เฒ่าแก่หงเห็นเธอมีสีหน้าชื่นชมอยู่ตลอดเวลาแต่ไม่ได้ พยักหน้าชี้ไปยังเสื้อผ้าชุดใด ก็ไม่รู้ว่านางชอบหรือไม่ชอบ

“ คุณหนูคังท่านชอบชุดไหนหรือไม่ หากมี สามารถนำลงมาสวมดูได้ เสื้อผ้าสวยหรือไม่สวยที่สำคัญคือต้องสวมอยู่บนร่าง ถึงจะดูออก ”

"เจ้าพูดได้ไม่ผิด ” คังเสว่มี่มองการบริการของนางดีอยู่ตลอด ดูมารอบหนึ่งแล้วก็ไม่ได้ไม่พอใจอะไร นางนึกลองสวมดูก็ไม่เป็นไร พลันสายตาก็เหลือบมองไปยังชุดกระโปรงสีฟ้าที่ยังไม่ได้แขวนขึ้นไป

สีอ่อนๆคล้ายกับเมฆที่ลอยไปมา สีผ้าใสบนนั้นใช้ด้ายเงินปักเป็นกล้วยไม้ ง่ายๆแต่หรูทำให้มองแล้วรู้สึกสบายๆ

“ ชุดนั้นไม่เลวนำมาให้ข้าลองดูเถอะ" นางชี้ชุดนั้นแล้วเอ่ย

เฒ่าแก่หงมองไปตามทางที่นางชี้ ดวงตามีความแปลกใจปรากฏขึ้นมา

“ สายตาของคุณหนูคังดีมากจริงๆเลย นั่นคือชุดที่นายของเราออกแบบในปีนี้ ออกแบบอย่างละชุดในช่วงฤดูใบไม้ผลิ ฤดูร้อน ฤดูใบไม้ร่วง ฤดูหนาว นั่นคือแบบในช่วงฤดูร้อน วันนี้เพิ่งทำเสร็จยังไม่ทันได้แขวนเลย ”

สมัยนี้ยังมีคนทำจำนวนจำกัด?หญิงสาวสวมเสื้อผ้า มีผู้ใดที่ไม่หวังว่าตัวเองสวมแล้วทั้งสวยและมี เอกลักษณ์

เจ้าของร้านหวินเสี่ยงเก๋อฉลาดจริงๆ ไม่อยากรวยก็ยาก

"ชุดนั้นต้องเป็นชุดที่แพงมากที่สุดในร้านใช่หรือไม่? " คังเสว่มี่พอใจสายตาของตัวเองมาก “ เลือกชุดนั้นแหละ หยิบมาให้ข้าลองสวมดู ""

นางเคยพูดว่าจะเลือกชุดที่แพงที่สุดให้คนเจ้าเล่ห์จี้จ่ายเงิน ทำตามที่พูดจริงๆด้วย ฮ่าฮ่าฮ่า

ไป๋เหลี่หลียนอิงอยู่กับบาร์ พัดพัดจีนอย่างสบายๆกำลังคุยเล่นกับคนในร้านคนหนึ่ง ได้ยินเสียงจากทางนี้ก็หันมาเอ่ยว่า “ เฒ่าแก่หง ชุดนี้เป็นชุดที่แพงที่สุดใช่หรือไม่ รีบเอามาให้เสว่มี่ลองดูเร็วๆเข้า ”

คังเสว่มี่ มองเขาแล้วยิ้มให้กันอย่างมีความหมายอื่น ในดวงตาของทั้งสองคนมีข้อความหนึ่งบอกว่า——

ให้จี้อี้จ่ายเงินเยอะๆ

เฒ่าแก่หงรีบเดินไปยังบาร์แล้วหยิบเสื้อมาให้คังเสว่มี่ด้วยรอยยิ้ม ชี้ไปข้างในพูดว่า ข้างในนั้นเปลี่ยนเสื้อผ้าได้ หากคุณหนูคังต้องการอะไรก็เรียกข้าได้ ”

“ อืม ” คังเสว่มี่รับเสื้อมา เรียกชวนหลันเข้าไปกับนางทั้งสองคนเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นเวลานานเล็กน้อยแล้วออกมา

“ งดงามหรือไม่? "ทันทีที่คังเสว่มี่ออกมาก็ยื่นแขนออกหันไปทางไป๋หลี่เหลียนและฉวี่ซางที่ยืนอยู่หน้าร้านพร้อมถาม

ไป๋หลี่เหลียนเดินล้อมรอบเธอรอบหนึ่ง ใช้คางวางอยู่บนพัดจีนเอ่ยออกมาช้าๆ งดงามก็งดงาม แต่รู้สึกว่าว่าตรงเอวหลวมไปเล็กน้อยใช่หรือไม่?

เฒ่าแก่น้อยก็เดินมามองซ้ายขวาอย่างละเอียด

"คุณหนูคังสวมชุดนี้งดงามจริงๆ เสื้อสีฟ้าเหมาะกับสีผิวของท่านมาก แต่ตรงเอวนี้ใหญ่ไปหน่อย หากท่านชอบ ร้านเราแก้ให้ท่านโดยไม่เสียเงิน.........."

