คังเสว่มี่พยักหน้า ยังคงเป็นไป๋หลี่เหลียนที่ใช้ได้กว่า “ ยังคงเป็นเจ้าที่ดีไม่เหมือน จี้อี้ รู้แต่ช่วยคนอื่นรังแกข้า"

“ แน่นอน หากข้าไม่ช่วยเจ้า ผู้ใดจะช่วยเจ้า!" ไปหลี่เหลียนกอดอกแล้วหัวเราะเสียงเบาเอ่ยกับคังเสว่มี่ว่า “ แต่นึกไม่ถึงว่าวิชาการต่อสู้ที่ทำให้ผู้อื่นโมโหของเจ้านั้นช่าง เก่งกาจจริงๆ "

คังเสว่มี่ยิ้ม นางยื่นมือขึ้นไปตบไหล่ของเขาเบาๆพร้อมเชิดหน้าขึ้นกระพริบตา เอ่ยอย่างได้ใจว่า

“ แน่นอน ผู้ใดใช้ให้นางมายุ่งกับข้าก่อนเล่า ข้าไม่ใช่คนที่จะถูกใครรังแกได้ง่ายๆอีกแล้วนะ "

จี้อี้ปรายดวงตาที่พร่างพราวของเขามองนาง จากนั้นก็เลื่อนไปมองไป๋หลี่เหลียนแล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลว่า

"เจ้าชอบอ่อนโยนกับหญิงงามไม่ใช่หรือ เห็นหญิงสาวร้องไห้ไม่ได้ไม่ใช่หรือ? แล้วเหตุใดถึงยังไม่รีบไปปลอบใจนางอีก? ”

"แม้ข้าจะอ่อนโยนกับหญิงงาม แต่ข้าก็เลือกนะ ข้าชอบอ่อนโยนกับคุณหนูที่สุภาพเรียบร้อย ข้าเอ็นดูหญิงงาม สองอย่างนี้เหยาเมิ่งฉิงไม่มีเลย ไม่ได้อยู่ในขอบเขตที่ข้าจะปลอบใจ หากเป็นเสว่มี่ข้าต้องไม่ให้นางร้องไห้แน่!" ไป๋หลี่เหลียนมองจี้อี้ บนใบหน้างามมีรอยยิ้มอ่อนๆ

ชมนางงดงามอีกแล้ว ดวงตาสดใสของคังเสว่มี่ยิ้มจนกลายเป็นรูปจันทร์เสี้ยว ไป๋หลี่เหลียนพูดเก่งมากจริงๆ

มองเหยาเมิ่งฉิงวิ่งออกไปด้วยน้ำตา ไป๋หลี่รุ่ยขมวดคิ้ว.........

ดวงตาที่คล้ายกับดวงดาวยามค่ำคืนมองไป๋หลี่เหลียน นํ้าเสียงเย็นชา

"น้องหก เหยาโก๋วกงคืออำมาตย์ในเมืองหลวง คุณหนูเหยาคือลูกรักของเขา เจ้าพูดเช่นนี้ไม่ได้ ไม่อย่างนั้นจะทำร้ายจิตใจของอำมาตย์ ”

ไป๋หลี่เหลียนยิ้มเล็กน้อย ดวงตาลูกพีชวูบวาบมองไปยังไป๋หลี่รุ่ย

"พี่รองท่านก็อย่าเข้มงวดเช่นนี้เลย เวลานี้ไม่ได้อยู่ในวังหลวง ในวังหลวงนี้หากไม่สามารถพูดได้ตามใจปรารถนาก็มี ชีวิตอยู่อย่างทรมานน่ะสิ? ”

“ แต่ก็ต้องระวังคำพูดวาจาและการกระทำ!" ไป๋หลี่รุ่ยขมวดคิ้วเอ่ยอย่างเคร่งขรึม

“ในเมื่อนางสามารถพูดจาดูถูก เยาะเย้ยผู้อื่นก่อนได้ หลังจากที่แพ้ก็ร้องไห้ต่อหน้าผู้คน เช่นนั้นก็ไม่ต้องกลัวผู้อื่นจะว่า

พี่รองนี่แค่การทะเลาะขัดแย้งกันระหว่างหญิงสาว อย่าเอาเรื่องการเมืองมาพูดบ่อยๆเลย พี่ไม่กลัวเหนื่อยแต่ข้ากลัวเหนื่อย!"

