บทที่ 263 หลงเป็นพิเศษ

“ได้ ฉันจะรีบไปเดี๋ยวนี้” อวี๋ซือซือพูดจบก็กดวางสายอย่างเร่งรีบ จนทำให้ผู้ชายที่นอนอยู่ข้างๆตื่นขึ้นมา

ถังฉีตงวาดแขนออกไปจับเธอเอาไว้ “รีบร้อนไปไหน กลับมานอนกับผมนี่มา"

“ออกไป ไม่มีเวลามาสนใจนายหรอกนะ” อวี๋ซือซือกลั้นเขินจนใบหน้าดูดีแดงซ่าน ผลักเขาออกอย่างไม่อ่อนโยนนัก

ถังฉีตงจึงไม่กวนอีก ใช้มือข้างหนึ่งค้ำหัวไว้ มองดูเธอที่กำลังเร่งรีบ “เสี่ยวอวี๋เอ๋อร์ผมล่ะอยากรู้จริงๆว่าคุณเป็นคนตระกูลอวี๋จริงไหม”

ไม่รู้จะบรรยายระดับความสอดรู้นี่ยังไงดี

“นายยุ่งอะไรด้วย ฉันไปละ ถ้าจะไปก็อย่าลืมล็อกประตูให้ฉันด้วยนะ” อวี๋ซือซือเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว หยิบถุงเสื้อผ้าที่เตรียมไว้ให้เป้ยฉ่ายเวยขึ้นมา จากนั้นก็ออกจากห้องไปอย่างรวดเร็วราวกับลม

เหลือไว้เพียงถังถีตงที่จนปัญญา นี่เขาชอบผู้หญิงแบบไหนเนี่ย ภายนอกดูเย็นชาไม่น่าเข้าใกล้ แต่พอได้รู้จักมักคุ้นก็พบว่าที่แท้มันก็เป็นแค่รูปลักษณ์ที่ตบตา คนรักความสนุกครื้นเครงต่างหากถึงจะเป็นตัวตนที่แท้จริงของเธอ

แต่ก็นะใครใช้ให้เขามาชอบเธอล่ะ

ตอนที่อวี๋ซือซือวาร์ปมาถึงโรงแรม บนตัวของเป้ยฉ่ายเวยก็ยังมีผ้าห่มคลุมไว้อยู่

“ให้ตายสิ เวยเวยนี่แกต้องมาเจอกับเรื่องอะไรเนี่ย”

อวี๋ซือกวาดตามองความยุ่งเหยิงภายในห้อง ตลอดทางเดินมีแต่เศษผ้า ดวงตาเป็นประกายคู่นั้นก็วาววับขึ้นราวกับไฟฉาย ใช้ทักษะการสแกนผ่านทางสายตาประเมินสถานการณ์ดุเดือดที่เกิดขึ้นเมื่อวานอย่างถี่ถ้วน

ดูๆแล้วเมื่อวานพวกเขาคงร้อนแรงกันน่าดู จิ๊ ไหนจะเสื้อ ไหนจะกางเกง ไหนจะกลิ่นคาวๆที่ยังไม่จางหายไปอีก เพื่อนตัวเล็กของเธอคงเสียหายมากจริงๆ ไม่รู้ว่าทำกันไปตั้งกี่ยก

“ยังมีหน้ามาพูดอีก รีบเอาเสื้อผ้ามาให้ฉันได้แล้ว” เป้ยฉ่ายเวยขบเขี้ยวเคี้ยวฟันพูดออกมา

ราวกับอวี๋ซือซือได้พบเรื่องให้สอดรู้ใหม่ ถามขึ้นอย่างแปลกใจว่า “เวยเวย แกเสียงแหบแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ เมื่อวานดื่มเยอะมากเลยหรอ”

ไม่ใช่ว่าเป้ยฉ่ายเวยไม่เข้าใจคำพูดนัยๆที่เพื่อนสนิทจะสื่อ แต่นี่ก็เป็นเรื่องที่เพื่อนสนิทก่อขึ้นมาไม่ใช่หรอ “เมื่อวานเธอทิ้งฉัน”

อวี๋ซือซือไม่ได้รู้สึกผิดแม้แต่นิด นั่งลงข้างกายเธออย่างสบายๆ “แหะๆ ก็ฉันคิดว่าฉูเจ๋อหยางจะไปส่งแกหนิ หรือว่าเขาไม่ได้ไปส่งแกหรอ?”

ถ้าเขาไปส่ง แล้วเธอจะมาอยู่นี่ได้หรอ อีกอย่างเมื่อวานเธอก็.....

