บทที่ 289 ใครไม่เคยเป็นเด็ก

“งั้นก็ดี” หนานฉิงหัวเราะอย่างชั่วร้าย ไม่ต้องรีบ เธอเริ่มผ่อนคลายและพักผ่อน

เป้ยฉ่ายเวยไม่รู้ว่าอันตรายกำลังจะมาถึง

เธอตื่นแต่เช้า กำลังยุ่งกับการเตรียมสิ่งต่างๆให้รุ่ยรุ่ย เพราะว่าตอนบ่ายมีผ่าตัด หมอจึงกำชับว่าเขาทานข้าวไม่ได้ จะได้ไม่เสี่ยงต่อการสำลักอาหาร ทำให้เป็นอันตรายจากการที่ทางเดินหายใจถูกปิดกั้น

รุ่ยรุ่ยแกว่งเท้าพร้อมโน้มตัวลง ทำตัวโค้งๆดูน่ารัก เขาจ้องเป้ยฉ่ายเวย “แม่ครับ ถ้าแม่เดินไปเดินมาอีกรอบผมเวียนหัวแน่”

ตื่นมาหนึ่งชั่วโมง แม่เดินไปแล้วเจ็ดแปดรอบ ตาเขาลายไปหมดแล้ว

เป้ยฉ่ายเวยหยุดเท้ากำลังจะเอ่ยปากพูด เสียงกริ่งประตูก็ดังขึ้น เธอจึงต้องไปเปิดประตูก่อน

เธอคิดว่าคือเสี่ยวเฉินที่เอารถออกมาแล้ว เมื่อเปิดประตู รูปร่างสูงใหญ่ของหลี่จื่อเชียนก็ปรากฏกายขึ้นพร้อมรอยยิ้มแสนอ่อนโยน เขามองดูเธอเงียบๆ จากนั้นก็พูดเบาๆ “เวยเวย ผมกลับมาแล้ว”

“จื่อเชียน รีบเข้ามาเถอะ” เป้ยฉ่ายเวยตื่นเต้นอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะกลับมาเป็นปกติ บนใบหน้าเธอปรากฏรอยยิ้มแห่งความสุขใจ

พูดตามตรง การที่จื่อเชียนบินกลับมาได้นั้น มันทำให้เธออุ่นใจกว่ามาก เธอไม่ได้คุ้นเคยกับการใช้ชีวิตที่นี่ มีเธอคอยอยู่เป็นเพื่อนรุ่ยรุ่ยแค่คนเดียว เธอกลัวว่าตัวเองจะไปไม่รอด

อย่างน้อยมีคนอยู่เป็นเพื่อนก็อุ่นใจกว่า ช่วยให้เธอมีความมั่นใจขึ้นอีกหน่อย

“คุณอาหลี่ คุณอากลับมาแล้ว” เมื่อได้ยินเสียง รุ่ยรุ่ยก็ลากรองเท้าแตะของเขาวิ่งดุ่ยๆมา

เมื่อหลี่จื่อเชียนเห็นรุ่ยรุ่ย เขาก็วางกระเป๋าสัมภาระลงและเอื้อมมือไปรับเขา พร้อมกับถามเบาๆอย่างอ่อนโยน “บ่ายนี้ก็จะไปโรงพยาบาลแล้ว รุ่ยรุ่ยตื่นเต้นไหมครับ”

“ไม่ครับ รุ่ยรุ่ยกล้าหาญมาก” รุ่ยรุ่ยยืดอกชูคอเล็กน้อย เขาแอบชำเลืองมองเป้ยฉ่ายเวยและแอบกระซิบข้างหูคุณอา “แม่ยังตื่นเต้นกว่าผมอีก”

ความจริงแล้วเสียงรุ่ยรุ่ยไม่ได้เบาเลย ทั้งเป้ยฉ่ายเวยและหลี่จื่อเชียนได้ยินหมด แต่เขาก็พยักหน้าให้ความร่วมมือ

“อื้อ รุ่ยรุ่ยเป็นลูกผู้ชายที่กล้าหาญมาก อามีของขวัญให้รุ่ยรุ่ยด้วยนะ รอให้รุ่ยรุ่ยออกมาก่อน อาจะเซอร์ไพร์ซ์ดีไหมครับ” หลี่จื่อเชียนอุ้มรุ่ยรุ่ยเข้าไปในห้องนั่งเล่น

เป้ยฉ่ายเวยยืนอยู่กับที่ เมื่อเห็นว่ารุ่ยรุ่ยและหลี่จื่อเชียนยิ่งนานวันก็ยิ่งเข้ากันได้ดี ใจเธอก็เริ่มสั่นคลอนอีกครั้ง กระบวนการการเติบโตของรุ่ยรุ่ยต้องการบทบาทของผู้เป็นพ่อเพื่อคอยแนะนำและสั่งสอน