มุมปากของเขายังคงยิ้ม ไป๋หลี่เหลียนไม่กลัวการเข้มงวดของเขาสักนิด เสียงใสไพเราะสบายๆไม่เสียภาพลักษณ์

คังเสว่มี่แอบพึมพำว่าไป๋หลี่เหลียนเป็นเจ้าชายที่ร่าเริง สง่ามีความรู้สูงและไม่อยู่ในกฏระเบียบจริงๆ

นิสัยที่ร่าเริงเช่นนี้ เป็นนิสัยที่มีน้อยมากในราชวงศ์กษัตริย์จะมีสักคน

ตั้งแต่เด็กไป๋หลี่เหลียนทำอะไรก็ทำตามใจตัวเอง ไม่ทำตามกฏระเบียบของราชวงศ์กษัตริย์ แม้จักรพรรดิจะต่อว่าไป๋หลี่เหลียน พระพันปีก็จะออกมาปกป้องเขา อย่าว่าแต่องค์รัชทายาท แม้จักรพรรดิมาไปหลี่เหลียนก็นิสัยแบบนี้

ไป๋หลี่รุ่ยมองไป๋หลี่เหลียนนิ่ง กำมือแน่น ในใจไม่พอใจมากที่ไป๋หลี่เหลียนไม่ฟังคำพูดเขา แต่ไม่ได้แสดงออกมาทางสีหน้า

นึกไปถึงว่าไป๋หลี่เหลียนไม่แย่งบัลลังก์กับเขา อย่างน้อยก็เป็นเจ้าชายที่ร่าเริงสดใส ใจก็สบายขึ้นมา ไปเสียเวลากับเขาทําไม

หันไปมองคังเสว่มี่นึกไปถึงเมื่อครู่นี้ที่คังเสว่มี่คุยกับเหยาเมิ่งฉิง ความเย็นชาในดวงตาก็หายไปมีความดีใจอยู่ในนั้น

"เสว่มี่ ในที่สุดเจ้าก็ตอบตกลงเป็นชายาเอกของข้าแล้ว หากเจ้าเต็มใจพรุ่งนี้เมื่อข้าไปเข้าร่วมประชุมก็ไปขอท่านพ่อ ให้ท่านพ่ออนุญาตให้เราหมั้นกัน เป็นอย่างไร?"

เมื่อก่อน เขาไม่ชอบคังเสว่มี่หากท่านพ่อและพระพันปีไม่นึกถึงเรื่องนี้ เขาก็เต็มใจที่จะทำเป็นไม่รู้ ปล่อยให้คังเสว่มี่อยู่ในสถานการณ์อับอายแบบนี้ตลอดไป

แต่ตอนนี้ไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว เขารู้สึกว่าให้นางเป็นชายาเอกของเขาก็ไม่เลว

คังเสว่มี่เดินลงมาจากเรือ ขนตายาวปิดดวงตาไว้ใช้หางตามองไป๋หลี่รุ่ย

ใบหน้าที่เข้มงวด ฐานะสูงส่งที่น่าอิจฉา ใต้ฟ้านี้คงมีไม่กี่คนที่ฐานะดีกว่าเขา

แต่แม้จะเป็นเช่นนี้ คนแบบนี้ไม่ใช่คนที่นางต้องการ เพราะในดวงตาของไป๋หลี่รุ่ยเต็มไปด้วยความโลภและความไม่รู้จักพอ

ในใจของเขาไม่มีอะไรที่สำคัญไปกว่าบัลลังก์

วันนี้เขาเอ่ยกับนางเช่นนี้ ไม่ใช่เพราะชอบ ไม่ใช่เพราะชื่นชม แต่เพราะนี่เป็นพระราชโองการของจักรพรรดิองค์ก่อน ไม่ทําตามไม่ได้

หากไม่ทําตามอาจจะเป็นภัยคุกคามต่อตำแหน่งผู้สืบทอดของเขาได้

นางมองเขาด้วยสายตาราบเรียบ “ องค์รัชทายาท ข้าไม่เคยตอบตกลงว่าจะเป็นชายาเอกของท่าน ”

ความอ่อนโยนในดวงตาของไป๋หลี่รุ่ยเพิ่งขึ้นมา หลังจากที่ได้ยินคำพูดของคังเสบู่มี่ก็อึ้ง

