แต่ในข่าวที่ดังไปทั่วเมืองในหลายวันมานี้คือ

จี้ซื่อจื่อดีกับคุณหนูคังที่เอ๋อๆคนนี้มาก เขาปฏิบัติกับนางไม่เหมือนกับคนอื่น ไม่ใช่แค่อนุญาตให้นางขึ้นรถม้าแล้วยังอุ้มนางกลับพระตำหนักด้วยตนเองด้วย

เดิมทีนางไม่เชื่อ แม้แต่คุณหนูกู่ จี้ซื่อจื่อก็ไม่อนุญาตให้นางได้เข้าใกล้เขามากขนาดนี้ แล้วจะเป็นไปได้หรือที่จะเข้าใกล้หญิงสาวที่เอ๋อๆคนหนึ่งได้?

แต่หลังจากที่นางมองเห็นระยะห่างระหว่างคังเสว่มี่และจี้ซื่อจื่ออีกครั้ง นางก็ต้องตกตะลึงเป็นอย่างมากมาก และเพิ่งรู้ว่าข่าวลือนั้นคือเรื่องจริง

คังเสว่มี่ยืนอยู่ข้างจี้ซื่อจื่อระยะห่างไม่ถึงหนึ่งศอก แล้วยังยิ้มน้อยๆอย่างร่าเริงไม่มีอาการบาดเจ็บสักนิด

แม้แต่กู้เมิ่งเสวียน คุณหนูกู้ที่สวยและเก่งที่สุดในเมืองนี้ก็ไม่สามารถเข้าใกล้จี้ซื่อจื่อในระยะห่างสามศอกได้

คังเสว่มี่คนนนี้ดูแล้วก็ไม่มีอะไรที่ไม่เหมือนกับใคร แค่ดวงตาที่สดใสร่าเริงกว่าแค่นั้นเอง ท่าทางมองแล้วดูดีกว่าเมื่อก่อน มีสิทธิ์อะไรถึงได้ความชอบของจี้ซื่อจื่อไป!

องค์รัชทายาทอุตส่าห์มาหานางที่นี่ คุยกับนาง สีหน้านางยังเย็นชานึกว่าตัวเองเป็นใครกันแน่!

คังเสว่มี่หลุบตาลงต่ำเล็กน้อย มองสีหน้าของเหยาเมิ่งฉิงแล้วยิ้มน้อยๆ

"เจ้าคือคุณหนู อะไรนะ?...” นางเอ่ยถามจี้อี้

"นางเป็นบุตรสาวของเหยาโก๋วกง" จี้อี้เอ่ยขึ้ยอย่างสง่าและสุภาพ

คังเสว่มี่เหลือบมองเขาพร้อมกับพยักหน้าจากนั้นก็หันไปมองเหยาเมิ่งฉิง

"อะไรที่เรียกว่าฐานะของข้าน่ากลัวว่าไม่เหมาะสม? คุณหนูเหยาคนนี้ อยู่ๆเจ้าก็มาปรากฏตัวอยู่ที่นี่ ข้าไม่รู้ว่าเจ้าคือผู้ใดกันแน่ เจ้าก็ยืนกล่าวคำที่ไม่น่าฟังพวกนี้ มองแล้วเจ้าคงริษยาข้ามากนักใช่หรือไม่?”

ถูกคังเสว่มี่เพิกเฉยตรงๆเช่นนี้ เหยาเมิ่งฉิงโมโห นางกำผ้าในมือแน่น “ ใครว่าข้าริษยาเจ้า เจ้ามีอะไรที่ข้าต้องริษยาเจ้าด้วย? "

คังเสว่มีเลิกคิ้ว “ ในเมื่อเจ้าไม่ได้ริษยาข้า เพราะเหตุใดทันทีที่เห็นข้าก็ดูถูกข้าแล้วล่ะ หรือว่าเจ้าตั้งใจพูดเพื่อดึงดูดความสนใจจากองค์รัชทายาท? ”

