บทที่ 255 ของหายากย่อมมีราคา

เสิ่นลั่งไม่พูดสิ่งใด นิ้วมือลูบไล้บริเวณที่เป้ยฉ่ายเวยเพิ่งจะสัมผัสมาเมื่อครู่ ถอนหายใจออกมาพูดออกมาว่า “ถ้าไม่ลองแย่งดู แล้วจะไปรู้ได้ไงว่าจะได้หรือไม่ได้”

แววตาของฉูเจ๋อหยางฉายแววเฉียบขาดขึ้นมา แต่ทว่าแววตานั้นก็หายไปด้วยความรวดเร็วภายใต้ดวงตาสีดำมืดคู่นั้น เหลือไว้เพียงนัยน์ตาสีเข้มสงบเรียบนิ่ง “คุณเสิ่นก็ลองดูสิครับ”

คนของเสิ่นลั่งเริ่มตึงเครียดขึ้นมาทันที จ้องมองฉูเจ๋อหยางราวกับเสือจ้องจะตะครุบเหยื่อ แม้แต่พี่อู่ที่ยกยิ้มอยู่ตลอดรอยยิ้มบนใบหน้าก็ค่อยๆจางหายไปด้วย มองพวกเขาด้วยสายตาระแวดระวัง

ดูท่าจะจัดการฉูเจ๋อหยางได้ยากอย่างที่คิดไว้จริงๆด้วย ต้องฉลาดและมีความกล้าพอสมควร ไม่แปลกใจเลยที่สามารถก่อล่างสร้างตัวได้เร็วขนาดนี้ในเมืองจิ่นอัน แต่ก็ต้องส่ายหัวอย่างน่าเสียดาย คิดจะต่อกรกับเสิ่นลั่งนี่ช่างไม่ประมาณตนเองเอาซะเลย

ถ้าไม่ใช่ว่าเป็นปรปักษ์ต่อกัน เขาก็คงชื่นชมผู้ชายแบบฉูเจ๋อหยางที่มีความลูกผู้ชายสูงอยู่หรอก

สิ่งที่พวกเขารู้เกี่ยวกับฉูเจ๋อหยางก็แค่ทนายที่ไม่ได้มีอิทธิพลอะไรมากมาย ถึงฉูเจ๋อหยางจะเก่งกาจสักแค่ไหน แต่ก็ไม่สามารถสร้างคลื่นลูกใหญ่ในเมืองจิ่นอันแห่งนี้ได้ เพราะฉูเจ๋อหยางไม่ได้มีอำนาจหนุนหลังอะไรเลย

หมาป่าแค่ตัวเดียวจะไปเอาชนะราชสีห์เป็นฝูงได้อย่างไร แต่ก็นะใครคือหมาป่าใครคือราชสีห์ก็บอกอยากเหมือนกัน

“ในเมื่อทนายฉูพูดมาซะขนาดนี้ งั้นผมก็จะไม่เกรงใจแล้วนะครับ” เสิ่นลั่งพูดพร้อมกับมองแผ่นหลังของเป้ยฉ่ายเวยอย่างมีนัยยะ

。

ร่างสูงของฉูเจ๋อหยางขยับเอนมาบังสายตาเฉียบคมดุจเหยี่ยวของเสิ่นลั่งเอาไว้ นัยน์ตาเย็นชาแสนลึกล้ำที่พกความข่มขู่มาด้วยกวาดมองเสิ่นลั่ง

ริมฝีปากบางยกขึ้นน้อยๆ เสียงทุ้มต่ำพูดออกมาอย่างนิ่งๆ “งั้นก็มาคอยดูกัน”

เป็นครั้งแรกที่มีคนทำให้เขารู้สึกถึงอันตราย แม้ว่าบนหน้าของเสิ่นลั่งกำลังยิ้มอยู่ แต่ความเยือกเย็นในดวงตากลับรุนแรงขึ้นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เขาคงประเมินผู้ชายตรงหน้าต่ำไปจริงๆ

ความทะนงของฉูเจ๋อหยางเผยออกมาจากเบื้องลึก ไม่แปลกใจเลยที่จะมีกำลังมากมายต่อต้านคนพวกนั้นได้

อนาคตยังอีกยาวไกล เขาจะทำให้ฉูเจ๋อหยางได้รู้เองว่าอิทธิพลข่มคนจริงๆมันเป็นยังไง ส่วนแมวน้อยตัวนั้นก็ถือซะว่าเป็นของเดิมพันในเกมการต่อรองระหว่างเขาสองคนก็แล้วกัน

เป้ยฉ่ายเวยไม่มีกระจิตกระใจจะฟังว่าพวกเขากำลังพูดเรื่องอะไรกัน เพราะว่าเธอเริ่มที่จะเลื่อนลอยแล้ว เมื่อปลายจมูกได้กลิ่นของผู้ชายที่คุ้นเคย ก็สูดดมไม่หยุดราวกับลูกหมายังไม่หย่านมแม่ ร่างกายขยับเข้าไปใกล้เขาที่แผ่ไอเย็นๆออกมาอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้