บนถนนใหญ่เมืองหลวง รถม้าคันหนึ่งกำลังผ่านไปอย่างช้าๆ บนรถม้าตกแต่งอย่างประณีตมีสัญลักษณ์ของเฉิงเสื้ยง

คนบนถนนเห็นแล้วก็รู้ว่าคนที่นั่งอยู่ข้างในคือคนในตำหนักเฉิงเสียง

เวลานี้มีคนนั่งอยู่ข้างในสองคน คนหนึ่งคือเหยาเมิ่งฉิงที่ถูกคังเสว่ที่ทำให้ร้องไห้ นางในเวลานี้ตกแต่งใบหน้าใหม่แล้ว นอกจากดวงตาที่บวมเล็กน้อยก็มองไม่ออกว่าเคยร้องไห้มาก่อน นางกำลังพูดกับหญิงสาวที่ถือหนังสืออ่านอยู่ในรถม้าอีกข้าง

“ พี่เสวียน พี่ไม่ได้อยู่ด้วย ไม่เห็นท่าทางอวดเก่งของคังเสว่มี่ ข้ายังไม่ได้กล่าวอะไรเลย นางมองเห็นข้ายืนอยู่ข้างองค์รัชทายาทก็ด่าว่าข้า กล่าวว่าข้าไม่รู้ฐานะตัวเอง เข้าใกล้องค์รัชทายาท หาเรื่องให้ตัวเองขายหน้า"

หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองนางอย่างผยอง ขมวดคิ้วน้อยๆเอ่ยออกมาเสียงเรียบ

“ คังเสว่มี คุณหนูใหญ่ของตำหนักคัง? นางเอ๋อและเป็นใบ้ไม่ใช่รึ? จะด่าว่าเจ้าได้อย่างไร?"

เหยาเมิ่งฉิงมองสายตาราบเรียบหยิ่งผยองของนางภายในใจก็นึกหวั่นๆ

ท่าทางที่เหยียดหยามคังเสว่มี่เมื่อครู่นี้ก็หายไป เม้มริมฝีปากเอ่ยด้วยสีหน้าโมโหว่า

"พี่เสวียน เดือนนี้พี่อยู่ที่ชานเมือง ไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นในเมือง ครึ่งเดือนมานี้ คังเสว่มี่ไม่ใช่คังเสว่มี่อย่างเมื่อก่อนแล้ว ข้าก็ไม่รู้ว่านางไปทำอะไรมาตอนนี้นางไม่ใช่แค่พูดเก่ง ตัวนางเองดูแล้วก็ไม่เหมือนเมื่อก่อน ไม่เอ๋อสักนิด ยังพูดเก่งกว่าข้าอีก

ตอนนี้องค์รัชทายาทดีกับนางมาก วันนี้ยังไปหานางที่ทะเลสาปชิงเยว่ บอกว่าจะเล่นเป็นเพื่อนนาง แล้วยังบอกอีกว่าจะให้นางเป็นชายาเอก เพราะอย่างนี้ นางถึงได้อวดเก่งไม่เอาผู้ใดไว้ในสายตา! "

หญิงสาวได้ยินแล้วสายตามองหนังสือ ศีรษะไม่ได้เงยขึ้นเอ่ยเสียงเรียบว่า

"คังเสว่มี่เป็นคู่หมั้นขององค์รัชทายาทอยู่แล้วแค่ไม่ได้รับสั่งมอบฐานะให้เฉยๆ เจ้าไม่ใช่วันแรกที่รู้ ไม่ต้องโมโหเช่นนี้ "

เหยาเมิ่งฉิงเห็นว่าตัวเองพูดมานาน หญิงสาวยังคงเฉยๆ ก็มองนางแล้วเอ่ยอย่างระวังว่า

“ พี่เสวียน พี่พูดได้ไม่ผิด ทุกคนต่างรู้ว่านางคือชายาเอกในอนาคตขององค์รัชทายาท แม้องค์รัชทายาทไปหานางก็เป็นเรื่องปกติแต่พี่ไม่รู้ วันนี้นอกจากนางที่ด่าว่าข้าแล้ว ยังมีองค์ชายหกและจี้ซื่อจื่อต่างก็ยืนอยู่ข้างๆช่วยนาง ว่าข้า หากไม่ใช่เพราะเหตุนี้ ข้าจะโมโหจนร้องไห้ออกมาได้อย่างไร เกือบจะไปรับพี่ที่หน้าประตูเมืองสายแล้ว "“ เจ้าบอกว่า วันนี้จี้ซื่อจื่อก็อยู่กับนาง?" สีหน้าที่ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงของนางก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย สายตาที่ดูสูงส่งหยิ่งผยองมองไปยังเหยาเมิ่งฉิง มือที่ถือหนังสือกำแน่นน้อยๆในที่สุดเหยาเมิ่งฉิงก็มองเห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปของนาง เอ่ยต่อด้วยใบหน้าที่ยังคงมีความโมโหว่า“ ใช่นะสิก่อนหน้านี้ข้าได้ยินมาว่าจี้ซื่อจื่อใช้รถม้าส่วนพระองค์ส่งนางกลับ ตำหนักคังแล้วยังอุ้มนางเข้าไปในห้องเองด้วย ไม่กล้าเชื่อเหมือนกัน วันนี้เห็นนางยืนอยู่ข้างจี้ซื่อจื่อ แค่หนึ่งศอกเท่านั้นแล้วยังพูดคุยกับจี้ซื่อจื่ออย่าง สนุกสนาน ไม่มีทีท่าของคุณหนูเลย ข้าจึงเชื่อเล็กน้อย"ริมฝีปากอมชมพูของหญิงสาวเม้มแน่น มือที่ถือหนังสืออยู่ก็กำแน่นจนหนังสือยับยู่ยี่ ดวงตาจ้องเหยาเมิ่งฉิงแล้วถามอีกครั้งว่า “ เจ้าแน่ใจนะว่าทุกคำที่เจ้าพูดคือความจริง? จี้ซื่อจื่อใช้รถม้าไปส่งนางด้วยตัวเองแล้วยังอุ้มนาง เข้าไปในตำหนักด้วย? "เหยาดมิ่งฉิงถูกนางทำให้ตะลึงแต่ก็พยักหน้าเอ่ยว่า

copy right hot novel pub