บทที่ 472 เดี๋ยวสอนให้

เธอน่าจะสังเกตได้เร็วกว่านี้ ว่าที่นี่นอกจากจะห่างไกลความเจริญแล้ว คนอาศัยอยู่ที่นี่ก็ไม่มีแม้แต่คนเดียว แล้วจะเป็นสถานที่สนุกๆอย่างที่ว่าได้อย่างไร

เธอเชื่อใจลิ่วจื่อมากเกินไป

หนานฉิงแสร้งทำเป็นใจกล้า ถลึงตาใส่ลิ่วเอ่อร์ “ลิ่วจื่อแกอย่าลืมไปล่ะ ว่าแกเป็นบอดี้การ์ดของฉัน ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับฉัน พ่อฉันไม่มีทางปล่อยแกเอาไว้แน่”

ลิ่วเอ่อร์กับชายอันธพาลนามว่าอาลี่ต่างก็เป็นคนที่เคยผ่านอะไรมาเยอะแล้ว ทำไมเวลานี้พวกเขาจะดูไม่ออกว่าเธอกำลังทำเป็นกล้าแต่จริงๆแล้วข้างในเธอกำลังกลัวต่างหาก

ทั้งสองคนมองตากัน จากนั้นก็ระเบิดหัวเราะออกมา

ลิ่วเอ่อร์กอดอก “ก็ใช่น่ะสิ เพราะงั้นผมถึงได้จัดการทุกอย่างให้ลงรอยก่อนที่หนานเทียนหยางจะรู้ยังไงล่ะ! ส่วนคุณ....”

“เฮียลิ่วไปทำธุระของเฮียได้ตามสบายเลย ส่วนผู้หญิงคนนี้ส่งมาให้ผม เดี๋ยวผมจะจัดการให้เธอเชื่องเอง”

ลิ่วเอ่อร์สบตากับหนานฉิงอย่างมีนัยสำคัญ จากนั้นก็เตรียมที่จะหมุนตัวเดินจากไป

ความหวาดกลัวในใจของหนานฉิงยิ่งขยายเป็นวงกว้าง ดวงตาเบิกโพลงกระโดดเข้าไปจับลิ่วเอ่อร์เอาไว้ไม่สนแม้แต่ความเจ็บแปล๊บตรงเท้า “ไม่นะ อย่าปล่อยฉันไว้ที่นี่ พาฉันไปด้วย ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่”

“คุณหนาน นี่คุณกำลังดูถูกที่นี่อยู่หรือยังไงนะ? ที่นี่มีเรื่องน่าสนุกเยอะนะจะบอกให้ อย่าเพิ่งรีบกลับสิ” อาลี่จับหนานฉิงเอาไว้ แล้วกระชากกลับมาด้านหลัง

หนานฉิงดิ้นหนี เสียงแหลมๆหวีดร้องขึ้นว่า “ปล่อยฉันนะ บอกให้ปล่อยไง! ไสหัวไปให้พ้น....”

น่าเสียดาย ไม่ว่าจะเป็นอาลี่หรือลิ่วเอ่อร์ ต่างก็มองการที่เธอพยายามดิ้นหนีเป็นเรื่องตลกขบขัน

เธอมองไปยังประตูที่ถูกปิดลงอย่างหมดแรง ความหวาดกลัวในใจก็ขยายเป็นวงกว้างไม่หยุด รู้สึกเสียใจแทบบ้าที่พลาดพลั้ง

ทำยังไงดี.....

ชายหนุ่มแสยะยิ้มร้ายๆมองมาที่เธอ ความหวาดกลัวในดวงตาของเธอยิ่งทำให้เขาชอบใจ

“คุณหนู ไม่ต้องกังวลขนาดนี้ก็ได้ ผมไม่ทำอะไรคุณหรอกน่า คุณอยากเล่นอะไรสนุกๆไม่ใช่หรอ? เดี๋ยวผมสอนให้ไง” อาลี่ส่งเสียงหึๆ

เหงื่อบนใบหน้าของหนานฉิงเริ่มหยดลงแหมะๆ

หลังจากที่ลิ่วเอ่อร์จากมาจากที่นั่น เขาก็กลับมาที่ตระกูลหนานอย่างรวดเร็ว

“

“ทำไมวันนี้กลับมาเร็วจัง? แล้วคุณหนูล่ะ?” บอดี้การ์ดที่ปฏิบัติหน้าที่ด้วยกันเป็นประจำเอ่ยถามพร้อมรอยยิ้ม