ช่างเถอะ เรื่องแบบนี้ไม่พูดออกมาดีกว่า ถ้ายิ่งมีคนรู้ก็ยิ่งมีคนกังวลเพิ่มไปด้วย นี่ไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องการ เธอจึงฉวยเอาเสื้อผ้าในมือของเพื่อนมา จากนั้นก็สวมใส่อย่างไม่รีบร้อน

อวี๋ซือซือเขี่ยจมูก รู้ว่าตัวเองไม่ค่อยรักดีที่ปล่อยเพื่อนไว้ แต่เวยเวยคงยังไม่ได้เห็นนัยน์ตาที่ข่มขู่น่ากลัวของฉูเจ๋อหยางคู่นั้นแน่ๆ เธอมีใจสู้แต่พละกำลังเธอไม่พอ อีกทั้งยังไม่กล้ารับรองความปลอดภัยของร่างกายตัวเองด้วย ดังนั้นก็เลย เลือกที่จะทำเป็นมองไม่เห็นไป

ในขณะที่เพื่อนสนิทกำลังใส่เสื้อผ้า เธอก็รู้สึกเบื่อ จึงเริ่มสอดส่องสายตาไปทั่ว ก็เธอมีศักยภาพการเป็นนักข่าวสูงนี่นา ต้องคอยจับจุดเพื่อความแม่นยำสิ

อวี๋ซือซือมองเห็นตลับพลาสติกในผ้าห่ม จึงดึงออกมาดูด้วยความสงสัยก็พบว่ามันเป็นยาทา เมื่อตั้งใจอ่านตัวหนังสือที่เขียนอยู่บนนั้นดีๆ ก็หัวเราะออกมาราวกับคนบ้าอาการกำเริบพร้อมทั้งตีมือลงบนเตียงอย่างแรง

“ฮ่าๆ เวยเวยนี่แกถึงกับต้องใช้ไอ้นี้เลยหรอ ฉูเจ๋อหยางคงซื้อมาสินะ ดูๆแล้วเขาก็อ่อนโยนกับแกนะเนี่ย”

ยาทาแผล ไม่ใช่ว่าเอาไว้ทาตรงนั้นหรอกหรอ นี่ฉูเจ๋อหยางรุนแรงขนาดนี้เลยหรอเนี่ย ถึงกับมีแผลกันเลยทีเดียว

“หยุดเลยนะ เอามาให้ฉันเดี๋ยวนี้” เมื่อเป้ยฉ่ายเวยเห็นว่าในมือของอวี๋ซือซือคืออะไร ทั้งหน้าก็ร้อนขึ้นมาทันที ก็เธอเจ็บหนิให้ทำไงได้ ทันทีที่เห็นฉูเจ๋อหยางเดินออกไปพร้อมทิ้งยาทาเอาไว้ เธอจึงเขยิบไปหยิบเอายานั่นมาทาเอง

หลังจากทายาเสร็จ ก็รู้สึกดีขึ้นบ้าง จากนั้นเธอก็เผลอโยนยาทาไว้บนเตียง ไม่ได้สนใจจนเพื่อนรักพลิกผ้าห่มเจอเข้า

น่าอายสุดๆ

“คืนให้ก็ได้ แต่รีบบอกฉันมาเลย เมื่อวานฉูเจ๋อหยางโดนยาใช่ไหม ถึงรุนแรงขนาดนี้” อวี๋ซือซือป้องปากพูดเบาๆ

เหมือนบนหัวเป้ยฉ่ายเวยมีฝูงกาบินวน แววตาดูเลิ่กลั่ก ต้องบอกว่าคนที่โดนยาคือตัวเธอต่างหาก เป็นเธอเองที่วอแวฉูเจ๋อหยางตลอดทั้งคืน “เธอก็นอนดึกขนาดนั้น อย่าบอกเลยว่าเธอก็นอนคนเดียว”

อวี๋ซือซืออ้าปากค้าง ท่าทางก็ดูไม่ผ่าเผยอีกแล้ว “ฉันก็ต้องนอนคนเดียวอยู่แล้วสิ”

เมื่อเป้ยฉ่ายเวยเห็นสีหน้าแบบนั้นของเธอก็พยักหน้าเข้าใจ ดึงยาที่อยู่ในมือของเธอออกมาอย่างสบายๆ จากนั้นโยนไปไว้ข้างหลัง สวมใส่เสื้อผ้าต่อ

“เวยเวย ทำไมบนพื้นมีกระดาษด้วยล่ะ” หางตาของอวี๋ซือซือเหลือบเห็นบนพื้นมีก้อนกระดาษอยู่ จึงตั้งใจจะก้มตัวลงไปเก็บขึ้นมาดู

แต่เสียงของเป้ยฉ่ายเวยก็ทำให้อวี๋ซือซือสะดุ้ง “อย่าเก็บ”