ต่อให้เธอมอบความรักทั้งหมดให้เขา แต่ก็ไม่สามารถเติมเต็มช่องว่างในใจเขาได้ มันแตกต่างจากความรักของคนเป็นแม่ ตัวเลือกที่เหมาะสมที่สุดตอนนี้ก็เห็นจะเป็นจื่อเชียน เธอนึกไม่ออกว่าจะยังมีใครอีก

แต่เธอก็ต้องใจร้ายเช่นนี้อย่างไม่มีทางเลือก เห็นอยู่ว่าเธอไม่มีทางที่จะยอมรับความรักของเขาได้อย่างสุดใจ ยังมีหน้าหวังว่าเขาจะรักทะนุถนอมรุ่ยรุ่ยอีก

เป้ยฉ่ายเวยแอบด่าตัวเองในใจ เป้ยฉ่ายเวยเธอกลายเป็นคนเห็นแก่ตัวแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ เธอจะเป็นตัวถ่วงหลี่จื่อเชียนแบบนี้ต่อไปไม่ได้

“แม่ครับ แม่เป็นยามเฝ้าประตูหรอ” เสียงไร้เดียงสาของรุ่ยรุ่ยแว่วมา

หลังจากที่เป้ยฉ่ายเวยเพิ่งจะรู้ว่าตัวเองกำลังยืนเหม่ออยู่ที่ประตู เธอจึงรีบเดินตามไป “แม่ก็มาแล้วนี่ไง คุณอาเพิ่งจะลงจากเครื่องบินมา ลูกลงมาก่อนให้คุณอาพักผ่อนสักครู่เถอะ”

รุ่ยรุ่ยคิดแล้วว่ามีเหตุผล แต่เขาก็ยังอยากที่จะคุยกับคนที่พูดจาอ่อนโยน ทำอะไรด้วยความอ่อนโยนอย่างหลี่จื่อเชียนต่ออีกสักนิดนี่นา

“ไม่เป็นไร ผมไม่เหนื่อย” หลี่จื่อเชียนยังคงอุ้มรุ่ยรุ่ยอยู่

เป้ยฉ่ายเวยพูดอย่างไม่มีทางเลือก “จื่อเชียน คุณให้ท้ายเขาอย่างนี้ อีกหน่อยฉันจะสอนเขาได้ยังไง”

“รุ่ยรุ่ยเด็กดี หนูคงไม่อยากให้ผู้ใหญ่ต้องเป็นห่วงใช่ไหมครับ” หลี่จื่อเชียนลูบหัวเขา ก่อนจะหัวเราะพลางพูด

รุ่ยรุ่ยพยักหน้าเป็นการอนุมัติ “ใช่แล้วครับ แม่ไม่น่าเป็นกังวลขนาดนั้น คุณครูบอกว่า ผู้หญิงที่ขี้บ่นจะแก่เร็วนะครับ”

“เจ้าลิงตัวแสบ” เป้ยฉ่ายเวยไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี อะไรอะไรก็บอกว่าคุณครูบอก เธอว่าน่าจะเป็นเขาคิดเองเออเองเสียมากกว่า

รุ่ยรุ่ยยังทำท่าทำทางเกาตรงนั้นตรงนี้เหมือนลิงอีก นั่นทำให้เป้ยฉ่ายเวยหลุดอมยิ้มออกมา

“จื่อเชียนคุณเพิ่งลงเครื่องมายังไม่ได้ทานอะไรใช่ไหมคะ ฉันจะไปเตรียมบะหมี่ให้คุณชามหนึ่งนะ” เป้ยฉ่ายเวยรู้ว่าหลี่จื่อเชียนลงเครื่องมาปุ๊บก็รีบตรงมาเลยทันที อีกทั้งยังตื่นแต่เช้าเพื่อมาขึ้นเครื่อง ต้องไม่ได้ทานอะไรมาแน่

หลี่จื่อเชียนไม่ได้ปฏิเสธ เขามองเธอด้วยสายตาอ่อนโยน “ครับ ถ้างั้นรบกวนด้วยนะครับเวยเวย”

เมื่อเป้ยฉ่ายเวยเห็น เธอก็เริ่มที่จะวิตกกังวล เธอจึงแกล้งทำเป็นไม่มีอะไร ก่อนจะหันหลังให้เขาและเดินกลับไปยังห้องครัว

“คุณอาหลี่ ตาของคุณอาจะติดกับตัวแม่แล้วครับ” รุ่ยรุ่ยพูดอย่างไร้เดียงสา

อยู่ๆก็ถูกเด็กน้อยวัยสี่ขวบแซวเอา ทำเอาหลี่จื่อเชียนซึ่งเป็นคนขี้ขายรู้สึกเขินขึ้นมาเล็กน้อย เขาจึงรีบเก็บอาการอย่างรวดเร็ว

ความเฉลียวฉลาดของรุ่ยรุ่ยนั้นเห็นได้ชัด จะทำลวกๆเพราะเห็นว่าเขาเป็นเด็กไม่ได้ ดังนั้นเขาจึงพยายามขอความคิดเห็นจากรุ่ยรุ่ยอย่างจริงจัง “รุ่ยรุ่ยไม่ชอบรึเปล่า ที่อาชอบแม่ของหนู”