ทุกคนที่นี่ทำงานกับหนานเทียนหยางมาหลายปี ถึงเบื้องหน้าจะมีหน้าที่คุ้มกันความปลอดภัย แต่ความเป็นจริงแล้วการ์ดทุกคนล้วนแล้วแต่ฝีมือดี เคยช่วยหนานเทียนหยางจัดการสะสางปัญหามาไม่น้อย และพวกเขาก็รู้ดีว่านิสัยของคุณหนูหนานฉิงเป็นยังไง

เมื่อเห็นว่าลิ่วเอ่อร์ได้ดูแลหนานฉิง และได้กลายมาเป็นตะกร้าช็อปปิ้งเคลื่อนที่ของเธอ ทุกคนจึงเห็นอกเห็นใจเขา

ลิ่วเอ่อร์ยิ้มอย่างจนใจ “คุณหนูออกไปเที่ยวกับเพื่อนน่ะ บอกว่าผมอยู่ไปก็ขัดหูขัดตา เลยไล่ผมกลับมาก่อน”

ได้ยินดังนั้นคนอื่นๆก็ยิ้มออกมาอย่างเห็นอกเห็นใจ

เพราะรูปลักษณ์ของลิ่วเอ่อร์ดูไม่น่ามองเสียเท่าไหร่ มีบางครั้งที่คุณหนูกลัวว่าเขาจะทำให้เธอต้องขายหน้า ดังนั้นในเวลาที่เธอต้องพบปะสังสรรค์กับเพื่อนฝูงก็มักจะไล่เขากลับมาก่อน

พวกเขาเห็นแบบนี้บ่อยจนชินแล้ว

หลังจากที่ลิ่วเอ่อร์ทักทายกับพวกเขาเหล่านั้นเสร็จ ก็เดินตรงเข้าไปข้างใน

คนที่เฝ้าอยู่บริเวณนั้นก็ไม่ได้สนใจอะไรเขา

ลิ่วเอ่อร์เหล่ตามองเมื่อเห็นว่าพวกแม่บ้านไม่ได้อยู่บริเวณนี้ จึงรีบเดินไปยังห้องทำงานของหนานเทียนหยางอย่างรวดเร็ว

เขาเคยมาห้องนี้อยู่สองสามครั้ง ถึงตอนนั้นจะไม่ได้มองรอบๆให้ละเอียด แต่คนที่มีไหวพริบดีอย่างเขา ก็สามารถสังเกตเห็นอะไรบางอย่างได้

เขาเริ่มพลิกหาบางอย่างด้วยความรวดเร็ว

แต่คนอย่างหนานเทียนหยางเนี่ยนะ?

คนที่ระแวดระวังตัวจนสามารถปีนป่ายมาจนถึงตำแหน่งนี้ จะนำเอาเบื้องหลังที่ไม่สะอาดพวกนั้นมาไว้ในที่ที่หาเจอง่ายแบบนี้ได้ยังไงกัน?

เวลาผ่านไปครึ่งชั่วโมง ลิ่วเอ่อร์แทบจะพลิกหาทั้งห้องแล้ว แต่ก็ยังไม่เจออะไรมีคุณค่าเลย

เวลาเป็นเงินเป็นทอง ยิ่งในสถานการณ์อย่างนี้ เขายิ่งใจร้อน

อีกด้านหนึ่ง ฉูเจ๋อหยางกำลังทำการเปิดศาลทำคดี ใบหน้าหล่อเหลาและออร่าสุขรุมของเขาที่แผ่ออกมา ลบล้างทุกการรับรู้ของคณะลูกขุนที่นั่งอยู่บริเวณส่วนล่าง

จากนั้นคดีก็ดำเนินไปอย่างเป็นลำดับขั้นตอน

ตอนที่เป้ยฉ่ายเวยได้รับโทรศัพท์จากเคอเหยียน ก็ชะงักไปเล็กน้อย

แม้เคอเหยียนจะเป็นทนายที่รับผิดชอบคดีสิทธิเลี้ยงดูรุ่ยรุ่ย แต่ก็อาจเป็นเพราะเหตุผลที่เธอคิดอะไรกับฉูเจ๋อหยาง ก็เลยเป็นสาเหตุทำให้เธอไม่ค่อยกระตืนรือร้นในการทำคดีเสียเท่าไหร่

แต่ตอนนี้กลับโทรตามเป้ยฉ่ายเวยให้ไปหาอย่างกะทันหัน ก็เลยข้องใจนิดหน่อย

แต่ก็นะ..copy right hot novel pub