บทที่ 256 จุกเสียด

เสิ่นลั่งมองซองยาที่บรรจุยาอยู่ครึ่งซองอย่างเต็มๆตา ทำให้รู้ว่าแก้วเหล้าที่เป้ยฉ่ายเวยเพิ่งดื่มไปเมื่อครู่ถูกใส่ยาลงไปเท่าไหร่ ถ้าเป้ยฉ่ายเวยดื่มหมดแก้วจริงๆ สิ่งที่จะเกิดขึ้นกับเธอคงน่าเวทนาจนทนดูไม่ได้

นิ้วมือเรียวยาวที่เหมาะแก่การดีดเปียโนของเขา ค่อยๆละเมียดละไมคลี่เปิดซองยาที่ปิดผนึกไว้ออก จากนั้นก็เทยาทั้งหมดลงไปในแก้ว พูดออกมาอย่างเป็นกันเองว่า “ดื่มซะ แล้วจะไปไหนก็ไป”

ถ้ายังไม่ตายก่อนน่ะนะ

“ไม่นะ ได้โปรดคุณเสิ่นไว้ชีวิตผมเถอะ ผมไม่กล้าทำอีกแล้ว ผมไหว้ล่ะ โปรดไว้ชีวิตอันไร้ค่าของผมเถอะครับ” อาเหมารู้ดีถ้าดื่มเหล้าแก้วนี้เข้าไปจะเป็นอย่างไร คุกเข่าคำนับกับพื้นอย่างแรงและรัว

พี่อู่รู้แล้วว่าอาเหมาวางยาใคร ทำไมไอ้โง่นี่ถึงได้กล้าขนาดนี้ นี่กะจะเอาผู้หญิงที่ชื่อเป้ยฉ่ายเวยคนนั้นถึงตายเลยหรอ หรือถ้าไม่ก็ถือเป็นการสบประมาทผู้ชายอย่างฉูเจ๋อหยางอยู่ดี

อย่าว่าแต่วิธีสกปรกๆแบบนี้เลย คู่ต่อสู้โง่เป็นควายอย่างอาเหมา คงตายอย่างอนาถน่าดู

เสิ่นลั่งยังคงนิ่งเฉย เอ่ยปากพูดด้วยความเยือกเย็น “จับกรอกปาก”

“ครับ คุณเสิ่น” ผู้ชายที่ตอบรับเดินถือแก้วเหล้าเข้าไปหาอาเหมา

เมื่ออาเหมาเห็นชัดว่าเม็ดยาละลายอย่างรวดเร็วอยู่ในแก้วเหล้า ก็ดิ้นหนีอย่างต่อเนื่อง แต่ว่าคนข้างๆก็จับเขาเอาไว้อย่างแน่นหนา ถูกจับอ้าปากกว้าง เหล้าค่อยๆถูกเทเข้าปากเขาช้าๆ ตามมาด้วยการกลืนทุกหยาดหยดลงไปในลำคอ

เมื่อผู้ชายสองคนที่จับอาเหมาไว้ เห็นว่าเอาเหล้ากรอกปากเขาหมดแล้ว ก็ปล่อยมือออกให้อิสระเขา

อาเหมาไร้หนทางหนี เอาแต่ยื่นมือเข้าไปล้วงคอ พยายามคายเหล้ากับยาที่กลืนลงไปออกมา แต่สิ่งที่อาเจียนออกมานอกจากน้ำลายแล้ว ก็ไม่มีเหล้าปะปนออกมาเลยแม้แต่น้อย

ยาที่เขาเอามามีฤทธิ์แรง ทั้งยังออกฤทธิ์ไว ไม่ต้องรอนาน อาเหมาก็รู้สึกว่าทั้งร่างเหมือนมีไฟแผดเผาขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ขนาดเป้ยฉ่ายเวยที่ดื่มไปแค่อึกเดียว ยังออกฤทธิ์แรงขนาดนั้น

นับประสาอะไรกับเข้าที่ดื่มเข้าไปครึ่งซองเต็มๆ เขาเริ่มตาลีตาเหลือก ไม่ถึงนาทีร่างกายก็เกร็งกระตุกอยู่บนพื้น จากนั้นฟองขาวๆก็ฟูออกจากปาก

นอกจากพวกผู้หญิงในห้อง คนอื่นๆก็ไม่มีใครตกใจเพราะเห็นแบบนี้บ่อยจนชิน

“เสิ่นเย่าล่ะ” วันนี้เขามาเพื่อขัดขวางไอ้น้องบ้านั่น

พี่อู่ขมวดคิ้ว “เฮียเสิ่น เสิ่นเย่าไม่ได้มาครับ”

เสิ่นลั่งเหมือนไม่แปลกใจใดๆเลย “อืม กลับกันเถอะ”