รุ่ยรุ่ยเอียงศีรษะคิดแล้วคิดอีก ท่าทางครุ่นคิดของเจ้าตัวน้อยนี้ดูแล้วช่างน่าเอ็นดู “ไม่ใช่ไม่ชอบหรอก แต่ว่าไม่ได้รู้สึกอะไรเลย”

เขาสบตาหลี่จื่อเชียนแน่วแน่พร้อมถามว่า “คุณอา คุณอาเป็นผู้ชายที่ล้มเลิกอะไรง่ายๆรึเปล่า”

“อาไม่ได้เป็นแบบนั้น” หลี่จื่อเชียนรับปากอย่างจริงจัง “อีกอย่างอาก็ไม่ได้มาแย่งแม่ของหนูไปแน่นอน อาจะคอยดูแลแม่กับหนูทั้งคู่ตลอดทั้งชีวิต”

“คุณอาคิดมากเกินไปแล้ว ผมไม่ห่วงสักนิดว่าคุณอาจะแย่งแม่ไป ขนาดพ่อเองแม่ก็ยังทิ้งเขาเพื่อผมได้เลย นี่ก็ตรรกะเดียวกันผมหวังว่าคุณอาจะเข้าใจนะครับ”

รุ่ยรุ่ยตบบ่าหลี่จื่อเชียนปลอบโยนด้วยความเห็นใจ “ถึงอย่างนั้นคุณอาก็อย่าเพิ่งท้อ คงจะสำเร็จเข้าสักวัน”

หลี่จื่อเชียนไม่ได้โกรธที่รุ่ยรุ่ยพูดตรงไปตรงมา แต่เขาคิดว่ามันน่าสนใจมาก เด็กที่ฉลาดนั้นมีเยอะ แต่ว่าน้อยคนนักที่จะเข้าใจเรื่องราวต่างๆบนโลกได้อย่างรุ่ยรุ่ย อีกทั้งยังสามารถแยกแยะได้อย่างเป็นเหตุเป็นผล

“ถ้าอย่างนั้นรุ่ยรุ่ยก็ไม่ขัดข้องที่อาจะจีบแม่ของหนูใช่ไหม”

“ผมยังไงก็ได้ ขอแค่แม่โอเค” รุ่ยรุ่ยยักไหล่ ถึงเขาจะคิดว่าแม่จะยังไม่สามารถลืม “ผู้ชายใจร้าย” คนนั้นได้ หนำซ้ำเมื่อวานยังเพิ่งบังเอิญเจอเขาอีก

รุ่ยรุ่ยลังเลที่จะบอกหลี่จื่อเชียน ช่างเถอะ เรื่องของผู้ใหญ่เขายุ่งให้น้อยหน่อยจะดีกว่า

เขายังเป็นแค่เด็กน้อยใสซื่อบริสุทธิ์นะ

“อาไม่กลัว อามั่นใจว่าจะทำให้พวกเธอมีความสุขได้” หลี่จื่อเชียนพูดอย่างนั้น ใจก็คิดเช่นนั้น เวลาสามารถเยียวยาทุกเรื่องได้ และสามารถทำให้ลืมเรื่องราวต่างๆได้มากเช่นกันหนึ่งปีไม่พอ ก็สองปี สองปีไม่พอก็ห้าปี ห้าปีไม่พอก็สิบปี เขารอได้ ขอแค่ให้เขาได้อยู่ข้างๆพวกเขาเขาไม่เชื่อว่าเวยเวยจะมองไม่เห็นความจริงใจของเขาโดยทั้งหมดทั้งมวลนี้ ต้องอยู่ในสิ่งแวดล้อมที่ไม่มีฉูเจ๋อหยางเป้ยฉ่ายเวยออกมาและเห็นพวกเขาสองคนกำลังคุยกันอย่างมีลับลมคนใน “จื่อเชียน เสร็จแล้วค่ะ รีบมาทานได้แล้ว เดี๋ยวมันจะอืดเสียก่อน”“ครับ” หลี่จื่อเชียนตอบพร้อมหันไปพูดกับรุ่ยรุ่ย “รุ่ยรุ่ยไปทานด้วยกันมั๊ย”“ไม่ครับ วันนี้ผมทานอะไรไม่ได้” รุ่ยรุ่ยตอบหน้าเศร้าเป้ยฉ่ายเวยดุเขาแต่ว่าสายตาก็ยังอ่อนโยนมาก “ไว้ออกจากโรงพยาบาลก่อน อยากทานอะไรแม่ก็จะให้ทาน”“แม่พูดแล้วนะ โกหกจมูกยาวนะครับ” รุ่ยรุ่ยได้ยินแล้วก็มีกำลังใจขึ้นมา“ได้ได้ เจ้าแมวจอมตะกละ”

copy right hot novel pub