ความคิดในใจถูกนางพูดออกมา สีหน้าของเหยาเมิ่งฉิงแดงขึ้นมา ไม่ว่ายังไงนางคือคุณหนูหน้าบางผู้หนึ่ง ทันทีที่ตื่นตระหนกคำพูดอื่นๆก็ถูกเอ่ยออกมาอย่างไม่ทันได้ไตร่ตรองว่า

“ ข้าจะไปริษยาเจ้าได้อย่างไรกัน เจ้าไม่ใช่คุณหนูกู้ที่มีความเชี่ยวชาญในบทกวีวาดภาพเก่ง มีความรู้ความสามารถเป็นที่น่าชื่นชมให้รู้สึกนับถือ

ส่วนเจ้ามันก็แค่นางซื่อที่ไม่ฉลาดไม่มีความสามารถอะไรและเป็นเพียงสตรีที่ขี้เหร่คนหนึ่ง มีอะไรให้ข้าริษยาเจ้ากัน! "

" แต่ข้ารู้สึกว่าเจ้ากำลังริษยาข้านะ อ่อ........ ไม่สิ" คังเสว่มี่วางนิ้วมือลงบนริมฝีปากท่าทางไร้เดียวสากำลังใช้ความคิด

สักครู่นางก็ทำท่าทางคิดออก แล้วพูดว่า “เจ้าบอกว่าไม่ได้ริษยาข้า แต่อาจหวังจะเป็นอย่างข้าใช่หรือไม่?"

“ หวังจะเป็นอย่างเจ้า? แค่ชื่อเสียงของเจ้าที่ดังอยู่ในเมืองนี้ มีอย่างไหน ที่ข้าอยากจะเป็นอย่างเจ้า มีจุดไหนที่เจ้าสู้ข้าได้?"

เหยาเมิ่งฉิงกลอกตาขาวอย่างดูถูก คังเสว่มี่หลงตัวเองมากเกินไปไหม

คังเสว่มี่ได้ยินแล้วกระพริบตาใส สีหน้าเปลี่ยนไป นางเก็บรอยยิ้มแล้วเอ่ยด้วยสีหน้าจริงจังว่า

“ ข้าเข้าใจแล้ว ความหมายของเจ้าก็คือ

ผู้ที่องค์รัชทายาทจะแต่งตั้งให้เป็นชายาเอกยังสู้เจ้าไม่ได้ เจ้าอยากจะพูดว่าสายตาขององค์รัชทายาทนั้นไม่ดีใช่ หรือไม่? ”

เหยาเมิ่งฉิงถูกนางทำให้สับสนไปหมด นางจะไปสู้การเล่นของสมองกับคังเสว่มี่ได้อย่างไรกัน นางหันไปมองสีหน้าของไป๋หลี่รุ่ยแล้วรีบปฏิเสธว่า

"ข้าไม่ได้หมายความว่าเช่นนี้นะ องค์รัชทายาทเป็นผู้ที่ไม่ธรรมดา สายตาในการเลือกชายาเอกนั้นต้องดีอยู่แล้ว! "

“ ในเมื่อเจ้าก็รู้ว่าสายตาขององค์รัชทายาทดี เมื่อครู่นี้องค์รัชทายาทกล่าวว่าจะแต่งตั้งให้ข้าเป็น ชายาเอก เจ้าไม่ได้ยินหรือ? เจ้ามีสิทธิ์อะไรมาบอกว่าฐานะข้าไม่ดี คำพูดเจ้าขัดแย้งกันในตัว หาเรื่องขายหน้าให้ตัวเอง ตบปากตัวเอง หาเรื่องใส่ตัวแล้วใช่หรือไม่? "

คังเสว่มี่มองเหยาเมิ่งฉิงสบายๆ สีหน้าไม่เคร่งขรึม ท่าทางผ่อนคลายชนะขาดอย่างไม่กดดัน

“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า........copy right hot novel pub