พอเห็นฉวี่ซางอุ้มนางเข้าไปในรถม้า เรียบร้อยแล้ว แล้วผ้าม่านก็พลันปิดลง หัวใจที่เป็นกังวลของคังวี่จิ่นถึงได้สงบลงได้สักที

ถันซื่อหัวก็ได้แค่ลืมตามองนางแล้วก็พลัน หลับตาลง

ที่อยู่ๆก็ต้องกลายเป็นคนอื่นที่พานางไป ในใจก็พลันก็รู้สึกโกรธอยู่เนืองๆ

มืออวบๆของเขาก็พลันกำหมัดแน่น แต่กลับไม่กล้าที่จะเปิดปากพูดอะไรออกไป

ถ้าหากต้องพูดออกไป แค่ประโยคเดียว เขายังรู้สึกว่ายากเหลือเกินแล้ว

เห็นกันอยู่ว่าจี้ซื่อจื่อยังไม่ได้ทำอะไรเลย แต่แค่เห็นแววตาที่ดูสุขุมนุ่มลึกเหมือนกับ สายลมของเขา

ก็ทำให้เขารู้สึกว่าถ้าตัวเองพูดอะไรออกไป ละก็ ต้องเป็นคำพูดที่ดูเขลาอย่างแน่นอน

พอคิดได้อย่างชัดเจนแล้ว

ไม่เพียงแค่เขาคนเดียว คนที่อยู่ข้างหลังของเขาเองก็รู้สึกไม่ต่างกัน ที่กลัวจนไม่กล้าจะพูดอะไรออกมาเลยซักคำ

จนได้ยินคำสั่งที่ดังออกมาจากรถม้า ที่เป็นคำสั่งที่ดูราบเรียบ และแผ่วเบาพูดขึ้น “ฉวี่ซาง ไปกันเถอะ”

“ขอรับ ซื่อจื่อ”ฉวี่ซางโค้งรับคำสั่ง แล้วพลันยกมือขึ้นเพื่อบอกให้รถม้าเคลื่อนตัวได้

หัวใจของทุกคนก็พลันสงบนิ่งลงตามระยะห่างของรถม้า ถันซื่อหัวจึงเริ่มคิดบัญชีในใจทันที แค้นนี้ที่ถูกคนอื่นแย่งนางไป รออีกครู่หนึ่งต้องเอามาคิดบัญชีกับคังวี่จิ่นให้สาสม

ยังไงเขาก็ไม่มีทางจะเสียเปรียบอย่างนี้ แน่นอน!

ในตอนที่เขากำลังคิดการแก้แค้นอยู่นั้น ไม้กระดานแผ่นนึงก็ขว้างเข้ามาโดนศีรษะ

ของถันซื่อหัวเสียงดัง

“พั้วะ”จนศีรษะของเขา แดงฉาน!

“สำหรับเจ้าที่เป็นแค่คางคกแต่อยากกินเนื้อ หงษ์! "

คังวี่จิ่นถือไม้กระดานไว้ในมือ ใบหน้าก็แสดงความโกรธจัดออกมาพลัน กัดฟันไว้แน่น

“ถ้าเจ้ามีความสามารถเจ้าก็ไปแย่งจากจี้ซื่อจื่อไป๊

ข้าว่าวันนี้อย่างไรเสียเจ้าก็ต้องได้เปลี่ยนนามสกุลอย่างแน่นอน!

น้องสาวของข้าตอนนี้มีคนที่น่าวางใจพาไปส่งอย่างปลอดภัยแล้ว ตอนนี้ก็ควรจะเป็นคราของข้าที่ต้องลงมือบ้าง!

ไม่พูดมากความ เจ้าคิดว่าข้าได้ฉายาของคุณชายอันดับหนึ่งมาอย่างง่ายอย่างงั้นหรือ!

วันนี้ข้าจะต้องทำให้คนอ้วนๆอย่างเจ้าได้รับรู้ ว่าทำไมดอกไม้ถึงมีสีแดง!"

ผ่านไปพักนึง เสียงควบม้าก็ดังขึ้นมาจากทางด้านหลังรถม้า ฉวี่ซางจึงหันไปมองแวบหนึ่ง แล้วก็พลันยิ้มออกมา แล้วพูดขึ้นเบาๆ

“ข้าน้อยก็นึกว่าที่คังซื่อจื่อฝากนางเอาไว้ให้ ซื่อจื่อดูแล เพราะต้องการจัดการกับเขาอย่างเด็ดขาด

จากที่ดูแล้ว นี่เรียกว่าการจัดการอะไรกัน เรียกการชกต่อยอย่างกับการตีกันของเด็กเล็ก!