ดูเหมือนว่าน้องชายคนนี้จะไม่ได้โง่ขนาดนั้น

เป้ยฉ่ายเวยถูกฉูเจ๋อหยางลากออกมาอย่างกับสัตว์ไร้กระดูก เธออยากเปิดปากต่อว่าเขา ให้เขาอ่อนโยนสักนิด แต่เธอก็เอาแต่จับแขนเขาเอาไว้ไม่ยอมปล่อย

ในสายตาคนนอก เธอคงเหมือนปลาหมึก ที่เกาะแขนเขาเอาไว้อย่างแน่นหนา ร่างกายอ่อนปวกเรียกราวกับไม่มีกระดูกเอาแต่นัวเนียเขาไม่ห่าง เพราะอยากทำให้อุณหภูมิร้อนๆในร่างกายลดลงซักที

เหล้าก็เข้าปากแล้ว แต่ทำไมความรู้สึกนึกคิดของเธอยังชัดเจนอยู่นะ แค่ไม่มีแรงที่จะเอ่ยพูดสิ่งใดเท่านั้น อีกอย่างยิ่งมองฉูเจ๋อหยางก็ยิ่งรู้สึกว่าเขาหล่อ หล่อจนไม่อยากขัดขืน จู่ๆก็อยากเลียแข็งเลียขาเขา

ไม่ๆ เธอกำลังคิดอะไรเนี่ย นี่เธออยากถึงขนาดที่คิดไปถึงขั้นนั้นเลยหรอ ไม่ใช่เธอเสียสติไปแล้วนะ เพราะเมาแน่ๆ เธอเมาแน่ๆ

“ฉูเจ๋อหยาง คุณ ปล่อยฉัน ฉันเดินเอง” เมื่อเป้ยฉ่ายเวยเอ่ยปากพูดก็ลิ้นเปลี้ยในทันที แต่ก็ฝืนพูดจนพอฟังรู้เรื่องอยู่บ้าง ถ้าข้างหน้ามีแม่น้ำ เธอคงโดดลงไปโดยไม่ลังเลแล้ว

มันจุกเสียดร้อนผ่าวไปหมด

ดวงตาคมเข้มของฉูเจ๋อหยางมองผู้หญิงที่เป็นฝ่ายดึงเขาเอาไว้ไม่ยอมปล่อย แต่ปากก็ยังพูดออกมาปาวๆว่าให้เขาปล่อยตัวเอง ถ้าไม่ใช่ว่าเขาจับเธออยู่ ป่านนี้เธอคงล้มลงกับพื้นแล้ว ยัยคนนี้นี่มันจริงๆเลย กล้าลุยกล้าบุกไปซะหมด นี่ถ้าเขามาไม่ทันล่ะก็นะ

จากท่าทางเมาเรื้อนของเธอแล้ว ไม่แน่ว่าอาจทำเรื่องช็อกโลกอะไรออกมาก็ได้

แค่คิดไปถึงภาพที่เธอหอบหายใจอิงแอบแนบชิดอยู่ในอ้อมกอดของผู้ชายอื่น เปลวไฟในเบื้องลึกก็ลุกโชนขึ้น ถ้าไม่ใช่ว่าเขาเห็นว่าเธอเมา เขาคงไม่ไว้ชีวิตเธอแน่

“นี่ ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือไง ก็บอกให้ปล่อยไง ฉันจะกลับบ้าน” รุ่ยรุ่ยรอเธออยู่ที่บ้านนะ เป้ยฉ่ายเวยตะโกนออกมาอย่างหงุดหงิด แล้วผู้ชายคนนี้เป็นท่อนไม้หรือไง ทำไมไม่เปล่งเสียงพูดอะไรเลย

”

ใบหน้าของฉูเจ๋อหยางตึงขึ้นทันที กลับบ้าน? กลับบ้านของผู้ชายคนนั้นน่ะหรอ ฝันไปเถอะ “เป้ยฉ่ายเวย ลืมที่ผมบอกคุณไปแล้วหรอ”

เสียงของชายหนุ่มทุ้มน่าฟังดีจัง เป้ยฉ่ายเวยหัวเราะแหะๆออกมาเหมือนคนไม่เต็มบาท “ลืมแล้ว บอกว่าอะไรนะ?”

