บทที่ 295 เราแต่งงานกันเถอะ

“คุณไม่เต็มใจหรอคะ ขอโทษนะคะจื่อเชียน ฉันพูดจาไร้สาระ คุณอย่าถือสาเลยนะ” เป้ยฉ่ายเวยคิดว่าหลี่จื่อเชียนคงจะไม่เต็มใจจึงรีบปฏิเสธอย่างรวดเร็ว

เธอทำเอาหลี่จื่อเชียนลำบากมาแล้วไม่รู้กี่หน ยังจะมีหน้าขอให้เขาแต่งงานกับเธอ เธอช่างเห็นแก่ตัวเสียจริง

“ไม่ ไม่ใช่ เวยเวย ผมตื่นเต้นมาก ผมไม่ได้หูฝาดใช่ไหม คุณยินดีแต่งงานกับผมหรอครับ” หลี่จื่อเชียนรู้สึกเหมือนมีพายชิ้นโตตกลงมาจากบนฟากฟ้า เขารู้สึกตื้นตันจนพูดอะไรไม่ออก

“ฉัน….” เป้ยฉ่ายเวยหันไปปะทะกับดวงตาอันร้อนผ่าวของหลี่จื่อเชียน อยู่ๆนั่นก็ทำให้เธอพูดอะไรไม่ออก

หลี่จื่อเชียนรอเธออยู่นาน เพื่อรอคำพูดนี้ของเธอ เขาคิดว่าคงต้องรออีกนาน ไม่คิดว่าอยู่ๆเวยเวยก็พูดออกมา จะไม่ให้เขาสุขจนแทบบ้าได้อย่างไร ยิ่งไม่ยอมให้เธอถอนตัวแน่

สามก้าวตอนนี้เหลือเพียงสองก้าว เขาเดินไปอยู่เคียงข้างเธอ เขาจ้องและพูดกับเธออย่างจริงจัง “เวยเวย คุณยินดีแต่งงานกับผมจริงๆหรอ”

เป้ยฉ่ายเวยเหลือบมองหลี่จื่อเชียนก่อนที่จะหลบสายตาอย่างรวดเร็ว เล็บอันเงางามนั้นจิกกันไว้แน่น ก่อนจะสูดหายใจเบาๆพร้อมพูดว่า “อื้อ ถ้าหากว่าคุณก็ยินดี”

“แน่นอนว่าผมยินดี ถึงเป็นแค่ฝันผมก็ยังยินดี” หลี่จื่อเชียนรีบตอบ แน่นอนว่าเขาหวังว่าจะได้แต่งงานกับเธอ แต่เขาไม่เข้าใจว่าทำไมอยู่ๆเวยเวยถึงได้พูดเรื่องแต่งงานกับเขา

เมื่อนึกถึงที่เธอเคยพูดว่าไม่รู้จะหาทางตอบแทนความเมตตาของเขาได้อย่างไร ใจเขาก็เริ่มหดหู่ ถึงแม้ว่าเขาจะอยากแต่งงานกับเวยเวย แต่ก็ไม่คิดว่าเธอจะรับปากกับเขาเพราะต้องการตอบแทนบุญคุณอย่างนี้

หลี่จื่อเชียนยิ้มอย่างขมขื่นพร้อมถามขึ้นว่า “เวยเวย คุณพูดความจริงกับผม เพราะคุณต้องการตอบแทนผมใช่ไหม ถึงคิดจะแต่งงานกับผม”

“ไม่ใช่ ฉันไม่ใช่ผู้หญิงที่คิดจะแต่งงานเพราะต้องการตอบแทนบุญคุณนะ”

เมื่อเป้ยฉ่ายเวยได้ยินหลี่จื่อเชียนพูดจาดูถูกคำพูดของตัวเอง เธอรีบเงยหน้าและสบตาเขาทันที “จื่อเชียน ฉันรู้ว่าการตัดสินใจครั้งนี้ของฉันออกจะกะทันหัน ฉันคิดว่าการแต่งงานกับคุณ เพราะคิดว่าเราเข้ากันได้ดี”

แค่เข้ากันดีแค่นี้หรอ ไม่ใช่เพราะรัก ไม่ใช่เพราะชอบ ดวงตาหลี่จื่อเชียนพร่ามัวเล็กน้อย เขาไม่ต้องการให้เป้ยฉ่ายเวยด่วนตัดสินใจ และมาเสียใจในภายหลัง “เวยเวย คุณยินดีที่จะอยู่กับผมไปชั่วชีวิตหรอ”

