ขอร้องผู้อื่นช่วย ก่อนอื่นก็ต้องพูดให้ ชัดเจนหน่อยสิ”

คังเสว่มี่เม้มแล้วเม้นปาก ตอนไป๋หลี่เหลียนร้ายขึ้นมา สามารถแข่งกับจี้อี้ได้เลย

เมื่อกี้เขาเห็นอยู่แล้วว่าคังเสี่ยเหอยืนอยู่ตรงนั้นกับชายารองติง ได้ยินพวกนางซ้ายหนึ่งคำว่าแม่ขวาหนึ่งคำว่าลูก

จะไม่รู้ได้ไงว่าคังเสี้ยเหอคือใคร

ขณะนี้คังเสี้ยเหอคงต้องโมโหแทบตาย ดู นางยังจะเสแสร้งอะไรได้อีก

แค่แป๊บเดียวความดีใจของคังเสี้ยเหอ แข็งลงบนหน้า น้ำท่วมปากอยู่สักพักถึงพูดใหม่ว่า

“ข้าน้อยคังเสี้ยเหอ คือลูกสาวคนที่สามของท่านอ๋องคัง ท่านแม่คือชายารองติงของตำหนักอ๋องคังเจ้าค่ะ”

“พูดแต่แรกสิ!”

ไป๋หลี่เหลียนทำท่าเหมือนคิดได้ มองคังเสี้ยเหอใหม่อีกครั้ง หันหน้าแล้วครุ่นคิดไปยังที่ ชายารองติงอยู่สักพัก เข้าใจอย่างแจ่มแจ้งว่า

“ข้าก็ว่าทำไมดูแล้วคุ้นๆ ที่แท้ก็คือลูกสาว ของชายารองติงนี่เอง

พวกเจ้าทั้งสองแม่ลูกมีความคล้ายกันมาก เจ้าดูสิ ชาดทาแก้มบนหน้ามารวมกัน

น้ำหนักก็พอๆกับ

ร้านชาดทาแก้มในเมืองหลวง ทุกปีมี ร้านชาดทาแก้มมีเท่าไหร่ล้วนเป็นพวกเจ้าอุดหนุน พ่อค้าราชวงศ์ฉีเทียนของข้ายังต้องขอบคุณที่พวกเจ้า ช่วยอุดหนุนจนเจริญรุ่งเรืองขึ้นเรื่อยๆ"

“พุ่ง”คังเสว่มี่หัวเราะออกมาอย่างทนไม่ไหว ไอ้ไป๋หลี่เหลียนนี้โหดร้ายจริงๆเลย ด่าคนอื่นอย่างทางอ้อม

แล้วยังทำท่าทางอย่างกับผู้บริสุทธิ์

แค่แป๊บเดียวหน้าของคังเสี้ยเหอก็ซีดลง เรื่องมันมาถึงตรงนี้ นางก็ฟังออกแล้วว่าหมายความว่าอะไรไป๋หลี่เหลียนเจตนาที่จะแกล้งนาง

นางไม่กล้าระเบิดอารมณ์ต่อไป๋หลี่เหลียน หันหน้ามาที่คังเสว่มี่ แค่เดี๋ยวเดียวหน้าที่อ่อนโยนก็กลายเป็นดุร้ายเหี้ยมโหด

“คังเสว่มี่เจ้าหัวเราะอะไร เจ้านึกว่าตนเอง เก่งมากหรอ? หลายปีมานี้ องค์รัชทายาทก็ ยังไม่ได้ออกคำสั่งเชิญเจ้าไปเป็นชายาเอก เจ้ามีสิทธิ์อะไร มาหัวเราะข้าที่นี่!

อย่านึกว่าองค์รัชทายาทไม่เอาเจ้า แล้วเจ้า ไปหาองค์ชายหกมาช่วยเจ้าเจ้าก็คิดว่าตนเองยอดเยี่ยมแล้วนะ”

คังเสว่มี่ค่อยๆเก็บรอยยิ้มกลับมา ดูหน้าที่ทั้งโกรธแค้นทั้งแดงของคังเสี้ยเหอ แอบๆยิ้ม นี่สินะเผาผลาญไปสู่คนอื่นในตำนาน

เพราะว่าไป๋หลี่เหลียนเป็นพระราชโอรส ถึงแม้จะประชดตรงๆ คังเสี้ยเหอก็ไม่กล้าจะทำ อะไรสินะ

นางก็แค่ยิ้ม ก็ให้คังเสี้ยเหอเอาความโกรธ แค้นหันมาที่ตัวนางหมด

นางมองคังเสี้ยเหอ จะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้มแล้วว่า:

“คังเสี้ยเหอ คนที่เคารพผู้อื่นผู้อื่นย่อม เคารพ คนที่ทำลายตนเอง ประจานตนเองผู้อื่นก็ย่อมดูถูก ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะทำตัวเองร้อนอกร้อนใจ กระวนกระวายใจไม่มีใครเขาจะมาพูดถึงเจ้าหรอก

ในเมื่อกล้าทำ ต้นที่ตนปลูกลงไป ก็ต้องรับผิดชอบผลที่มันออกมา

หรือว่าแค่มาด่าข้า ก็จะสามารถเพิ่มหน้า

ให้เจ้าเอง? ให้ชาดที่ทาแก้มของเจ้าเบาลงไม่น้อยอย่างนั้นหรือ?”