มองใบหน้าของนางคล้ายกับจะดูให้แน่ชัดว่าคำพูดเมื่อ ครู่นี้เขาได้ยินผิดไปแล้วหรือไม่ หรือให้แน่ใจว่าออกมาจากปากของคังเสว่มี่จริงๆ

เมื่อแน่ใจว่าตัวเองไม่ได้มองผิดและไม่ได้ฟังผิด ในใจก็เหมือนมีอากาศอุดไว้ “ เมื่อครู่นี้เจ้าบอกกับเหยาเมิ่งฉิงว่าเจ้าเป็นชายาเอกที่ข้า ชอบไม่ใช่หรือ ? ”

"ไม่ผิด องค์รัชทายาท ท่านเองก็พูดแล้วว่า เป็นท่านที่ชอบชายาเอกเอง แต่ข้าไม่ได้ตอบตกลงกับท่านว่าจะเป็นชายาเอกของ ท่าน ท่านเป็นผู้พูดเองทั้งนั้น ข้าไม่เคยพูดมาก่อนเลยนะเพคะ”

นางเอ่ยอย่างไม่เกรงใจสักนิดเดียว ในน้ำเสียงของคังเสว่มี่ไม่มีความอบอุ่นเลยสักนิด

นางไม่รู้สึกอะไรกับไป๋หลี่รุ่ย อย่าพูดว่าจะไปเป็นภรรยาหนึ่งในสามพันของไป๋หลี่รุ่ยเลย

ดวงตาสวยของไป๋หลี่รุ่ยขรึมลง ในดวงตามีความกดดันของผู้ที่อยู่ในฐานะสูงส่งถูก ปล่อยออกมา สายตาจ้องคังเสว่มี่นิ่ง มีอิทธิพลที่กดดันแผ่ออกมาแล้วกล่าวอย่างโมโหเล็กน้อยว่า“ คังเสว่มี่งานสมรสนี้ไม่ใช่ความปารถนาของข้าฝ่ายเดียว นี่เป็นพระราชโองการของจักรพรรดิองค์ก่อนคนในเมืองหลวงมีผู้ใดที่ไม่รู้บ้าง ไม่ใช่แค่ความไม่เต็มใจหรือไม่ต้องการของเจ้าก็สามารถปฏิเสธได้ หรือว่าเจ้าจะไม่ทำตามพระราชโองการและไม่ให้ เกียรติจักรพรรดิอย่างนั้นหรือ? ” "พระราชโองการของจักรพรรดิองค์ก่อนข้ารู้อยู่แล้ว ในเวลานั้นจักรพรรดิองค์ก่อนนึกถึงมิตรภาพที่มีต่อปู่ของข้าที่เกิดขึ้นในสนามรบ เลยรับสั่งให้รุ่นหลานแต่งงานกัน พระราชโองการของจักรพรรดิสำคัญมากนัก ไม่มีผู้ใดสามารถปฏิเสธได้ แต่ข้าคิดว่าตอนที่จักรพรรดิองค์ก่อนและปู่ของข้า สัญญากันเรื่องแต่งงาน รุ่นหลานยังไม่เกิดออกมา ไม่เคยได้กล่าวว่าฝ่ายใดขอฝ่ายใดแต่งงาน ฝ่ายใดแต่งงานกับฝ่ายใด แค่ดูพระราชโองการของจักรพรรดิ ลูกสาวของตำหนักคังแต่งงานเข้าไปอยู่ในวังหลวง หญิงสาวผู้สูงส่งจากวังหลวงก็สามารถแต่งเข้ามาอยู่ใน ตำหนักคังได้ แค่สองฝ่ายแต่งงานกันก็ทำตามพระราชโองการขององค์จักพรรดิองค์ก่อนแล้วเพราะเหตุใดองค์รัชทายาทถึงคิดว่าข้าต้องสมรสกับ ท่าน ท่านน่ะบังคับให้คนอื่นทำเรื่องที่ไม่อยากทำ "คังเสว่มี่ไม่ได้ถูกความกดดันของเขาทำให้หวาดกลัวเลยสักนิด สีหน้าราบเรียบเพราะคำพูดที่ไร้ความหวาดกลัวของนางและคำตอบที่เฉลียวฉลาดทำให้นางดูเป็นผู้ใหญ่ไป๋หลี่รุ่ยตกตะลึงแล้วตกตะลึงอีกเขาอึ้งไปชั่วขณะในใจของเขามีบางอย่างเกิดขึ้นมาอย่างไม่คาดคิด

copy right hot novel pub