ตอนที่ 73 เข้าไปในพระราชวัง

...

หลินหมื้นชิงจ้องเซียวชี่จืออย่างเอาเป็นเอาตาย ถูกทำให้โกรธจนพูดไม่ออกสักประโยคหนึ่ง ในโลกนี้ทำไมมีผู้ชายที่ไร้ยางอายแบบนี้!

“เซียวชี่จือ ที่แท้เจ้าจะเอาอย่างไรจึงยอมปล่อยข้า!”

สูดหายใจเข้าลึก ๆ คำหนึ่ง หลินหมื้นชิงพยายามที่จะให้ตัวเองใจเย็นลง ในขณะที่กำลังพูดแบบนี้ ในแววตาที่มองไปยังเซียวชี่จือฉายแววไม่พอใจ

“ปล่อยเจ้าไป? คืนนี้เป็นคืนสมรสของเรา เจ้าให้ข้าปล่อยเจ้าไป?”

เซียวชี่จือใบหน้าเย็นชา ในแววตาที่มองไปยังหลินหมื้นชิงมีแววไม่พอใจ

คืนนี้เป็นคืนสมรส ผู้หญิงคนนี้กลับต่อต้านเขาเช่นนี้ ดังนั้นความโกรธในใจของเขาถูกกระตุ้นขึ้นมาแล้ว

ไม่เคยมีใครกล้าที่จะต่อต้านเขาแบบนี้มาก่อน!

เซียวชี่จืออดทนฝืนความโกรธในใจไว้ วินาทีต่อไป ชิงกระชากดึงผ้าห่มบนร่างหลินหมื้นชิงออกโดยตรง มัดมือทั้งคู่ของนางไว้อีกครั้ง

เขาปิดริมฝีปากของนางอีกครั้ง ไม่ให้โอกาสนางพูดใด ๆ ทุกครั้งผู้หญิงคนนี้ล้วนดูท่าทีเป็นศัตรูกับเขา คืนนี้เป้นคืนเข้าห้องหอ เขาไม่คิดอยากให้นางทำลายบรรยากาศ

หลินหมื้นชิงใช้แรงดิ้นรนอย่างหนัก แม้ว่าพละกำลังทั้งร่างล้วนใช้หมดแล้ว ก็มิอาจดิ้นหลุดได้ นางจ้องถลึงเซียวชี่จืออย่างโกรธเกรี้ยว แต่ผู้ชายคนนั้นก็ไม่สนใจทั้งสิ้น ไม่สนใจนางอย่างสิ้นเชิง แต่ลมหายใจกลายเป็นยิ่งมายิ่งหนักหน่วงขึ้น

มือใหญ่ของเซียวชี่จือลูบไล้ขึ้นและลงไปทั่วร่างหลินหมื้นชิง ปลายนิ้วของเขาเหมือนแฝงเวทมนตร์ปานนั้น ทุกที่ที่ไป หลินหมื้นชิงอ่อนระทวยไปทั้งร่าง ความรู้สึกแปลก ๆ ชนิดหนึ่งลุกไหม้ในร่างกาย

เห็นความรู้สึกของหลินหมื้นชิงถูกปลุกเร้าขึ้นมา มุมปากเซียวชี่จือหยักรอยยิ้มหนึ่งขึ้นมา หลังจากนั้นฉวยโอกาสที่หลินหมื้นชิงไม่ทันสังเกตเห็นก็เข้าไปในร่างกายของนางโดยตรง

ความเจ็บปวดที่ถูกฉีกขาด ทำให้หลินหมื้นชิงอดไม่ได้ส่งเสียงฮึ่มอย่างหนักออกมา แต่มีความรู้สึกชนิดที่บวมเต็มแน่นจริง ๆ ขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

หลังจากหลินหมื้นชิงไม่ได้ต่อต้านแล้ว เซียวชี่จือจึงเริ่มเคลื่อนไหวอย่างมีระเบียบขึ้นมา

เกือบจะทั้งคืน หลินหมื้นชิงล้วนถูกเซียวชี่จือโยนไปมาอย่างตามใจ ตอนเพิ่งเริ่ม นางยังพยายามที่จะต่อต้าน แต่เมื่อถึงเวลาในที่สุด นางก็หยุดเคลื่อนไหวอีกให้รู้แล้วรู้รอด ยังไง ๆ ก็ไม่ว่านางจะต่อต้านอย่างไร ตะโกนร้องจนเสียงแหบตรงหน้า ต่างไม่เกิดผลใด ๆ ดังนั้นยังไม่ต่อต้านดีกว่า

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว หลินหมื้นชิงจึงหลับไปอย่างสะลืมสะลือ เช้าวันรุ่งขึ้นก็เซียวชี่จือโยนไปมาจนตื่น

นางมองดูมือของเซียวชี่จือที่ลูบไล้บนร่างนางอย่างเจ้าเล่ห์ ใช้แรงตีมือของเขาเพียะหนึ่ง ในใจโกรธมาก

เมื่อคืนนางถูกโยนไปมาทั้งคืนแล้ว นางไม่ได้นอนดี ๆ ทั้งคืน ผู้ชายคนนี้เริ่มที่จะโยนนางอีกในยามรุ่งแต่เช้า หรือว่าเขาไม่ต้องพักผ่อนหรือ? “เซียวชี่จือ เจ้ายังไม่เสร็จอีกเหรอ? เมื่อคืนเจ้าทำมาตลอดทั้งคืนแล้ว หรือว่ายังไม่พอเหรอ?”

