“ แม้จะได้ยินมา แต่ไม่ผิดแน่ ตอนนี้ตำหนักในเมืองมีผู้ใดเล่าที่ไม่รู้เรื่องนี้ อีกอย่างวันนี้ระยะห่างหนึ่งศอกนั้น ข้าเห็นอย่างชัดเจน ไม่มีคําไหนที่ปลอม! ”

หญิงสาวหลับตาลง หนังสือในมือถูกนางกำจนยับ สีหน้าของนางซีดขาวน้อยๆ แต่มองจากสีหน้าแล้วมองไม่ออก แต่บรรยากาศในรถค่อยๆกดดันขึ้นมา

เหยาเมิ่งฉิงเหลือบมองหนังสือที่ถูกนางกำจนยับ แอบยิ้มในใจ หากพูดถึงเรื่องจี้ซื่อจื่อ พี่เสวียนให้ความสนใจมาก นางกัดริมฝีปากล่าง เตือนว่า

“ พี่เสวียน พี่เป็นอะไรเล่า? หนังสือในมือพี่จะถูกพี่กำจนเสียแล้วนะ"

หญิงสาวได้ยินแล้วจึงค่อยๆลืมตาขึ้น ก้มลงมองหนังสือที่ถูกตัวเองกำยับแล้วรีบปล่อยมือ ใช้มือค่อยๆทำให้ส่วนที่ยับให้กลับมาเรียบช้าๆ ท่าทางคล้ายกับกำลังยุ่งอยู่กับของมีค่าที่หายาก

‘จับมันพังก็ซื้อเล่มใหม่ได้ พี่เสวียนไปทำมันทำไม ทําอย่างนี้แล้วมือยังเหนื่อยด้วย ” เหยาเมิ่งฉิงเบะปาก นางไม่ชอบอ่านหนังสือ เพียงแค่ถือเล่มหนึ่งไว้ไม่ถึงครึ่งเค่อนางก็ง่วงนอนแล้ว

ไม่เข้าใจว่านางคนนี้ถือหนังสืออ่านอยู่ทั้งวัน หมายความว่าอะไร

หญิงสาวชาเลืองมองเหยาเมิ่งฉิง เอ่ยว่า

“เจ้าไม่เข้าใจ หนังสือเล่มนี้ข้ายืมมาจากจี้ซื่อจื่อ "

ครั้งนี้

สายตาที่เหยาเมิ่งฉิงมองหนังสือเล่มนั้นก็เปลี่ยนไป เอ่ยด้วยรอยยิ้มว่า “ พี่เสวียนไม่เหมือนผู้ใดจริงๆที่สามารถยืมหนังสือมา จากจี้ซื่อจื่อได้”

หญิงสาวไม่ได้เงยหน้าขึ้น แม้แต่พูดก็ไม่พูด

เมื่อครู่นี้ยังพูดว่าคังเสว่มี่สามารถเข้าใกล้จี้ซื่อจื่อได้ เมื่อเทียบกับส่วนนี้ยืมหนังสืออะไรพวกนี้นับอะไรไม่ได้ เหยาเมิ่งฉิงไม่รู้ตัวว่าพูดผิด สักนิด

นางรู้สึกกลัว มองหญิงสาว เห็นนางไม่มีปฏิกิริยาอะไร ในใจก็โล่งอก

นางนั่งอย่างเบื่อๆ เห็นหญิงสาวยังคงก้มหน้าทำหนังสือให้เรียบก็รู้สึกว่าบรรยากาศอึดอัด เปิดหน้าต่างรถแล้วมองออกไปข้างนอก มองคนข้างนอกแล้วหาเรื่องคุยว่า

“ ใช่ พี่เสวียน ข้าจำได้ว่าวันนี้เป็นวันที่ร้านหวินเสี่ยงเก๋อออกชุดใหม่ของฤดูร้อนที่ไม่เหมือนร้านใด ไม่อย่างนั้นหากคนอื่นซื้อไปแล้วก็ต้องรอถึงฤดูใบไม้ร่วงแล้วนะเรารีบไปดูกันเถอะ ได้ยินมาว่าเสื้อผ้าครั้งนี้บนเสื้อจะปักดอกกล้วยไม้ด้วยนะ"

หญิงสาวได้ยินแล้วก็เงยหน้าขึ้นมองออกไปข้างนอก ในสายตามีความลังเล ก้มหน้าลงมองหนังสือข้างๆที่ยับ ส่ายศีรษะเอ่ยว่า

“ ไม่ไปแล้วข้าต้องรีบกลับจวนไปจัดการหนังสือส่วนที่ยับนี้ ไม่อย่างนั้นตอนที่คืนให้จี้ชื่อจื่อ ให้เขาเห็นว่าข้าไม่ให้ความสำคัญกับหนังสือ ในใจต้องคิดมากแน่ ”