คังเสี้ยเหอได้ยินเข้าตะลึงทั้งตัว เห็นใต้ตาของคังเสว่มี่กระจายไปด้วยแสงสว่าง เฉลียวฉลาด ขณะนี้นางรู้สึกสายตาของคังเสว่มี่ดูสูงส่ง

เหมือนกำลังมองคนที่น่าสงสาร เต็มไปด้วยความสมเพชและเวทนา

ทันใดนั้นนางตกใจตื่น คนโง่ กล้าดีอย่างไรมาเวทนานาง

“เจ้านึกว่าเจ้าคือใคร ถึงกล้ามาสั่งสอนข้า!"

ตลอดหลายสิบปีมานี่คังเสว่มี่คือคนที่นางกลั่นแกล้งมาตลอด คังเสี้ยเหอก็ชินกับการที่ ด่านางแล้วไม่คืนปากอย่างกระทันหันได้

จะไปทนคำด่าแอบแฝงคำประชดของนางได้อย่างไร

เอามือขึ้นหมายจะตบไปที่คังเสว่มี่

คังเสว่มี่นั่งอยู่ที่เก้าอี้ พิงที่หลังเก้าอี้อย่าง ผ่อนคลาย ไม่หลบไม่หลีก ในสายตามีความ สูงส่งไม่ใส่ใจ ยิ้มอย่างเอ้อระเหย

“ถ้าไม่อยากให้มือของเจ้าหักอีก ข้าว่าเจ้าอย่าตบจะดีกว่า”

มือที่ยกขึ้นมาจะตบคังเสว่มี่ห่างเพียงอีกหนึ่งนิ้วก็ จะถึงแก้มแล้วก็ได้หยุดลงมา กระดูกของแข้งส่งสัญญาความเจ็บตะคุ่มๆมาบอกกับคังเสี้ยเหอว่า

คนตรงหน้านี้ ไม่ใช่คังเสว่มี่ของแต่ก่อน นั้นแล้ว

ความโกรธที่รุนแรงของนางเมื่อกี้ที่พุ่งขึ้นหัว คาดไม่ถึงว่าแค่แป๊บเดียวก็ลืมไปหมดแล้ว

“คังเสี้ยเหอ เจ้ากำลังทำอะไรอยู่?"

ตอนที่กำลังเหม่อลอย เสียงตะโกนก็ส่งมาจากหน้าประตู อ๋องคังจับเสื้อคลุมยาว ผ้าฝ้าย ก้าวขาเดินมาที่สวน

ตาทั้งสองจ้องคังเสี้ยเหออย่างโกรธเคือง

คนที่ตามหลังมาด้วยยังมีอาชี เขากวาดสายตาดูของ อะไรก็ไม่รู้ที่วางอยู่ที่สวนอย่างยุ่งเหยิงเต็มไปหมดอยู่สักพัก ก็ขมวดคิ้วขึ้นมา

เขาออกไปทำธุระกับท่านอ๋องตั้งแต่ยามรุ่ง นี่มันยังไม่ถึงหนึ่งวันเลย ชายารองติง พวก เขาคิดเรื่องอะไรไม่ดีมาแกล้งคุณหนูใหญ่อีกแล้ว

ชายารองติงเห็นท่านอ๋องคังเข้ามาก็รู้แล้ว ว่าไม่ดีแล้ว นิสัยที่ชั่ววูบของคังเสี้ยเหอนี้นางก็ ไม่ใช่ไม่รู้ ยังไม่ทันเปิดปากมาห้าม

ก็ถูกท่านอ๋องคังพบเจอแล้ว รีบเดินไปที่ข้างเขา เพื่อห้ามเท้าที่กำลังจะเดินขึ้นไปของเขา ทำความเคารพว่า

“ท่านอ๋อง ท่านกลับมาแล้ว!”