หลินหมื้นชิงจ้องถลึงเซียวชี่จือ ในดวงตาที่สวยงามฉายแววขมขื่น

ตอนนี้นางไม่ได้ต้องการที่จะหวนคิดกลับไปเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน นางต้องการพักผ่อนและนอนหลับดี ๆ สักตื่น เมื่อคืนนางจึงรู้ว่าที่แท้ทำเรื่องแบบนั้น ที่เหนื่อยไม่ได้เป็นเพียงผู้ชายก็ทั้งผู้หญิงก็เหนื่อยมากด้วย

เมื่อคืนเป็นเพียงคืนเดียวเท่านั้น ทำไมเป็นไปได้ที่จะพอ อนาคตเรายังมีเวลาหลายสิบปีน่ะ เปิ่นหวังค่อย ๆ มา”

เมื่อคืนได้นอนกับหลินหมื้นชิงแล้ว เซียวชี่จือตอนนี้รู้สึกมีความสุข แม้ต้องเผชิญกับน้ำเสียงที่ไม่ดีของนาง ก็ไม่ได้ทะเลาะกับเขา

เห็นแก่การแสดงของนางเมื่อคืนยังนับว่าทำให้เขาพึงพอใจ วันนี้เขาก็ไม่คิดเล็กคิดน้อยกับนางแล้ว

...

ตั้งแต่เมื่อคืนหลินหมื้นชิงจึงพบว่าที่แท้ผู้ชายคนนี้ไร้ยางอายขนาดไหน ไม่ว่าวาจาอะไรล้วนกล่าวออกมาหมด ดูท่าทีภายนอกที่เย็นชาโดดเดี่ยวยโสของนางล้วนเป็นการเสแร้งออกมาทั้งหมด เขาแทบเป็นหมาป่าที่หิวโหยตัวหนึ่งในตอนเย็น

“ข้าเหนื่อยแล้ว ตอนนี้ข้าเพียงต้องการพักผ่อน เจ้าคงไม่อาจถึงกับไม่ให้ข้าหลับสักตื่นแล้วหรอกน่ะ?”

หลินหมื้นชิงมองหน้าเซียวชี่จือ เอ่ยปากเสียงเย็นชา

“อีกสักพักเจ้าเข้าวังไปเข้าเฝ้าฮ่องเต้กับข้าด้วยกัน วันนี้เป็นวันแรกของการอภิเษกสมรส เจ้าในฐานะเป็นพระชายา ยังนับว่าเป็นคนในราชสำนัก ต้องเข้าวังไปถวายน้ำชาเป็นธรรมดา”

หลังจากได้ยินคำพูดของหลินหมื้นชิง สีหน้าของเซียวชี่จือเปลี่ยนเป็นจริงจังขึ้นมา เขามองดูใบหน้าของหลินหมื้นชิง พูดด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น

“เข้าวังเหรอ? ข้าไม่ไปได้ไหม?”

ทันทีที่ได้ยินว่ายังต้องตามเซียวชี่จือไปเข้าวัง ศีรษะหลินหมื้นชิงก็โต นั่นไม่ใช่หมายความว่านางยังต้องอยู่ด้วยกันกับเซียวชี่จือวันนี้หรือ?

“เจ้าคิดว่าไง? ถ้าเจ้าไม่คิดให้ฮ่องเต้ลงโทษในข้อหนึ่งด้วยฐานที่เจ้าหมิ่นประมาทจากเหตุผลนี้ เจ้าอาจจะไม่ไป แต่ถ้าฮ่องเต้ต้องการตัดหัวของเจ้าแล้ว ถึงเวลาอย่าโทษที่เปิ่นหวังไม่รับประกันเจ้า”น้ำเสียงที่เซียวชี่จือพูดเงียบสงบ ไม่มีกลิ่นอายบังคับใด ๆ แต่หลังจากได้ยินคำพูดของเขา หลินหมื้นชิงรีบลุกขึ้นนั่งทันที พร้อมที่จะแต่งตัวสวมใส่เสื้อผ้า “ดูไปแล้วพระชายาของเปิ่นหวังยังเป็นคนฉลาดมากคนหนึ่ง ที่รู้ว่าต้องทำยังไง”เห็นอากัปกิริยาของหลินหมื้นชิง มุมปากเซียวชี่จือหยักเป็นรอยยิ้มเบา ๆ ขึ้นมาคราหนึ่ง ตามมาด้วยลุกขึ้นจากเตียงแต่งตัวนั่งอยู่ในรถม้าที่ไปพระราชวัง อารมณ์หลินหมื้นชิงค่อนข้างหงุดหงิด นางไม่เคยเข้าไปในสถานที่เช่นพระราชวังนี้มาก่อน แต่อันตรายภายในพระราชวัง มากน้อยนางสามารถเดาได้บ้าง สถานที่ที่มีการต่อสู้แย่งชิงกันมากที่สุดตั้งแต่สมัยโบราณมาก็คือพระราชวัง หลินหมื้นชิงไม่คิดลงไปขลุกในโคลนนี้ แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าไม่ลงไปลุยน้ำโคลนนี้ไม่ได้แล้ว นางได้กลายเป็นพระชายาของเซียวชี่จือ ก็ถูกกำหนดโดนดึงเข้าไปในท่ามกลางการต่อสู้เหล่านี้แล้ว“เจ้ากำลังคิดอะไรอยู่?”เห็นหลินหมื้นชิงตั้งแต่เข้าไปในรถม้าแล้ว ก็ไม่ได้พูดอะไรสักประโยค เซียวชี่จือ อดไม่ได้เอ่ยปาก

copy right hot novel pub