ชวนหลันไม่พูดอะไรต่อ นางเพียงเอ่ยขึ้นกับตัวเองเบาๆว่า : ไม่รู้ว่าทำไมคุณหนูถึงได้เกลียดชังจี้ชื่อจื่อนัก เห็นชัดๆว่าจี้ชื่อจื่อนั้นเก่งมากแค่ไหน

อีกทั้ง....อีกทั้งเมื่อคืนทั้งสองคนก็นอนด้วยกันด้วย ถึงแม้ว่าจะไม่ถูกหลักจริยธรรมก็ตาม แต่หลังจากที่นางเห็นแล้ว ก็รู้สึกได้ในทันทีว่า งดงามเข้ากันราวกับกิ่งทองใบหยก

ไม่ได้รู้สึกหุนหันพลันแล่นอะไรสักนิดเดียว

ในตอนที่นางเข้าไป น้ำเสียงของจี้ซื่อจื่อตอนที่พูดออกมาช่างอ่อนโยนมาก นัยน์ตาก็ยังฉายแววน่าหลงใหลบางๆออกมาด้วย เห็นได้ชัดว่าตั้งใจดูแลคุณหนูเป็นอย่างดี

ถึงแม้ว่าชวนหลันจะมีความสงสัยอยู่เต็มหัวใจก็ตาม แต่จิตใจที่จงรักภักดีมากต่อคังเสว่มื่ เมื่อเห็นนางไม่ยอมฟัง จึงทำได้เพียงแค่กลืนคำที่ต้องการจะพูดลงท้องไป จากนั้นก็หมุนตัวออกไปหยิบกล่องอย่างว่าง่าย

ภายในตำหนักอ๋องจี้ ณ เวลาเช้าตรู่ ได้ปรากฏเหตุการณ์วุ่นวายไม่หยุดหย่อนขึ้น

แต่ทว่า โดยปกติทั่วไป หากไม่ใช่งานเลี้ยงของภายในตำหนัก ก็จะไม่เกิดเรื่องใหญ่โตอะไรขุ้น ทว่า ในวันนี้ได้มีคนผู้หนึ่งอยู่ในตำหนักไม่หลับนอนมาตลอดทั้งคืน

ในห้องโถง

ฉวี่ซางมองไปทางแขกผู้มีเกียรติด้วยใบหน้าเศร้าหมอง

ประสานมือไว้หน้าอกแล้วทำความเคารพ

“องค์ชายหก ไม่ใช่หม่อมฉันไม่อยากจะบอกว่าซื่อจื่อจะกลับเข้ามาเวลาไหน เพราะหม่อมฉันเองก็ไม่ทราบว่าเขาจะกลับมาในช่วงเวลาใดเหมือนกันพะย่ะค่ะ

หากท่านจะทรงประทับ ณ ที่นี่ทั้งคืน สู้กลับไปพักผ่อนก่อนไม่ดีกว่าหรือพะย่ะค่ะ บำรุงกำลังวังชา รอให้ซื่อจื่อกลับมา ในช่วงเวลาไหนนะพะย่ะค่ะ หม่อมฉันจะให้คนไปแจ้งตรงต่อท่านในทันที จะดีกว่าไหมพะยะคะ?”

องค์ชายหกนั่งอ้าปากหาวอยู่บนเก้าอี้ตัวใหญ่ อีกทั้งยังฉายแววความอ่อนล้าออกมาจากนัยน์ตาอย่างชัดเจน

แต่ดวงตากลับยังคงเปล่งประกายแวววาวออกมาอยู่ พร้อมทั้งโบกมือไปมา

“ฉวี่ซาง เจ้าไม่ต้องสนใจข้าหรอก หากง่วง เจ้าก็ไปพักผ่อนเถอะ ข้าจะรอเขาตรงนี้ไม่ไปไหน!"

ท่านเป็นถึงองค์ชายผู้สูงส่ง ข้าจะกล้าไปพักผ่อนได้อย่างไรกัน

ฉวี่ซางวิจารณ์อย่างไม่เห็นด้วย ถกแขนเสื้อพร้อมกับหาวออกมา จนบีบน้ำตาออกมาจากหางตา ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงให้ดูมีชีวิตชีวาว่า :

“องค์ชายหก ในเมื่อจะทรงประทับ งั้นหม่อมฉันจะรอเป็นเพื่อนท่านนะพะยะคะ”

องค์ชายหกหรี่ตาลงเล็กน้อย

แล้วหัวเราะก่อนพูดว่า : “ให้เจ้าบอกข้า ว่าเขาไปไหน ข้าจะไปหาเขา เจ้าก็ไม่บอก ถามเจ้าว่าเขาจะกลับมาเมื่อไหร่ เจ้าก็ไม่รู้ งั้นก็ไม่มีทางเลือกแล้ว ทำได้เพียงแค่ให้เจ้าอยู่อดหลับอดนอนเป็นเพื่อนข้า แล้วละ”

