บทที่455 เกมส์ของเขา

เป้ยฉ่ายเวยมองเขาอย่างระมัดระวังตัว เขาต้องคิดอะไรไม่ดีอยู่แน่

แต่ว่าก็อยากจะฟังที่เขาพูดมาอยู่สักหน่อย

ริมฝีปากฉูเจ๋อหยางมีรอยยิ้ม “คุณคิดว่าการป่าวประกาศว่าหลี่จื่อเชียนเป็นคนรักของคุณนั้นเป็นความคิดที่ดีอย่างนั้นรึ เรามาลองดูกัน ว่าความรักของเขาจะมากแค่ไหน”

“ฉูเจ๋อหยางคุณคิดจะทำอะไรน่ะ” เป้ยฉ่ายเวยเบิกตาโต “ฉันเตือนคุณไว้ก่อนนะอย่าก่อเรื่องอะไร ตอนนี้จื่อเชียนก็น่าสงสารมากพอแล้ว คุณอย่าหาเรื่องอีก!”

ฉูเจ๋อหยางหัวเราะเบาๆ ใจเริ่มไม่สมประกอบขึ้นเรื่อยๆ

เอาหลี่จื่อเชียนมาลูบเหลี่ยมเขาไม่หยุดหย่อน เขาก็อ่อนโยนกับเธอแล้วไม่ใช่รึ

หรือว่าชอบแบบเข้มๆ

ปลายตาฉูเจ๋อหยางเป็นหยดน้ำ เสียงเขาเย็นเฉียบขึ้นเล็กน้อย “ว่าไง กลัวหรอ เป้ยฉ่ายเวย เธอกลัวใช่รึเปล่า กลัวว่าความสุขในตอนนี้จะกลายเป็นแค่ฟองสบู่ กลัวว่าหลี่จื่อเชียนของคุณจริงๆแล้วจะไม่ได้รับคุณขนาดนั้น ใช่รึเปล่าล่ะ”

เป้ยฉ่ายเวยกัดริมฝีปาก “ฉูเจ๋อหยาง ไม่ต้องมายั่วโมโหฉัน ฉันบอกแล้ว เรื่องระหว่างฉันกับจื่อเชียนไม่ต้องให้คุณมายุ่ง คุณยุ่งแค่เรื่องของตัวเองก็พอแล้ว!”

“อ้อ! ที่แท้ก็อย่างนี้ ผมทำอะไรคุณก็ไม่ต้องมายุ่ง!” ฉูเจ๋อหยางส่งเสียงเยาะเย้ย

และแล้ว เขาก็ไม่สนใจเธออีกต่อไป

อาการบาดเจ็บของเป้ยฉ่ายเวยล้วนเกิดบริเวณผิวหนังทั้งสิ้น แค่ดูแล้วน่ากลัวเท่านั้น แต่ในสายตาพยาบาลนั้นก็ยังรู้สึกว่ามันน่าสยดสยอง

และยิ่งด้วยเธอเข้ามาพร้อมกับฉูเจ๋อหยางด้วยแล้ว พยาบาลมองดูเธอ สีหน้าทั้งเห็นใจและทั้งลังเลสงสัย

เป้ยฉ่ายเวยกำลังอารมณ์เสีย จึงไม่ได้ทันได้สังเกตเห็น

จนกระทั่งเมื่อถึงตอนที่ฉูเจ๋อหยางมีเรื่องให้ต้องออกไปรับโทรศัพท์ พยาบาลคนนั้นจึงพูดขึ้นกับเธอ “คุณผู้หญิง ผู้ชายน่ะ ดูแต่หน้าตาไม่ได้ ถึงแม้ว่าสามีคุณจะดูหล่อมาก แต่ว่าความรุนแรงในครอบครัวเช่นนี้ควรได้รับโทษที่สาสม มีครั้งแรกก็ย่อมีครั้งต่อไป อย่าทำเป็นไม่มีอะไรเลยค่ะ”

เป้ยฉ่ายเวยนิ่งไป หลังจากตระหนักว่าสิ่งที่เธอพูดอะไร เธอก็หัวเราะขึ้นในทันที

ฉูเจ๋อหยางเป็นคนใช้ความรุนแรงในครอบครัวรึ

อยู่ๆ ก็รู้สึกอารมณ์ดีขึ้นอย่างน่าประหลาดใจ

เป้ยฉ่ายเวยส่ายหัวพร้อมกับพูดว่า “ไม่ใช่อย่างนั้น คุณเข้าใจผิดแล้วค่ะ”

“อ้อ หรอคะ” พยาบาลรู้สึกว่าตัวเองยุ่งเรื่องคนอื่นเกินไปจนเกินงาม ดังนั้นเธอจึงไม่ได้ถามต่อ และไม่ได้พูดอะไรอีก