เป้ยฉ่ายเวยไม่อยากหลอกหลี่จื่อเชียน เธอกัดริมฝีปาก พร้อมกับถอนหายใจยาว “จื่อเชียนฉันไม่อยากหลอกคุณ ตอนนี้เราแต่งงานกัน ฉันอาจจะไม่ได้รู้สึกกับคุณอย่างที่คุณต้องการ แต่ฉันจะพยายามอย่างยิ่งที่จะดูแลครอบครัวเราให้ดี”

หัวใจเธอได้ตายไปแล้ว บางทีชีวิตนี้คงจะรักใครไม่ได้อีกแล้ว แต่เธอหวังว่ารุ่ยรุ่ยจะมีพ่อ มีบ้านที่สมบูรณ์ นี่คือเหตุผลของเธอ

แค่เพียงเธอแต่งงาน บางทีอาจจะไม่มีอันตรายอีก หนานฉิงและคนอื่นๆจะได้ไม่เห็นเธอเป็นภัยคุกคาม

ทันใดนั้นหลี่จื่อเชียนก็ยื่นมือของเขาออกมากุมมือขาวนวลน้อยๆของเธอเอาไว้ เป้ยฉ่ายเวนนิ่งไปอีกครั้ง จากนั้นก็เงยหน้ามองเขาโดยไม่รู้ตัว

“เวยเวย ผมรู้ว่าคุณลืมเขาไม่ได้ในเร็ววัน แต่ผมก็เต็มใจรอ ถึงแม้ว่าชีวิตนี้คุณจะไม่รักผม ผมก็ยินดีที่จะปกป้องคุณ ปกป้องคุณ ปกป้องรุ่ยรุ่ย”

ความอ่อนโยนของหลี่จื่อเชียนเห็นชัดเจนอยู่ในแววตาเขาอมยิ้มให้เธอ ใจเขารู้ข้อนี้ดีอยู่แล้ว แต่ว่าเขาไม่สามารถควบคุมความต้องการที่จะแต่งงานกับเธอได้

เขารักเธอมากกว่าทุกสิ่ง ตราบใดที่ได้แต่งงานกับเธอ ถึงแม้ว่าจะไม่รัก ความรู้สึกที่จะได้ครองคู่กันต่อจากนี้ ช่างเรียบง่ายและสวยงาม

อยู่ๆเป้ยฉ่ายเวยก็ใจสั่น เมฆหมอกปกคลุมทั้งดวงตา สำหรับความรักและความเสียสละของหลี่จื่อเชียนนั้น เธอซาบซึ้งใจมาก แต่เธอก็เศร้ามาก ที่คิดว่าต้องพยายามอย่างหนักที่จะต้องรู้คุณค่าความรักของเขา

เธอต้องการให้หัวใจอันแข็งกระด้างที่เต้นอยู่ตรงหน้าอกนี้เป็นของเขา แต่ไม่ว่าจะทำอย่างไรพยายามสักเท่าไหร่ แต่เธอก็ไม่สามารถทำเช่นนั้นได้ นอกจากซาบซึ้งใจแล้ว เธอยังรู้สึกละอายอยู่ลึกๆ

เธอเป็นผู้หญิงที่เห็นแก่ตัวจริงๆ เพื่อลูก เพื่อหาที่พักพิง และเพื่อให้ตัวเองตายใจ เธอกลับลากผู้ชายที่ดีดังหยกงามให้จมดิ่งลงไปด้วย

เป้ยฉ่ายเวย เธอจะเห็นแก่ตัวอย่างนี้ไม่ได้!

“จื่อเชียน ฉันว่ามันเร็วเกินไปหน่อย เอาไว้ก่อนแล้วกันนะ”

“เวยเวย คุณปฏิเสธผมจริงๆหรอ” หลี่จื่อเชียนเห็นเป้ยฉ่ายเวยถอนตัว เสียงเขาเศร้าสลดลงเล็กน้อย

เป้ยฉ่ายเวยไม่เคยเห็นเขาเป็นเช่นนี้ เธอดูแคลนตัวเองว่าไม่ใช่คนอยู่ในใจ “ไม่ใช่ จื่อเชียนคุณอย่าเข้าใจผิด ฉันไม่ได้คิดปฏิเสธคุณ แต่ฉันรู้สึกว่าแบบนี้จะเป็นการไม่ยุติธรรมกับคุณ ฉันไม่อาจทำร้ายคุณได้อีก ฉัน…”

