บทที่ 286 กลับไปกับผม

สีเลือดหยดสุดท้ายบนใบหน้าของเป้ยฉ่ายเวยตอนนี้ได้อันตรธานหายไปแล้ว เธอจ้องมองฉูเจ๋อหยางอย่างสงบนิ่งตาไม่กระพริบ ใจของเธอเต็มไปด้วยรอยแผลเป็น

“ฉูเจ๋อหยาง ถ้าหากว่าฉันเป็นผู้หญิงสกปรก แล้วคุณล่ะเป็นอะไร ผู้ชายขายบริการอย่างนั้นหรอ”

ฉูเจ๋อหยางยื่นมือออกไปราวกับสายฟ้าฟาด เขาเชยคางเธอขึ้นอย่างแรง ไอเย็นยะเยือกใกล้เข้ามา นัยน์ตาดำขยับส่องประกายใต้แสงไฟ ปกคลุมทั้งร่างกายของเธอ ดวงตาสีดำอันเย็นชาจ้องเธออย่างไร้ความรู้สึกใดๆ

เขาจ้องใบหน้างดงามน้อยๆนั้นพร้อมพูดว่า “เป้ยฉ่ายเวย เดี๋ยวนี้คุณกล้ามากนะ หลี่จื่อเชียนให้ท้ายคุณขนาดนี้เลยรึ หึ๊?”

“แล้วไง เกี่ยวอะไรกับคุณ” เป้ยฉ่ายเวยรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่ามือของผู้ชายคนนั้นค่อยๆบีบแน่นขึ้นเรื่อยๆ ความเจ็บปวดจากการที่กระดูกขากรรไกรถูกบีบนั้นเพิ่มมากขึ้น แต่อย่างไรก็ตาม เธอก็จะไม่ยอมก้มหัวให้ชายคนนั้นเป็นอันขาด

เธอไม่รู้ว่าควรจะหนีไปที่ไหนเพื่อที่จะได้ไม่ต้องเจอหน้าชายเลือดเย็นไร้ความปรานีคนนี้อีก เห็นๆอยู่ว่าเธอเป็นเหมือนสุนัขจรจัด พเนจรมาไกลจากบ้านเกิด ทำไมยังต้องมาเจอกันอีก

ทำไมต้องทนกับความอับอายและการดูถูกเช่นนี้

หัวใจคนก็มีเลือดมีเนื้อ เธอไม่ใช่พระอิฐพระปูน หรือว่าก้อนไม้ก้อนหิน หัวใจเธอก็เจ็บเป็นเหมือนกัน

ฉูเจ๋อหยางขยับจมูกตัวเองเข้ามาใกล้ เสียงเยือกเย็นฟังดูน่าหดหู่ “คุณคิดว่าทำไมหลี่จื่อเชียนถึงได้กลับประเทศไป”

ทันใดนั้น เป้ยฉ่ายเวยก็มองฉูเจ๋อหยางตาไม่กระพริบ เธอจ้องเขาด้วยสายตาที่ไม่อยากจะเชื่อ ที่แท้ก่อนที่จื่อเชียนจะจากไปเขาพยายามจะบอกอะไรสักอย่างแต่ก็หยุดไว้ ความจริงแล้วไม่ใช่เพราะไม่มีเหตุผล แต่เป็นเพราะฉูเจ๋อหยางกำลังก่อเรื่องอยู่ที่จีน เพราะอย่างนั้นเขาถึงจำเป็นต้องกลับไป

เขาไม่อยากให้เธอลำบากใจ ดังนั้นจึงไม่ได้พูดอะไร หนำซ้ำยังให้กำลังใจเธอให้เธอรู้สึกสบายใจ

ที่น่าหงุดหงิดที่สุดก็คือเธอยังจะยอมรับความหวังดีจากเขาอีก

เสียงเป้ยฉ่ายเวยเหมือนถูกเค้นออกมาจากซอกฟัน “ฉูเจ๋อหยาง ไอ้สารเลว”

ฉูเจ๋อหยางเห็นเป้ยฉ่ายเวยเป็นห่วงชายคนอื่นที่ไม่ใช่ตน ความเย็นชาของเขายิ่งดำดิ่งลึกลงไปอีก “อ้อ เป้ยฉ่ายเวยคุณดูถูกผมเกินไปหน่อยแล้ว นี่มันแค่เริ่มต้น”

เขามีเครื่องมือพร้อม เพียงพอที่จะทำลายหลี่จื่อเชียนสักสิบคน ตระกูลเฮ่อของเขาอีกสิบตระกูล คอยดูแล้วกันว่าเธอจะเลือกอย่างไร

