“หลอกลวง ไม่ใช่การรักษาสัจจะของพี่ชายคนโต ข้าไม่ได้สัญญาอะไรกับเจ้าทั้งนั้น ข้าจะพูดอีกครั้งนะ

ที่นี่มีเพียงเจ้ากับข้า ใครจะเป็นสักขีพยานให้ได้กันเล่า ถึงอย่างไรข้าก็ไม่กลับไปอย่างแน่นอน!"

“นี่เจ้ากำลังขี้โกง เจ้ากำลังบีบบังคับข้าอยู่นะ!" คังเสว่มี่ถกแขนเสื้อขึ้นมา นางตกปากรับคำกับเจ้าของร่างเดิมแล้ว ว่าต้องพาคังวี่จิ่นออกห่างจากซ่องให้ได้ ไม่เช่นนั้นนางก็คงจะวนเวียนไม่ไปเกิดเสียที

“ดี เช่นนั้นข้าจะต้องทำให้เจ้าล้มลงก่อน แล้วถึจะดึงเจ้ากลับไปได้!"

คังวี่จิ่นมองไปทางแขนของนาง น้องสาวคนนี้เป็นคนใช้อำนาจเช่นนี้เป็นตั้งแต่เมื่อไหร่ สีหน้านั่นที่เคร่งขรึมของนางอีก ดูดวงตาที่เปล่งประกายระยิบระยับออกมานั่น

แต่ก็ไม่ได้ทำให้คังวี่จิ่นรู้สึกกลัว เขากลับพูดจาเยาะเย้ยเหยียดหยามว่า

“แขนของเจ้าก็เหมือนกับขาของลูกไก่ตัวนั้น หากคิดจะสู้กับข้าพอข้าสู้กลับต่อยจมูกเข้าให้ ประเดี๋ยวก็คงจะวิ่งแจ้นกลับไปฟ้องท่านพ่อในตำหนักหาว่าข้ารังแกเจ้าอีก

พอได้ยินคำว่า ข้าจะต่อยจมูกของเจ้า คังเสว่มี่โก่งคิ้วขึ้น แล้วยิ้มออกมาอย่างช้าๆ รอยยิ้มที่ดูเหมือนจะใสซื่อแต่กลับมีความได้ใจแฝงอยู่

คังวี่จิ่นเห็นสีหน้าของนางก็รู้สึกแปลกใจเล็กน้อยแต่ความไม่พอใจนั้นมีมากกว่า เจ้าเด็กคนนี้คิดจะลากเขากลับไปจริงๆน่ะหรือ แต่ถึงแม้นจะรู้สึกไม่ค่อยพอใจเขาก็ยังหัวเราะเยาะเย้ยที่น้องสาวของเขายังมีความคิดเช่นนี้อยู่อีก ! รูปร่างของพวกเขาทั้งสองคนมีความสูงที่ต่างกันมาก

ยังไรเสียความพ่ายแพ้ก็ต้องตกเป็นของนาง อยู่ดี!

ในขณะที่คังวี่จิ่นกำลังเตรียมพร้อมยอมรับ กับการเอาแต่ใจของน้องสาวด้วยความลำพองใจอยู่นั้น

คังเสว่มี่ก็ถอยร่นไปด้านหลังก้าวหนึ่งหลังจากนั้นนางก็ดึงชายกระโปรงขึ้น ขาที่เรียวยาวขาวละเอียดก็เผยออกมาให้เห็น

ชายกระโปรงที่ลอยพริ้วไหวเหมือนกับผีเสื้อ ที่กำลังเล่นกับดอกไม้ตัวหนึ่ง ขาที่เรียวยาวก็ถูกยกขึ้นมาหมุนอยู่กลางอากาศ หมับเข้าให้ที่ใต้ขากรรไกรทั้งสองข้างของคังวี่จิ่น

คังวี่จิ่นที่ยังไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองกลับมา สุดท้ายก็ถูกขาที่เนียนขาวทั้งสองข้างของนางนั้น หนีบไปบนต้นคอ จากนั้นก็ดึงลงมาจากเก้าอี้ล้มลงไปกองบนพื้น

คังวี่จิ่นลงสู่พื้นอย่างสมบูรณ์สวยงาม ยอดเยี่ยมมาก! คงเสว่มี่ย่นจมูกเล็กน้อย ก่อนจะปล่อยขาออกจากคอของเขา แล้วยืนขึ้น จากนั้นก็วางกระโปรงลงอย่างช้าๆ ปัดรอยยับที่ยังคงเหลือทิ้งไว้เล็กน้อยบนชายกระโปรง

เนื้อผ้าที่ใช้ตัดเย็บกระโปรงนี้ไม่ดีเอาเสียเลย เคลื่อนไหวเล็กน้อยก็เกิดรอยยับเสียแล้ว ต่อไปนางจะต้องเปลี่ยนเป็นผ้าลื่น กระโปรงถึงจะสามารถเคลื่อนไหวได้ง่ายขึ้น

นางก้มหน้าลงไปมองคังวี่จิ่นที่ไม่ไหวติงอยู่ บนพื้น ก่อนจะใช้เท้าเตะๆไปบนมือของเขาเบา “เฮ้ ไม่ตายหรอกใช่ไหม?"

