บทที่312 เธอเดิมพันไม่ไหวจริงๆ

เป้ยฉ่ายเวยพบว่าตัวเองถูกลักพาตัวแล้ว

ห้องนั่งเล่นที่คุ้นเคย เครื่องเรือนที่คุ้นเคย ราวกับเธอไม่เคยจากไปไหน ทุกอย่างยังคงอยู่ในตำแหน่งเดิม ไม่เคยถูกเคลื่อนย้าย

พวกเขากลับถึงอพาร์ทเม้นท์ที่อยู่ด้วยกันเป็นเวลาสี่ปี

บ้านยังคงเป็นบ้านหลังนั้น คนยังเป็นคนคนนั้น แค่สภาพจิตใจตอนนี้ของพวกเขาเท่านั้นที่ไม่เหมือนเดิม

เป้ยฉ่ายเวยกำมือแน่น จ้องที่ด้านหลังมือของตัวเอง ที่หางตาเธอมองเห็นรองเท้าหนังที่เขาขัดมันจนเงาสะท้อนภาพลักษณ์อันตื่นเต้นของเธออยู่

ด้วยบรรยากาศอันทรงพลังไม่ได้ทำให้ลดน้อยลงไปเลย

“พูดมา แผลบนนั้นได้มาจากที่ไหน” กลับมาถึงที่นี่ได้สิบนาทีแล้ว ผู้หญิงบนโซฟาไม่พูดอะไรสักคำ

รองเท้าหนังของฉูเจ๋อหยางหยุดลงตรงหน้าเธอ ดวงตาเย็นชาคู่นั้นตกลงบนร่างเธอ ขึงเธอให้นั่งอยู่กับที่

“นี่ไม่ใช่เรื่องของคุณ ปล่อยฉันไป” เป้ยฉ่ายเวยสะกดความตื่นเต้นไว้ในใจ เธอพยายามพูดเสียงหนักแน่น เธอกลัวหนานฉิงจะรู้ เรื่องจะยิ่งไปกันใหญ่

เธอไม่สามารถเสี่ยงให้เกิดเรื่องอีกเป็นครั้งที่สอง รุ่ยรุ่ยมีค่ากว่านั้น ทำไมเธอไปหลบถึงต่างประเทศแล้วยังไม่สามารถหลุดลอดจากสายตาเขาได้

ตอนนี้ภาพลวงตาทั้งหมดหายวับไป เธอยอมแพ้แล้ว พวกเขาก็ยังจะบังคับให้เธอเดินไปจนสุดทาง

ฉูเจ๋อหยางดึงตัวคนขึ้นมา เขาออกแรงเบาๆจับขากรรไกรของเธอ นั่นไม่ได้ทำให้เธอเจ็บ แต่ก็ไม่ปล่อยเธอเป็นอิสระ บังคับให้เธอมองหน้าเขา เขาอยากเห็นการแสดงออกอันลึกซึ้งบนใบหน้าของเธอ จะได้รู้ความคิดที่แท้จริงในใจเธอ

“ทำไมถึงหนีไปกับเขา”

ทำไมยังต้องถาม เป้ยฉ่ายเวยขยับหัวเล็กน้อยก็รู้ว่าหนีไม่พ้นได้แต่ยอมแพ้ ตาเป็นประกายจ้องไปที่เขา ด้วยสีหน้าของความโกรธและความก้าวร้าว “ฉูเจ๋อหยาง ทำไมคุณต้องบีบคั้นฉันขนาดนี้ด้วย”

การใช้ความรุนแรงอาจจะได้ผลเพียงแค่ครั้งเดียว แต่ยั่วโมโหเขาซ้ำๆ มันทำให้เขายิ่งมั่นใจขึ้นไปอีกว่าเธอกำลังปกปิดเรื่องบางอย่างอยู่ในใจ

ฉูเจ๋อหยางสัมผัสได้ถึงความอ่อนนุ่มจากนิ้วมือ ใบหน้าน้อยๆในฝ่ามือใหญ่ ดวงตาคู่นั้นราวกับจะบอกเล่าเรื่องราว เห็นแล้วบีบหัวใจคนนัก แต่มันเป็นนัยน์ตาคู่ที่ทำให้เขาทั้งโกรธทั้งโมโห

“เป้ยฉ่ายเวย คุณคิดว่าพูดแบบนี้แล้ว ผมจะหลงเชื่อหรอ”