ฉวี่ซางพยักหน้าตอบรับ อีกด้านหนึ่งก็คิดว่า จะพูดตามอำเภอใจต่อท่านได้อย่างไร?ในเมื่อเวลานี้ ซื่อจื่อยังอยู่ในห้องของคุณหนูใหญ่คัง ซึ่งนั้นคือพระคู่หมั้นของว่าที่องค์รัชทายาทเชียวนะ

ยังไงก็ไม่สามารถพูดออกมาได้

เมื่อกลับมา ยังไงเขาก็ไม่รู้อย่างแน่นอน

ทั้งสองคน ต่างนั่งคนหนึ่ง ยืนคนหนึ่ง ในบทที่กำลังเตรียมจะอยู่ต่อนั้น เสียงของข้าหลวงก็ดังขยายมาจากภายนอก

“ถวายบังคมท่านอ๋องซื่อจื่อพะยะคะ”

เมื่อได้ยินเสียงนี้ ฉวี่ซางก็หายง่วงขึ้นมาในทันที จากนั้นก็เรียกสติแล้วเดินออกไปด้านนอก จนกระทั่งเห็นเงาของชื่อจื่อจากที่ไกลๆ จึงได้เดินเข้าไปอย่างรีบร้อน

“ซื่อจื่อ ท่านกลับมาแล้ว ทำไมไม่ส่งข่าวมาเล่าพะย่ะคาทะ หม่อมฉันจะได้จัดรถม้าไปรับท่าน”

ฉวี่ซางหยุดไปพักหนึ่ง เมื่อนึกได้ว่าคนหน้าประตูยังไม่ได้เข้ามารายงาน หลังจากนั้นก็มองไปทางสีหน้าของจื้อี้

ด้วยความตื่นตกใจในใจ จากนั้นก็พูดว่า

“ซื่อจื่อท่านไม่ได้ใช้วิชาตัวเบาลอยกลับมาใช่หรือไม่พะยะคะ ร่างกายของท่าน.........."

จี้อี้ส่ายหน้าอย่างช้าๆ เพื่อบ่งบอกว่าเขาไม่อยากพูดถึงอีก จากนั้นสายตาก็มองทะลุเข้าไปในห้องโถง จึงได้เห็นว่ามีคนนั่งอยู่ด้านใน จึงได้ถามขึ้นว่า "เกิดอะไรขึ้น?”

ฉวี่ซางมองไปทางสีหน้าของซื่อจื่อที่ขาวดุจหยก ที่แสดงออกถึงความสดใสแพรวพราว ระหว่างคิ้วและดวงตาแสดงออกถึงความไร้เดียงสา ออกมา ถึงแม้ว่าน้ำเสียงจะไม่ได้ดังมากนักก็ตาม แต่ก็ดูเต็มอิ่มไม่เหมือนกับมีอุปสรรคขัดขวางแต่อย่างใด

จากนั้นจึงได้วางใจ แล้วมองไปทางคนที่อยู่ด้านในแวบหนึ่ง ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงนอบน้อมว่า

“เมื่อคืน องค์ชายหกมายังตำหนัก หม่อมฉันได้บอกกล่าวกับเขาแล้วว่าท่านมีธุระไม่ได้ ประทับที่ตำหนัก

แต่เขาก็ยังยืนยันว่าจะรอท่านอยู่นี่นี่ทั้งคืนพะย่ะค่ะ ถึงตอนนี้ก็ยังไม่ทรงเสด็จออกไปไหนเลยพะย่ะค่ะ”

ยังไม่ทันที่เขาจะพูดจบ องค์ชายหกก็ลุกขึ้นจากนั้นก็สะบัดชายเสื้อ แล้วก้าวออกมาตรงหน้าของจี้อี้ ก่อนพูดด้วยสีหน้าเยาะเย้ยว่า

“จิ้งจอกจี้ เจ้าไปไหนมา ในบรรดาเชื้อพระวงศ์ของเราล้วนแล้วแต่เป็นองค์ชายของฮ่องเต้ แต่เจ้าเป็นลำดับทีหนึ่ง เจ้าไม่กลับมาตำหนักเลยตลอดทั้งคืนเช่นนี้ นี่เป็นข่าวใหญ่มากเลยนะ ข้าขอเดา หรือว่า เมื่อคืนเจ้าไปเปิดประสบการณ์ใหม่ๆมาใช่หรือไม่?

เมื่อจี้อี้ฟังจบ สีหน้าไม่เปลี่ยน จากนั้นก็หัวเราะอย่างไม่ทุกข์ร้อน “องค์ชายเดาผิดแล้ว ไม่ถูกต้องแล้ว"

องค์ชายหกเบะปาก นัยน์ตาฉายความผิดหวังออกมา จากนั้นก็ก้มมองลงพื้น ก่อนจะโก่งคิ้วแล้วยิ้มออกมา “จิ้งจอกจี้ เจ้าไม่ได้ใช้งานมาเป็นเวลาเนิ่นนานเช่นนี้ กลัวว่าเมื่อถึงเวลาที่ต้องใช้แล้ว จะใช้งานได้ไม่ดีอย่างนั้นหรือ?”