เธอร้อนจนจะไหม้แล้ว ใครก็ได้ช่วยเธอที ไม่อย่างนั้นก็เอาน้ำเย็นๆสักแก้วมาให้เธอก็ดี

เป้ยฉ่ายเวยขยับเข้าไปใกล้ฉูเจ๋อหยางอย่างควบคุมตัวเองไม่อยู่แล้ว สมองเธอบอกให้หยุด แต่ร่างกายกลับซื่อตรง สองเท้าอ่อนปวกเปียกไร้เรี่ยวแรงที่จะยืนต่อ ใบหน้าเล็กๆซบลงบนแขนแกร่งของฉูเจ๋อหยาง

ส่งเสียงกระท่อนกระแท่นเหมือนแมวเพราะน้ำเมาออกมาจนทำให้คนได้ยินใจคันยุบยิบ “ตัวคุณเย็นจัง สบายจังเลย”

อวี๋ซือซือมองเป้ยฉ่ายเวยที่ใกล้จะแสดงท่าทางความต้องการออกมาเต็มทีอย่างหวาดๆ พูดมุบมิบกับตัวเองอย่างลืมตัว “ชิยหายแล้ว เวยเวยคงไม่ใช่แค่เมาเหล้าแล้วล่ะ”

ฉูเจ๋อหยางเหลือบมองผู้หญิงที่เอาแต่ขยับเข้าหาตัวเขาช้าๆ ใบหน้าของเธอแสดงสีหน้าเคลิ้มๆ เมื่อคิดถึงเหล้าที่เธอดื่มเข้าไป คิ้วของเขาก็เรียบตึง เขาแทบอยากจะบีบผู้หญิงโง่คนนี้ให้ตาย

ออกมาข้างนอกกับอวี๋ซือซืออย่างสุ่มสี่สุมห้า ถ้าเขามาไม่ทัน เธออาจจะไปกับเสิ่นลั่งแล้วก็ได้

แค่หลี่จื่อเชียนยังไม่พอหรือไง ถึงได้มายั่วเย้าเสิ่นลั่งอีก เป้ยฉ่ายเวยนะเป้ยฉ่ายเวย มันอดอยากมากขนาดนั้นเลยหรอ

แม้ในใจฉูเจ๋อหยางจะคิดแบบนี้ แต่ก็ยังยื่นมือออกไปรวบหญิงสาวเข้ามาในอ้อมแขนอยู่ดี พยักหน้าให้ถังฉีตง พาคนของเขามุ่งตรงออกไปจากห้องนี้

เป้ยฉ่ายเวยแทบจะถูกฉูเจ๋อหยางหนีบติดตัวออกมา เธออยากขัดขืน อยากด่า แต่เมื่อเปิดปากพูดก็มีแต่เสียงอ้อแอ้ๆดังออกมา ซือซือ ช่วยฉันด้วย

มือใหญ่ของถังฉีตงรวบจับอวี๋ซือซือที่กำลังจะดิ้นหนีไปเหมือนกัน พูดด้วยความสงบเยือกเย็นว่า “เชิญคุณเสิ่นสนุกต่อเลยครับ ค่าใช้จ่ายทั้งหมดในคืนเดี๋ยวผมจ่ายเอง”

ชั่ววูบนึงที่อวี๋ซือซือรู้สึกว่าฉูเจ๋อหยางมองมาที่เธอ รู้สึกหนาวๆเหมือนมีพายุหิมะเกิดขึ้นในใจ ไม่รู้ว่ากลับไปจองตั๋วเครื่องบินไปต่างประเทศตอนนี้เลยยังจะทันไหม

เธอกรีดร้องอยู่ในใจ ฉูเจ๋อหยางน่ากลัวจริงๆ น่ากลัวเกินไปแล้ว

พี่อู่เหลือบมองสีหน้าของเสิ่นลั่ง ไม่ได้ไปขวางทางถังฉีตงแต่อย่างใด ดูจากคนของพวกเขาที่ตามมาด้วยแล้ว ฝีมือของคนพวกนั้นคงไม่เลวเลย ถ้าต้องวางมวยกันจริงๆ ฝั่งพวกเขาคงเสียเปรียบไปหลายข้อ

คนพวกนั้นมาไวไปไว ในเวลาไม่กี่นาที ภายในห้องก็เหลือเพียงคนของเสิ่นลั่ง

อาเหมาทนไม่ไหว เอ่ยขึ้นก่อนใครเพื่อน “คุณเสิ่น ทำไมถึงปล่อยพวกมันไปอย่างนั้นครับ แค่คุณออกปาก ผมคนนี้คงไม่ยอมถอยให้แน่”