แต่รอจนกระทั่งเป้ยฉ่ายเวยเก็บข้าวของเรียบร้อยและพร้อมที่จะจากไป พยาบาลคนนั้นก็พูดขึ้นอย่างกระตือรือร้น “คุณเป้ย ถ้าหากว่าต้องการความช่วยเหลือล่ะก็ โทรแจ้งความนะคะ”

เป้ยฉ่ายเวยพยักหน้าอย่างตลกขบขัน ถือว่าเป็นการรับน้ำใจคุณพยาบาลก็แล้วกัน

ฉูเจ๋อหยางเดินเข้ามาพร้อมขมวดคิ้ว โชคดีที่เขาได้ยินประโยคสุดท้าย ขนคิ้วค่อยยืดเหยียดออก “แจ้งความรึ ตกลงคุณตัดสินใจจะฟ้องคุณนายหลี่แล้วใช่มั๊ย”

เธอทำหน้าซื่อ “คนอื่นเขาสงสัยว่าฉันถูกทำร้ายในครอบครัว จะให้ฉันแจ้งความคุณ”

ฉูเจ๋อหยางหันกลับไปมองที่โรงพยาบาลอย่างไม่อยากจะเชื่อ พอหันกลับมาก็หัวเราะหึหึ

เป้ยฉ่ายเวยมองเขาอย่างประหลาดใจ

“หนึ่งในเงื่อนไขที่จะแจ้งความเรื่องความรุนแรงในครอบครัวได้ นั่นก็คือทั้งสองคนจะต้องมีความสัมพันธ์เป็นครอบครัวเดียวกัน” เสียงฉูเจ๋อหยางแจ่มชัด

เป้ยฉ่ายเวยนิ่งไป มองผ่านเขา ก่อนจะเดินออกไปข้างนอก

ฉูเจ๋อหยางยิ้มอ่อน อารมณ์สดชื่นขึ้นหน่อย

แต่พอ เมื่อเดินถึงประตูเขาก็ยิ้มไม่ออกแล้ว

“คุณคิดว่าสภาพคุณเป็นอย่างนี้จะมีแท็กซี่ที่ไหนกล้ารับคุณเรอะ” ฉูเจ๋อหยางเลิกคิ้ว

เป้ยฉ่ายเวยยกมือขึ้นโบก “ถ้าอย่างนั้นคุณจะไปส่งฉันกลับบ้านรึยังไง”

“ที่หลี่จื่อเชียนอยู่น่ะรี” ฉูเจ๋อหยางฉุนเฉียว

เป้ยฉ่ายเวยส่ายหัว “พูดให้ถูกหน่อย ที่นั่นกำลังจะเป็นบ้านของเราแล้ว!”

“บ้าน เหอะ!” สีหน้าฉูเจ๋อหยางบูดเบี้ยวเขาเดินไปไม่แม้แต่จะหันกลับไปมอง

เป้ยฉ่ายเวยก็มองส่งเขาที่จากไปอย่างไม่หันกลับมามองอย่างนั้นแหละหัวเราะเยาะตัวเอง

ถ้าหากว่าครั้งก่อนเธอไม่ได้บังเอิญเห็นฉูเจ๋อหยางถกเรื่องแต่งงานกับหนานฉิงแล้วล่ะก็ เธอก็คงคิดว่าการกระทำเมื่อครู่ของฉูเจ๋อหยาง เป็นไปเพื่อที่จะปกป้องเธอ

ตลกชะมัด!

เธอหันหลังและกวักมือเพื่อที่จะเรียกแท็กซี่กลับบ้าน

หลี่จื่อเชียนกำลังร้อนรน เป้ยฉ่ายเวยไม่รับโทรศัพท์ ร่างกายก็บาดเจ็บ ฉูเจ๋อหยางยังตามไปอีก นั่นยิ่งทำให้เขาไม่สบายใจเข้าไปอีก และยิ่งติดต่อเป้ยฉ่ายเวยไม่ได้เขายิ่งแทบคลั่ง

เขาขับไปอย่างไร้จุดหมายวกไปมายังสถานที่ที่คิดว่าเป้ยฉ่ายเวยจะไป แต่ก็ไม่พบคน ในที่สุดก็ตัดสินใจขับกลับบ้านด้วยความหงุดหงิด

เมื่อถึงประตูบ้านเขาก็เห็นเป้ยฉ่ายเวยกำลังลงจากแท็กซี่

“เวยเวย!” หลี่จื่อเชียนสุขใจมาก เขารีบเปิดประตูรถและก้าวไปอย่างรวดเร็ว

เป้ยฉ่ายเวยเงยหน้าขึ้นและพยักหน้า

บ่ายเบี่ยงไม่ยอมให้เขากอด

หลี่จื่อเชียนนิ่งไป ไม่รู้จะพูดอะไร

เป้ยฉ่ายเวยโบกมือ “เข้าไปก่อนแล้วค่อยคุยกันเถอะ ฉันเหนื่อยมากแล้ว”