“ไม่ คุณทำอย่างนี้ไม่ได้ จื่อเชียนเขาไม่ได้เกี่ยวอะไรด้วย คุณอยากทำอะไรก็ทำฉันนี่” เป้ยฉ่ายเวยกลัวแล้ว เธอกลัวจริงๆ ถ้าหากว่าเกิดอะไรขึ้นกับจื่อเชียนเพราะเรื่องนี้ ชาตินี้เธอจะไม่มีวันให้อภัยตัวเองเลย

ความอ่อนแอและความกลัวของเป้ยฉ่ายเวยไม่ได้ทำให้ฉูเจ๋อหยางรู้สึกดีขึ้นเลย ใจเขากลับเศร้าโศกรุนแรงยิ่งขึ้น เธอใส่ใจหลี่จื่อเชียนขนาดนี้เลยเรอะ ทำไมถึงยอมเสียสละตัวเองเพื่อชายนอกรีตคนนั้น

“กลับไปกับผม”

เขาคิดว่าตอนนี้ เขาพูดดีด้วยเกินไปแล้ว จะยิ่งทำให้เธอเข้าใจผิดว่าเขาไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไร

เว้นช่องว่างให้เธอ เธอก็ไม่เข้าใจสถานการณ์ ถ้าอย่างนั้นเขาก็ไม่จำเป็นจะต้องใจดีอีกต่อไปแล้ว เขาจะเก็บเธอไว้ข้างกายไม่ว่าด้วยวิธีไหนก็ตาม

“ไม่ ฉันไม่ไป ฉูเจ๋อหยางฉันขอร้องคุณปล่อยฉันไปเถอะ ฉันจะไม่อยู่ ไม่ ฉันจะไม่พบหน้าหลี่จื่อเชียนอีกเลย จริงๆ ฉันจะหายตัวไปเลย” ศักดิ์ศรีทั้งหมดของเป้ยฉ่ายเวยถูกฉูเจ๋อหยางทำลายลงแล้ว รักษาแขนไม่ได้ต้องรักษาขาไว้ ตอนนี้แม้แต่ต้นขาก็ยังไม่เอา

พรุ่งนี้รุ่ยรุ่ยจะเข้าห้องผ่าตัดแล้ว เธอจะติดอยู่กับฉูเจ๋อหยางที่นี่ไม่ได้ เธอจำเป็นต้องไป ต้องหนีไปจากปีศาจตรงหน้า

ฉูเจ๋อหยางเห็นว่าอยู่ๆเป้ยฉ่ายเวยก็ว้าวุ่นจนเหมือนจะเป็นบ้า ดวงตาเขาเต็มไปด้วยความสงสัย สำหรับหลี่จื่อเชียนแล้ว การอยู่ในประเทศเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดตอนนี้ ทำไมจู่ๆเขาถึงได้พาเป้ยฉ่ายเวยหนีออกนอกประเทศ

หลังจากสงบลง เขาก็พบว่า เป้ยฉ่ายเวยทำตัวน่าสงสัยมาก คิดแล้วนัยน์ตาเขาก็หรี่ลง ทันใดนั้นเขาก็นึกขึ้นได้ เป้ยฉ่ายเวยมีความลับที่แอบซ่อนเอาไว้ไม่ต้องการให้ใครรู้

เพราะการปรากฏตัวของลิ่วเอ่อร์ รบกวนความคิดของเขา การเดินทางมาต่างประเทศครั้งนี้ของเป้ยฉ่ายเวยอาจจะไม่ได้เกี่ยวข้องกับหลี่จื่อเชียน แต่ว่ามันเกี่ยวข้องกับความลับที่เธอเก็บไว้ในใจ

“เป้ยฉ่ายเวย คุณมีเรื่องอะไรปิดบังอยู่รึเปล่า”

“ฉันไม่มี” เป้ยฉ่ายเวยตอบอย่างรวดเร็ว แน่นอนว่าเพราะเธอเห็นความสงสัยในแววตาของฉูเจ๋อหยาง ใจเธอตกถึงตาตุ่ม จะทำตัวผิดปกติไม่ได้ จากนั้นน้ำตาก็ไหลพรากลงสู่พื้น

เธอสงบจิตสงบใจ จากนั้นจึงพูดทีเล่นทีจริง “ฉูเจ๋อหยาง ฉันไม่ได้เป็นก้อนหินหรือท่อนไม้ ฉันก็เจ็บก็เสียใจเป็น ในเมื่อคุณก็คบกับหนานฉิงแล้ว ทำไมถึงไม่ปล่อยฉันไป”

ประโยคสุดท้าย เธอตะโกนพูดออกมา “คุณรู้รึเปล่า ฉันไม่ต้องการเป็นคนรักของคุณ ฉันไม่อยากเป็นมือที่สาม ฉันแค่อยากจะใช้ชีวิตอย่างสงบสุข”