คังวี่จิ่นไม่ไหวติ่ง ใบหน้าของเขาคว่ำลงบนพรหมคังเสวมี่เตะๆอีกครั้งแรงขึ้นกว่าเดิม “นี่ วี่จิ่น เจ้าตายจริงๆแล้วหรือ?”

คังวี่จิ่นก็งยังคงไม่ไหวติ่ง ดวงตาของคังเสว่มี่ก็ได้ฉายแววซุกซนออกมาจางๆ คิ้วขมวดขึ้นมาเล็กน้อย ก่อนจะหัวเราะออกมาอย่างอ่อนหวานนุ่มนวน จากนั้นก็ดึงขาทั้งสองข้างของคังวี่จิ่น แล้วค่อยๆเคลื่อนย้ายร่างของเขาออกไปข้างนอกอย่างช้าๆทีละก้าวๆ

“หึ ตายก็ดี ถึงอย่างไรข้าก็จะต้องลากเจ้ากลับตำหนักไปให้ได้อยู่ดี มีชีวิตกลับไปก็คงจะดิ้นพล่านไม่หยุด ตายแล้วจะได้ลากกลับไปได้ง่ายๆหน่อย"

คังวี่จิ่นถูกลากออกมาจากร้านอาหารจุ้ยเซียนนางลากเขาจนมาถึงถนนใหญ่ แล้วลากกลับมาถึงตำหนักอ๋องคัง ให้ทุกคนมองมาด้วยความอยากรู้ ท่วงท่าที่งดงามของลูกชายคนโตตระกูลสูงศักดิ์ในประเทศฉีเทียน

ถือโอกาสเก็บค่ามองด้วยความเคารพเสีย เลย....

“คังเสว่มี่ เจ้าพอได้แล้ว! คังซื่อจื่อที่ดูเหมือนกับ “ปลาตาย”

เมื่อสักครู่ก็ได้เปลี่ยนเป็นปลาสด ที่กระโดดขึ้นมา ที่เขาเป็นเช่นนี้........นั่นก็เป็นเพราะว่าขาทั้งสองข้างถูกนางจับเอาไว้ตลอดทาง

ดวงตากลมโตของเขาจ้องเขม็งไปทางคังเสว่มี่ พร้อมกับฉายแววความเดือดดาลโกรธเคือง ออกมาจากดวงตาทั้งสองข้างอย่างชัดเจน

“เจ้าไม่มีจิตใจที่รู้บาปบุญคุณโทษเอาเสียเลย ข้ายังไม่ตายเลยนะ

แต่เจ้าก็ยังจะลากข้ามาบนถนนให้คนอื่นมองด้วยความเคารพและศรัทธาเช่นนี้ เจ้ายังเป็นน้องสาวของข้าอยู่ไหม?”

คังเสว่ามี่ส่งเสียงหู้วออกมา “แล้วใครใช้ให้เจ้าแกล้งตายกันล่ะ เจ้าแกล้งข้าให้ข้าลากเจ้าออกมา ! วันนี้ไม่ว่าจะยังไงก็ต้องพาเจ้ากลับตำหนักให้ จงได้!”

การกระทำแกล้งตายกลับดูสมจริงมาก น่าเสียดายที่หายใจแรงไปหน่อย อยากจะปิดหูของนางไม่ให้ได้ยิน ก็เป็นไปไม่ได้!

“ทำไมเจ้าถึงต้องการให้ข้ากลับตำหนักไปนัก ข้ากลับไปมันจะเป็นผลดีอะไรต่อเจ้าตรงไหนกัน!"คังวี่จิ้นที่กำลังนอนคว่ำอยู่ตรงขอบประตู ใบหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธ คาดไม่ถึงว่าเจ้าเด็กนี้จะมีศิลปะการต่อสู้ ด้วย!ศีรษะที่สูงกว่านางกว่าเล็กน้อยของเขา ถูกน้องสาวที่ผอมแห้ง ต่อยจนล้มพลับไปบนพื้น ช่างน่าอับอายเสียจริง!หลังจากผ่านไปชั่วครู่ เขาก็พบว่าที่ด้านหลังของเขามันเหมือนกับภาพในเมื่อก่อน ที่มักจะมีเสียงโต้แย้งกันก็ดังขึ้นมาอย่างฉับไว จากนั้นก็หยุดไปสักพักก็โต้แย้งกันอีก คังวี่จิ่นถอนหายใจจากนั้นก็ค่อยๆหันไปมองคนที่อยู่ด้านหลัง

copy right hot novel pub