ในโลกนี้มักเต็มไปด้วยความแปลกประหลาด เพราะไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนก็มักจะมีคนบางกลุ่มที่มีทัศนคติในทางไม่ดี คิดในสิ่งที่สวนทางกับความเป็นจริง

ยิ่งเมื่อได้ยินสิ่งที่คนอื่นพูดออกมาในอีกรูปแบบหนึ่ง แต่คนจำพวกนี้ก็ดันเข้าใจไปอีกแบบหนึ่ง

และถันซื่อหัวก็คือคนที่จัดอยู่ในจะพวกคนที่มีความคิดแปลกประหลาดแบบนั้น

ในสายตาและสมองของเขามีเพียงเรื่องตัณหาอยู่ในนั้น โดยไม่ได้สนใจความจริงว่ามันคืออะไร

ถันซื่อหัวหัวเราะออกมาเสียงดังโดยไม่สนใจสีหน้าของคังวี่จิ่นเลยซักนิด จากนั้นเขาก็พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่ประหลาดใจ

“ฮ่าฮ่าฮ่าองค์รัชทายาทคังช่างน่าสนใจจริงๆ รักน้องสาวของตัวเอง ช่างดูมีรสนิยมที่แปลกยิ่งนัก "

คังวี่จิ่นจ้องมองถันซื่อหัวอย่างโมโหพลันกำหมัดแน่น แล้วก็ยิ่งทำให้เริ่มอดทนไว้ไม่ไหว

ขาหมูที่คังวี่จิ่นพึ่งกินเข้าไปเมื่อกี้แทบจะ ทะลักออกมา

คิ้วทั้งสองข้างก็ขมวดเข้ามาจนติดกันฉับพลันเขาก็ชกเข้าไปที่เบ้าตาของถันซื่อหัวในทันที

พลันพูดเสียงแข็งขึ้นมาด้วยความไม่พอใจว่า

“รักบ้าบอกอะไรของเจ้ากัน"

ถันซื่อหัวไม่คิดว่าคังวี่จิ่นจะหุนหันทำร้ายเขาเช่นนั้นจึงไม่สามารถป้องกันตัวเองได้เลยจึงถูกชกเข้าไปที่เบ้าตาขวาอย่างจัง จนเขาล้มลงไปหมอบที่พื้น

“คังวี่จิ่น เจ้ากล้าทำร้ายข้าเพียงเพราะผู้หญิงคนเดียว ข้าไม่มีวันยอมง่ายๆอย่างแน่นอน!"

ถันซื่อหัวก็ไม่ใช้คนที่จะยอมคน ทุกคนต่างรู้กันว่าเขาทำอะไรไม่เคยมีเหตุผล คนในเมืองต่างรู้กันดี จนไม่สามารถมีใครกล้าพูดอะไร แต่สำหรับคังวี่จิ่นก็ไม่ใช่ว่าอยู่ดีๆก็จะลงไม้ ลงมือทําร้ายคนอื่น!

ถึงตอนนี้ถันซื่อหัวเองก็ยังไม่ได้คิดว่าตัวเอง ทำผิดที่ไปล่วงเกินน้องสาวของเขา พลันลุกขึ้น แล้วเอามือกุมที่ตาของตัวเองแล้วหันไปจ้องคังวี่จิ่นทันที

“เจ้ากล้าทำร้ายข้า เดิมทีเจ้าก็เป็นแค่อันธพาลคนนึงเท่านั้น ไม่มีก็ไม่เห็นเป็นอะไร! วันนี้ยังไงข้าก็ต้องได้ นางมาครอง

ที่จริงข้าอดทนได้ แต่ตอนนี้ทนไม่ไหวแล้ว!"

"ข้าก็บอกเจ้าไปแล้วว่านางเป็นน้องสาวแท้ๆ ของข้า เจ้ายังกล้าที่จะคิดไม่ดีกับนางอีก ยังไงข้าก็ต้องได้สั่งสอนเจ้าโดยไม่มีทางออม มืออย่างแน่นอน!"

คังวี่จิ่นพุ่งเข้าไปอัดถันซื่อหัวอีกครั้ง จนเขาลงไปนอนกองที่พื้น

"ถึงข้าจะไม่สามารถเอาชนะน้องสาวข้าได้ แต่สำหรับคนอย่างเจ้าไม่มีทางที่ข้าจะไม่ ชนะ!"

ถันซื่อหัวที่ถูกเตะไปอีกสองครั้ง ก็เริ่มโมโห แล้วพลันเอาตัวเองไปพิงที่ก้อนหิน แล้วใช้นิ้วเป่าเรียกคนมาช่วย!