ท่านอ๋องคังมองไปหานางแว็บหนึ่ง หยุดเท้าที่ก้าวเดินลง สีหน้ามืดครึ้มไม่น่าดู หันหน้าไปดูคังเสี้ยเหอ

คังเสี้ยเหอถูกเสียงตะโกนร้องนั้นขู่จนมือ สั่น หันหน้าไปดูคังเสว่มี่ แล้วรีบเก็บกลับมา แก้ตัวว่า

“ท่านพ่อ ข้าเมื่อกี้ไม่ได้ ไม่ได้คิดที่จะตบคังเสว่มี่นะเจ้าคะ

ไม่เชื่อ........ไม่เชื่อท่านไปถามองค์ชายหก ก็ได้ มือของข้ายังไม่แตะต้องคังเสว่มี่เลย"

ในตอนที่สับสนวุ่นวาย นางชี้ไปที่ไป๋หลี่เหลียนเพื่อให้เป็นพยาน

มุมปากของไป๋หลี่เหลียนขีดรอยยิ้มที่

เอ้อระเหย มองท่านอ๋องคังแล้วว่า

“ใช่สิ ท่านอ๋องคัง ข้าสามารถเป็นพยานได้ มือของนางยังมาไม่ถึงหน้าของเสว่มี่”

คำพูดนี่พูดแล้วแย่กว่าตอนไม่พูด

หมายความว่าคังเสี้ยเหออยากตบคังเสว่มี่ แต่ยังไม่ทันตบ ก็ถูกท่านอ๋องคังขัดจังหวะ

ชายารองติงพูดเพิ่มเติมว่า:

“เสี้ยเหอล้อเล่นกับเสว่มี่เอง นางไม่ได้จะตบเสว่มี่เลย ไม่ได้จริงๆ!”

“นั่นคือล้อเล่นหรอ? เรื่องแบบนี้เอามาล้อ เล่นกันได้หรอ!”

ท่านอ๋องคังเข้ามาก็เห็นเลือดดำที่แข็งตัว อยู่ในผมของไป๋หลี่เหลียน ตอนกลับมาก็ได้ยิน คนพูดเรื่องนี้มาครั้งหนึ่งแล้ว

ได้ยินว่านักบวชลัทธิเต๋าที่ชายารองติง

เชิญมาไปทำพิธีขับไล่ชั่วร้ายที่วิหารหลิงหลง ก็โกรธจนขึ้นใจ

ตอนนี้เข้าสวนมา ก็เห็นคังเสี้ยเหอจะตบ คังเสว่มี่อีกจะทนที่ไหน ตะโกนอย่างโกรธไป ที่ชายารองติง

พูดจบ หมุนตัวไปคำนับขอประทานโทษที่ องค์ชายหก

“องค์ชายหก คือข้าปกครองตำหนัก ไม่ถูกวิธี จึงทำให้อนุภรรยาและลูกสาวในตำหนักทําเรื่องที่เนรคุณแบบนี้ออกมาได้

ยังหวังว่าองค์ชายหกจะยกโทษให้!”

ไป๋หลี่เหลียนเอียงตัวไปข้างหน้า แกล้งทำ เป็นประคองท่านอ๋องคัง“อ๋องคังเชิญลุกขึ้น คำพูดที่เจ้าพูดเนี่ยชายารองติงกับลูกสาวคนที่สามจะผิดได้ไง พวกเขาไม่ผิด”ท่านอ๋องคังถือโอกาสยืดตัวตรงขึ้น ใน สายตาสับสนไม่เข้าใจ ถามว่า:“พวกเขาทำเรื่องแบบนี้ออกมา ยังหวังว่า องค์ชายหกมิต้องยกโทษอย่างง่ายดาย”ไม่ต้องยกโทษ? ไป๋หลี่เหลียนกระพริบตารู้สึกว่าสนุก ส่ายพัดหยกเขียว“ท่านอ๋องคัง ข้าให้ชายารองติงเชิญท่าน กลับมา คือจะบอกกับท่านว่าตอนนี้ข้าถูกภูตผีปีศาจสิงร่าง ยังต้องเชิญ ท่านรีบเอาความประสงค์ของข้าไปที่ พระราชวังไปบอกกับเสด็จพ่อกับเสด็จย่า ของข้าให้คนมาช่วยขับไล่สิ่งชั่วร้าย!”สีหน้าของท่านอ๋องคังซีดลง มองชายารองติงกับคังเสี้ยเหอไว้ แทบอยากจะเตะพวก เขาตายความหมายของไป๋หลี่เหลียนจะไม่สืบสวน ที่ไหนกัน ทั้งๆที่จะนำเรื่องนี้วุ่นวายให้เป็นเรื่องใหญ่เขาหันหน้าตะโกนไปที่ชายารองติงอย่าง โกรธว่า “ข้าไม่อยู่ตำหนัก เจ้าเชิญนักบวช ลัทธิเต๋าพวกนี้กลับมาทำไม?”“ท่านอ๋อง ข้าแค่เห็น คือเห็นช่วงนี้ใน ตำหนักไม่ค่อยสงบ แล้วได้ยินว่าช่วงนี้เมือง หลวงมีวิญญาณมากมาย ถึงเชิญคนมาทำพิธีในตำหนักขับไล่สิ่งชั่วร้าย"ชายารองติงสามารถควบคุมในตำหนักนี้มา หลายปี ดูสีหน้าคน อันนี้ก็ยังถือว่าเก่ง รีบนำต้นสายปลายเหตุของเรื่องพูดออกมา

copy right hot novel pub