ทั้งใช้มือใช้เท้า ราวกับว่าการชกต่อยกันเป็นเรื่องสนุก ความสามารถในการต่อสู้ช่างดูอ่อนด้อยนัก" ยังไม่สู้ตัวเขาเองเลยด้วยซ้ำ

ภายในรถม้าก็มีเสียงใสๆของจื้อี้ดังขึ้นมา พร้อมทั้งยิ้มอ่อน

“ขุนนางในเมืองนี้มีอำนาจมากมายยากที่จะ คณานับได้ มีทั้งสุจริตและทุจริต เป็นความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนยุ่งเหยิง

เหล่าลูกผู้ดีที่โดนพ่อแม่คอยปกป้องตามใจ พวกนี้ ชอบแต่เล่นไร้สาระไปวันๆ

มีชีวิตที่ดีมาก คนส่วนใหญ่ในนี้ขนาดเครือญาติตัวเองแท้ๆ ยังไม่รู้จักดีเท่าคนที่อยู่ในชิงโหลวเลย

ถ้าหากว่าพ่อแม่ยิ่งหามือดีมาคอยคุ้มกันพวก เขาละก็ พวกเขาก็จะยิ่งได้ใจ อยากทำอะไรก็ทำ

เกรงว่าคนในเมืองนี้คงมีเรื่องให้จัดการไม่เว้นในแต่ละวัน คงไม่รู้ว่าต้องเก็บศพกันกี่ศพ

พวกที่เป็นคนฝีมือดีพวกนั้น นอกเสียจากว่าเป็นเรื่องคอขาดบาดตาย ก็จะคอยอยู่ในที่ลับตา จริงๆ

ไม่อย่างนั้นพวกเขาไม่มีวันออกมาอย่าง แน่นอน”

ลักษณะนิสัยของแต่ละคนนั้นก็เกิดจากการ เลี้ยงดูของพ่อแม่ ไม่ได้มีเหตุผลอย่างอื่นเป็นพิเศษเลย มีเพียงส่วนน้อยที่จะเปลี่ยนแปลงไปตามโลกได้

ดังนั้นเขาจึงคิดว่า คนคนนี้ ไม่ใช่คังเสว่มี่อย่างแน่นอน

ทันใดนั้นเขาก็เอ่ยปากเรียกชื่อนางขึ้นมา และหลังจากนั้นครู่หนึ่ง นางก็พลิกตัวมามองเขา ด้วยอารมณ์ที่ดูจะรู้สึกรำคาญ และนางก็ยังรู้สึกมึนๆที่ศีรษะ แล้วก็ยังไม่รู้ถึงความผิดปกติอะไร

แต่ในเมื่อไม่มีอะไรผิดปกติแบบนี้ จี้อี้กลับรู้สึกไม่เหมือนกัน

แววตาก็พลันกรอกไปมา แล้วยื่นมือออกไปลูบที่หน้าของนาง

“สาวน้อย เจ้าไม่ต้องแกล้งเป็นหลับเลยนะ”

ฉับพลันคังเสว่มีก็พลันขมวดคิ้วขึ้นแล้วก็ดันมือของเขาออกไป จากนั้นก็พลิกตัวพลันยกเท้าขึ้นมาพาดที่ขาของ จี้อี้ แล้วพูดขึ้น ทันที “ท่านพี่ ตอนนี้ไม่ต้องกวนข้า..... "

จี้อี้สัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของเหล้าจากนาง พลันก้มหน้าลงแล้วยิ้ม“ที่แท้ก็ดื่ม” เหล้าพัน วันมานี่เอง”

“ในเมื่อเจ้าจะนอนแล้ว ข้าขอถามคำถามเจ้าสักข้อได้หรือไม่? "จี้อี้ ยกมือซายขึ้นมาทาบที่หน้าอก พลันยกมือขวาขึ้นมาค้ำคาง แล้วก็หันไปมองท่านอนของนาง น้ำเสียงที่ดูนุ่มนวล พร้อมทั้งลักษณะที่ไร้เดียงสาเหมือนเด็กของนาง

คังเสว่มีที่เมาสะลึมสะลืออยู่นั้น ก็ได้ยินเพียงเสียงที่ไพเราะอย่างมากดังเข้ามาในหู เหมือนกับเรื่องเล่าที่เคยได้ยินมาเลย นางจึงหันมาตอบพลางยิ้มหยีๆ“อืม..ถามมา ถามมา”

จี้อี้หันไปจ้องหน้านางอย่างอ้อยอิ่ง และแน่ใจแล้วว่านางยังไม่ได้สติจึงถาม ขึ้น “เจ้ามีนามว่าอะไร?"