“ทำไมล่ะ” อวี๋ซือซือนิ่งค้าง แล้วก็ยืดตัวกลับไปนั่ง ก็แค่กระดาษเองไม่ใช่หรอ เวยเวยจำเป็นต้องจริงจังขนาดนี้ไหม

นัยน์ตาของเป้ยฉ่ายเวยวูบไหว ปรายตามองก้อนกระดาษที่ยับยู่ยี่เพราะฝีมือตัวเอง แสร้งพูดขึ้นราวกับไม่มีอะไรว่า “กระดาษแผ่นนี้มีสิ่งที่ไม่ควรมีอยู่บนนั้น”

เมื่ออวี๋ซือซือมองสายตาที่สื่อว่าเธอเองก็เข้าใจดีของเพื่อนสนิท เธอก็อึ้งไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็เบิกตากว้างมองก้อนกระดาษก้อนนั้นบนพื้น เมื่อมองสายตาแน่วแน่ของเพื่อนรัก เธอก็อุทานออกมาด้วยความตกใจ “พระเจ้า ฉูเจ๋อหยางไม่จำเป็นต้องประหยัดขนาดนี้ก็ได้ไหม ถึงกับ.....”

ดวงตาของเป้ยฉ่ายเวยฉายแววงุนงง ไม่รู้ว่าเพื่อนสนิทคิดไปถึงเรื่องอะไร แต่เมื่อเห็นสายตาหยะแหยงของเพื่อนสนิท เธอก็พยักหน้าเสริม ขอแค่เพื่อนไม่ไปเก็บกระดาษแผ่นนั้นก็พอแล้ว

อวี๋ซือซือมองเธอราวกับอยากพูดอะไรแต่ก็ไม่กล้า สุดท้ายก็ตบบ่าเธอเบาๆเชิงเข้าใจ ในใจเอาแต่สบถออกมาว่าบ้าอะไรเนี่ย

ฉูเจ๋อหยางนี่ก็ช่างกล้าเนอะ ถึงกับเอากระดาษเอสี่แข็งๆมาใช้รองรับน้ำกามของตัวเองเลยหรอ แบบนั้นมันจะไม่บาดจนเจ็บหรอ หรือว่าโรงแรมระดับห้าดาวขนาดนี้แม้แต่กล่องทิชชู่ก็หามาบริการไม่ได้

หรือว่ามันกระหายอยากจนทนรอไม่ไหว แต่ก็ไม่น่าถึงกับหยิบผิดหรือเปล่า ฉูเจ๋อหยางนี่ไม่ปกติเหมือนคนอื่นจริงๆด้วยเป้ยฉ่ายเวยใส่เสื้อผ้าเสร็จ ก็เก็บก้อนกระดาษให้พ้นจากสายตาไม่ไว้วางใจของอวี๋ซือซือ ตอนแรกก็ว่าจะโยนทิ้งถังขยะ แต่ก็กลัวคนสอดรู้สอดเห็นมาเก็บไปคลี่ดู แบบนั้นข้อตกลงของเธอกับฉูเจ๋อหยางก็ถูกเปิดเผยสิ เพื่อความมั่นใจ เธอจึงเก็บใส่ไว้ในกระเป๋าของตัวเองมันเป็นภาพที่ดูปกติมาก แต่ในสายตาของอวี๋ซือซือกลับไม่ใช่อย่างนั้น เวยเวยลดค่าตัวเองลงแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน แม้แต่ ‘กระดาษ’ ที่ใช้แล้วยังเก็บกลับไปด้วย........เธอล่ะอยากรู้เหลือเกินว่าของแบบนั้นจะเก็บกลับไปทำไมกัน? กรองเอาน้ำกามนั้นไปบริจาคให้ธนาคารน้ำอสุจิหรอ?เมื่อคิดถึงภาพนั้นอวี๋ซือซือก็ตัวสั่นบรื๋อขึ้นมา ภาพบาดตามาก ไม่กล้าจะจินตนาการเลย“ซือซือ เป็นอะไรไป?” เป้ยฉ่ายเวยเห็นเพื่อนสนิททำท่าทางแปลกๆ จึงถามขึ้นด้วยความเป็นห่วงอวี๋ซือซือเห็นเป้ยฉ่ายเวยยื่นมือออกมาหา กลัวว่าจะหลบไม่ทัน จึงรีบพลิกตัวออกจากหัวเตียง รีบส่ายหน้าพูดขึ้นว่า “ฉันเปล่า ไม่ได้เป็นอะไร ไปได้หรือยัง ฉันจะไปส่ง”แอบปลอบตัวเองเงียบๆว่า ไม่เป็นไรๆ ใครๆก็มีความลุ่มหลงเป็นของตัวเองกันทั้งนั้นล่ะ และเธอก็ควรที่จะเคารพความลุ่มหลงที่พิเศษแบบนี้ของเพื่อนรักด้วย

copy right hot novel pub