“คุณต้องการอะไร” เป้ยฉ่ายเวยเห็นตาเยือกเย็นคู่นั้นของฉูเจ๋อหยางเหมือนทะเลสาบอันเงียบสงบมองไม่เห็นก้นบึ้ง หัวใจเต้น “ตุบตับ” ฉูเจ๋อหยางเช่นนี้ทำให้เธอรู้สึกแปลกหน้าและหวาดกลัว

สีหน้าฉูเจ๋อหยางไม่เปลี่ยน เขายกมือเปล่าขึ้นเพื่อเสยปอยผมที่ตกลงมาปิดหน้าเธอทัดไว้ที่ด้านหลังใบหู เมื่ออยู่ในบรรยากาศตึงเครียดเช่นนี้ ทุกการกระทำของเขา ในสายตาเป้ยฉ่ายเวยราวกับว่าเธอใช้แว่นขยายส่องดูอยู่ ขยายใหญ่ขึ้นอย่างไม่มีขีดจำกัด

หัวใจเธอเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ

“บอกความลับคุณออกมา ไม่อย่างนั้นคุณก็ไปไหนไม่ได้”

กลับไปที่ข้างกาย “สามีใจร้าย”

“ทำไม ฉูเจ๋อหยางฉันบอกแล้วไงว่าจะคืนเงินคุณ คุณยังจะกักบริเวณฉันทำไม” หน้าเป้ยฉ่ายเวยปรากฏความไม่อยากจะเชื่อ สายตาที่มองฉูเจ๋อหยาง ราวกับจะบอกว่าเขาเป็นโรคจิต

ปลายนิ้วของฉูเจ๋อหยางหยุดอยู่ที่ติ่งหูและรอบๆหูของเป้ยฉ่ายเวย มือที่อยู่ด้านหลังเป้ยฉ่ายเวยสั่นไหวเล็กน้อย

ผู้ชายบ้า พูดก็พูดมาสิ มือจะเลื้อยไปโน่นนี่ทำไม

ฉูเจ๋อหยางชื่นชมพอแล้วกับสีหน้าตึงเครียดของเป้ยฉ่ายเวย ริมฝีปากบางงุ้มขึ้น แสดงรอยยิ้มที่สรรพสัตว์พากันหลงใหล เขาพูดไม่เร็วไม่ช้า “พิสูจน์ว่าในมือผมมีวิดีโอเทป”

หน้าน้อยๆที่เปลี่ยนไปเป็นสีแดงด้วยความโมโหค่อยๆขาวลง ไม่น่าใช่…

“ดูเหมือนว่าคุณจะคิดออกแล้ว” เราเรียกมันว่าใช้วิธีของคนอื่นเพื่อรักษาคนอื่น

เป้ยฉ่ายเวยที่นิ่งไปหายวินาทีได้สติกลับมา เธอตีชายตรงหน้าอย่างเต็มแรง ไม่สนว่าข้อมือจะได้รับบาดเจ็บอยู่ แค่อยากจะฆ่าเขาให้ตาย “ฉูเจ๋อหยางคุณมันบ้า น่ารังเกียจ รีบเอาของออกมาให้ฉันเร็วเข้า”

ฉูเจ๋อหยางเห็นอย่างนั้น ว่าเอาชนะเธอได้โดยง่ายดาย แต่ถึงอย่างนั้นมือน้อยๆที่ได้รับบาดเจ็บของเธอก็ยังตีเขาไม่ยั้ง สีหน้าเขายังไม่เปลี่ยน แต่น้ำเสียงกลับกวนตีนมาก “นี่เป็นวิธีที่คุณหยิบยื่นให้ผมเองไม่ใช่รึ”

เขายังรู้สึกดีกับเรื่องนี้

วันนั้นหลังจากที่เธอถูกมอมยา เพื่อป้องกันไม่ให้ใครบางคนทำเป็นหน้ามึนแกล้งโง่ เขาจึงได้อัดไว้ ไม่คิดว่าจะส่งผลดีขนาดนี้ในภายหลัง

“หน้าด้าน!” เป้ยฉ่ายเวยโกรธจนไม่รู้ว่าควรจะใช้คำพูดไหนมาด่าเขาดี

ราวกับฉูเจ๋อหยางตั้งใจยั่วโมโหเป้ยฉ่ายเวย เขาไม่เพียงไม่โกรธ แถมยังทำยิงฟัน เผยให้เห็นฟันขาวสะอาดหมดจดของเขา “หรอ ผมคิดว่าคุณรู้ซะอีก”

“ปล่อย ฉันโมโหคุณจะแย่แล้ว!” เป้ยฉ่ายเวยถูกฉูเจ๋อหยางทำจนปั่นป่วน เธอเริ่มพูดจาไม่เป็นภาษา ฉูเจ๋อหยางตาเย็นชา