อยู่ๆเป้ยฉ่ายเวยก็พูดไม่ออก เพราะว่าหลี่จื่อเชียนค่อยๆเคลื่อนมือของเธอไปที่ตำแหน่งหน้าอกของเขา ภายใต้ฝ่ามือนั้นคือหัวใจที่เต้นอย่างทรงพลังและมั่นคงของเขา

“ตึกตึกตึก” ทุกจังหวะการเต้นของหัวใจ ราวกับกำลังเตือนเธออยู่ ว่าทุกจังหวะการเต้นของหัวใจนั้นเต้นเพื่อเธอ

“เวยเวย คุณรู้สึกไหม นี่คือคำตอบของหัวใจผม” หลี่จื่อเชียนยิ้ม รอยยิ้มนั้นเหมือนกับหน่อไม้ที่เพิ่งจะโผล่พ้นดินออกมาในวันฤดูใบไม้ผลิ บริสุทธิ์ผุดผ่องจนเกือบทำให้เป้ยฉ่ายเวยต้องหลั่งน้ำตา

“จื่อเชียน เรื่องใหญ่ตัดสินใจกะทันหัน คุณไม่ต้องบอกให้คุณลุงคุณป้าทราบก่อนหรือคะ” เธอถามด้วยเสียงแหบแห้ง

ดวงตาของหลี่จื่อเชียนเป็นประกาย นี่หมายความว่าเธอยอมรับการแต่งงานกับเขาแล้วใช่หรือไม่ “เวยเวย คุณไม่ต้องห่วงเรื่องนี้ การแต่งงานของผม เป็นการตัดสินใจของผม”

เขายังมีอารมณ์พูดติดตลกอีกประโยค “อีกอย่างพ่อแม่ผมก็ตั้งตารอคอยผมหาผู้หญิงมาแต่งงานด้วยตั้งนานแล้ว พวกท่านบอกว่า ขอแค่เป็นผู้หญิงก็พอแล้ว”

เป้ยฉ่ายเวยขบขันกับท่าทางเกินจริงของหลี่จื่อเชียน เธอรู้ว่าจื่อเชียนไม่อยากให้เธอประหม่าจึงทำเช่นนั้น “ตกลง ถ้าอย่างนั้นฉันจะรอข่าวจากคุณ”

“รอให้เรากลับไปจีนก็หมั้นกันก่อน” หลี่จื่อเชียนแทบทนไม่ไหวที่จะประกาศให้โลกรู้ ว่าเวยเวยกำลังจะเป็นว่าที่ภรรยาของเขา

สวรรค์ไม่รังแกคนมีหัวใจ การยืนหยัดและรอคอยของเขาไม่ได้เสียเปล่าคำพูดตรงไปตรงมาของเขาทำเอาเป้ยฉ่ายเวยเขินอาย เธอดึงมือตัวเองกลับมาจากเขา ลุกขึ้นยืนและพูดว่า “ถ้าอย่างนั้น ฉันขอตัวขึ้นไปดูรุ่ยรุ่ยหน่อยนะคะ”“อื้อ ผมเพิ่งไปข้างนอกกลับมา จะไปเปลี่ยนเสื้อก่อนแล้วตามขึ้นไปดูรุ่ยรุ่ยนะ” หลี่จื่อเชียนมือเปล่า ใจก็ว่างเปล่าตามไปด้วย แต่เมื่อนึกถึงว่าเป้ยฉ่ายเวยรับปากจะแต่งงานกับเขา เขาก็กลับมาอารมณ์ดี“ตกลง” เป้ยฉ่ายเวยพยักหน้าและขึ้นไปที่ชั้นบนก่อนระหว่างที่ขึ้นบันไดไปนั้น ใจเธอรู้สึกเจ็บปวด ความรู้สึกเศร้าสลดส่งผ่านออกมาทางลมหายใจ ทำให้เธอหายใจแรงขึ้นเป้ยฉ่ายเวยถูหน้าอกของตัวเอง พยายามให้ใจตัวเองสงบลง สายตาสั่นไหว ให้ความเจ็บปวดแผ่ซ่านออกไป พร้อมก้าวขึ้นบันไดต่อไปเธอจะไม่เสียใจให้กับผู้ชายเช่นฉูเจ๋อหยางอีก เธอจะหมั้นกับหลี่จื่อเชียน เธอคือว่าที่ภรรยาของหลี่จื่อเชียน ถึงจะยังไม่สามารถรักหลี่จื่อเชียนได้ตอนนี้ แต่ก็จะลืมชายคนนั้นให้ได้แต่ยิ่งเธอแกล้งทำไม่สนใจเท่าไหร่ หัวใจก็ยิ่งไม่ยอมทำตาม

copy right hot novel pub