“ผมบอกว่าแล้วคุณจะเสียใจที่พูดคำนั้นออกมา” น้ำเสียงของฉูเจ๋อหยางฟังดูอ่อนโยนอย่างบอกไม่ถูก ช่างเหมือนที่เขาปฏิบัติต่อผู้หญิงที่เขารัก ปลายนิ้วลูบไล้ผิวเนียนละเอียดของเป้ยฉ่ายเวย มีแค่ดวงตาลึกล้ำคู่นั้นที่เย็นยะเยือกจนแทบจะแช่แข็งกัน

แม้เป้ยฉ่ายเวยจะไม่ได้มองแววตาของฉูเจ๋อหยาง แต่เธอก็สัมผัสได้ถึงไอเย็นจากเขาได้อย่างฉับพลัน ฉุดๆรั้งๆกันอยู่แบบนั้น “ฉันไม่เข้าใจอะไรทั้งนั้นแหละ ฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณ”

“คุณไม่อยาก หรือแค่ไม่กล้า” ครั้งฉูเจ๋อหยางไม่ได้จับเธอไว้ ปล่อยให้เธอดิ้นออกไปเอง จากนั้นเธอก็ล้มลงบนพื้นจนเกิดเสียงดังตุบ

เมื่อเป้ยฉ่ายเวยไม่ได้ฉูเจ๋อหยางช่วยประคอง ก็เหมือนคนป่วยเป็นโรคกระดูกอ่อน ยืนไม่อยู่กับที่จนล้มลงบนพื้น เธอไม่ได้เจ็บอะไร แต่กลับรู้สึกว่ายิ่งร้อนเมื่อออกห่างจากฉูเจ๋อหยาง เธอยกมือขึ้นมาปลดกระดุมคอออกอย่างอดไม่ได้

กระดูกไหปลาร้าแสนเซ็กซี่ก็โผล่ออกมา ตามมาด้วยคลื่นลูกโตสองข้างตรงหน้าอกที่วับๆแวมๆออกมาจนทำให้คนเห็นตาพร่า

ผู้หญิงคนนี้ยังสะกดคำว่าละอายเป็นไหม ยังจะกล้าปลดเสื้อออกทั้งๆที่อยู่บนถนนแบบนี้อีก นี่เธอกำลังจะลองดีกับเขาใช่ไหม ใบหน้าของฉูเจ๋อหยางดูอึมครึมผิดปกติ ตอนนี้ใบหน้าของเขาดูอึมครึมดำมืดมากกว่าสีบนท้องฟ้าอีก

เพียงแค่ได้ยินเสียงทุ้มๆบางเบาครั้งแรกก็ทำให้รับรู้ได้ว่าเขาโกรธมากแค่ไหน คงจะโกรธเอามากๆ เพราะผู้ชายอย่างเขาต่อให้ภูเขาทลายลงต่อหน้าก็ไม่เปลี่ยนสีหน้า ในตอนนี้อารมณ์กลับกระพือไหวจนยากจะควบคุม

คนอื่นๆอาจไม่มีความสามารถแบบนี้เหมือนเป้ยฉ่ายเวย เพราะเกือบจะทุกครั้งมีแค่เป้ยฉ่ายเวยที่สามารถปลุกปั่นโทสะของฉูเจ๋อหยางขึ้นมาได้ อย่างเช่นในตอนนี้ “เป้ยฉ่ายเวย ไม่รู้หรือไงว่ากำลังทำอะไรอยู่”“ก็ฉันร้อนหนิ ร้อนจะตายอยู่แล้ว ยังจะมาว่ากันอีกนะ” เป้ยฉ่ายเวยรู้สึกหายร้อนไม่ทันถึงไหน ก็กลับมาร้อนอีกจนทนไม่ไหว มองตาฉูเจ๋อหยางก็เหมือนกำลังมองน้ำแข็งก้อนใหญ่ ฉูเจ๋อหยางโกรธจนต้องเงยหน้าระงับความโกรธ เป้ยฉ่ายเวยเอาแต่ใจเหมือนเด็กห้าขวบแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่พอคิดไปถึงปู้ติงที่ยังจะรู้จักความมากกว่านี้ เขาก็สลัดความคิดเมื่อกี้ไปเลย ตอนนี้แม้แต่เด็กห้าขวบเธอก็ยังสู้ไม่ได้ “ลุกขึ้นมา” 。 ชายหนุ่มกัดฟันกรอด อยากจะหันหลังเดินหนีไปแล้วทิ้งเธอไว้ กลัวแค่ทันทีที่เขาเริ่มเดินจากไป ผู้หญิงที่นั่งแหมะอยู่บนพื้นที่ทำเป็นเก่งไปเรื่อย คงถูกคนอื่นฉุดตัวไปได้ เขาจึงทำได้แค่อดทนพูดกับขี้เมาคนนี้ให้รู้เรื่อง คนอย่างฉูเจ๋อหยางเคยเป็นอย่างวันนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน! แต่ เขาก็ไม่กล้าทิ้งเธอไว้“ไม่ลุก ร้อน อยากกินน้ำ อยากอาบน้ำ อยากได้หมอนนอนแล้ว” เป้ยฉ่ายเวยก็ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรไป สติยังอยู่ครบ แต่การกระทำกับคำพูดกลับควบคุมไม่อยู่ ฟังไม่รู้เรื่องว่าตัวเองพูดอะไรไปบ้าง เธอล่ะอยากจะกัดลิ้นตายซะจริงๆ

copy right hot novel pub