เสิ่นลั่งยกมือขึ้น ก็มีคนยกเหล้ามาให้เขาถึงมืออย่างรู้งาน เขาค่อยๆละเลียดดื่มมัน ดื่มไปได้สักสองสามแก้ว ก็ถามอาเหมาขึ้นอย่างกระทันหัน “แกมียาใช่ไหม”

อาเหมางงงวยที่จู่ๆก็ถูกถาม แต่เมื่อสบเข้ากับนัยน์ตาเย็นเฉียบของเสิ่นลั่ง หน้าก็ซีดขาวขึ้นมาทันที ร่างสูงใหญ่เกือบร้อยเก้าสิบก็ละลักละล่ำพูดออกมา “คะ คุณเสิ่นครับ ผะ ผมเปล่ามียาอะไรนะครับ”

เสิ่นลั่งไม่เสียเวลาคุยกับเขา เหลือบมองพี่อู่ที่อยู่ข้างๆเพียงแวบเดียว แววตาของพี่อู่หนักแน่น จากนั้นก็พยักหน้าเข้าใจ ส่งสัญญาณมือให้คนด้านข้างของเขาทั้งสองตรงเข้าไปจับอาเหมาไว้

บังอาจมาวางยาต่อหน้าเสิ่นลั่ง สมองของอาเหมาคงถูกถีบไปด้วยใช่ไหม แต่พี่อู่ก็ไม่รู้ว่าไอ้สวะนี่วางยาอะไร และวางยาใคร

อาเหมายังไม่ทันได้ไหวตัว ก็ถูกจับตัวเอาไว้แล้ว ต่อให้เขาจะดิ้นแค่ไหน คนจับเขาไว้ทั้งสองก็ไม่ขยับเขยื้อน เสียงสั่นๆเอ่ยอ้อนวอนออกมา “คุณเสิ่นครับ ผมผิดไปแล้ว ผมผิดไปแล้วจริงๆ ครั้งหน้าผมไม่กล้าทำอีกแล้วครับ”

“ค้นออกมา” เสิ่นลั่งพูดพร้อมกับหยิบขวดเหล้าบนโต๊ะขึ้นมา เทเหล้าในมือจนเต็มแก้ว ลูกน้องของเสิ่นลั่งพยักหน้า ไม่นานก็ค้นเจอเม็ดยาสีขาวที่มีอยู่ครึ่งซองบนตัวของอาเหมา จากนั้นส่งยาพวกนั้นให้เสิ่นลั่งอย่างนอบน้อม อาเหมาเห็นว่าเรื่องมันผิดพลาดจนรั่วไหลออกมา เมื่อจินตนาการถึงวิธีการลงโทษของเสิ่นลั่งก็กลัวจนตัวสั่นงก ไม่ได้ เขาต้องสู้ อย่างเลวร้ายที่สุดก็ให้มันรู้แล้วรู้รอดกันไปเลยทั้งสองข้าง จึงถือโอกาสตอนคนที่จับตัวเขาไว้เผลอ ดิ้นหลุดวิ่งออกไปข้างนอก แต่ก็มีคนถีบเข้าที่ข้อเข่าของเขาเข้าอย่างแรงเสียก่อน อาเหมายังไม่ทันได้ออกตัววิ่งก็ล้มตึงลงบนพื้น ร้องเสียงหลงขึ้น “โอ้ย เข่าฉัน เจ็บๆ โอ้ยเจ็บ！” “บอกให้ทำตัวดีๆไม่ใช่หรอ ใครใช้ให้แกวิ่งหนีกัน” คนถีบก็คือพี่อู่นั่นเอง เขาดูเหมือนจะเรื่อยๆไม่ได้สนใจอะไร แต่ความจริงก็คือคอยจับจ้องทุกการกระทำของอาเหมาเอาไว้ เมื่ออาเหมาเริ่มขยับ เขาก็ลงมือทันทีคิดจะหนี นี่บ้าไปแล้วหรอ ไม่รู้หรือไงว่าแบบนี้ยิ่งเป็นการกวนโทสะเสิ่นลั่งเข้าไปอีก “คุณเสิ่น ผมมันโง่ ได้โปรดให้โอกาสผมอีกสักครั้ง ผมผิดไปแล้วจริงๆ” อาเหมาคุกเข่าอยู่บนพื้นร่างกายสั่นเทิ้มไม่หยุด ก้มหัวล้านๆกระแทกกับพื้นอย่างแรง จนเกิดเสียงดังปักๆเขาก้มหัวลงกระแทกพื้นในแต่ละครั้งหัวของเขากระแทกกับพื้นจริงๆ เพราะเขาไม่กล้าทำแบบขายผ้าเขาหน้ารอด เขากลัวตาย

copy right hot novel pub