คังวี่จิ่นชะงักไปนิดนึง เจ้าอ้วนนี่ พยายามร้องตะโกนเรียกคนมาช่วยงั้นหรือ!

เขาไม่ได้รู้สึกกลัวเลยสักนิด ของแบบนี้ คุณชายทั่วทั้งเมืองมีหรือจะไม่มี แต่ว่าคังเสว่มี่ยังนอนซบที่อกของเขาอยู่แบบ นี้ ถ้าสักพักเกิดการปะทะกันขึ้นมา แล้วนางได้รับบาดเจ็บขึ้นมาละก็ต้องเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นมาอย่างแน่นอน

เขาก้มลงมองหน้าคังเสว่มีที่หลับไปอย่างไม่รู้ตัวเพราะเมาเหล้า จนอยากที่จะสั่งสอนนางสักสองสามที

จากนั้นคังวี่จิ่นก็ได้ยินเสียงคนกลุ่มใหญ่เคลื่อนไหวเป็นวงกว้างมาทางนี้ เขาจึงเงยหน้ามองดู พอมองไปสักพักก็เห็นใครคนหนึ่งที่เดินย่างกรายอยู่ด้านหน้า แววตาสองข้างก็พลันลุกวาวขึ้นมา

เห็นเพียงแค่เขาใส่ชุดสีม่วงแขนเสื้อพลิ้วไหวสีม่วงอ่อน มีสง่าราศีราวกับทวยเทพ

ที่ลอยลงมาจากกลุ่มเมฆ

ในยามที่เขาเคลื่อนไหวดอกโบตั๋นบนชุดสีม่วงก็พลันขยับตามเขาเบาๆ เหมือนกับว่าเขาค่อยๆเดินออกมาจากกลุ่มดอกไม้เหล่านั้น

ทำให้ผู้ที่พบเห็นไม่สามารถที่จะบรรยายความสง่างามของเขาออกมาได้ ช่างดูดีมีความสง่างามสมกับมาจากตระกูลที่สูงส่งยิ่งนัก ถ้าไม่ใช่จี้อี้แล้วจะเป็นใครไปได้ละ?

คังวี่จิ่นคิดไม่ถึงว่าจะได้เจอกับจี้ซื่อจื่อในที่ แบบนี้ ถ้าหากว่าฝากน้องสาวเอาไว้กับเขา ให้เขาช่วยพาไปส่งที่ตำหนัก ก็น่าจะได้นะ

จี้ซื่อจื่อไม่ได้เป็นคนแบบถันซื่อหัวที่มีแต่กาม ในสมองมีแต่เรื่องต่ำช้า จนไม่สามารถที่จะเยียวยาได้แล้ว

แต่ว่าจี้ซื่อจื่อเป็นคนที่ไม่ชอบยุ่งเกี่ยวกับใคร ถ้าให้เขาช่วยดูแลนาง เขาจะไม่ฆ่านางเสียก่อนหรือ?

ช่วงที่เขากำลังคิดไตร่ตรองอยู่นั้น เสียงฝีเท้าของคนกลุ่มหนึ่งก็ดังขึ้นมาจากด้าน หลัง เป็นเสียงฝีเท้าที่วิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว

ไม่ต้องหันกลับไปมองก็รู้ว่า เป็นคนของถันซื่อหัวที่เขาเรียกมาช่วย

และคนของเขาเองก็มาถึงแล้วเหมือนกัน ที่จริงเขาเองก็สามารถที่จะพาคังเสว่มี่หนีออกไปเองได้ แต่คนอย่างกันซื่อหัวจะต้องไม่ยอมปล่อยเขาไปง่ายๆอย่างแน่นอน

ถ้ารอให้ถึงช่วงชุลมุล กับการปะทะกันของสองฝ่าย แล้วดูแลนางไม่ได้ คงต้องลำบากอย่างแน่นอน

คังวี่จิ่นก้มลงมองคนที่นอนซบในอกตัวเอง แววตาก็แสดงความหนักใจออกมาทันที

ถ้าหากว่าเขาฝากนางไว้กับคนอื่น ถันซื่อหัวต้องไม่ยอมรามือแน่นอน ยังไงเขาก็ต้องไปแย่งนางมาให้ได้ แต่ถ้าเป็นจี้ซื่อจื่อละก็ ถึงกันซื่อหัวจะกล้ามากขนาดไหน ยังไงก็ไม่มีทางกล้าเข้าไปใกล้อย่างแน่นอน

