บทที่ 392 กลางวันแสกๆ

ฉูเจ๋อหยางกุมแขนเธอเอาไว้ จากนั้นก็ออกแรง ดึงให้เธอเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด

เป้ยฉ่ายเวยเบิกตากว้าง อาศัยแรงช่วงเอวจะดิ้นออก

“อยู่นิ่งๆ！” ฉูเจ๋อหยางเอ่ยออกมาอย่างอดทน

ตอนนี้เองที่ความรู้สึกซาบซึ้งเอยอะไรเอยที่เพิ่งเกิดขึ้นในหัวของเป้ยฉ่ายเวยเมื่อกี้ก็พลันมลายหายไป

เหอะ ผู้ชายคนนี้สันดานไม่เปลี่ยนไปเลยจริงๆ บนตัวมีแต่แผลทั้งยังมีเลือดซึมออกมา ยังคิดจะทำอะไรแบบนี้อีก?

เป้ยฉ่ายเวยดิ้นอย่างไม่ออมแรง “ฉูเจ๋อหยาง ปล่อยฉัน คุณป่วยหรือไง ฉัน....”

“โอ้ย!” ฉูเจ๋อหยางส่งเสียงออกมา ระหว่างคิ้วปรากฏร่องรอยแห่งความเจ็บอย่างชัดเจน ปะทะเข้ากับสายตาเป้ยฉ่ายเวยพอดี

บนใบหน้าของเป้ยฉ่ายเวยปรากฏแววรู้สึกผิดทันที

“ฉัน...ฉันไปโดนแผลคุณหรอ?” เธอถามขึ้นมาอย่างระมัดระวัง

ฉูเจ๋อหยางทำการแสดงได้อย่างแนบเนียน ส่ายหน้าแล้วแสร้งยิ้มอ่อนๆออกมา “เปล่า ผมผิดเอง”

“ฉูเจ๋อหยาง.......” เธอลังเลอยู่ชั่วครู่ ไม่กล้าดิ้นอีกแล้ว “คุณปล่อยฉันก่อน ฉันจะทายาให้ตกลงไหม?”

“ไม่เอา!” เขาปฏิเสธอย่างไม่ลังเล

คำที่เป้ยฉ่ายเวยพูดยังไม่ทันจบจึงค้างอยู่ในลำคอ

เธอสาบานได้ว่าในวินาทีนั้นเธอเห็นแววตาของเขาปรากฏเป็นสายตาที่เธอคุ้นเคยเป็นอย่างดีออกมา

เธอยังไม่ได้ปรักปรำเขาเลยไม่ใช่หรอ?

ฉูเจ๋อหยางพ่นลมหายใจออกมาแล้วจงใจกดเสียงให้ต่ำ เอ่ยปากพูดเสียงกระเส่าแหบพร่า “คุณพูดเองไม่ใช่หรอว่าอยากขอโทษแล้วก็ขอบคุณผม?”

“เป้ยฉ่ายเวย ไม่ต้องมีคำขอโทษหรือคำขอบคุณอะไรทั้งนั้น ผมมีแต่จะลวนลามคุณนี่แหละ ในเมื่อคุณไม่ยอมดีนัก เดี๋ยวผมทำคืนเอง” พูดจบ ก็อาศัยแรงที่มีเยอะกว่าดันเธอให้ถอยไปข้างหลัง แล้วก็ผลักลงบนเตียง จากนั้นก็ตามขึ้นไปคร่อมเอาไว้ทั้งตัว

เป้ยฉ่ายเวยเบิกตากว้าง ยังไม่ทันได้เอ่ยอะไร ริมฝีปากอิ่มก็ถูกประกบลงมา

เป้ยฉ่ายเวยไม่เคยมีแรงต้านทานเสน่ห์ความเป็นชายของเขาได้เลย

เธอเป็นคนประเภทที่เพียงแค่ถูกผู้ชายคนนี้กระเซ้าเย้าแหย่เข้านิดหน่อยก็ไม่สามารถรู้ทิศรู้ทางได้แล้ว ไหนจะตอนนี้ที่เขาดูรุกแรงเอามากๆ

อยากจะผลักออก แต่เมื่อคิดได้ว่าตอนนี้ผู้ชายคนนี้อยู่ในสภาพไหน เป้ยฉ่ายเวยจึงไม่กล้าแม้แต่จะขยับ

ถ้าหากไปโดนแผลของเขาอีก เธอก็ผิดสิ

ดังนั้น ในระหว่างที่กำลังลังเลว่าจะผลักหรือไม่ผลักเขาออกดี ด้านชายหนุ่มก็ได้ทำในสิ่งที่ตัวเองอยากได้ในเวลาอันรวดเร็ว

ไม่รอช้า ใบหน้าของหญิงสาวก็แดงซ่าน

“ฉู......ฉูเจ๋อหยาง..copy right hot novel pub