บทที่ 392 กลางวันแสกๆ
ฉูเจ๋อหยางกุมแขนเธอเอาไว้ จากนั้นก็ออกแรง ดึงให้เธอเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด
เป้ยฉ่ายเวยเบิกตากว้าง อาศัยแรงช่วงเอวจะดิ้นออก
“อยู่นิ่งๆ!” ฉูเจ๋อหยางเอ่ยออกมาอย่างอดทน
ตอนนี้เองที่ความรู้สึกซาบซึ้งเอยอะไรเอยที่เพิ่งเกิดขึ้นในหัวของเป้ยฉ่ายเวยเมื่อกี้ก็พลันมลายหายไป
เหอะ ผู้ชายคนนี้สันดานไม่เปลี่ยนไปเลยจริงๆ บนตัวมีแต่แผลทั้งยังมีเลือดซึมออกมา ยังคิดจะทำอะไรแบบนี้อีก?
เป้ยฉ่ายเวยดิ้นอย่างไม่ออมแรง “ฉูเจ๋อหยาง ปล่อยฉัน คุณป่วยหรือไง ฉัน....”
“โอ้ย!” ฉูเจ๋อหยางส่งเสียงออกมา ระหว่างคิ้วปรากฏร่องรอยแห่งความเจ็บอย่างชัดเจน ปะทะเข้ากับสายตาเป้ยฉ่ายเวยพอดี
บนใบหน้าของเป้ยฉ่ายเวยปรากฏแววรู้สึกผิดทันที
“ฉัน...ฉันไปโดนแผลคุณหรอ?” เธอถามขึ้นมาอย่างระมัดระวัง
ฉูเจ๋อหยางทำการแสดงได้อย่างแนบเนียน ส่ายหน้าแล้วแสร้งยิ้มอ่อนๆออกมา “เปล่า ผมผิดเอง”
“ฉูเจ๋อหยาง.......” เธอลังเลอยู่ชั่วครู่ ไม่กล้าดิ้นอีกแล้ว “คุณปล่อยฉันก่อน ฉันจะทายาให้ตกลงไหม?”
“ไม่เอา!” เขาปฏิเสธอย่างไม่ลังเล
คำที่เป้ยฉ่ายเวยพูดยังไม่ทันจบจึงค้างอยู่ในลำคอ
เธอสาบานได้ว่าในวินาทีนั้นเธอเห็นแววตาของเขาปรากฏเป็นสายตาที่เธอคุ้นเคยเป็นอย่างดีออกมา
เธอยังไม่ได้ปรักปรำเขาเลยไม่ใช่หรอ?
ฉูเจ๋อหยางพ่นลมหายใจออกมาแล้วจงใจกดเสียงให้ต่ำ เอ่ยปากพูดเสียงกระเส่าแหบพร่า “คุณพูดเองไม่ใช่หรอว่าอยากขอโทษแล้วก็ขอบคุณผม?”
“เป้ยฉ่ายเวย ไม่ต้องมีคำขอโทษหรือคำขอบคุณอะไรทั้งนั้น ผมมีแต่จะลวนลามคุณนี่แหละ ในเมื่อคุณไม่ยอมดีนัก เดี๋ยวผมทำคืนเอง” พูดจบ ก็อาศัยแรงที่มีเยอะกว่าดันเธอให้ถอยไปข้างหลัง แล้วก็ผลักลงบนเตียง จากนั้นก็ตามขึ้นไปคร่อมเอาไว้ทั้งตัว
เป้ยฉ่ายเวยเบิกตากว้าง ยังไม่ทันได้เอ่ยอะไร ริมฝีปากอิ่มก็ถูกประกบลงมา
เป้ยฉ่ายเวยไม่เคยมีแรงต้านทานเสน่ห์ความเป็นชายของเขาได้เลย
เธอเป็นคนประเภทที่เพียงแค่ถูกผู้ชายคนนี้กระเซ้าเย้าแหย่เข้านิดหน่อยก็ไม่สามารถรู้ทิศรู้ทางได้แล้ว ไหนจะตอนนี้ที่เขาดูรุกแรงเอามากๆ
อยากจะผลักออก แต่เมื่อคิดได้ว่าตอนนี้ผู้ชายคนนี้อยู่ในสภาพไหน เป้ยฉ่ายเวยจึงไม่กล้าแม้แต่จะขยับ
ถ้าหากไปโดนแผลของเขาอีก เธอก็ผิดสิ
ดังนั้น ในระหว่างที่กำลังลังเลว่าจะผลักหรือไม่ผลักเขาออกดี ด้านชายหนุ่มก็ได้ทำในสิ่งที่ตัวเองอยากได้ในเวลาอันรวดเร็ว
ไม่รอช้า ใบหน้าของหญิงสาวก็แดงซ่าน
“ฉู......ฉูเจ๋อหยาง..copy right hot novel pub