“อูฐผอมก็ยังตัวใหญ่กว่าม้า” จี้อี้ยิ้มเล็กน้อย จากนั้นก็มองไปทางองค์ชายหกเล็กน้อย พริบตาร่างสง่างามของเขาก็พุ่งเข้าไปในห้องโถง

องค์ชายหก เมื่อเห็นจี้อี้ที่เดินไปทางทิศตะวันออก จึงได้รีบเข้าไปขัดขวางเขาไว้ “จี้อี้ มาเล่นเกมส์หมากรุกกับข้าสักตาสิ”

“เมื่อวานก็เล่นกับเจ้าไปแล้วไม่ใช่หรือ?” จี้อี้ขมวดคิ้วเล็กน้อย “หรือว่าจริงๆแล้วเจ้าชอบใส่......."

“บุรุษที่ดีไม่ควรพูดเรื่องเมื่อวานนะ! อย่าพูดเรื่องเมื่อวานอีก ตอนนี้ข้ารู้แล้ว ว่าทำไมเจ้าถึงบุกทะลวงกระดานหมากรุกมังกรนั้นได้ มา รีบมาเล่นกับข้าสักตารับรองได้เลยว่าเจ้าจะต้องตกใจอย่างแน่นอน! ”

องค์ชายหกรีบพูดแทรกจี้อี้ทันที ใบหน้าที่ดูมีชีวิตชีวาไม่มีร่องรอยของการอดหลับอด นอนเลยสักนิดเดียว หากไม่ใช่เพราะไม่สามารถแตะต้องจื้อี้ได้ละก็ เกรงว่าคงจะลากเขานําตรงไปหน้ากระดานหมากรุก นานแล้ว

จี้อี้มองไปทางเขาสักครู่ นิ้วชี้ดุจหยกก็นวดไปบนขมับด้วยความปวดหัว จากนั้นก็หลับตาลงอย่างเงียบๆ

เมื่อฉวี่ซางเห็นเขาทำเช่นนี้ จึงได้พูดขึ้นด้วยความเป็นกังวลว่า : “ซื่อจื่อ ท่านจะพักสักหน่อยหรือไม่พะย่ะค่ะ?”องค์ชายหกเองจึงได้พิจารณาถึงสีหน้าของเขา เมื่อเห็นว่าสีหน้าไม่ค่อยดีเท่าไหร่ จึงได้พูดขึ้นด้วยความลังเลว่า : “จิ้งจอกจี้ หากเจ้าไม่ได้จริงๆ งั้นก็พักสักหน่อยเถอะ เดี๋ยวข้ารอเจ้า”“ไม่ต้อง”จี้อี้ลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ พร้อมกับวางนิ้วมือลง แล้วมองไปทางองค์ชายหก ด้วยแววตาสดใส ก่อนจะพูดอย่างเนิบๆว่า“เจ้าไปเอามากระดานหมากรุกมา เมื่อวานเจ้าแพ้ข้าไปก้าวหนึ่ง ข้าจะไปล้างมือสักหน่อย แล้วจะรีบกลับมา"“ได้ เจ้ารีบไปเถอะ” เมื่อเห็นเขาเอ่ยปากตอบรับ องค์ชายหกก็ก้าวเท้าเข้าไปในห้องโถงทันที ฉวี่ซางตามจี้อี้เข้าไปในห้องโถงเล็กที่อยู่ไม่ไกลนักเพื่อ เตรียมตัว จากนั้นก็ออกคำสั่งให้คนยกน้ำและผ้าเข้ามา ก่อนจะพูดด้วยใบหน้าอย่างไม่วางใจว่า “ซื่อจื่อ ทำไมท่านถึงใช้ศิลปะการต่อสู้เล่า หรือว่ามีนักฆ่ามาอย่างนั้นหรือพะย่ะค่ะ?” จี้อี้ยกมือลงไปแช่ในน้ำอย่างช้า ๆ น้ำในอุณหภูมิอุ่นทำให้เขารู้สึกได้ถึงความสบายไม่น้อย หลังจากนั้นก็หยิบผ้าขึ้นมาเช็ดหน้า แววตาดูสดใสในยามรุ่งอรุณไม่รู้ว่าเด็กน้อยจะมองเห็นอากัปกิริยาและการปรับ สมดุลลมหายใจของเขาออกหรือไม่?“ไม่มีนักฆ่าหรอก เพียงแค่ข้าไม่ใช้กำลังภายในมานานแล้วเท่านั้น จึงอยากลองสัมผัสหน่อยว่าเป็นอย่างไร”จี้อี้พาดผ้าไว้ด้านข้าง จากนั้นก็นั่งลงแล้วยกชาขึ้นมาจิบเบาๆด้วยท่าทางสง่างาม

copy right hot novel pub