คังเสว่มี่ทำเสียงอู้อี้ที่ลำคอแก้มสองข้างก็ พลันเด้งขึ้นมา “ท่านเดาดูสิ"

จี้อื้อมยิ้ม“เจ้าไม่ใช่คังเสว่มี่ เจ้าเป็นใครมาจากที่ไหน?"

คังเสว่มี่จึงพลิกตัวกลับมาอีกครั้ง แล้วก็พลันเอาเท้าไปถูแขนเสื้อของจื้อี้ไปมา แล้วทำหน้านุ่มนิ่มน่าเอ็นดูแล้วถูไปมาอีกครั้ง ถึงได้ตอบเขากลับ “อืม..ท่านก็ลองเดาอีกครั้งสิ

จี้อี้ยังไม่หยุดยิ้ม แล้วจ้องมองหน้าที่ดูนุ่มนิ่มของนางอย่างสงสัย

นางจึงใช้มือจับแขนเสื้อเขาเอาไว้อย่างแน่น ราวกับว่าไม่อยากจะปล่อยเขาออกไป

ตาของนางก็ยังปิดอยู่ริมฝีปากก็ประกบกันแน่นเหมือนจะทรมานนิดหน่อย

"ท่านลองเดาอีกที"

แล้วก็เหมือนมีท่าทีจะร้องไห้ออกมา

กระโปรงยาวๆของนางถลกขึ้นมาจนเห็นขา อันขาวเนียน เป็นเพราะว่านางดิ้นไปดิ้นมาเหมือนหัวหมูหัวหนึ่งที่ถูกส่งมาให้คนได้ลิ้มรสแบบนั้นจี้อี้ยื่นมือออกไปปัดกระโปรงของนางลง แล้วพูดขึ้นเบาๆ “เดิมทีนึกว่าถ้าเจ้าหลับ แล้วจะหลอกง่ายหน่อย แต่ดูแล้วการนอนหลับของเจ้าก็ยังคงมีความเจ้าเล่ห์อยู่”คังเสว่มี่ที่อยู่ในอาการสะลึมสะลือ เปลือกตาก็รู้สึกหนักมาก รวมถึงอาการมึนที่หัว นางจึงบีบหัวตัวเองสองสามที พลันหันไปมองรอบด้านที่เป็นตึกสองชั้นเล็กๆ ทันใดนั้นสมองก็เกิดสว่างขึ้นมาทันทีรอบด้านล้วนมืดไปหมด ราวกับว่าเป็นกลางคืนของฤดูหนาว มีแสงสว่างที่ตกกระทบกับหิมะ และมีอากาศเย็นๆและยิ่งส่งผลให้ไฟสีเหลืองอ่อนในตึกนี้อบอุ่นขึ้นที่นี่เป็นบ้านของนาง และหน้าต่างสีใสที่สามารถมองทะลุเห็นแม่ของนาง ที่กำลังถือถาดอาหารอยู่ในมือ ถึงจะยืนอยู่ไกลมากแต่นางก็ยังได้กลิ่นหอมของอาหารลอยเข้ามานางจึงรีบลุกขึ้นเพื่อจะเดินไปที่ตรงนั้น ที่นั่นกับที่ที่นางยืนอยู่ก็เหมือนยังไกลเหมือน แต่ไม่ว่านางจะเดินยังไง เดิมไม่ได้ไกลมาก แต่ก็ไม่ได้ใกล้เลย นั่นมันบ้านของนาง แต่ทำไมนางถึงกลับไปไม่ได้?ทันใดนั้น นางก็มองเห็นหญิงสาวคนหนึ่ง มัดผมหางม้าสวมชุดขนนกสีขาวกับกระโปรงตาข่าย และสวมรองเท้าสีขาวมีขน ตรงดิ่งมาที่ประตูหน้าบ้าน แล้วก็พลันยกมือเคาะประตูทันทีก้อกก้อกก้อก---เสียงที่ดังขึ้นนั้นเหมือนกับว่าได้ยินข้างๆหู เสียงของท่านพ่อก็ยังคงเป็นเสียงที่อ่อนโยน อยู่แบบนั้น“นั่นใคร?"“ท่านพ่อ ข้าเองเซิงเซิง ท่านรีบเปิดประตู วันนี้ข้างนอกหนาวมากเลย! "เสียงใสๆของสาวน้อยดังขึ้น แม่ที่อยู่ข้างในห้องจึงรีบเดินออกมาเพื่อเปิดประตู ทันทีที่เปิดประตูออกมาใบหน้าของแม่ก็ดูตื่นเต้นและรอยยิ้มที่ดูดีใจนั้นทำให้หัวใจของคังเสว่มี่สั่นไหว

copy right hot novel pub