ตอนนี้เธอตามไม่ทันฉูเจ๋อหยาง ไม่รู้ว่าเขาเสียสติไปแล้วรึเปล่า! อยู่ๆก็กลายเปลี่ยนเป็นอีกคน

ฉูเจ๋อหยางพบว่าการแสดงออกถึงการอับจนหนทางของเป้ยฉ่ายเวยนั้นน่าสนใจ ราวกับกว่าเพิ่งค้นพบเรื่องสนุก นัยน์ตาส่องเป็นประกาย

ที่แท้เขาก็ยังสามารถเอาผู้หญิงคนนี้อยู่หมัดได้

“ปล่อยน่ะได้ คุณจะไปน่ะก็ได้ แต่ผมไม่รับประกันว่าวิดีโอจะไม่ถูกเผยแพร่”

“อยากเผยแพร่ก็เชิญ จะอับอายก็อับอายไปด้วยกัน” เป้ยฉ่ายเวยเถียงขาดใจ เธอไม่เชื่อว่าฉูเจ๋อหยางจะยอมเสียหน้า

นัยน์ตาเย็นชาของฉูเจ๋อหยางมองปราดไปที่เธอ “เธอไม่รู้หรอว่าวิดีโอสมัยนี้เขาตัดต่อกันได้”

“ฉันจะฆ่าคุณ!” เป้ยฉ่ายเวยเริ่มขู่ฟอดอีกครั้ง น่าเสียดายที่เธอยังสูงไม่ถึงไหล่ของเขา ต่อให้เขย่งเท้าก็ยังไม่ถึงเสื้อผ้าของเขา ไม่ต้องพูดถึงเล็บมือทั้งสองข้างที่ถูกมือเขามัดอยู่

เธอโมโหจนแทบจะระเบิดอยู่แล้วฉูเจ๋อหยางเพิ่มอีกประโยคด้วยความหวังดี “ไม่อยู่ที่นี่ต่อก็ไม่เป็นไร แค่คุณอธิบายเรื่องอาการบาดเจ็บบนใบหน้ามา”“ฉันไม่ทันระวังเลยหกล้ม” เป้ยฉ่ายเวยกระพริบตา เค้นหาเหตุผลออกมาสีหน้าฉูเจ๋อหยางมืดมน คิ้วหนาพันกันเป็นเลขแปด “เป้ยฉ่ายเวย คุณคิดว่าผมโง่เหมือนคนอื่นใช่ไหมถึงจะแยกไม่ออกว่าแบบไหนล้มหรือแบบไหนถูกทำร้าย” บ้าบอ สีหน้าอยากจะเปลี่ยนก็เปลี่ยนอย่างนั้นหรอ ก่อนนี้เขาหัวเราะเธอ ต่อมาก็ถามอย่างเยือกเย็น เป้ยฉ่ายเวยอยากจะคำรามออกมา แต่เธอก็ไม่กล้า ได้แต่อดกลั้นไว้ “เชื่อรึเปล่าก็เรื่องของคุณ”“คุยยอมที่จะให้ปล่อยวิดีโอมากกว่าที่จะพูดอย่างนั้นรึ” เสียงฉูเจ๋อหยางฟังดูหม่นหมองใจเป้ยฉ่ายเวยถูกบีบแน่น เธอฝังเล็บลงในฝ่ามือตัวเองโดยไม่รู้ตัวพร้อมพยักหน้าเล็กน้อย “อื้อ”“ดี งั้นก็ดี” ฉูเจ๋อหยางรู้สึกว่าที่เขาทำทั้งหมดทั้งมวลนั้นเหมือนกับคนโง่ เขายังคิดไปว่าเธอประสบกับเรื่องยากลำบากรึเปล่า แต่ดูแล้ว เหมือนเขาจะคิดเข้าข้างตัวเองมากเกินไป!เป้ยฉ่ายเวยจ้องนัยน์ตาเยือกเย็นของฉูเจ๋อหยาง เธอเริ่มกลัวอยู่ในใจ เธอพูดออกมาไม่ได้ เดิมพันไม่ไหว เดิมพันไม่ไหวจริงๆถ้าหากหนานฉิงรู้ว่าฉูเจ๋อหยางรู้เรื่องลูกแล้ว ผมที่ตามมาต้องไม่ดีแน่ ถ้าหากว่าฉูเจ๋อหยางห่วงลูก เขาอาจจะลงมือจัดการกับหนานฉิงก็ได้ แต่เธอก็ไม่อาจแน่ใจได้

copy right hot novel pub