กัดปากครุ่นคิดไปมา เขาก็เงยหน้าขาวใสที่ไม่ได้รู้สึกกลัวอะไรเลย สักนิด

หันไปทางนั้นพลันตะโกนร้องขึ้นมาทันที

“จี้ซื่อจื่อ น้องสาวของข้าดื่มเหล้าแล้วเมา วันนี้ข้ามีเรื่องต้องสะสาง ท่านช่วยข้าพานางไปส่งที่ตำหนักคังได้หรือไม่ ข้าวี่จิ่นจะซาบซึ้งใจเป็นอย่างมากและสัญญาด้วยชีวิตจะตอบแทนท่านหลังจากนี้ ”

ฉวี่ซางที่เดินตามจี้อี้อยู่ด้านหลัง ก็หันมามองด้วยความเสียดาย

“ซื่อจื่อ กว่าท่านจะมาที่ชิงโหลว (ชิงโหลวคือ หอนางโลนหรือซ่อง) ได้ไม่ง่ายเลยนะขอรับ แต่กลับต้องมาเจอองค์ชายหกก่อกวนอยู่ไม่หยุด

นี่ก็ต้องลำบากให้ท่านเข้าไปร่วมมีส่วนในเกมส์ของเขาด้วย มันเกินไปแล้ว

ทำให้ซื่อจื่อเสียเวลาไปเที่ยวที่ชิงโหลวนะขอรับ”

จี้อี้ยิ้มอ่อน“ทำไม ไม่มีสาวงามรายล้อม เจ้ารู้สึกเสียดายอย่างนั้นหรือ? "

พอได้ยินแบบนั้นหน้าของฉวี่ซางก็แดงขึ้นมา ทันที ราวกับว่าคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ “ซื่อจื่อ ท่านอย่าล้อข้าเล่นสิขอรับ ผู้ชายที่อายุครานี้ ก็ต้องคิดถึงเรื่องผู้หญิงเป็นธรรมดา แต่ว่า...."

เขาชะงักไปพักนึง แล้วหันไปมองกลุ่มคนที่กำลังมึงดูอะไรบาง อย่างอยู่“ถ้าหากว่าผู้หญิงล้วนแต่เป็นเหมือนกันหมด ที่พอเห็นท่านก็วิ่งเข้ามารายล้อม ถ้าเป็นแบบนั้นก็ช่างเถอะขอรับ”เมื่อสักครู่ซื่อจื่อเตรียมตัวจะออกไปร้านอาหารจุ้ยเซียน ใครจะรู้ว่าพึ่งเดินเข้าไปถึง ก็เจอเข้ากับองค์ชายหกที่พยายาม คะยั้นคะยอให้ท่านเล่นกับเข้าให้ได้แต่ซื่อจื่อกลับไม่สนใจอะไรเขา จนองค์ชายหกยื่นข้อแลกเปลี่ยนที่ดูน่าสนใจ ให้กับเขา เขาถึงได้ยอมรับปากเล่นด้วยช่วงที่สองคนเดินหมากรุกอยู่นั้น ซื่อจื่อก็ชนะได้อย่างไม่มีผิดคาด แล้วพูดถึงเดินออกมาข้างนอกเพื่อสูดอากาศ ภายในชิงโหลวแห่งนี้ก็อบอวลไปด้วยกลิ่นของหญิงสาวที่หอมยิ่งนักถ้าตามนิสัยของซื่อจื่อแล้ว อยู่ที่นี่นานขนาดนี้ได้ก็ถือว่าไม่ใช่เรื่องง่าย แล้วแต่พอเดินออกมาได้ไม่นาน คนบนถนนที่พอเห็นซื่อจื่อเข้า ก็พากันตกตะลึง พวกหญิงสาวที่อยู่ชิงโหลวก็ต่างพากันตาม เขามา งานการก็ไม่พากันทำ ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น เพื่อที่จะวิ่งตามมาดูซื่อจื่อแต่ดีที่คนพวกนี้ถึงแม้ว่าจะเป็นคนที่ไม่รู้อะไร แต่ก็ยังจำได้ว่าไม่สามารถเข้าใกล้ซื่อจื่อได้ ในระยะสามเมตรไม่อย่างนั้นละก็ ตอนนี้ก็กลัวแค่ว่าคนที่ถูกพวกนางล้อมเอาไว้ อยู่ ไม่ใช่ซื่อจื่อตัวจริงคนที่ชอบอิสระอย่างซื่อจื่อ ไม่ใช่ว่าใครก็สามารถลอกเลียนแบบเขาได้จี้อื้อมยิ้ม “ฉวี่ซาง ข้ารู้สึกว่า ข้าสัมผัสความอิจฉาจากคำพูดของเจ้า ได้.…….…….."“ข้าที่คอยอยู่ข้างๆท่านแบนนี้ ผู้หญิงที่ไหนจะมองกันละขอรับ"ฉวี่ซางพูด

copy right hot novel pub