“ อย่างนี้นี่เอง...…...." เหยาเมิ่งฉิงเบะปากแล้วพูดอีกครั้งอย่างไม่ตายใจว่า “ พี่เสวียน เสื้อผ้านั้นแค่ชุดเดียวเท่านั้นนะ ได้ยินมาว่าช่วงนี้ที่ออกขายเป็นดอกกล้วยไม้ ครั้งก่อนที่พี่ถามเฒ่าแก่หง เพราะอยากจะซื้อไม่ใช่หรือ ตอนนี้ไป เราอาจจะได้เห็น ไม่อย่างนั้นก็จะถูกขายไปแล้วจริงๆนะ "

ในดวงตาจ้องหญิงสาวอย่างเห็นด้วย มานึกไปมาแต่ก็สายศีรษะเอ่ยว่า “ กลับจวนเฉิงเสี้ยงจัดการหนังสือให้เรียบแล้วค่อยออกมา"

“อ่อ ” เหยาเมิ่งฉิงขานรับเสียงต่ำสีหน้าผิดหวังหากไม่ใช่เพราะนางไม่ได้มีเงินมากขนาดนั้น ซื้อของมีจำกัดในร้านหวินเสี่ยงเก๋อไม่ได้

นางอยากจะไปซื้อเองด้วยซ้ำทำไมนางถึงไม่มีเงินเหมือนกับพี่เสวียนนะ เฮ้อ......

เหยาเมิ่งฉิงถอนหายใจ สายตาจ้องข้างนอก นางอยากดูว่าเวลานี้มีผู้ใดที่ไปร้านหวินเสี่ยงเก๋อบ้าง หากคุ้นเคย ความสัมพันธ์ดียังสามารถจับดูได้ มีโอกาสยังสามารถลองสวมดู

“ หือ...... พี่เสวียน พี่รีบมาดูเร็วเข้า มาดูเร็ว! เหยาเมิ่งฉิงมองรถม้าที่อยู่หน้าร้านหวินเสี่ยงเก๋อแล้ว อุทานออกมา "

“ มีเรื่องอะไรอีก? ” หญิงสาวกำลังอารมณ์ไม่ดีเพราะหนังสือ ได้ยินเสียงนางเอะอะเลยถามนางด้วยเสียงเย็น

คล้ายกับเหยาเมิ่งฉิงฟังความไม่พอใจของนางออก เอ่ยอย่างประจบว่า

พี่เสวียน พี่รีบมาดูเร็ว หน้าร้านหวินเสี่ยนเก๋อมีรถม้าจอดอยู่สามคัน สองคันหน้าน่าจะเป็นของจี้ชื่อจื่อ ตรงกลางเป็นขององค์รัชทายาท แ คันสุดท้ายน่าจะเป็นขององค์ชายหก.…………….."

หญิงสาวได้ยินนางพูดอีกครั้ง คิ้วนางก็ขมวดมุ่นสายตาเย็นเฉียบตามด้วยมือหยุดนิ่ง เงยหน้าขึ้นมองออกไปนอกหน้าต่างที่เปิดผ้าม่านไว้

สายตาหยุดอยู่บนรถม้าที่ทำจากไม้ประดู่บ้าน ร่างทั้งร่างกระตุก

"พี่เสวียน ไปดูหน่อยไหมรถม้าของจี้ซื่อจื่อก็อยู่ด้วยนะ! " เหยาเมิ่งฉิงพยายามหว่านล้อม ไม่ใช่แค่จี้ชื่อจื่ออยู่ที่นั่น องค์รัชทายาทก็อยู่ด้วย นางเองก็อยากจะไปดู

ในสายตาของหญิงสาวมีความตื่นเต้น ก้มหน้ามองหนังสือที่วางอยู่บนโต๊ะ ริมฝีปากยิ้มน้อยๆ หันไปสั่งกับคนข้างนอกว่า “ ยังไม่กลับจวนไปร้านหวินเสี่ยงเก๋อ "

“ ขอรับ คุณหนู "คนขับรถม้าตอบรับแล้วดึงหัวม้าไปยังถนนใกล้ๆ

ในร้านหวินเสี่ยงเก๋อ

คังเสว่มี่ดึงเสื้อตรงเอวที่หลวมๆ ขมวดคิ้วเอ่ยกับเฒ่าแก่หงว่า “ หลวมไปเล็กน้อยๆจริงๆ หากเจ้าจะแก้ ใช้เวลานานแค่ไหนถึงจะแก้เสร็จ? ”

มองเห็นความละเอียดของเสื้อชุดนี้ หากแกะออกมาทีละน้อยน่ากลัวว่าคงไม่เสร็จง่ายๆแน่ๆ

เฒ่าแก่หงเองก็รู้สึกเสียดาย เสื้อผ้านี้ทำเสร็จแล้วหากจะเอากลับไปทำใหม่ก็รู้สึกน่าเสียดาย