“ได้”

ในมือเธอถือถุงใบใหญ่ถุงหนึ่ง ดูจากถุงแล้วน่าจะมาจากโรงพยาบาล หลี่จื่อเชียนใจหายวาบ แต่ก็โล่งใจ

เขาพาเป้ยฉ่ายเวยเข้าบ้านไป หลี่จื่อเชียนไม่ได้รีบร้อนกล่าวขอโทษ

เขารับน้ำมาหนึ่งแก้วก่อนจะยื่นให้เธอ “ทานยาซะก่อนเถอะ”

เป้ยฉ่ายเวยเปิดเปลือกตาขึ้น ยื่นมือไปรับแก้วน้ำอุ่นเอาไว้ “ขอบคุณ”

ใจเขาเชื่องชา ลงศีรษะลงต่ำ

ความสัมพันธ์ตอนนี้กลับไปยังจุดเดิมแล้วรึ

ก็เคยบอกไปแล้วนี่ว่าไม่ต้องพูดขอบคุณกับเขา

เป็นเวลานาน จนเป้ยฉ่ายเวยทานยาเสร็จเรียบร้อยแล้ว เขาจึงเอ่ยปากขึ้น “เวยเวย ขอโทษ”

เป้ยฉ่ายเวยเลิกคิ้ว “ฉันรู้ว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับคุณ”

แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าเธอจะรับคำขอโทษเขาอย่างได้สบายใจ

เธออาจจะอารมณ์ขึ้นหน่อย แต่ก็ยังไม่ได้บริสุทธิ์ใจนัก

ตอนแรกเป็นเพราะว่าเธออารมณ์ดีมากเกินไป เลยทำให้สุ่มสี่สุ่มห้าไม่ทันระวังตัว ทำให้หนานฉิงทำร้ายรุ่ยรุ่ยซ้ำแล้วซ้ำอีก

แต่ว่าสำหรับหลี่จื่อเชียน เป้ยฉ่ายเวยถอนหายใจออกมาอย่างช่วยไม่ได้ หลี่จื่อเชียนกุมมือเธอเอาไว้ “ผมไม่ได้ขอโทษที่แม่ทำร้ายคุณ แต่ว่าผมขอโทษที่ตอนนั้นไม่ได้ห้ามหล่อนไว้ได้ทันการ เวยเวย ผมขอโทษ ตอนนั้นผมไม่ได้ปกป้องคุณ ฉูเจ๋อหยางพูดไม่มีผิด นี่เป็นความรับผิดชอบของผม” เป้ยฉ่ายเวยเบ้ปาก “เธอเป็นแม่ของคุณ ฉันเข้าใจค่ะ” สีหน้าหลี่จื่อเชียนสลักซับซ้อนขณะจ้องใบหน้าอันเข้าอกเข้าใจของเธอ ถ้าหากเป็นผู้หญิงคนอื่นมีเรื่องกับแม่ของเขา เขาคงออกหน้าปกป้องเธอแล้ว แต่สำหรับเป้ยฉ่ายเวยนั้น ก่อนหน้านี้เพียงครั้งเดียวที่เขาหนีออกมาอย่างฉุนเฉียว นั่นก็นับว่ามากโขแล้ว แต่ก็เพราะว่าเหตุนี้เอง ทำให้เขารับรู้ได้ถึงความแตกแยกซึ่งไม่เคยมีมาก่อน เขาเอาคนมากอดไว้ในอ้อมอก ไม่สนว่าเธอจะขัดขืนยังไง “เวยเวย ขอโทษ ขอโทษ ผมไม่ได้ปกป้องคุณให้ดี นี่จะเป็นครั้งสุดท้าย ผมสัญญา ว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้าย ต่อไปวันหน้าไม่ว่าจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น ผมจะยืนอยู่เคียงข้างคุณ เวยเวย ยกโทษให้ผมได้รึเปล่า ยกโทษให้ผม…” หลี่จื่อเชียนซุกหน้าตัวเองอยู่ท่ามกลางซอกคอของเธอ เสียงเขาเต็มไปด้วยความสำนึกผิด ที่จริงเป้ยฉ่ายเวยก็ใจอ่อนอยู่แล้ว ตอนนี้พอเขามาพูดอย่างนี้ จะฝืนใจแข็งอยู่ได้ยังไง ก่อนหน้านี้ที่ขัดขืนทั้งหมดตอนนี้ก็หยุดลง เธอยกเปลือกตาขึ้น กอดเขากลับไปโดยไม่ทันรู้ตัว “อื้อ ฉันยกโทษให้คุณ”

copy right hot novel pub