอย่างจุกอยู่ในใจ ฉูเจ๋อหยางซวยจริงๆ ไม่ทันได้รู้ความจริงว่ารุ่ยรุ่ยเป็นเลือดเนื้อเชื้อไข เดี๋ยวรุ่ยรุ่ยก็จะไปแล้ว และก็เป็นไปได้ว่าอาจจะไม่ได้เจอกันอีกเขาอยากเจอฉูเจ๋อหยางอีกครั้งก็ไม่ได้เป็นเรื่องที่เกินไปเธอใจอ่อนพลางถอนหายใจ “เอาล่ะเอาล่ะ ป้ารู้แล้ว ให้ป้าคิดก่อนว่าจะนัดไอ้ตานั่นออกมาได้ยังไง”กะทันหันอย่างนี้ ด้วยนิสัยหลักแหลมของฉูเจ๋อหยาง ต้องจับได้แน่ จะหาข้ออ้างอะไรดี พวกเธอก็ไม่ได้สนิทกัน ให้ถังฉีตงไป ก็ดูไม่ค่อยเหมาะมั๊งรุ่ยรุ่ยได้เตรียมคิดข้ออ้างและเหตุผลเอาไว้หมดแล้ว “คุณป้าไม่ต้องคิดแล้ว แค่ผมโทรนัดเขาออกมาก็พอครับ”

copy right hot novel pub