“ เฒ่าแก่หง ชุดมีจำนวนจำกัดในฤดูนี้ถึงหรือยัง? " เหยาเมิ่งฉิงเดินเข้าจากข้างนอก ยังไม่ได้ดูสถานการณ์ในร้านก็ถามอย่างร้อนรนทันที

ก่อนหน้านี้ที่ได้ยินเสียงนี้ยังไม่เลยสองชั่วโมงเลยด้วยซ้ำ คังเสว่มี่จะจำไม่ได้ได้ยังไง นางเงยหน้าขึ้นมอง เป็นลูกสาวของเหยาโก๋วกง(คำว่า โก๋วกงเป็นชื่อตำแหน่ง )ที่ถูกนางทำให้ร้องไห้ที่ทะเลสาปชิงเยว่จริงๆ แต่ครั้งนี้ นางไม่ได้มาคนเดียว

ผู้ที่เดินอยู่ข้างหลังนางคือหญิงสาวที่สวมด้วยชุด กระโปรงยาวสีเขียวอ่อน อายุประมาณสิบหกปี บนใบหน้าเรียวตกแต่งด้วยเครื่องสำอางอ่อนๆ หน้าขาวเนียน สีผิวนวลคิ้วเรียว

ดวงตามีความหยิ่งยโสน้อยๆ สีหน้าราบเรียบ เวลาที่มองผู้อื่นให้ความรู้สึกสูงส่งจากคุณหนูตระกูล ใหญ่ทำให้รู้สึกไม่สบาย

เฒ่าแก่หงเห็นผู้ที่มา ในใจนึก ไม่ดี รอยยิ้มบนใบหน้ายิ่งกว้างมากขึ้น “ คุณหนูกู้ คุณหนูเหยา พวกท่านมาแล้ว ”

สายตาของเหยาเมิ่งฉิงมองสำรวจไปรอบร้านพูดว่า “ วันนี้เป็นวันอะไร เราต้องมาอยู่แล้ว เมื่อครู่นี้ถามเจ้าแล้วนี่? ชุดของฤดูร้อนนี้ล่ะ คุณหนูกู้ก็มาแล้ว เจ้ายังไม่เอาออกมาหรือ? ”

เฒ่าแก่หงหันไปเอ่ยกับหญิงสาวที่เดินเข้ามาว่า “ข้าน้อยได้ยินมาว่าทานไปพักผ่อนที่นอกชานเมืองแล้ว คุณหนูกู้ท่านกลับมาถึงเมืองหลวงตั้งแต่เมื่อไหร่ ข้าน้อยยังไม่รู้เลย ”

ตั้งแต่ที่พวกนางสองคนเข้ามาในร้าน คังเสว่มี่ก็ไม่ได้สนใจแต่คำพูดของพวกนางก็เข้ามาในหูของนางโดยไม่ขาด

สักคำคุณหนูกู้? คือคนที่เหยาเมิ่งฉิงบอกว่าคุณหนูกู้คนนั้นลูกสาวที่เกิดกับภรรยาหลวงจากตำหนักเฉิงเสี้ยง หญิงสาวที่มีความรู้มากที่สุดในแคว้นฉีเทียน กู้เมิ่งเสวียนได้ยินมาว่ามีความสัมพันธ์ที่ดีกับจี้อี้มาตั้งแต่เด็ก ทั้งสองคนคนหนึ่งคือคุณชายอันดับหนึ่ง อีกคนคือหนึ่งเก่งอันดับหนึ่ง เป็นคู่ที่ทุกคนต่างก็เห็นดีด้วยก็ว่าเจ๋งจริงๆเลย ท่าทางที่คุณหนูกู้คนนี้เข้ามาก็รู้สึกว่ามีท่าทางของผู้หญิงเก่งบนใบหน้างดงามเขียนไว้ว่าหยิ่งผยองเย็นชาและสูงส่งคังเสว่มี่ นึกไม่ผิด หญิงสาวที่ถูกเหยาเมิ่งฉิงเรียกว่าพี่เสวียน คือกู้เมิ่งเสวียนหลังจากที่นางเข้ามา ก็มองสำรวจร้าน หลังจากที่ไม่เห็นผู้ที่อยากจะเห็นตอนที่อยู่ในรถม้า คำพูดของเฒ่าแก่หงไม่รู้ได้ยินหรือไม่ได้ยิน สายตามีความผิดหวัง นางไม่ได้ตอบแต่สายตาหยุดอยู่ที่ไป๋หลี่เหลี่ยนที่กำลังคุยเล่นกับคน งานหญิงบนใบหน้าได้เผยรอยยิ้มออกมาแล้วถวายคำนับอย่างมีมารยาท“ เมิ่งเสวียนถวายคํานับองค์ชายหกเพคะ ”

copy right hot novel pub