เธอเหนื่อยเหลือเกิน เหนื่อยจนไม่อยากรักอีกต่อไป เจ็บจนไม่ไหว เธอบอบช้ำมากเกินไปแล้ว เธอถูกบีบจนกระทั่งแทบหายใจไม่ออก

น้ำตาเป้ยฉ่ายเวยไม่ได้ตกลงบนมือของเขา แต่กลับตกลงบนหัวใจของเขาต่างหาก เผาไหม้เป็นชั้นๆ ฉูเจ๋อหยางเผลอขมวดคิ้ว “คุณแคร์หรอที่ผมคบกับหล่อน”

“คุณคิดว่าในฐานะผู้หญิงคนหนึ่ง ฉันจะชอบแบ่งปันผู้ชายของตัวเองกับผู้หญิงคนอื่นหรือยังไง” เป้ยฉ่ายเวยยิ้มในใจอย่างขมขื่น ฉูเจ๋อหยางช่างไม่เข้าใจเลยจริงๆ หรือว่าแกล้งทำเป็นไม่เข้าใจ

โดยปกติแล้วถ้าผู้หญิงนั้นยินดีที่จะให้ผู้ชายที่ตัวเองรักออกไปข้างนอกกับผู้หญิงอื่น สมองเธอน่าจะมีปัญหา จะใจกว้างก็ไม่ใช่แบบนี้หรอก

ฉูเจ๋อหยางไม่ได้รับคำทันที เขาจ้องเป้ยฉ่ายเวยอยู่เป็นเวลานาน ก่อนที่จะพูดเสียงจากลำคอเบาๆ “ผมไม่คบกับผู้หญิงคนอื่นก็ได้”

นี่เป็นการเสียสละที่ยิ่งใหญ่ของเขา

เพราะว่าในใจฉูเจ๋อหยาง ที่จริงแล้วหนานฉิงไม่ได้เป็นผู้หญิงของเขา แค่เป็นส่วนสำคัญของหน้าที่การงานเท่านั้น การที่จะเป็นผู้หญิงของเขาจำเป็นต้องเข้าใจเรื่องนี้

แต่เขาลืมไป ใช่ว่าทุกคนจะเข้าใจความคิดของเขา ใช่ว่าทุกคนจะอ่านใจเขาได้ตลอดเป้ยฉ่ายเวยได้ยินน้ำเสียงฉูเจ๋อหยางเหมือนกับสงเคราะห์ให้คนยากจน หัวใจยิ่งเจ็บแปลบ เขาช่างหัวใจตายด้านจริงๆ เขาคิดว่าตราบใดที่เขาไม่มีความสัมพันธ์ทางกายกับผู้หญิงคนอื่น เธอก็ควรที่จะสำนึกรู้คุณเขาอย่างนั้นหรอเธอเป็นเหมือนดวงเจิดจรัสบนฟ้า จ้องมองชายเย็นชาตรงหน้าอย่างไม่แยแส มีรอยยิ้มน้อยๆที่มุมปาก จากนั้นก็พูดกับเขาอย่างชัดถ้อยชัดคำ “ฉูเจ๋อหยาง สิ่งที่ฉันต้องการไม่ใช่แค่นี้ สิ่งที่ฉันต้องการคุณให้ไม่ได้ ฉันต้องขอโทษด้วย”ไม่ สิ่งที่เธอต้องการไม่ใช่เพียงแค่นี้ ยิ่งไปกว่านั้นเธอรู้ไส้รู้พุงผู้ชายตรงหน้านี้หมดแล้วเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าความรักคืออะไร กับหนานฉิงก็คงไม่ได้ต่างกันเท่าไหร่หรอกเป้ยฉ่ายเวยไม่รู้เพราะว่าเห็นใจคนอื่นหรือว่ามัวล้อเล่นกับตัวเอง จะให้พูดเรื่องความรักกับผู้ชายที่ไม่รู้ว่าความรักเป็นยังไง สีซอให้ควายฟังหรืออะไร น้ำตาเค็มๆเหล่านี้ ไหลไปถึงท้อง กัดกร่อนจนเจ็บแปลบหัวใจฉูเจ๋อหยางไม่ชอบใจกับรอยยิ้มบนใบหน้าของเป้ยฉ่ายเวยขณะนี้มาก มันทำให้เขารู้สึกอึดอัด ราวกับว่าทุกอย่างอยู่นอกเหนือการควบคุมของเขาเขาไม่ชอบความรู้สึกที่ไม่สามารถควบคุมได้ “คุณอย่าได้คืบจะเอาศอก”

copy right hot novel pub